Μετά από αρκετή ώρα φαγητού, ποτού και κουβέντας αποσυρόμαστε ο καθένας για το δωμάτιό του. Στο δωμάτιο που παλιά κοιμόμουν εγώ και η Ειρήνη κοιμούνται τώρα η ξαδέρφη μου με τον αρραβωνιαστικό της κι έτσι εγώ προτιμώ να κοιμηθώ μόνη μου στον καναπέ του σαλονιού. Ξαπλώνω και προσπαθώ μάταια να αποκοιμηθώ, αλλά ο ύπνος δεν μου κάνει τη χάρη. Παίρνω τα τσιγάρα μου που έχω κρυμμένα στην τσάντα και βγαίνω στην αυλή. Κάθομαι στην αναπαυτική καρέκλα της γιαγιάς και ανάβω το πρώτο μου τσιγάρο για σήμερα. Άρχισα το κάπνισμα μόλις μετακόμισα στην Αμερική, αλλά δεν θέλω να με πάρουν χαμπάρι εδώ στο σπίτι. Δεν είναι παρά μια κακιά συνήθεια, ούτε καν μου αρέσει το τσιγάρο, νομίζω. Αλλά είναι στιγμές σαν κι αυτήν που είναι η μόνη σου συντροφιά.

-«Από πότε καπνίζεις;» ακούω τον Κώστα πίσω μου και τον βλέπω να τραβάει μια καρέκλα και να κάθεται λίγα μέτρα μακριά μου.

Κατά βάθος το περίμενα αυτό, ίσως για αυτό να βγήκα βραδιάτικα να πάρω αέρα.

-«Εσύ από πότε εισβάλλεις στην οικογένειά μου;» λέω προσπαθώντας να σβήσω το τσιγάρο, αλλά προλαβαίνει και μου το αρπάζει από το χέρι.

-«Ξέρεις ότι δεν είχα ιδέα έτσι...» μου απαντάει αφού τραβήξει μια τζούρα.

-«Δυσκολεύομαι είναι η αλήθεια να το πιστέψω!»

-«Άκουσέ με. Γνώρισα την Ειρήνη πριν από τρία χρόνια, εδώ στη Θεσσαλονίκη. Δεν μου είχε μιλήσει ποτέ για σένα, ανέφερε μόνο κάποια φορά ότι είχε μια ξαδέρφη που σπούδαζε στην Αμερική. Την ξέρεις τώρα την Ειρήνη, δεν τα κατέχει και πολύ αυτά. Πριν πέντε μέρες που έμαθε ότι επιστρέφεις μου μίλησε με περισσότερες λεπτομέρειες. Μου είπε ότι ήσουν στην ελληνική πρεσβεία, κάτι τέτοιο δεν ήξερε ακριβώς είπε. Δεν σου κρύβω ότι σε σκέφτηκα, αλλά ήταν τόσο ασαφείς οι πληροφορίες και επιπλέον σε αποκαλούσε Γιώτα. Μα Γιώτα; Δεν είχες αναφέρει ποτέ ότι οι δικοί σου σε φωνάζουν έτσι.»

-«Ναι γιατί προφανώς και σιχαίνομαι αυτό το υποκοριστικό. Αλλά με φωνάζουν έτσι από μικρή και δεν κατάφερα ποτέ να τους αλλάξω αυτή τη συνήθεια. Αλλά εννοείται ότι δεν συστήνομαι Γιώτα στον υπόλοιπο κόσμο!»

-«Όταν γύρισες πριν και σε είδα τα έχασα, δεν το πίστευα. Ακόμα δεν το πιστεύω δηλαδή...»

-«Μήπως το πιστεύω εγώ;»

-«Γιατί γύρισες Παναγιώτα;» με ρωτάει κοιτώντας με για πρώτη φορά στα μάτια.

-«Δεν σε αφορά...» αποφεύγω να τον κοιτάξω.

-«Παναγιώτα! Γιατί γύρισες;» με ρωτάει επίμονα και με πιάνει από το πρόσωπο για να γυρίσω προς το μέρος του.

Αμέσως νιώθω σαν να με χτυπά ηλεκτρικό ρεύμα. Ο Κώστας το καταλαβαίνει και τραβάει το χέρι του απότομα.

-«Πες πως μας τελείωσε η Αμερική... Κουβέντα παραπάνω!» λέω και ανάβω δεύτερο τσιγάρο.

-«Σου τελείωσε εσένα η Αμερική; Για δες τι μαθαίνει κανείς...» λέει με μια δόση ειρωνείας.

-«Εσύ γιατί είσαι στη Θεσσαλονίκη; Για την Αθήνα θα έφευγες...»

-«Πες πως μας τελείωσε η Αθήνα. Αλλαγή σχεδίων με λίγα λόγια...»

