Αν λίγες μέρες πριν μου έλεγε κάποιος πως το πιο ενοχλητικό πράγμα που θα μπορούσα να αντικρίσω φτάνοντας στην δουλειά θα ήταν ένα κορίτσι με ατίθασα ξανθά μαλλιά, θα τους απέλυα επιτόπου.

Σήμερα είχε αναλάβει να σπάσει άλλο μηχάνημα. Ίσως τελικά να είμαι πολύ καλός μαζί της, ίσως θα έπρεπε να την είχα ήδη απολύσει. Όχι ίσως, θα έπρεπε σίγουρα. Ακόμη μπορούσα να το κάνω. Αλλά για κάποιο λόγο δεν το έκανα. Θα της έκανα την ζωή εύκολη αν την έδιωχνα, δεν το ήθελα αυτό.

“Cecilia.” Είδα τους ώμους της να τινάζονται ελάχιστα στο άκουσμα του ονόματος της, όμως δεν γύρισε πίσω να με κοιτάξει.

Την πλησίασα περισσότερο αλλά εκείνη συνέχισε να με αγνοεί. Από αυτή την απόσταση μπορούσα να μυρίσω το άρωμα της, ήταν έντονο αλλά όσο μείωνα την απόσταση η μυρωδιά γινόταν πιο γλυκιά, μύριζε γιασεμί.

“Όταν σου μιλάει το αφεντικό σου δεν θα του γυρνάς την πλάτη.” Η φωνή μου ήταν αυστηρή και το ύφος μου ανέκφραστο, παγωμένο. Σταμάτησα πίσω της όταν επιτέλους γύρισε προς το μέρος μου.

“Είχα την εντύπωση πως σου άρεσε η πλάτη μου.” Ύψωσε το κεφάλι της πάνω στην προσπάθεια της να συναντήσει το δικό μου. 

“Και εγώ είχα την εντύπωση πως είμαι το αφεντικό σου και οφείλεις να μου μιλάς στον πληθυντικό.”

Είδα τον λαιμό της να κινείται σαν να ξεροκατάπιε πριν τελικά μιλήσει.
“Σωστά, με συγχωρείται αφεντικό.” Ίσως να κατάπιε όποια κακία είχε έτοιμη να πει γιατί το τελευταίο που περίμενα ήταν να υπακούσει.

“Από σήμερα θα αρχίσεις να σερβίρεις στα τραπέζια. Αν σπάσεις κάτι θα κοπεί από τον μισθό σου, γι’ αυτό αφού δεν ξέρεις να προσέχεις τις λέξεις σου προσεκτικά, ελπίζω να ξέρεις να προσέχεις τουλάχιστον τις κινήσεις σου.” Δεν είπε κάτι αλλά είδα τον τρόπο που δάγκωνε το μέσα μέρος των χειλιών της. Ίσως τελικά να είχε αρχίσει να προσέχει τις λέξεις της όντως.

Δεν θα είχαν περάσει πάνω από δύο ώρες και δεν είχε προκαλέσει ακόμη κάποια ζημιά. Σερβίριζε στους πελάτες τις παραγγελίες τους στα τραπέζια τους, έχοντας διαρκώς ένα εκνευριστικό χαμόγελο στα χείλη.

Όπως τώρα που στεκόταν στο τραπέζι στο βάθος απέναντι από το σημείο που στεκόμουν και είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια με κάτι που της έλεγε ο άντρας που καθόταν σε εκείνο το τραπέζι. Δεν ήταν ένας οποιοδήποτε άντρας. Aiden Davenport. Διευθυντής της Publishing House. Ένα από τους γνωστότερους εκδοτικούς οίκους της Dreamland. Είχε τύχει να μιλήσουμε 1-2 φορές τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά οι σύντομες συναντήσεις μας ήταν αρκετές για να καταλάβω πως ότι και αν της έλεγε αυτή την στιγμή, αποκλείεται να ήταν τόσο αστείο.

