".. Έτσι σε μια κοινωνία που ο ψυχικός και ο πνευματικός λιμνασμος του ανθρώπου αποτελεί πια συνήθεια, πως μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν θα νοιαστουν για εμάς; Εννοώ ο άνθρωπος ως φιλομαθες και περίεργο ον, στράφηκε από νωρίς στη συγκρότηση των κοινωνιών προκειμένου να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του, ώστε να έχει περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Ομως βλέποντας το σήμερα, τις εξελίξεις και τα γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά  δεν γίνεται κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ να μην καταλήξω στο ιδιο συμπέρασμα. Οι άνθρωποι έχουν πάψει να έχουν πίστη σε ιδανικά οπότε έχουν πάψει να υφίστανται και οι ανθρώπινες αξίες. Έτσι δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε την κατάσταση μας και παραβλεπουμε τις ευθύνες που έχουμε σαν πολίτες μα πρώτα απ'ολα σαν άνθρωποι γιατί οι περισσότεροι από εμάς είναι παγιδευμένοι στην μόνη λογική του κέρδους και στο πως θα ικανοποιησουμε τους εαυτούς μας μέσω των υλικών αγαθών.Έτσι ξεχνάμε πραγματικά να είμαστε άνθρωποι. Ξεχνάμε να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Πως σου φαίνεται μέχρι εδω; "

" Δεν είναι λίγο βαρυ; Εννοώ είναι απλά ένας λόγος πριν την αποφοίτηση. Θα έπρεπε να μας πεις για τα όνειρα μας, για τους στόχους μας όχι να μας αποθαρρύνεις λέγοντας μας ότι οι άνθρωποι έχουμε πιάσει πάτο, και τι λεξιλόγιο είναι αυτό; Δεν γράφεις έκθεση Μελ. "

" Λιλά δεν σας αποθαρρύνω. Σας λέω απλά να κάνετε τη διαφορά. Πως θα το κάνω αυτό αν δεν σας επισημάνω αυτά που πρέπει να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε σαν νέοι πολιτες; Εξάλλου αργότερα θα μιλήσω και για τους στόχους σας απλά δεν το έχω τελειώσει. " Η αλήθεια είναι ότι δεν ηθελα μιλήσω για τους στόχους μας ούτε τα όνειρα μας. Βασικά για τους στοχους τους και τα όνειρα τους. Πως θα το έκανα εφόσον εγώ η ίδια είμαι μπερδεμένη; Πως θα μπορουσα να μιλήσω για άλλους αφού δεν ήξερα καν τι να πω για εμενα;

" Τέλος πάντων αν είναι έτσι καλα. Ότι και να πεις πάλι θα σε χειροκροτησουν. Είσαι υπόδειγμα για τα περισσότερα άτομα εκει μέσα έτσι κι αλλιώς. "

" Μαλακιες! Δεν ισχύει αυτό και σίγουρα δεν είμαι υπόδειγμα. "

" Είσαι όμορφη, από τις καλύτερες μαθήτριες και βγήκες πρόεδρος του σχολείου. Κάθε κορίτσι εκεί μέσα θα ήθελε να σου μοιάσει λίγο και εγώ χαίρομαι που σε έχω για κολλητή.Οπότε ναι ίσως ο λόγος σου να είναι λίγο βαρύς για την διάθεση μου όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα σκισεις. " Ήμουν κάπως απογοήτευμενη. Πως να μην ήμουν άλλωστε; Πως επιλέγεις ένα άτομο που θες να του μοιασεις μόνο και μόνο από την εμφάνιση του ή τους βαθμούς του;

" Οτι πεις." Απάντησα τελικά αποφεύγοντας οποιαδήποτε άλλη διαφωνία με τη Λιλα.

Σηκωθήκαμε από το παγκάκι και αρχίσαμε να περπατάμε προς το εσωτερικό του σχολείου συζητώντας για τη λήξη της σχολικής χρονιάς. Τις τελευταίες μέρες με είχε καταβάλει ενα τόσο περίεργο συναίσθημα. Θα μου έλειπε αυτό το μερος; Φυσικά και θα μου έλειπε. Θα μου έλειπαν οι φίλοι μου, οι αναμνήσεις, τα φλερτ, οι πλάκες και όλες οι φορές που γελάσαμε. Δεν ήταν άσχημα, καθόλου άσχημα θα ελεγα. Μα ξεκινάει ένα τελείως διαφορετικό κεφάλαιο της ζωή μου. Αν δεν τα καταφέρω όμως; Ο φόβος της αποτυχίας μεγαλώνει όλο και πιο πολύ κάθε πρωί που σηκώνομαι από το κρεβάτι. Με κάνει να νομίζω ότι η "πόρτα" που μου ανοίγεται μπροστά μου ξαφνικά θα κλεισει και θα με χτυπήσει δυνατά στο πρόσωπο.

"Μελ είσαι εντάξει; Μου φαίνεσαι κάπως."

"Ναι απλά τις τελευταίες μέρες έχω πολλές ημικρανίες.Όμως δεν είναι τίποτα." Ηταν κάτι όμως.

Δεν έπρεπε να το προσπεράσω έτσι. Ίσως αν το ήξερα πιο νωρίς να μπορούσε να βρεθεί μια λύση αλλά ποτέ δεν το ξέρεις πιο νωρίς.