-«Ας πούμε ότι κατάλαβα.»

-«Και τώρα; Τι θα κάνεις με τη δουλειά;»

-«Συνεχίζω τη θητεία μου εδώ και σε λίγο καιρό αποχωρώ από το στράτευμα, μόλις συμπληρώσω τα χρόνια υπηρεσίας.»

-«Μετράνει διπλά τα χρόνια σε σας, ενώ εμείς γιατροί της αεροπορίας υποτίθεται, αλλά μετράνε κανονικά τα χρόνια. Για αυτό και φεύγω.»

-«Φεύγεις;» ρωτάω γεμάτη απορία.

-«Φεύγω από το στρατό, παραιτούμαι. Έχω ήδη ανοίξει το δικό μου ιατρείο και έχω ξεκινήσει τη διαδικασία της παραίτησης.» λέει και με πιάνει απροετοίμαστη.

-«Πώς το αποφάσισες αυτό;»

-«Νομίζω πως δεν σε αφορά...» μου απαντάει με το ύφος που του απάντησα κι εγώ νωρίτερα.

-«Σωστά.»

-«Λοιπόν, στο θέμα μας!»

-«Ποιο είναι το θέμα μας;»

-«Το θέμα μας είναι ότι δεν πρέπει να μάθει κανείς τίποτα για εμάς τους δύο. Δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις... Δεν θέλω να τη χάσω την Ειρήνη από τη ζωή μου, για αυτό...»

-«Μην ανησυχείς! Δεν πρόκειται να πω τίποτα στην Ειρήνη. Την αγαπάω και είναι από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μου. Δεν θα μάθει κανείς τίποτα. Και μην ανησυχείς, θα κρατήσω τις αποστάσεις μου και εδώ και στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχω σκοπό να πληγώσω την Ειρήνη, σου το υπόσχομαι!»

-«Ευχαριστώ!»

-«Μια ερώτηση μόνο...»

-«Ακούω.»

-«Την αγαπάς πραγματικά;» τον ρωτάω και καταφέρνω επιτέλους να τον κοιτάξω στα μάτια.

Ο Κώστας παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου και κοιτάζει από την άλλη πλευρά, χωρίς να μου απαντάει.

-«Σε ρώτησα κάτι... Κώστα!» λέω τραβώντας εγώ το πρόσωπό του αυτή τη φορά.

-«Σε νοιάζει;» με ρωτάει παίρνοντας ένα από τα τσιγάρα μου.

-«Θέλω τουλάχιστον να ξέρω ότι η ξαδέρφη μου θα είναι ευτυχισμένη μαζί σου!»

-«Για αυτό να είσαι σίγουρη. Καληνύχτα και... όπως είπαμε. Μείνε μακριά!»

-«Τα είπαμε αυτά. Καληνύχτα Κώστα.»

-«Κωνσταντίνος παρακαλώ! Έτσι με φωνάζει η Ειρήνη» με διορθώνει ειρωνικά.

-«Με συγχωρείς... Κωνσταντίνε!» διορθώνω κι εγώ και ανάβω τέταρτο τσιγάρο.

[...]

-«Σε ευχαριστώ που με έφερες σπίτι! Πέρασα πολύ όμορφα απόψε Κώστα και το χρειαζόμουν μετά από μια τόσο δύσκολη μέρα στη δουλειά!»

-«Κι εγώ! Κι επειδή θα το ξαναχρειαστώ, να είστε σε εγρήγορση όμορφή μου δεσποινίς...»

-«Την επόμενη φορά όμως θα διαλέξω εγώ τι θα κάνουμε. Με έχεις πάρει μονότερμα πέντε συνεχόμενες φορές, την επόμενη είναι η σειρά μου!»

-«Εντάξει, όπως νομίζεις! Πώς μπορώ να χαλάσω χατίρι σε μία τόσο όμορφη κυρία;»

-«Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια κύριε Γεωργιάδη! Μου επιτρέπετε να πάω για ύπνο γιατί έχω πρωινό ξύπνημα το πρωί;»

-«Σου επιτρέπουμε! Δεν θα φύγεις όμως έτσι...» λέει και με φέρνει κοντά του.

Πιάνει με τα γυμνασμένα χέρια του το πρόσωπό μου και το πλησιάζει στο δικό του. Ανυπομονούσα για αυτή τη στιγμή από το πρώτο ραντεβού! Και να που έφτασε η ώρα. Κλέινω τα μάτια μου και αφήνομαι...

[...]

-«Κορίτσι μου, τι κάνεις ξύπνια τέτοια ώρα;» ακούω τη φωνή της γιαγιάς πίσω μου και κρύβω τα τσιγάρα όπως όπως.

