«Τι έπαθες εσύ;» ρώτησε η Τζιλ μόλις επέστρεψα στην παρέα.

«Τίποτα» απάντησα ξερά και όλη την υπόλοιπη ώρα έμεινα σιωπηλή και σκεφτόμουν τον Ντιμίτρι. Θύμωνα μαζί του γιατί δεν παραδεχόταν ότι κάτι νιώθει, "για τον ίδιο λόγο που και εσύ το αρνείσαι όλον αυτό το καιρό" είπε η φωνή μέσα στο κεφάλι μου, παρόλα αυτά την αγνόησα εύκολα γιατί ήμουν θυμωμένη.

«Ει Ρόουζ είσαι καλά;» ρώτησε ανήσυχα η Λίζα ενώ η Σιντ ήταν δίπλα μου και με είχε αγκαλιάσει από τους ώμους και μαζί με εκείνες περίμενε και η υπόλοιπη παρέα την απάντηση μου. Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στον χώρο ψάχνοντας τον Ντιμίτρι. Τον είδα να μιλάει με κάτι φύλακες αλλά κατάλαβε αμέσως ότι τον κοίταξα και ανταπέδωσε την ματιά, γύρισα αμέσως προς τους φίλους μου.

«Για να πω την αλήθεια δεν νιώθω και πολύ καλά, οπότε θα φύγω.»

«Μα ο χορός δεν έχει τελειώσει ακόμα» είπε απογοητευμένος ο Μέισον.

«Άστη Μέισον, δεν βλέπεις ότι δεν είναι καλά;» τον μάλωσε ο Κρίστιαν.

«Παιδιά θα είμαι εντάξει. Τα λέμε αύριο» τους αποχαιρέτησα όλους αλλά την Σίντνεϊ και τον Άντριαν τους αγκάλιασα γιατί θα έφευγαν σε λίγες μέρες και δεν ήξερα αν θα τους δω σύντομα. Αφού λοιπόν τους αποχαιρέτησα όλους επέστρεψα στο δωμάτιο μου.

Μόλις μπήκα στο δωμάτιο έκλεισα δυνατά την πόρτα πίσω μου, πέταξα την ζακέτα στο πάτωμα και τις γόβες και σωριάστηκα στο κρεβάτι μου. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου, που με το ζόρι συγκρατούσα τόση ώρα στον χορό. Άκουσα την πόρτα να τρίζει -πρέπει να μην την είχα κλείσει καλά-, δεν πρόλαβα να αντιδράσω.

«Ντιμίτρι» ψέλλισα, ενώ βιάστηκα να σκουπίσω όσα δάκρυα είχαν κυλήσει στο πρόσωπο μου, ελπίζοντας ότι δεν με είχε δει να κλαίω και ότι το μακιγιάζ μου δεν είχε χαλάσει τελείως.

«Τι κάνεις εσύ εδώ;» τον ρώτησα, φάνηκε να διστάζει αλλά μόνο για ένα δευτερόλεπτο.

«Ήθελα να μιλήσουμε. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και ανησύχησα έτσι μπήκα χωρίς να χτυπήσω. Με συγχωρείς» ξερόβηξα.

«Δεν πειράζει, κάθισε. Τι με ήθελες;» έκλεισε την πόρτα και ήρθε και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού απέναντι μου.

«Λυπάμαι πολύ που σε έκανα να νιώσεις άσχημα πριν, πραγματικά δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση» πολλές συγνώμες μου ζητάει, κι εγώ του φέρομαι σαν κακομαθημένη σκύλα.

«Δεν έχει σημασία Ντιμίτρι.»

«Και όμως έχει» είπε και έπιασε και τα δύο μου χέρια κοιτώντας με κατάματα. Κάθε φορά που το έκανε ένιωθα τον κόσμο γύρω μου να διαλύεται.

«Μου έκανες μια ερώτηση και επειδή εγώ την απέφυγα σου χάλασα ολόκληρη την βραδιά και μην το αρνηθείς το βλέπω στα μάτια σου.» Ήμουν έτοιμη να του πω ότι είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του αλλά είχε δίκιο.

«Δεν πειράζει» επανέλαβα.

«Και όμως» είπε σοβαρός «Πολλές φορές με κάνεις να χάνω τον έλεγχο και αυτό με φοβίζει. Πολλές φορές σκέφτηκα μείνω μακριά σου -αλλά δεν τα κατάφερα-»

«Μα γιατί;» ρώτησα.

«Μαριάτζελα έχω δει τον τρόπο που με κοιτάζεις, είναι λάθος» αυτό πόνεσε. «Είναι ακόμα μεγαλύτερο λάθος γιατί νιώθω το ίδιο για σένα. Δεν μπορούμε να είμαστε όμως μαζί»

«Πως;» ήμουν ανίκανη να πω κάτι άλλο.

«Ρόζα, ξέρω ότι βαθιά μέσα σου το ήξερες.»

«Γιατί δεν μπορούμε να..»

«Και αυτό το ξέρεις.» Με διέκοψε.

«Εξαιτίας της θέσης σου στην ακαδημία και επειδή είσαι οκτώ χρόνια μεγαλύτερος» είπα ήρεμα.

«Ναι» τον είδα σκεπτικό.

«Τι άλλο είναι;» ρώτησα.

«Αν αφήσω τον εαυτό μου να σε αγαπήσει δεν θα θυσίαζα την ζωή μου για τα μορόι θα την θυσίαζα για σένα» ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου με αυτά τα λόγια.

«Είναι αστείο, οι λόγοι που δεν μπορείς να με αγαπήσεις με κάνουν να σε αγαπώ περισσότερο» ο Ντιμίτρι σκούπισε το δάκρυ από το μάγουλο μου αλλά το χέρι του έμεινε εκεί.

«Δεν πρέπει να σε αγαπήσω...» ψιθύρισε, ακούμπησα με το χέρι μου το δικό του και ένιωσα ζεστασιά.

«Εγώ σ 'αγαπώ» είπα σκύβοντας το κεφάλι, μου έπιασε το πηγούνι με το ελεύθερο χέρι του για να τον κοιτάξω στα μάτια, το άλλο που κρατούσα το ελευθέρωσε και το έφερε πίσω στον αυχένα μου, έσκυψε λίγο για να είμαστε πάλι στο ίδιο ύψος, με τράβηξε προς το μέρος του και με φίλησε.

Όλος ο κόσμος γύρω μου χάθηκε ή καλύτερα όλος ο κόσμος έγινε εκείνος, το φιλί μας. Το φιλί μας ήταν τρυφερό, γεμάτο συναίσθημα, πάθος. Όταν τελείωσε ήταν σαν μαχαίρια για μένα.

«Σ' αγαπάω» μου ψιθύρισε.

«Μα εσύ είπες..»

«Είναι αργά. Δεν μπορώ να αλλάξω τα αισθήματα μου απέναντί σου» είπε φέρνοντας ξανά τα χείλη του στα δικά μου.