Θυμόταν ξεκάθαρα τις ιδεολογικές πολιτικές του Χίτλερ και του περιβάλλοντος στο οποίο είχε εκπαιδευτεί. Το ενδιαφέρον για επέκταση από παλιά ήταν αυτονόητο. Ενθαρρυμένοι από την προσάρτηση της Αυστρίας και την επιτυχία στη Σουδητία, ο Χίμλερ, ο Ράινχαρντ Χάιντριχ* και άλλοι ανώτατοι αξιωματούχοι των Ες-Ες, επέκτειναν με πάθος ήδη από τότε τη δική τους αυτοκρατορία. Σε αυτήν την αυτοκρατορία δεν χωρούσαν λάθη. Ήδη από τον Αύγουστο του 1938, ένα διάταγμα του Χίτλερ ήρθε για να ικανοποιήσει την επιθυμία του Χίμλερ για την ανάπτυξη της ένοπλης πτέρυγας των Ες-Ες, στην οποία ανήκε και ο Άρτουρ. Στην πραγματικότητα, δημιουργήθηκε ένας τέταρτος κλάδος των ενόπλων δυνάμεων, προορισμένος να αποτελέσει το σώμα των πολιτικών στρατιωτών, με ιδεολογικά κίνητρα, που τέθηκε στην αποκλειστική διάθεση του Χίμλερ. Σε έναν κόσμο, στην εποχή μετά τον Χίτλερ, τα Ες-Ες ήταν αποφασισμένα να παίξουν τον ρόλο του αφέντη σε Γερμανία και Ευρώπη.

Τα Ες-Ες, θεωρούσαν σαν βασική τους αποστολή την ανελέητη εξάλειψη των ιδεολογικών εχθρών της Γερμανίας, οι οποίοι κατά την περίεργη άποψη του Χίμλερ ήταν πολυάριθμοι και ταυτόχρονα απειλητικοί.

΄΄Στην Γερμανία δεν μπορούν να σταθούν οι Εβραίοι. Είναι θέμα χρόνου. Θα τους εκδιώκουμε με πρωτοφανή αναλγησία΄΄ θυμόταν ακόμη τις κουβέντες του Χάιντριχ. Θυμόταν ακόμη την Νύχτα των Κρυστάλλων, όταν εκατομμύρια θραύσματα γυαλιών σκέπαζαν τους δρόμους του Βερολίνου. Εκείνη η νύχτα ωστόσο, εξέθεσε το αληθινό, βάρβαρο πρόσωπο του ναζιστικού καθεστώτος στα μάτια του κόσμου. Παρόλα αυτά και ο ίδιος συμμετείχε. Οι «Άριοι» επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, καραδοκούσαν για κάθε ευκαιρία κέρδους εις βάρος των Εβραίων ανταγωνιστών τους. Εκατοντάδες εβραϊκές επιχειρήσεις, είχαν πουληθεί αναγκαστικά για πενταροδεκάρες σε άριους αγοραστές. Γιατροί και δικηγόροι, καλωσόρισαν τα οικονομικά πλεονεκτήματα, τα οποία παρουσιάστηκαν με τη διαγραφή των Εβραίων από τα ιατρικά και τα νομικά επαγγέλματα.

Ο Άρτουρ είχε σπουδάσει γιατρός. Με τον Φίλιμπερτ είχαν έξι χρόνια διαφορά, ωστόσο είχαν μεγαλώσει εντελώς διαφορετικά. Από νεαρή ηλικία εκπαιδευόταν αυστηρά πλάι στην επίλεκτη ομάδα των Ναζί, μα παράλληλα ήθελε να σπουδάσει ιατρική. Για κάποιον λόγο, θεωρούσε πως με αυτόν τον τρόπο, θα βοηθούσε κυρίως τον εαυτό του, αν κάτι του συνέβαινε. Όντας κοντά στην ιατρική, κατανοώντας τη λειτουργία του σώματος, προσπαθούσε να κατανοήσει και τη δική του δυσλειτουργία. Στη σχολή, θυμόταν ξεκάθαρα έναν νεαρό περίπου στην ηλικία του. Έκαναν αρκετή παρέα, είχαν και οι δύο την ίδια ιδεολογία ενάντια στους Εβραίους. Ο Μπάλντερ Χάουσντορφ, είχε λίγο πιο σκούρα χαρακτηριστικά από τον ίδιο. Μαζί είχαν σπουδάσει στις ειδικές σχολές των Ες-Ες και ήταν ο πρώτος που του είχε δείξει εμπιστοσύνη ως προς τις δυνατότητές του.

