Περατούσαν για ώρα αρκετή, ώσπου άρχισαν να χάνονται στον διάβα τους και πια δεν είχε συγκεκριμένο προορισμό το βάδισμα τους.
Η πόλη το μεσημέρι έμοιαζε πάντα με ηλιόλουστο καμβά, τα χρώματα ήταν έντονα και ταυτόχρονα απαρατήρητα για τον άνθρωπο που αγνοούσε τις απλές, καθημερινές, όμορφες λεπτομέρειες.
Ο Erek Gérard παράτηρουσε την μικρή μα αισθητή αλλαγή στην συνοδοιπόρο του. Η Vera έμοιαζε με τους αιθέρες αφήνοντας πίσω την κλειδωμένη όψη που είχε συνηθίσει να παρουσιάζει στους ανθρώπους.
Τα άκρα της ήταν ελεύθερα και κινούνταν με ευμορφια, πλέον τα χέρια της δεν αισθανονταν σφιγμένα και περιορισμένα στην απεραντοσύνη των σκέψεων και αισθημάτων της. Ίσως, η αύρα που εξέπεμπε ο Erek να επιδρούσε στον τρόπο που η ίδια επιθυμούσε να ζήσει και πάντοτε δισταζε.
Εξάλλου, η ανθρώπινη ψυχή τείνει να δένεται μ'ανθρωπους των οποίων τα μάτια φυλάσσουν τον παράδεισο.

Για τον Erek η ύπαρξη της νεαρής επέπλεε στην μνήμη του σαν ένα απεικασμα του εαυτού που υπήρξε κάποτε, πριν αποδράσει από την σιγουριά των προσωπείων και αφήσει το θέατρο να υπάρχει για εκείνον μονάχα στην σκηνή. Δεν θα της το έλεγε πότε, μα υπήρξε και εκείνος ηθοποιός του εαυτού του. Υπήρξε αλλά πρόσωπα, έζησε στην φαντασία του για αρκετό καιρό μα ο χρόνος τον γέρασε παρά το νεαρό της ηληκίας του.
Την επέλαση των σκέψεων του παρελθόντος διέκοψε η φωνή της Vera Novoyelle, η οποία αντηχουσε στα αυτιά του σπάνια, βλέπεις, οι μοναχικοί άνθρωποι δεν μιλούν πολύ.

"Erek θυμάμαι πως είχες πει πως πρέπει να βρω το φως μου για να αντέξω την άγνοια, την λήθη. "
Σταμάτησε στιγμιαία τα λόγια της ώστε να διαβασει την επιβεβαίωση στο πρόσωπο του και συνέχισε.
"Ο φακός που μου έδωσες εκείνη την ημέρα είναι πολύ βοηθητικός, δεν το περίμενα πρέπει να ομολογήσω."

Εκείνος χαμογέλασε στο άκουσμα των λέξεων της και πήρε μια μικρή τούφα απ'τα μαλλιά της που είχε πέσει σαν πέπλο μπροστά από τα γκρίζα μάτια της και επιδέξια την τοποθέτησε πίσω από το αυτί της.
"Χαίρομαι Vera, βέβαια το φως εκείνο το αισθάνεσαι καθώς του επέτρεψες να σε επηρεάσει. Χαίρομαι επίσης που δεν απέρριψες το φως αυτό και εμένα."
Είπε και μπορούσε κανείς να διακρίνει την ειλικρίνεια στο βλέμμα του. Πράγματι αισθανόταν όμορφα να βλέπει την Vera Novoyelle να γίνεται η Vera Novoyelle και τίποτε άλλο. Ήδη, πριν ακόμη η ίδια το συνειδητοποιησει είχε εγκαταλείψει την λήθη από την λέξη αλήθεια και έμενε να προσθέτει με την δύναμη που κέρδιζε το δικό της α στερητικό στο μοναχικό χάραγμα της λήθης εκείνης.

Βέβαια, όπως ήδη προαναφέρθηκε, η ανθρώπινη ψυχή τείνει να δένεται μ'ανθρωπους των οποίων τα μάτια φυλάσσουν τον παράδεισο και στα μάτια της Vera, ο Erek μπορούσε μονάχα να αντικρίσει ένα κενό όμοιο με εκείνο του περασμένου εαυτού του.

-Α