Εκτός από το ότι παράκουσε την εισήγηση— διαταγή μου, να μην χαζογελάει με τους πελάτες αλλά μόνο να τους σερβίρει χωρίς να πιάνει την ψιλή κουβέντα και στην προκειμένη περίπτωση το γέλιο, το μόνο που πετύχαινε ήταν να καθυστερεί τις παραγγελίες. Μπορεί να ονειρεύομαι να διαλύσω αυτή την επιχείρηση σύντομα, αλλά θα την διαλύσω εγώ, κανείς άλλος και ιδίως ένα ατίθασο κορίτσι που δεν ξέρει να ακούει σε διαταγές.

Τα βήματα μου ήταν τόσο γρήγορα, κερδίζοντας περίεργες ματιές από τους πελάτες. Όταν σταμάτησα δίπλα της το χαμόγελο της εξαφανίστηκε αμέσως. Καλώς.

“Ethan Armer!” Είπε με ενθουσιασμό ο Aiden τεντώνοντας το χέρι του προς το μέρος μου για χειραψία. Το βλέμμα μου ήταν σταθερό στο βλέμμα της γυναίκας δίπλα μου, αγνοώντας τελείως το τεντωμένο χέρι μπροστά μου.

“Συμβαίνει κάτι;” Είπε η ενοχλητική φωνή δίπλα μου.

“Καθυστερείς. Δεν έχουμε χρόνο για καθυστερήσεις.”

“Εγώ την καθυστέρησα.” Στρέψαμε και οι δύο το κεφάλι μας στον ξανθό άντρα απέναντι μας. Μόνο που δεν μίλησα σε εκείνον αλλά στην Cecilia.

“Είναι εντάξει.” Του έδωσε ένα ζεστό χαμόγελο. “Πρέπει να πηγαίνω. Θα τα ξανά πούμε απόψε έτσι;”

Είδα τα μάτια του να την σκανάρουν από την κορυφή ως τα νύχια, με μια μεγαλύτερη έμφαση στα πόδια της. “Θα τα πούμε εκεί.” Ο Aiden ήταν γνωστός και για άλλα πράγματα εκτός από την θέση του ως διευθυντής. Οι φήμες για την περίεργη του ερωτική ζωή απασχολούσαν συχνά τα Μέσα. Όλοι ήξεραν πως δεν κάνει σοβαρές σχέσεις και πως οι σχέσεις του τελείωναν με περίεργο τρόπο. Κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς, κανείς εκτός από τις άμεσα ενδιαφερόμενες. Δεν με ένοιαζε ποτέ να μάθω. Ποτέ εκτός από τώρα.

Ακολούθησα την Cecilia που κατευθυνόταν προς την κουζίνα. Σήμερα ήταν σχετικά άδειο το cafe και το προσωπικό λιγότερο.

“Θα με ακολουθάτε σαν σκυλάκι για πολλή ώρα ακόμα αφεντικό;” Ένιωσα το αίμα στις φλέβες μου να βράζει. Πριν προλάβω να το σκεφτώ καλά, τύλιξα την παλάμη μου γύρω από το μπράτσο της οδηγώντας μας πιο μέσα στην κουζίνα.

Προσπάθησε να λυθεί από το άγγιγμα μου αλλά οι κόποι της ήταν μάταιοι. “Άσε το χέρι μου.” Έκανα όπως είπε όταν φτάσαμε σε ένα περισσότερο απομονωμένο σημείο της κουζίνας.

Τα ζαφειρένια της μάτια κοίταζαν τριγύρω και την είδα να ξεροκαταπίνει. Φοβόταν. Και καλά έκανε.

