_Dark_Kate_  ευχαριστω για ολες τις πινελιες στο εξωφυλλο

Αγαπημένη μου Ανδριανή,

«Να ήξερες μονάχα πόσο πολύτιμη αποδείχτηκε η αγαπημένη μας συνήθεια από παιδιά, να γράφουμε η μία στην άλλη. Είναι ευκολότερο για εμένα τώρα πια να εκφράζω γραπτά κάθε μου σκέψη. Στέκομαι μπροστά από το παράθυρο του σπιτιού μου και το μυαλό μου ξεκινά σεργιάνι σε χρόνια όμορφα. Για τον πατέρα μου υπήρξαν δυσκολίες πολλές, ξεριζωμοί, νύχτες και μέρες μουντές, κενές, κυρίως μοναχικές μιας και έχασε τη μαμά, τη σύντροφο της ζωής του. Η μετεγκατάσταση μαζί με την οικογένεια της αδερφής του, ο πόνος του εξαναγκασμού να αφήσει πίσω του μία πατρίδα, μόνο για έρθει να συναντήσει μία ταπεινή ΄΄ψωροκώσταινα΄΄, άξενη και υπεροπτική, η οποία με περίσσια  ευκολία του χάρισε το παρατσούκλι «τουρκόσπορος», συναισθηματικά τον κλείδωσαν, στέρησαν το φως από τα μάτια του. Εκείνα τα τόσο γλυκά μάτια που ουδέποτε κράτησαν μακριά μου, την έκφραση αγάπης. Αν δεν είχα και εκείνον, θαρρώ πως θα τρελαινόμουν. Συχνά μου αφηγούνταν ιστορίες από μία καθημερινότητα που κάποτε ξεχνώ. Από γειτονιές με τενεκεδένια σπίτια, με γλαστρούλες φτωχικές που μοσχοβολούσαν βασιλικό, με λασπωμένους δρόμους και πολλά γέλια. Θυμάσαι τα γέλια μας; Πόσα χρόνια έχω να ακούσω τον ήχο αυτόν; Άραγε θα χαμογελάσω ξανά; Θα μπορέσω; Ή την ψυχή μου ολότελα θα την καταπιεί το σκοτάδι; Φοβάμαι τα σκοτάδια. Φοβάμαι πως μία μέρα θα μου κλείσουν τα μάτια και το φως θα χαθεί για πάντα από γύρω μου. Αναζητώ  για χρόνια να στηριχτώ από κάπου, μα τα δάχτυλά μου είναι αδύναμα για να γραπωθούν από τη ελπίδα ή εκείνη είναι αρκετά φωτεινή για να την αντέξουν τα δικά μου πονεμένα μάτια. Υπήρξαν ωστόσο και μέρες λαμπερές. Μέρες που γεμίζαν από μυρωδιές, ελευθερία, μέρες μίας χαμένης αθωότητας, τότε που τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε εκδρομή στο Καβούρι και χαζεύαμε τις άμαξες που περνούσαν, με τον ξάδερφό μου τον Στέφανο να φαντασιώνεται πως ανήκει σε κάποιο πριγκιπικό παλάτι, έχοντας ολόδικούς του υπηρέτες με χιλιάδες άμαξες. Υπήρχε μία γλύκα σε εκείνα τα χρόνια, σε εκείνους τους παιδικούς έρωτες, θυμάσαι; Το σχολείο; Βοήθησε και εμένα να θυμηθώ πως να κολυμπώ σε καθάρια νερά. Πώς να μην βλέπω παντού γύρω μου αμέτρητες εκτάσεις βάλτων, πώς να αγαπήσω ξανά και να εμπιστευθώ»

Αφροδίτη

Καλημέρα σας! Όπως αντιλαμβάνεστε δεν έμεινα μακριά από το ιστορικό. Σκοπεύω να το ξεκινήσω την εβδομάδα που μας έρχεται και σας αφήνω τον πρόλογο για γεύση!