Εκείνη τη ώρα εγώ και η Λιλα είχαμε λογοτεχνία. Την λάτρευα την λογοτεχνία ακόμα και αν οι υπόλοιποι το θεωρούσαν άχρηστο μάθημα. Ειδικά όταν ασχολουμασταν με κείμενα του Καζαντζάκη επειδή μας έφερνε κάποια δικά του η καθηγήτρια μας. Είχα διαβάσει αρκετά βιβλία του. Κάθε πρόταση που διάβαζα από κάθε αριστούργημα του αναρωτιόμουν όλο και πιο πολύ για τον χαρακτήρα του.Τον θεωρούσα τόσο ενδιαφέρον. Ήταν επηρεασμένος από τον Νίτσε κυρίως. 'Το καλό και το κακό είναι ένα' . Θυμάσαι; 'Η θρησκεία είναι παμπονηρη και μετατοπιζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλουμενη ζωη για να παρηγορησει τους σκλάβους, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βασταξουν αγογγυστα τη σίγουρη ετούτη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο τους στους αφεντάδες! [...] Οχι δεν μπορεί να'ναι λεύτερος που ελπίζει παράδεισο ή που φοβάται κόλαση.'

Ηταν αλήθεια. Μεγαλώνεις ζώντας ανάμεσα σε όρια, σε κανόνες προσπαθώντας να κάνεις μια καλύτερη ζωή ενώ το αποτέλεσμα είναι πάντα ένα. Από μικρός κάτω από κανόνες της οικογένειας. Ύστερα της κοινωνίας σαν πολίτης ή της θρησκείας σαν πιστός, και η τιμωρία αν παραβεις κανόνα; Η φυλακή ή τα μπουντρούμια της κολασεως. Μα εγώ θέλω να είμαι ελεύθερη και να παλεύω κάθε μέρα. Για αυτούς που αδικούνται από τη κοινωνία, από τη θρησκεία ακόμα και από την ιδια τη ζωή. Εξάλλου ο θάνατος είναι πάντα ένας για όλους και ειναι πάντα εκεί.

Είχα δίκιο. Ήταν εκεί για εμένα.

Γύρισα σπίτι. Χαιρέτησα την μητέρα μου. Ο πατέρας μου δούλευε και η αδελφή μου δεν είχε γυρίσει ακόμα. Καθώς έτρωγα μεσημεριανό ρώτησα τη μητέρα μου αν πιστεύει στη μεταθανάτια ζωή. Δεν ξέρω γιατί. Η μητέρα μου πάντα με μπερδευε. Πίστευε στα θεία αλλά πάντα είχε και αμφιβολίες. Δεν ήξερα σε τι πίστευε και σε τι όχι και για κάποιο λόγο ήθελα να μαθω. Βέβαια μπορεί και εκείνη να μην ήθελε να μοιραστεί τις απόψεις της. Τελικά μετά από λίγη ώρα άκουσα τη φωνή της.

"Ναι πιστεύω. Μάλιστα πιστεύω ότι στη προηγούμενη ζωή μου είχα ρίζες από την Ιταλία."

Την λάτρευε αυτή την χώρα. Αν και δεν κατάφερε ποτέ να πάει. Πάντα φοβόταν να απομακρυνθεί μακριά από το σπίτι. Είχε βρεθεί σε μερικά μέρη της Ελλάδας πολύ όμορφα αλλά πιο μακριά ποτέ δεν πήγε.Πότε δεν τόλμησε. Εγώ απο την άλλη πάντα ήθελα και ακόμα λακταρω να βρεθώ σε ένα μέρος με άλλη κουλτούρα. Να μην καταλαβαίνω λέξη από τη γλώσσα τους και να κινούμαι ελεύθερη. Ναι, χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτα. Ύστερα όταν βαρεθώ να πάρω ένα αεροπλάνο και να πάω σε άλλο μερος. Ακόμα πιο μακριά από την Ελλάδα μας. Ακόμα πιο μακριά από εδώ. Μου άρεσε και η Ελλάδα φυσικά και το είχα πει ότι θα επισκεφτώ όσα μέρη της μπορέσω. Ο πατέρας μου πάλι που είχε πάει και στο εξωτερικό μου απάντησε ότι σαν το σπίτι μου και τον τόπο που γεννήθηκα δεν είναι κανένα. Δεν διαφωνώ, του απάντησα, όμως εγώ είχα αυτή τη περιέργεια που με έτρωγε ολη την ώρα. Μου έλεγε να φύγω κάθε στιγμή, κάθε μέρα. Μου φώναζε και εγώ συμφωνούσα αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι.

Εκείνη η μέρα πέρασε μονότονα. Όπως και πολλές άλλες μέρες της ζωής μου τις οποίες δεν εκμεταλλευτηκα. Διάβασμα και σκέψεις. Σκέψεις και όνειρα. Ήταν μια αλυσίδα. Το μόνο που ήθελα ήταν περισσότερο χρόνο. Χρόνο για να ζήσω και αυτόν αποφάσισαν να μου τον στερησουν.

.....

Cover by _universum

Να πω ότι δανείστηκα μερικά αποσπάσματα από τις αναφορές που έκανε ο Καζαντζάκης για τον Νίτσε.