Υπήρχε μία άσκηση, κατά την οποία έπρεπε να βυθιστούν στα παγωμένα νερά μία λίμνης, έχοντας σπάσει πρώτα τον πάγο της. Αρκετοί από τους νεαρούς έκαναν πίσω. Θεωρούσαν πως η δυσκαμψία του ποδιού του Άρτουρ, αύξανε τον κίνδυνο να βρεθούν πνιγμένοι. Ο Μπάλντερ ωστόσο δέθηκε μαζί του και βυθίστηκαν ταυτόχρονα στα παγωμένα νερά. Ο Άρτουρ ήταν ικανότατος κολυμβητής. Δεν είχε φτάσει τυχαία στο σήμερα, δεν είχε σκοτώσει τυχαία τον Άλμπρεχτ. Την πρώτη φορά, κατόρθωσε να του ξεφύγει. Τότε ήταν παιδί. Φοβισμένο παιδί. Τη δεύτερη φορά, ο Άλμπρεχτ τον στρίμωξε κλίνοντάς του το στόμα. Είχε νιώσει έναν οξύ πόνο, ωστόσο και πάλι δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει την αρρωστημένη του πράξη. Επόμενη φορά δεν υπήρξε. Βρέθηκε νεκρός.

Ένα συνθηματικό χτύπημα, σήμαινε πως ο Μπάλντερ είχε φθάσει. Ο Άρτουρ κουτσαίνοντας ελαφρώς, του άνοιξε χαιρετώντας τον ναζιστικά.

«Έχω πολύ καιρό να σε δω! Μου έλειψαν εκείνες οι βραδιές μας στη Σχολή» τον πείραξε ο Μπάλντερ.

«Συνεχίζεις με τις Τακτικές Δυνάμεις της Υπηρεσίας Ασφαλείας;»

«Στην Πολωνία; Ναι» του απάντησε ο Μπάλντερ «Εσένα όμως γιατί σε έδιωξαν;»

«Δεν έχει σημασία» του απάντησε ο Άρτουρ.

«Ω, έλα τώρα. Είσαι χειρότερος και από εμένα εσύ» τον σκούντησε ελαφρώς.

«Όχι, δεν είμαι. Μήτε εσύ μου αποκάλυψες ποτέ τίποτε για το παρελθόν σου, το οποίο σε κυνηγά μέχρι σήμερα. Τέλοσπάντων. Ένας λόγος που επέστρεψα στη Γερμανία, ήταν για να μιλήσω σε αυτήν τη γριά του ορφανοτροφείου όπου έμενε ο αδερφός μου. Σκέψου πόσο άθλια οικογένεια είχα. Κανείς δεν μου μίλησε για εκείνον και αυτό γιατί η γιαγιά μου, δεν είχε επαφές με τη μητέρα μου. Έτσι, πληροφορήθηκα αργά για την ύπαρξή του όταν τα στόματα άνοιξαν»

«Αλήθεια, τι συνέβη στους δικούς σου;»

«Τα πράγματα είναι περίπλοκα. Είπαν πως Εβραίος τους έκαψε ζωντανούς. Φυσικά γλίτωσε ο μικρός.  Από όσο πληροφορήθηκα, στην γειτονιά υπήρχαν πολλοί Εβραίοι. Συνέλαβα και εγώ κάμποσους»

«Μία ζωή δημιουργούν προβλήματα» ψέλλισε ο Μπάλντερ.

«Εμένα θα μου πεις...»

