«Όχιιιιιιιιιι!» Ουρλιάζω. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Ο Ντιμίτρι είχε εμφανιστεί από το πουθενά, μεταβίας τον είχαμε ακούσει να έρχεται, αλλά ήταν πολύ αργά. Δεν πρόλαβα να του εξηγήσω. Όρμησε στον Γκρέγκορι δίχως να χάσει στιγμή. Ο Γκρέγκορι είχε κατεβάσει τις άμυνες του με την συζήτηση μας και ο Ντιμίτρι τον σκότωσε πολύ εύκολα. Ένιωσα το αίμα μου να βράζει από θυμό. Μπορώ να πω μέχρι ότι λυπήθηκα τον Γκρέγκορι, είχα αρχίσει να τον συνηθίζω με την συζήτηση που είχαμε. Πήρα βαθιά ανάσα και κοίταξα δυσαρεστημένη τον αγαπημένο μου σύντροφο. Εκείνος αγνόησε το εξοργισμένο ύφος μου και με πλησίασε ταρακουνώντας με σαν να ήμουν καμιά τρελή, ποιος ξέρει, ίσως και να ήμουν.

«Μπορείς να μου πεις τι σκεφτόσουν;» ο τόνος του έδειχνε μεγάλη ανησυχία και το κράτημα του ήταν σκληρό. Τον κοίταξα με σοβαρό ύφος και έφερα το χέρι μου στο πρόσωπο του κάνοντας στην άκρη μια τούφα από τα μαλλιά του που είχε ξεφύγει από την κοτσίδα του. Μόλις αντίκρισα τα μάτια του το σώμα μου χαλάρωσε και άφησα το κοντάρι να πέσει στο χώμα.

«Ήξερε... Ήξερε για τον Ελάιτζα, ήξερε για τους εφιάλτες... Ήξερε Ντιμίτρι, ήξερε..» Η φωνή μου ακουγόταν πνιχτή, με το ζόρι κρατούσα τα δάκρυα μου. «Δεν έπρεπε να τον σκοτώσεις..» Είπα αδύναμα.

Ο Ντιμίτρι με τράβηξε στην αγκαλιά του και με έσφιξε δυνατά.

«Συγνώμη. Πραγματικά λυπάμαι, δεν ήξερα. Όταν μου είπε ο Λούκιους τι συνέβη τρελάθηκα.» Τον καταλάβαινα απόλυτα, στην θέση του και εγώ το ίδιο θα έκανα. Γιατί τότε νιώθω τόσο θυμωμένη μαζί του;

«Ότι έγινε, έγινε» είπα αναστενάζοντας.

«Πάμε σπίτι» είπε ήρεμα εκείνος.

«Πάμε» συμφώνησα χωρίς να φέρω καμία αντίσταση.

Όταν γυρίσαμε βρήκαμε τον Άντριαν να συζητάει με τον Λούκιους ενώ έπιναν κάτι. Η Σίντνεϊ δεν ήταν μαζί τους. Πιθανόν να έπιναν αίμα με το αλκόολ τους, συνήθως τότε εξαφανιζόταν η Σίντεϊ από το πλευρό του Άντριαν.

Μόλις μας είδαν σταμάτησαν την κουβέντα τους και στράφηκαν προς το μέρος που στεκόμουν εγώ με τον Ντιμίτρι.

«Όλα καλά;» ρώτησε ανήσυχος ο Άντριαν. Ο Λούκιους που ήταν έτοιμος να ρωτήσει το ίδιο παρέμεινε σιωπηλός.

«Υποθέτω..» μουρμούρισα.

«Καλύτερα να το συζητήσουμε μια άλλη φορά.» Πρόσθεσε κοφτά ο Ντιμίτρι και με τράβηξε από την μέση για να πάμε πάνω στο δωμάτιο μας. «Θα αποσυρθούμε τώρα αν δεν έχετε αντίρρηση» πρόσθεσε με ήρεμη φωνή. Ο Λούκιους και ο Άντριαν κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους χωρίς να πουν κουβέντα.

Αφού αποσυρθήκαμε στην κρεβατοκάμαρα μας έπεσα με φόρα στο κρεβάτι και έκρυψα το πρόσωπό μου στα μαξιλάρια. Ο Ντιμίτρι κάθισε μαλακά δίπλα μου και χάιδεψε τα μαλλιά μου.

«Συγνώμη..» Είπε αδύναμα. «..Δεν ήξερα.» Αναστέναξα και ανασήκωσα το κεφάλι μου για να μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια.

«Δεν έχει σημασία, ότι έγινε έγινε, είναι πλέον αργά.»

«Ποτέ δεν είναι αργά αγάπη μου.» Με ενθάρρυνε με ένα γλυκό χαμόγελο. «Πες μου, τι έμαθες. Τι σου είπε εκείνο το στριγκόι;»

Άρχισα να του λέω όσα μου είχε πει ο Γκρέγκορι με κάθε λεπτομέρεια. Ο Ντιμίτρι με παρακολουθούσε με αφοσίωση καθώς του εξηγούσα όσα είχα μάθει. Αφού του τελείωσα την αφήγηση σηκώθηκε από το κρεβάτι και άρχισε να κάνει βόλτες στο δωμάτιο ενώ στο κούτελο του σχηματίζονταν ελαφριές ρυτίδες από την έντονη σκέψη.