-«Να εδώ, δεν με έπιανε ο ύπνος και βγήκα να πάρω λίγο αέρα;»

-«Τα λέγατε με τον Κωνσταντίνο;» λέει και νιώθω την καρδιά μου να σπάει.

-«Ναι, καλό παιδί ο Κωνσταντίνος.»

-«Για πες μου καμάρι μου, τι σε βασανίζει;»

-«Τίποτα γιαγιά μου, μην ανησυχείς!»

-«Δεν με ξεγελάς εμένα, κάτι έχεις. Δεν θα πεις στη γιαγιάκα;»

-«Δεν είναι τίποτα, αλήθεια σου λέω. Απλώς νιώθω περίεργα τώρα που ξαναγύρισα. Είναι το διάστημα της προσαρμογής.»

-«Μην ανησυχείς καρδιά μου, όλα θα πάνε καλά. Εγώ είμαι εδώ! Παλιά μου τα έλεγες όλα ε; Ξέρεις, ό,τι χρειαστείς η γιαγιά είναι εδώ.»

-«Σε ευχαριστώ γιαγιά μου! Πάμε για ύπνο τώρα; Έχω πρωινό ξύπνημα αύριο.»

-«Πάμε κούκλα μου, πάμε να ξεκουραστείς. Καληνύχτα!»

Το επόμενο πρωί

-«Έλα, έλα πέρασε μέσα! Πήρα άδεια από τη δουλειά, έχω φτιάξει καφέ. Βολέψου και ξεκίνα την αφήγηση!!» μου λέει η Βάλια και με τραβάει μέσα στο σπίτι της.

Ξαπλώνω στον καναπέ και αρχίζω να εξηγώ τα ανεξήγητα στην παιδική μου φίλη. Η Βάλια με κοιτάζει στα μάτια έκπληκτη όσην ώρα μιλάω, σαν να μην πιστεύει στα αυτιά της.

-«Δηλαδή για να καταλάβω, αυτός ήρθε στην Ελλάδα, άνοιξε και δικό του ιατρείο, γνώρισε την Ειρήνη και...»

-«Και να πού καταλήξαμε!» αναφωνώ με αγανάκτηση.

-«Και σε ολόκληρα τρία χρόνια δεν είχε καταλάβει ότι είστε ξαδέρφες με την Ειρήνη!»

-«Όχι!»

-«Αυτό αν θέλουμε το πιστεύουμε...»

-«Το πιστεύουμε. Έλεγε αλήθεια, τον ξέρω τον Κώστα!» την καθησυχάζω.

-«Φιλενάδα, είναι δύσκολα τα πράγματα...»

-«Λες να μην το ξέρω; Τι θα κάνω;»

-«Αρχικά, δεν θα πεις τίποτα σε κανέναν, ποτέ Παναγιώτα! Υποσχέσου το!»

-«Πας καλά; Αν μαθευτεί στην οικογένεια τι έτρεχε με εμένα και τον Κώστα, θα διαλυθούμε! Και εξάλλου δεν θέλω να πληγώσω την Ειρήνη, φαίνεται στα αλήθεια ερωτευμένη μαζί του και είναι ενθουσιασμένη με τον αρραβώνα. Δεν έχω σκοπό να πω τίποτα και σε κανέναν, δε λέγονται αυτά τα πράγματα! Άλλο είναι το θέμα μου εμένα...»

-«Ποιο είναι το θέμα σου κορίτσι μου;» με ρωτάει γεμάτη στοργή η κολλητή μου.

-«Φοβάμαι Βάλια μου, φοβάμαι!»

-«Τι φοβάσαι καλή μου;»

-«Εμένα φοβάμαι Βάλια, εμένα!»

-«Άκουσέ με, εγώ είμαι εδώ! Θα τα αντιμετωπίσουμε όλα μαζί. Αυτό που θέλω από σένα είναι όσο μπορείς να μείνεις μακριά. Θα μείνεις εδώ τις επόμενες μέρες μέχρι να παρουσιαστείς, θα βγαίνουμε, θα πηγαίνουμε βόλτες, θα ξαναδείς τους φίλους μας, θα σου γνωρίσω και τις καινούριες παρέες μου, άφησέ τα όλα πάνω μου!»

-«Βάλια, σε ευχαριστώ για όλα!»

-«Παναγιώτα, ξέρω καλύτερα από τον καθένα πόσο σου κόστισε αυτή η ιστορία. Και τώρα ειδικά που σε έχω ξανά κοντά μου μετά από τόσο καιρο, δεν πρόκειται να σε αφήσω να πονέσεις! Δεν θα σε αφήσω μόνη σου Παναγιώτα, ποτέ ξανά!»

-«Είσαι η καλύτερη φίλη του κόσμου!»

-«Πάμε για την πρώτη σου βόλτα στη Θεσσαλονίκη;»

-«Φύγαμε!»