Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Ακόμη και όταν είχα δει με την Lia εκείνο το χαζό θρίλερ με την στοιχειωμένη κούκλα, είχα καταφέρει να κοιμηθώ περισσότερο.

Πίστευα πως ο Nicholas δεν θα με θυμόταν ή έστω δεν θα με αναγνώριζε, αλλά απ' ότι φαίνεται η μαύρη μάσκα που φορούσα εκείνο το βράδυ δεν ήταν όσο ικανή πίστευα πως ήταν για να κρύψει το πρόσωπο μου ώστε να παραμείνω αγνώριστη.

Θα πίστευε κανείς πως δεν είχαμε πει τίποτα εκτός από τα ονόματα μας, αλλά ένιωθα πως τα μάτια μας είχαν πει τόσα πολλά χωρίς όμως κανένα ερωτηματικό να λύνεται.

Όταν με είδε κοκάλωσε, θα με είχε αναγνωρίσει. Όσο και αν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν με είχε καταλάβει και όσο βολικό και αν μου φαινόταν να το πιστεύω, δεν το πίστευα.

Αν το πίστευα τότε ποια θα ήταν η απάντηση για τις κλεφτές ματιές που τον έπιανα συνεχώς να μου ρίχνει; για τον τρόπο που το άγγιγμα του δεν ήθελε να αφήσει το δικό μου; Θα είχε καταλάβει πως τότε του συστήθηκα με ψεύτικο όνομα και ποιος ξέρει τον λόγο που θα είχε υποθέσει πως το έκανα και δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι γι' αυτό, δεν θα μπορούσα να του πω ότι εγώ ήμουν εκείνη που χόρευε μαζί του στον χορό. Δεν θα μπορούσα να ρισκάρω να του πω την αλήθεια αν αυτός τελικά δεν με είχε καταλάβει. Ίσως να παρεξήγησα όσα έγιναν χθες.

Ίσως.

Ίσως και όχι.

Το παλάτι ήταν ωραιότερο απ' όσο είχα ποτέ φανταστεί. Κυμαινόταν στους χρυσούς και άσπρους τόνους και ενώ τα έπιπλα και η διάταξη του χώρου ήταν άλλης εποχής, η αύρα και οι άνθρωποι του, έδιναν στον χώρο μια μοντέρνα πινελιά.

Αν δεν ήξερα καλύτερα, θα πίστευα πως η βασιλική οικογένεια θα ήταν ντυμένοι με τουαλέτες και κουστούμια που φοράνε οι γαλαζοαίματοι στις ταινίες και στα παραμύθια. Αλλά δεν είναι έτσι.
Είναι ντυμένοι λίγο πιο επίσημα από εμάς τους απλούς ανθρώπους. Φοράνε πουκάμισα και κασμιρένια παντελόνια.

Το παλάτι δεν έχει βασίλισσα, ούτε πριγκίπισσα. H γυναικεία απουσία στο παλάτι ήταν αισθητή. Ήξερα πως η βασίλισσα πέθανε πριν μερικά χρόνια στην γέννα της τελευταίας τους κόρης που όμως δεν κατάφερε να γεννηθεί ποτέ. Πέθαναν και οι δύο εκείνη την μέρα, έτσι οι μόνοι κληρονόμοι του θρόνου στην οικογένεια Royce είναι άντρες.

Βρήκα το κουράγιο να σηκωθώ από το υπέρ διπλό κρεβάτι, με το πιο αναπαυτικό στρώμα που είχα ποτέ ξαπλώσει. Αυτό το κρεβάτι θα ήταν πλέον δικό μου, για τουλάχιστον ένα χρόνο, τόσο διαρκεί το συμβόλαιο μου και ίσως μέχρι το τέλος του χρόνου να ανανεωθεί. Όλο αυτό το δωμάτιο ήταν πλέον δικό μου αλλά δεν το ένιωθα έτσι, όχι ακόμα.

Τεράστιο δωμάτιο με ολόλευκους τοίχους, λευκό κρεβάτι με μπέζ μεταξένια σκεπάσματα, μαξιλάρια και διαφανείς κουρτίνες που κρέμονταν από πάνω του κρεβατιού και αγκάλιαζαν το πάτωμα. Χρυσά κομοδίνα σε κάθε πλευρά του κρεβατιού, χρυσό τραπεζάκι στο κέντρο του δωματίου με δύο καρέκλες στο ίδιο χρώμα γύρω του. Μια ντουλάπα από αυτές που έχει χώρο μέχρι και για να περπατήσεις μέσα τους και μια λευκή πόρτα που μέσα είναι το δωμάτιο του μπάνιου με έναν πελώριο χρυσό καθρέφτη.

Θα ξεκινούσα δουλειά σε δύο μέρες και μέχρι τότε μπορούσα να εξερευνήσω το κάστρο. Τελείωσα το πρωινό μου το οποίο σερβίρεται στο δωμάτιο μου όπως και τα υπόλοιπα γεύματα, εκτός και αν θέλω να φάω στο σαλόνι του προσωπικού.

