Μπορεί όλοι οι άλλοι να πίστευαν πως ήμουν ο ίδιος άνθρωπος με πριν, αλλά δεν ήμουν.

Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα όσο και αν προσπαθούσα να την βγάλω από το μυαλό μου.

Πρώτα μπήκε στην ζωή μου κάνοντας με να την μισήσω γιατί έφερε τα άνω-κάτω.

Τώρα την μισούσα γιατί αν και πλέον η ζωή μου είναι όπως ήταν πριν εισβάλει μέσα εκείνη, τώρα δεν ήθελα πια αυτή την ζωή. Δεν ήθελα την τάξη και την τύχη μου, ήθελα το χάος και την ατυχία της.

Την μισούσα γιατί μου έδειξε πόσο ωραία μπορεί να είναι η ζωή μαζί της και μετά εκείνη έφυγε χωρίς να την νοιάξει λεπτό για εμένα.

Την ήθελα εδώ μαζί μου όσο δεν πίστεψα πως μπορώ να θελήσω τίποτα ποτέ.

Το αυτοκίνητο μου πλέον μύριζε ξανά ακριβό δέρμα, όχι γιασεμί. Το γραφείο μου ήταν γεμάτο μονότονα σκούρα χρώματα, δεν υπήρχαν πουθενά τα ροζ αντικείμενα της. Ότι και αν έκανα ονειρευόμουν ζαφειρένια μάτια αλλά δεν τα έβρισκα πουθενά.

Την μισούσα γιατί ήταν όλα όσα ποτέ δεν ήθελα αλλά τώρα ήταν όλα όσα ονειρευόμουν να έχω.

Αλλά δεν θα την κυνηγούσα. Ήταν φανερό πως δεν με εμπιστευόταν, πως κάτι συνέβαινε και δεν ήθελε να το μοιραστεί μαζί μου. Ίσως να με θεωρούσε δεδομένο. Ποτέ δεν ήθελα να νιώθω έτσι γι' αυτό συχνά επέλεγα να μην νιώθω καθόλου.

Ένιωθα τα χέρια μου να με εγκαταλείπουν με κάθε γροθιά στον μαύρο σάκο αλλά δεν ήθελα να σταματήσω ακόμα.

Συνέχιζα να κτυπώ ξανά και ξανά, γινόμουν όλο και πιο ιδρωμένος και πιασμένος αλλά δεν με ένοιαζε. Όταν πονάει το σώμα σου, τουλάχιστον έτσι μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις τον πόνο στην καρδιά. Τον πόνο της απουσίας.

-

Κτύπησα το κουδούνι του σπιτιού των γονιών μου. Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά άνοιξε η μητέρα μου.

Το τραπέζι έμοιαζε άδειο χωρίς την Lia και μονότονο αφού κανείς δεν ήξερε τι να συζητήσει. Ένιωθα το βλέμμα της μητέρας μου καρφωμένο πάνω μου. Ήξερα τι σκεφτόταν και έβλεπα στα μάτια της την διαμάχη για το αν θα με ρωτήσει ή όχι.

"Πως είναι η Lia; Έχει καιρό να την δούμε." Συνέχισα να κόβω το φιλέτο μου αλλά ένιωθα ακόμη το βλέμμα της σε εμένα.

Άφησα κάτω τα μαχαιροπίρουνα μου. "Δεν ξέρω." Δεν υπήρχε λόγος να παριστάνουμε πλέον ότι ήμαστε μαζί, το είχαν καταλάβει πως πια δεν ήμασταν. Κάθε φορά που η μητέρα μου, μου ζητούσε να έρθουμε για δείπνο αρνούμουν. Χωρίς την Lia δεν θα άντεχα να είμαι μαζί τους και να προσποιούμε πως δεν θα προτιμούσα να είμαι οπουδήποτε αλλού κάνοντας οτιδήποτε άλλο. Σήμερα όμως δέχτηκα να δειπνήσω μαζί τους, ίσως γιατί ένιωθα υπερβολική μοναξιά, αν και η μοναξιά δεν με ενοχλούσε ποτέ, αντίθετα πάντα την αναζητούσα.

"Θέλεις να μας πεις τι συνέβη μεταξύ σας;" Ρώτησε η μητέρα μου και είδα τον πατέρα μου να μου ρίχνει μια κλεφτή ματιά, συνεχίζοντας να διαβάζει την εφημερίδα του.

