Ποπό δεν πρόλαβα να ανοίξω τα ματιά μου και ο πονοκέφαλος είχε κάνει την εμφάνιση του. Μόλις κατάλαβα γιατί είχαμε σταματήσει τις εβδομαδιαίες εξόδους με τα κορίτσια. Πραγματικά νιώθω ότι το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Αρχίζω να τεντώνομαι και έτσι όπως απλώνω τα άκρα μου πάνω στο κρεβάτι καταλαβαίνω πως δεν κοιμάμαι μόνη μου. Πάλι γαμώτο μου έκανα σεξ και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες.

Κοίταξα το περιβάλλον γύρω μου και βρήκα το τσαντάκι μου στο κομοδίνο δίπλα μου, έβγαλα το κινητό μου και είδα την ώρα. Ήταν δέκα το πρωί για το απόλυτο ξενύχτι απορώ με τον εαυτό μου που ξύπνησα τόσο νωρίς. Άφησα το κινητό μου πάλι πάνω στο κομοδίνο και ανασηκώθηκα από το κρεβάτι και άρχισα να αναρωτιέμαι για αυτήν την συνήθεια μου.

Πάντα η ίδια κατάσταση εγώ να γίνομαι λιώμα με τα κορίτσια και την επόμενη μέρα να καταλήγω στο κρεβάτι με έναν άγνωστο. Όσο και να φαίνεται λάθος αυτό που κάνω, τα τελευταία χρόνια έτσι λειτουργώ, το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου το σεξ ήταν απλά μια λειτουργία που με βοηθούσε να ικανοποιήσω της ανάγκες μου.

Ξέρω πως αυτό με κάνει να ακούγομαι φτηνή και εύκολη, αλλά προτιμούσα να μην ξανά δεθώ με κανέναν άντρα συναισθηματικά. Σε αυτή μου την απόφαση ίσως φταίει και η προηγούμενη σχέση.

Από μικρή θυμάμαι που ήθελα να γίνω γυναίκα καριέρας, όπως και πλέον είμαι, όμως ποτέ δεν απέκλεισα το ενδεχόμενο κάποια μέρα να αποκτήσω την δίκια μου οικογένεια, σίγα το δύσκολο εξάλλου ήμουν σίγουρη πως μπορώ να τα καταφέρω και τα δύο. Στο τρίτο έτος είχα κάνει την πρώτη μου σοβαρή σχέση, ήμασταν σχεδόν τέσσερα χρόνια μαζί. Στην αρχή ο Παύλος, ο πρώην μου, ήταν το πρότυπο του τέλειου άντρα, όπως καταλαβαίνεται εγώ έπεσα με τα μούτρα και πίστευα ότι βρήκα τον άντρα που θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου και τελικά κατάφερε να με διαψεύσει. Λίγους μήνες αργότερα πήγα στο γραφείο του, ήταν δικηγόρος και είχε καταφέρει να δουλεύει σε ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία της Ελλάδος, να τον πείσω να φύγει νωρίτερα από την δουλεία του και να πάμε μια βόλτα. Και όπως είναι προβλέψιμο τον έπιασα να με απατάει με την γραμματέα του.

Είμαι σίγουρη πως φαντάζεστε πως μετά από αυτό θα είχαμε χωρίσει αλλά όπως κάθε κορόιδο τον συγχώρεσα και συνέχισα να είμαι μαζί του λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Μου είχε υποσχεθεί πως δεν θα ξανά συμβεί και πως ήταν μια στιγμή αδυναμία αλλά μετά από τρία χρόνια όχι μόνο είχα μάθει πως το είχε ξανά κάνει, αλλά είχα μάθει να το ανέχομαι, είχα γίνει το νούμερο ένα κορόιδο.