«Και το Κράτος στην ουσία, δεν αποδέχεται άτομα σαν εσένα και το ξέρεις. Υποστηρίζεις ωστόσο μία ρατσιστική νοοτροπία που περιλαμβάνει και περιπτώσεις σαν τη δική σου. Γιατί;»

«Γιατί το μίσος μου, φτάνει πάνω και από τις αντιλήψεις των Ναζί. Έχοντας μεγαλώσει ως ένας κούφιος σπόρος, ο κουτσός εγγονός, ο άνδρας που οι γυναίκες κοιτάζουν με σχετική θλίψη, τα Ες-Ες ήταν μονόδρομος. Νιώθω σχεδόν έξαψη βλέποντας τον φόβο στα μάτια των άλλων. Όταν ήμουν μικρός, φοβόμουν εγώ. Φοβόμουν το ξύλο, φοβόμουν εκείνους που ήθελαν να με εκμεταλλευτούν γιατί δεν μπορούσα να τρέξω γρήγορα. Τώρα εκδικούμαι. Είναι η σειρά τους να τρέξουν»

«Σε καταλαβαίνω. Ωστόσο, εξακολουθείς να μην μου λες τον λόγο που έφυγες από την Πολωνία»

Ο Άρτουρ καταράστηκε μέσα από τα δόντια του.

«Εξαιτίας της δειλίας» του είπε.

«Εσύ;»

«Εγώ. Δεν μπόρεσα να πυροβολήσω γυναικόπαιδα. Με τους άνδρες δεν είχα πρόβλημα. Με τις γυναίκες και τα παιδιά...Τις μάνες...Έπειτα ήταν εκείνο το αγόρι. Γενναίο. Μου θύμισε τον εαυτό μου. Στεκόταν μπροστά στον σκαμμένο λάκκο με τα πτώματα ατάραχο, περιμένοντας τη σφαίρα στο σβέρκο. Δεν έκλαιγε. Ούτε εγώ είχα κλάψει ποτέ μου κάθε φορά που με χτυπούσαν για το βάδισμά μου. Του χάρισα τη ζωή και με έδιωξαν κρίνοντάς με ανίκανο να συνεχίσω. Μετατέθηκα σε δουλειά γραφείου, ζήτησα να πάω στην Ελλάδα, να βρω τον Φίλιμπερτ»

«Πώς ήταν η πρώτη επαφή;»

«Αμήχανη. Ο μικρός μοιάζει στον αδερφό σου τον Στάινερ. Ξέρεις πώς είναι αυτά. Δεν χάρηκε για τον ρόλο μου, ωστόσο θέλω να είναι καλά»

«Διακρίνω ευαισθησία» μειδίασε ο Μπάλντερ.

«Είναι αίμα μου. Ο μικρός μου αδερφός. Δεν θα έβαζα το Κράτος πάνω από εκείνον. Όπως είπες, οι Ναζί θα έστελναν στην αγχόνη άτομα σαν εμένα. Θεωρώ πως ο αδερφός μου δεν θα με εγκατέλειπε. Τα Ες-Ες για εμένα είναι μέσον εκδίκησης, εκτέλεσης και πολλών άλλων πραγμάτων. Στο μυαλό μου δεν υπάρχει καν η θέληση να κάνω δική μου οικογένεια. Δεν έχω σκοπό να δώσω αγάπη, μήτε μου έχει απομείνει»

«Η Ίνγκε;» τον ρώτησε ο Μπάλντερ.

«Την πηδάω, δεν κάνω έρωτα μαζί της. Ούτε τα ρούχα μου δεν αφαιρώ. Νομίζω πως και εκείνη το απολαμβάνει. Αν ωστόσο θελήσει κάτι περισσότερο, θα διακόψω κάθε επαφή. Εσύ;»

«Παρομοίως. Είχα έναν έρωτα κάποτε, ζωής. Εξαφανίστηκε όμως. Ήταν έγκυος στο παιδί μου. Το σκότωσε. Αυτό με στοιχειώνει. Με στοιχειώνει η ποταπή πράξη αυτής της γυναίκας που διαλαλούσε κάποτε πως με αγαπούσε»

Ο Άρτουρ τον κοίταξε έκπληκτος.

«Γυναίκες. Γι' αυτό φυλάχτηκα από τις δαγκάνες τους. Η Ίνγκε τουλάχιστον δεν κοιτάζει το πόδι μου. Δεν τολμά. Απολαμβάνει απλώς αυτό που της προσφέρω ωμά, πεσμένη πάντα στα τέσσερα. Μόλις ολοκληρώσουμε, φεύγει από το σπίτι. Στην Ελλάδα φυσικά δεν απολαμβάνω τίποτε. Οι Οίκοι Ανοχής με αηδιάζουν. Κυκλοφορούν πολλά νοσήματα που μεταδίδονται στους στρατιώτες. Απορώ γιατί τους εξόπλισαν με προφυλακτικά, αφού κανείς δεν τα χρησιμοποιεί. Ας τα αφήσουμε αυτά όμως. Πάμε βόλτα; Μου έλειψε το Βερολίνο»

«Ξέρω ένα καλό εστιατόριο» του είπε ο Μπάλντερ.