«Κάτι ήθελε να σου πει για τον Ελάιτζα που δεν γνώριζες. Επίσης είπε ότι γνώριζε για τα όνειρα. Σωστά μέχρι εδώ;»

«Σωστά..» είπα ήρεμα.

«Σου είπε επίσης ότι γνωρίζει για τους εφιάλτες...»

«Ναι;;» είχε αρχίσει να μου φουντώνει την περιέργεια ακόμα περισσότερο. 

«Ίσως οι εφιάλτες σου να σημαίνουν κάτι παραπάνω, γι' αυτό έχεις αρχίσει να τους βλέπεις και ξύπνια, ίσως για αυτό να γνώριζε και εκείνος για τους εφιάλτες.» Αυτά που έλεγε ο Ντιμίτρι έβγαζαν νόημα. Τα είχα σκεφτεί πολύ πριν γνωρίσω τον Γκρέγκορι και τώρα που άκουγα και τον Ντιμίτρι να λέει όσα είχαν περάσει από το μυαλό μου είχα αρχίσει να επιβεβαιώνω τις σκέψεις μου.

«Πρέπει να βρούμε αυτόν τον Γαβριήλ... ή κάποιον που να είχε κοντινή σχέση μαζί του, ή έστω με τον ίδιο τον Ελάιτζα.»

«Θα συμφωνήσω απόλυτα..» Πως θα το καταφέρναμε αυτό όμως δεν είχα ιδέα, το ίδιο και ο Ντιμίτρι.

Πέρασε ένας ολόκληρος μήνας από το συμβάν με τον Γκρέγκορι.

Δεν είχα καταφέρει δυστυχώς να ανακαλύψω τίποτα για την υπόθεση του Ελάιτζα. Κυκλοφορούσα κάθε νύχτα έξω στην πόλη μήπως βρω κάποιο στριγκόι που να είχε τις πληροφορίες που χρειαζόμουν αλλά τζίφος.

Ο Ντιμίτρι κάθε μέρα προσπαθούσε να με ενθαρρύνει για να μην με πάρει από κάτω, ήταν πολύ γλυκό από μέρος του.

Αύριο είναι όλη η "οικογένεια" μας ήταν καλεσμένοι σε μία δεξίωση των μορόι στην βασιλική αυλή. Φυσικά πρέπει να παραβρεθούμε μιας και έχουμε βασιλικό όνομα. Πόσο τα βαριόμουνα αυτά. Άρα σήμερα προβλεπόταν άλλο ένα περίεργο πρόγραμμα ύπνου, ευτυχώς εμείς οι φύλακες ήμασταν συνηθισμένοι σε περίεργες συνθήκες. Θα έπρεπε να το πάμε όλη μέρα σερί και να κοιμηθούμε το πρωί της επόμενης για να σηκωθούμε το απόγευμα να ταξιδέψουμε για την βασιλική αυλή και αυτό ακριβώς θα κάναμε. Μιας και είχαμε όλο το μεσημέρι και το απόγευμα δικό μας, η Σίντνεϊ θεώρησε πρέπον να πάμε για ψώνια ώστε να είμαστε κατάλληλα ντυμένες για την περίσταση και έτσι, αφήνοντας πίσω μας τα αγόρια φύγαμε για τα μαγαζιά.

«Σιντ, στο είπα άπειρες φορές. Δεν θέλω φόρεμα. Έχω αυτό που μου έκανε δώρο ο Λούκιους. Δεν χρειάζομαι άλλο.»

«Μα...» την έκοψα βάζοντας τον αντίχειρα μου στα χείλη της.

«Είναι υπέροχο φόρεμα και πανάκριβο. Θα κάνω καλή εντύπωση. Μην ανησυχείς!» Την καθησύχασα. Πράγματι, το φόρεμα που μου είχε αγοράσει ο Λούκιους ήταν το κάτι άλλο. Ήταν πράσινο στο χρώμα του νεφρίτη.. όλη η πλάτη είχε δαντέλα η οποία σχημάτιζε ένα τριαντάφυλλο. Μπροστά είχε ένα αρκετά ανοιχτό βε εμπλουτισμένο με πανέμορφα σμαράγδια. Μου ήταν πολύ μακρύ, σε σημείο να σέρνεται στο πάτωμα αλλά ήταν κολλητό πάνω στο σώμα μου και ερχόταν σε αντίθεση με τα υπέροχα μακριά και φαρδιά μανίκια του που έπεφταν όπως σε αυτά τα φορέματα που φορούσαν οι δούκισσες στην παλιά εποχή. Όλο το ύφασμα τυλιγόταν από δαντέλα για να είναι όμορφα συνδυασμένο με την πλάτη του φορέματος. Δεν είχε σκίσιμο στο πλάει όπως άλλα φορέματα που φορούσα συνήθως αλλά είχε και αυτό την χάρη του.

Για να μπορέσουμε να βρούμε και για την Σίντνεϊ ένα αξιόλογο φόρεμα μας πήρε τουλάχιστον 2 ώρες. Τελικά καταλήξαμε σε ένα ασημί στράπλες φόρεμα μέχρι τα γόνατα το οποίο περικλειόταν όλο από πολύτιμα πετράδια που πρέπει να ήταν αληθινά αν το έκρινε κάποιος από την τιμή. Επίσης δεν ήταν κολλητό γιατί η γλυκιά μου φίλη είχε μπει στον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης της.