Η φίλες μου πάντα μου έλεγαν να τον παρατήσω και να φύγω, και όχι μόνο δεν το έκανα άλλα συνέχιζα να μένω μαζί του, γιατί πίστευα πως ήμουν και ερωτευμένη. Αυτή η κωμωδία κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια, και να με εδώ και να κάνω σχέσεις της μιας βραδιάς. Ήταν καλύτερες δεν πληγωνόσουν και απλά περνούσαμε και οι δυο καλά.

Όμως ας σταματήσω να σκέφτομαι τα παλιά και ας γυρίσω στο σήμερα, κοιτάζοντας γύρω μου διαπιστώνω πως δεν βρίσκομαι στο σπίτι μου. Αρχίζω να μαζεύω τα πράγματα μου αθόρυβα και ντύνομαι όσο πιο ήσυχα μπορώ βλέπω τον τύπο στο κρεβάτι να αναδύεται και επιτέλους μου δείχνει το πρόσωπο του. Τελικά ο τύπος από το μπαρ τα κατάφερε εχθές και με έριξε.

Μόλις είμαι έτοιμη φεύγω από το σπίτι χωρίς να αφήσω κανένα σημείωμα, παίρνω στα χέρια μου το κινητό και πληκτρολογώ τον αριθμό της Αλίνας.

«Τι θες μωρή πρωί, πρωί;» λέει και από την φωνή της καταλαβαίνω την έχω ξυπνήσει.

«Ακόμα κοιμάσαι μωρή γαϊδούρα άντε σήκω να πάμε για κάνα καφέ.»

«Ξέρεις τι ώρα φύγαμε εχθές;»

«Η μνήμη μου μετά από ένα σημείο δεν υπάρχει απλά ξέρω πως ξύπνησα μαζί με έναν τύπο. Μια ερώτηση, μήπως έχεις εσύ το αυτοκίνητο μου ή μήπως το έχω αφήσει στο μπαρ;» τις είπα.

«Κοίτα εμείς με την Θάλεια φύγαμε κατά τις 6 εσύ είχες φύγει μισή ώρα νωρίτερα με τον τύπο που ξύπνησες και όχι το αυτοκίνητο δεν μου το άφησες, στο ζήτησα αλλά όταν έφυγες ξέχασες να μου αφήσεις τα κλειδιά. Λοιπόν τώρα πήγαινε πάρε το αυτοκίνητό σου και έλα να μου πεις λεπτομέρειες από εχθές.»

«Θα ήθελα πολύ να σε βοηθήσω με λεπτομέρειες όμως δεν θυμάμαι τίποτα, τέλος πάντων κλείσε ετοίμασε καφεδάκια πάω να πάρω την Θάλεια και έρχομαι.»

«Μπα άδικος κόπος ήμασταν τόσο χάλια εχθές που ήρθαμε και οι δύο σπίτι μου, με το ζόρι καταφέραμε να αντέξουμε ν τις στρώσω στον καναπέ. Άντε έλα σε περιμένουμε πάω να την ξυπνήσω και θα τα πούμε από κοντά.» ήταν τα τελευταία της λόγια πριν μου το κλείσει ούτε ένα γεια δεν με άφησε να πω.

«Λοιπόοοοοοον.» είπα σκεπτικά και άρχιζα να κοιτάζω γύρω μου. «Το που είμαι είναι άγνωστων, ταξί δεν βλέπω να περνάει, άρα πρέπει να βρω έναν κεντρικό δρόμο μπας και καταφέρω να πάω να πάρω το αυτοκίνητο μου.» ευτυχώς που δεν περνάει ψυχή από εδώ γιατί αν με άκουγαν να μιλάω μόνη μου θα με πέρναγαν για τρελή.

Κοιτάζω για άλλη μια φορά τους δρόμους γύρω μου, τώρα προς τα που πάμε;

Γεια σας... 

Ελπίζω να σας αρέσει το καινούριο κεφάλαιο...

Αν σας άρεσε ψηφίστε το και αφήστε σχόλιο με την γνώμη σας..

Με αγάπη #Αγγελική...