Ο Άρτουρ ένιωθε άνετα μαζί του. Οι δυο τους, όντας πιο νέοι, επιδίδονταν σε διάφορες σκανταλιές. Είχε τύχει μία φορά να πατήσουν ο ένας στον ώμο του άλλου, για να κατασκοπεύσουν μία μαγείρισσα που έμενε στις εγκαταστάσεις της Σχολής τους. Στις στρατιωτικές εντολές, ήταν σαφώς πειθαρχημένοι.

Σαν βρέθηκαν στο εστιατόριο, ορισμένα μάτια ένστολων κοιτούσαν το ελαφρώς διαφορετικό βάδισμα του Άρτουρ σιγοψιθυρίζοντας. Η ιδέα της εξάλειψης μίας ζωής χωρίς αξία, αντί να στρέψει τον νεαρό εναντίον του κράτους, τον έσπρωχνε στο να θέλει να γίνει ένας από εκείνους που είχαν αξία. Έχοντας σπουδάσει ιατρική, αν και δεν κατόρθωσε να την τελειώσει εξαιτίας του πολέμου, ήξερε πως όσοι εργάζονταν στα φρενοκομεία, γνώριζαν καλά τι απαιτούνταν από εκείνους. Το κλίμα που επικρατούσε στην κοινή γνώμη ήταν ευνοϊκό. Παρά τις αντιδράσεις όσων ήταν ταγμένοι με το μέρος των Εκκλησιών,  υπήρχαν πολλοί υποστηρικτές της ευθανασίας, κυρίως ανθρώπων με νοητική και σωματική αναπηρία. Έχοντας φάει το πλούσιο γεύμα τους, εκείνος αποφάσισε να συναντήσει την Ίνγκε. Η συγκεκριμένη γυναίκα, μεγαλύτερης ηλικίας, μαγνητιζόταν από την εμφάνιση του νεαρού άνδρα. Θεωρούσε πως ήταν πολύ καλός, προσφέροντάς της απόλαυση. Ποτέ του ωστόσο δεν την είχε φιλήσει, μήτε της επέτρεπε να τον χαϊδεύει. Αποζητούσε απλώς την πράξη και τίποτε περισσότερο που θα ενέπλεκε στο εσωτερικό του συναισθήματα.

Ελλάδα, Οκτώβρης, 1941

Ο Φίλιμπερτ είχε μείνει ακίνητος να καρτερά το σκίτσο του. Οι ενοχές τον έτρωγαν διαρκώς. Ήθελε να της πει πως γνώριζε τα πάντα. Πως γνώριζε για το συμβάν εκείνο, για τον φρικτό πάτερ. Στο λυκόφως, σηκώθηκε καρτερώντας την. Κοίταξε τη ζωγραφιά.

΄΄Liebling...΄΄(αγάπη μου) σχεδόν της ψιθύρισε μονάχα που εκείνη δεν κατάλαβε τίποτε απολύτως.

«Τι είπες;» τον ρώτησε με εμφανές ενδιαφέρον «Τελικά η γλώσσα σας δεν μοιάζει τόσο βάρβαρη όταν...»

«Προέρχεται από κάποιον καλό άνθρωπο;» γέλασε ανάλαφρα «Καμία γλώσσα δεν είναι βάρβαρη. Οι άνθρωποι είναι» Τη στιγμή εκείνη άκουσε τα βήματα του πατέρα της «Κράτησέ την τη ζωγραφιά εσύ αν θέλεις. Να με θυμάσαι» για λίγο κοίταξε χαμηλά «Δεν θα μείνω για πάντα εδώ. Ευτυχώς για εσάς. Οι δικοί μου χτύπησαν τη Σοβιετική Ένωση και αυτό θα ναι το τέλος τους, το τέλος μας. Το ξέρω. Επομένως, κράτησε το σκίτσο, απλώς για να λες κάποτε πως γνώρισες και έναν Γερμανό που δεν ήταν τόσο άξεστος, όσο οι περισσότεροι»

«Φίλιμπερτ» άκουσε τη φωνή του Παύλου. Είχε αδυνατήσει, η επιδερμίδα του είχε χλομιάσει.