“Πας γυρεύοντας για μπλεξίματα κοριτσάκι μου, τι δεν καταλαβαίνεις;” Η φωνή του ήταν σιγανή αλλά απότομη. Με κοίταζε πάνω από τις βλεφαρίδες της, τα μάτια της σαν να σκοτείνιασαν. Ήταν ήσυχα σε αυτό το σημείο, το μόνο που άκουγα ήταν οι βαριές τις ανάσες. Λες και έτρεχε για ώρες.

“Πρώτον δεν είμαι κοριτσάκι και ιδίως δικό σου. Δεύτερον επαναλαμβάνεσαι.” Αυτή η γυναίκα…ή είχε χάσει το μυαλό της ή ήταν στα αλήθεια τόσο χαζή.

“Θες να κρατήσεις αυτή την θέση;” Η απάντηση ήταν αυτονόητη, αν δεν ήθελε θα είχε φύγει τρέχοντας από την πρώτη κιόλας μας γνωριμία. Όσο και αν στεκόμασταν αμίλητοι κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον, περιμένοντας να βγει αυτή η τρισύλλαβη λέξη από το έξυπνο της στόμα, η λέξη δεν βγήκε ποτέ. “Αν θες να φύγεις, δεν σε σταματάει κανείς. Αν όμως θες να μείνεις, θα μάθεις να υπακούς σε κανόνες.”

“Κι αν δεν το κάνω;” Προκάλεσε κάνοντας ένα βήμα πιο κοντά μου. “Αν δεν υπακούω σε όσα λες;” Έπαιζε με την φωτιά και θα καιγόταν.

Μείωσα και εγώ την απόσταση, θέλοντας να την τρομάξω, να νιώσει πως απειλείται μπας και ξυπνήσει από το ροζ συννεφάκι της. “Τότε θα μαζέψεις τα πράγματα σου και θα ξεκουμπιστείς από εδώ μέσα.”

“Τότε γιατί δεν με απολύεις; Τι περιμένεις για να το κάνεις;” Μακάρι να ήξερα, αλλά το μυαλό μου όταν ρωτούσα τον εαυτό μου το ίδιο ακριβώς, ήταν κενό.

Έβαλε πίσω μια ξανθιά μπούκλα που είχε πέσει από την κοτσίδα της.
“Cecilia-”

“Lia με λένε.” Είπε με ένταση μη αφήνοντας με να ολοκληρώσω.
Σημείωση στον εαυτό μου: Να συνεχίσω να την αποκαλώ Cecilia τώρα που ξέρω πως την νευριάζει. “Έχεις γίνει εμμονικός μαζί μου. Δεν έχεις άλλους υπάλληλους να προσβάλλεις εκτός από εμένα;”

“Συνήθως οι άλλοι μου υπάλληλοι, ξέρουν πως να φέρονται στο αφεντικό τους. Σου είχα πει να μην φλερτάρεις με πελάτες. Το παράκουσες και αυτό.”

Γύρισε τα μάτια της με δυσφορία αφήνοντας μια ανάσα αγανάκτησης.
Αν κάποιος θα έπρεπε να είχε αγανακτήσει δεν ήταν σίγουρα αυτή. “Δεν θα απολογηθώ επειδή είμαι φιλική.” Φιλική; Στους άλλους ίσως, σε εμένα ποτέ. “Αν δεν έχεις να με κατηγορήσεις για κάτι άλλο, σχόλασα.” Δεν είπα κάτι απλά την κοιτούσα. Από την μέρα που πάτησε το πόδι της εδώ μέσα, παίρνει την μια χαζή απόφαση μετά την άλλη.

Έκανα μερικά βήματα πίσω, περιμένοντας να πάρει το μήνυμα και να φύγει και έτσι έκανε, ρίχνοντας μου σπίθες με τα μάτια της πριν μου γυρίσει ξανά την πλάτη.

Μου έτρωγε τόσο χρόνο από αυτό που έπρεπε να κάνω.

Εκδίκηση.

Πρέπει να δημιουργήσω καινούριο σχέδιο.

Άμεσα.