Δεν θα δείπνιζα για πάντα με την βασιλική οικογένεια, χθες ήταν απλά ένα τραπέζι καλωσορίσματος. Αλλά έτσι ήταν καλύτερα, δεν θα χρειαζόταν να τον βλέπω τόσο συχνά, ίσως και καθόλου. Το παλάτι είναι τεράστιο, θα μπορούσαμε να ήμαστε στις δύο άκριες του και ούτε που θα το ξέραμε.

Η Corine, η γυναίκα που με έφερε χθες στο δωμάτιο μου και μου έκανε ξενάγηση στο υπόλοιπο παλάτι, μου είπε πως στον πρώτο όροφο του παλατιού, είναι τα δωμάτια του προσωπικού και στον δεύτερο της βασιλικής οικογένειας. Είχα ανακουφιστεί που το δικό του δωμάτιο δεν θα ήταν κοντά στο δικό μου και δεν θα τον έβλ-

Και όμως, ήταν εδώ.

Βγήκα από το δωμάτιο μου και κοκάλωσα όταν τον είδα να είναι μερικά βήματα μακριά από την πόρτα μου. Όταν με είδε σταμάτησε να περπατά και είδα το στόμα του να κινείται, αλλά ότι και να είπε, θα το είπε κάτω από την ανάσα του.

Έκλεισα την πόρτα μου και άρχισα να περπατώ προς το μέρος του με άγνωστο προορισμό. Για οπουδήποτε εκτός από εδώ. Εκτός από κοντά του.

Συνέχισε και αυτός να περπατά προς την αντίθετη κατεύθυνση και αγωνιζόμουν να μην κοιτάξω προς το μέρος του, έπρεπε να κοιτάζω μόνο μπροστά.

Όταν πέρασα από δίπλα του, ένιωσα έναν ηλεκτρισμό στον χώρο, μια ανεξήγητη ένταση με μια ζέστη να με ακολουθεί. Ένιωσα το χέρι μου να τεντώνεται κρυφά παρά την θέληση μου προς το μέρος του με την ελπίδα πως τα χέρια μας έστω κατά λάθος, θα έβρισκαν το ένα το άλλο. Και ήταν σαν να έγινε, σαν να ένιωσα ένα απαλό χάδι στο χέρι μου. Αλλά ήταν η ιδέα μου. Το μυαλό μου έπαιζε άσχημα παιχνίδια και αν γινόμουνα μέρος τους, το τέλος μου δεν θα ήταν καλό.

Δεν θα μπορούσε να ήταν.

Απομακρυνθήκαμε αλλά μπορούσα ακόμα να ακούσω τα βήματα του και άφησα ελεύθερη μια ανάσα που κρατούσα πριν παγιδευμένη.

"Viviana..." σκέφτηκα πως είχα παραισθήσεις, πως η βαθιά αντρική φωνή που άκουσα ήταν μόνο μέσα στο κεφάλι μου, αλλά τα βήματα που ακουγόντουσαν πριν σταμάτησαν και αυτά. Το όνομα μου στα χείλη του ακουγόταν τόσο ωραίο. Θα μπορούσα να το ακούω για πάντα.

Γύρισα διστακτικά πίσω και εκείνος στεκόταν εκεί και με κοιτούσε. Περίμενε. "Σκέφτηκα πως θα ήθελες μια ξενάγηση στο παλάτι" αλλά μου είχαν κάνει ήδη ξενάγηση εχθές. Πως θα μπορούσα όμως να αρνηθώ όταν αυτά τα πράσινα μάτια με κάρφωναν έτσι και περίμεναν την απάντηση μου;

Το διαβολάκι μέσα μου νίκησε ξανά.

Αρχίσαμε να περπατάμε δίπλα - δίπλα και όσο και αν προσπαθούσα να σταματήσω το γαργαλητό στην κοιλιά μου, αυτό επέμενε.

Μου έδειξε τα δωμάτια, ένα προς ένα, εκτός από αυτά στον δεύτερο όροφο που ανήκαν στην οικογένεια του, σε εκείνον. Δεν θα ήταν λογικό εξάλλου να μου δείξει που βρισκόταν το δωμάτιο του. Γιατί να το έκανε;

"Λοιπόν...αυτά είναι όλα" χαμογέλασα ευγενικά αλλά μια ανεξήγητη απογοήτευση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου, σαν εκείνη που διέκρινα στον τόνο της φωνής του. Στεκόμασταν ακόμη εκεί και κοιταζόμασταν, κανείς δεν έκανε κίνηση να φύγει. Κοίταξα κάτω και έμπλεξα άβολα τα δάχτυλα μου μεταξύ τους, έκανα κίνηση να φύγω, τα πόδια μου ένιωθαν ασήκωτα αλλά τα σταμάτησε η φωνή του. Βαριά αλλά γλυκιά.

"Βασικά," σταμάτησα να περπατώ και γύρισα προς το μέρος του. Ένιωσα την καρδιά μου να χάνει ένα κτύπο. "υπάρχει ακόμη ένα δωμάτιο"