"Ασυμφωνία χαρακτήρων." Έβαλα μια μπουκιά στο στόμα μου, δείχνοντας πως δεν θέλω να συνεχίσω την συζήτηση. Εξάλλου ήταν η αλήθεια. Εγώ είχα μοιραστεί μαζί της τα μεγαλύτερα μου μυστικά, ενώ εκείνη όχι. Εγώ είχα βάλει πείσω το πείσμα και τον εγωισμό μου φιλώντας την, σπάζοντας εκείνο τον κανόνα, ενώ εκείνη δεν υποχώρησε πίσω λεπτό. Ήθελε να της πω πως την αγαπώ ενώ εκείνη μέχρι λίγες εβδομάδες πριν με απέφευγε. Μάλλον απλά δεν ταιριάζαμε.

Η μητέρα μου άφησε μια ανάσα. "Δεν ξέρω τι συνέβη μεταξύ σας, αλλά αυτή η κοπέλα είναι ότι καλύτερο σου είχε τύχει ποτέ." Τύχη, αυτή η λέξη με κυνηγούσε παντού. Ο πατέρας μου άφησε κάτω την εφημερίδα, ακούγοντας τα λόγια της μητέρας μου αλλά κοιτούσε εμένα, σαν να προσπαθούσε να διαβάσει το πρόσωπο μου. "Ξέρω πως είσαι κλειστός χαρακτήρας, εσωστρεφής και θέλεις όλα να γίνονται με τον τρόπο σου, αλλά όσο ήταν η Lia δίπλα σου, μπορούσα να δω τα συναισθήματα που πάντα έκρυβες, όπως τώρα." Ακούμπησα το βραχιόλι που κρυβόταν κάτω από το μανίκι του άσπρου πουκαμίσου μου. "Μην την αφήσεις να φύγει. Θα το μετανιώσεις."

Κοίταξα το βραχιόλι. Δεν το είχα βγάλει ποτέ. Είχα γίνει CEO όπως πάντα ήθελα, αυτό που ήθελα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αλλά έχασα την Lia, την γυναίκα με τα ζαφειρένια μάτια και τα ατίθασα μαλλιά που μπορούσε να βγάλει τον χειρότερο μου εαυτό χωρίς καν να προσπαθεί. Την γυναίκα που έβγαζε τον καλύτερο μου εαυτό χωρίς να προσπαθεί.

Αυτό το βραχιόλι δεν μου έφερε τύχη. Ακόμη και χωρίς την ατυχία μου- ακόμη και χωρίς την Lia-ήμουν ακόμη άτυχος.

Δεν ήταν η εκδίκηση αυτό που ήθελα πλέον πιο πολύ από οτιδήποτε.
Ήταν η Lia.

Δεν μου έφερε τύχη όταν μπήκε στην ζωή μου γιατί πολύ απλά δεν ήμουν ποτέ τυχερός.

Αυτό που τότε ήθελα, δεν ήταν αυτό που ήθελα τώρα.

Πίστευα πως μου έφερε ατυχία γιατί έχασα την ευκαιρία μου να γίνω CEO, όταν όμως γνώρισα εκείνην, τότε ήταν που ήμουν πραγματικά τυχερός.
Μου έδειξε πως η εκδίκηση που ήθελα δεν άξιζε πραγματικά, μου άνοιξε τα μάτια. Αν δεν έμπαινε στην ζωή μου θα γινόμουν CEO νωρίτερα και τώρα θα είχα ήδη τελειώσει με την εκδίκηση και τότε θα ήμουν άτυχος γιατί το να καταστρέψω την επιχείρηση του πατέρα μου θα ήταν λάθος. Αν δεν έμπαινε στην ζωή μου εκείνη, θα ήμουν άτυχος γιατί δεν θα την γνώριζα.

Σηκώθηκα απότομα από το τραπέζι. Τα σοκολατένια μάτια της μητέρας μου με κοίταξαν ξαφνιασμένα. Όταν όμως χαμογέλασα με κοίταξε διαφορετικά, σαν να διάβασε τις σκέψεις μου.

Ο πατέρας μου με κοίταξε και αυτός, το βλέμμα του σχεδόν αδιάφορο όπως πάντα. Σχεδόν. Είδα ένα μικρό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του.

Δεν είπα τίποτα, απλά έφυγα από το σπίτι.

Κάποτε είχα πει ότι θα γινόμουν CEO ο κόσμος να χαλάσει.

Τώρα θα έκανα την Lia ξανά δικιά μου ο κόσμος να χαλάσει.

Ολοκληρωτικά και παντοτινά δική μου.