«Φεύγω κύριε Παύλο» του είπε ο νεαρός.

«Αυτό ακριβώς να κάνεις» του απάντησε και κοίταξε την κόρη του. Ένα παιδί διαλυμένο. Σκέφτηκε μήπως υπήρξε ένας άθλιος πατέρας. Μήπως δεν την στήριξε όσο θα έπρεπε και όσο ήθελε. Δεν του άρεσε η επαφή που είχε με τον νεαρό αξιωματικό και ας ήταν καλό παιδί. Η γειτονιά θα μιλούσε, ο κίνδυνος ελλόχευε και το χειρότερο, είχε επαφή με την Γκεστάπο. Δεν θα της έλεγε τίποτε για την ώρα.

Ο Φίλιμπερτ καρτερούσε τον Κάσπαρ και οι δυο τους τον Στέφανο. Σαν νύχτωσε για τα καλά, τον είδαν να μπαίνει στο σπίτι εμφανώς προβληματισμένος.

«Πρέπει να του μιλήσω. Οφείλει να γνωρίζει την αλήθεια»

«Εύχομαι να σε ακούσει» ψέλλισε ο Κάσπαρ «Πήγαινε γρήγορα, προσέχω εγώ μήπως σε δει κάποιος»

Ακόμη μία νύχτα είχε έρθει και έξω επικρατούσε μονάχα σκοτάδι. Τα φώτα όλα ήταν κλειστά, η Αθήνα έμοιαζε με ένα κούφιο Μαυσωλείο. Ο Στέφανος ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, όταν άκουσε το όνομά του ψιθυριστά και αναμαλλιασμένος έγειρε στο παράθυρο. Ο Φίλιμπερτ είχε κωλύσει στον τοίχο και πάσχιζε να του μιλήσει.

«Τι κάνεις εδώ;» Ο Στέφανος κοιτούσε προς τα κάτω, όταν είδε τον νεαρό.

«Πρέπει να σου μιλήσω» του ψέλλισε και ευθύς πήδηξε στο παράθυρο για να προσγειωθεί στο κρεβάτι του.

«Έχεις τρελαθεί;» ο Στέφανος του γρύλισε.

«Θέλω να με ακούσεις. Αφορά την Αφροδίτη»

«Τι σε έχει πιάσει με την ξαδέρφη μου; Μείνε μακριά της» η απειλή πλέον ήταν ολοφάνερη στον τόνο της φωνής του.

«Ξέρω την αλήθεια, Στέφανε. Για εκείνη, τον Λευτέρη...»

«Σώπα...»η φωνή του έβγαινε σαν επιθανάτιος ρόγχος «Δεν έχεις κανένα δικαίωμα. Άφησέ την ήσυχη. Άφησε την Αφροδίτη ήσυχη!» ήταν έτοιμος να χειροδικήσει.

«Σε παρακαλώ, άκουσέ με. Ξέρω ποιος είναι ο υπεύθυνος!»

«Ψέματα! Δεν έχεις δικαίωμα να ασχολείσαι. Για την οικογένειά μου, σκοτώνω και δεν λογαριάζω τίποτε...Δεν σε εμπιστεύομαι...»

*Ο Ράινχαρντ Όιγκεν Τρίσταν Χάιντριχ  με προσωνύμιο Der Henker (ο Δήμιος) ήταν στέλεχος των Ες-Ες , ο δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Χίμλερ . Πρωτοστάτησε στη Τελική Λύση, το σχέδιο των Ναζί για το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα . Θεωρούνταν εξαιρετικά φιλόδοξος και ψυχρός υπολογιστής χωρίς κανένα οίκτο και γι' αυτό έφερε τα προσωνύμια «Το ξανθό κτήνος» (από τους ίδιους τους SS) και «Δήμιος Χάιντριχ»

*Ο Μπάλντερ Χάουσντορφ είναι ήρωας του Απολογισμού, του άλλου ιστορικού που έγραψα