Η Αμαλία μπήκε σπίτι της λίγο πιο ήρεμη ...η συζήτηση με την Ειρήνη την είχε βοηθήσει πολύ.....και μόνο το ότι είχε κάποιον κοντά της που ήξερε τα πάντα....

Φ: μαμά;....

Αμ: τι κάνεις καλέ μου ;....
Φ: καλύτερα ...βέβαια το χέρι πονάει λίγο ,αλλά εγώ στάθηκα πολύ τυχερός ....μου είπε ο μπαμπάς πως είχες πάει στο νοσοκομείο.....
Αμ: ναι... ήθελα να μάθω νέα για την κοπέλα.....
Φ: μαμά;... θυμάσαι που σου είπα πως μου τράβηξε την προσοχή όπως στεκόταν ;

Η Αμαλία κράτησε την ανάσα της ...το θυμόταν πολύ καλά ....κούνησε απλά το κεφάλι της σε μια ένδειξη πως περίμενε να ακούσει την συνέχεια...

Φ: έκανε μια κίνηση με το χέρι της όπως μιλούσε στο τηλέφωνο όπως κάνεις εσύ όταν είσαι πολύ χαρούμενη.....

Ακούμπησε στο μπράτσο του καναπέ προσπαθώντας να φανεί ψύχραιμη.... πρώτα ο Πέτρος και τώρα ο γιος της....

Αμ: εγώ και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον κόσμο.... προσπάθησε να ακουστεί ανάλαφρη.... άντε τώρα ετοιμάσου για το βραδινό....

Λ: τελικά νομίζω πως πρέπει να προσέχω τι σου λέω..... ακούς τα πάντα.... λέω λοιπόν όταν συνέρθεις να σου φέρω τον Μπομπο για να κάνει παρέα στον Τεντυ.... σύμφωνοι;

Της μιλαγε σαν να περίμενε απάντηση ....αυτή η μοναδική κουβέντα που βγήκε από το στόμα της του έδωσε πολύ θάρρος.... ήταν θέμα χρόνου να συνελθει ....και αυτός θα ήταν εκεί....

Λ: τι λες να διαβάσουμε κανένα βιβλίο;.... βλέπω σου έχουν φέρει αρκετά εδώ .... έψαξε λίγο στο κομοδίνο.... δηλαδή τώρα θες να μου πεις πως εκτός από τα βιβλία της δουλειάς σου, διαβάζεις μόνο αισθηματικά;.... θα με πεθάνεις μέχρι να συνέρθεις... ωπα ... τι κάνεις τώρα ; .... χαμογελάς ;

Μια υποψία χαμόγελου υπήρχε στα χείλη της ,που ήταν ελαφρώς πρησμένα....
Της χάιδεψε το κεφάλι τρυφερά και χωρίς να το σκεφτεί τη φίλησε στα μαλλιά....
Αυτό που δεν ήξερε ήταν πως έξω από την πόρτα ,στεκόταν η Δήμητρα και είδε όλη την σκηνή....

Δ: γιατρέ....;

Η Στέλλα με τον Ευκλείδη κάθονταν στο κρεβάτι της Ναυσικά....

Στ: της πήγα τον αρκούδο της και τα βιβλία που διάβαζε.....

Ευκλ: καλά έκανες.... ξέρεις μίλησα με τον γιατρό της ....το έχει πάρει πολύ προσωπικά....
Στ: ναι αλλά είναι πολύ νέος... μήπως να ρωτούσαμε για κάποιον άλλο;
Ευκλ: το έκανα ήδη ....και είναι ο καλύτερος που έχουμε αυτή τη στιγμή στην χώρα... μου είπαν πως είμαστε πολύ τυχεροί που την ανέλαβε....
Στ: δεν μου αρέσει που την αφήσαμε μόνη της το βραδύ...
Ευκλ: δεν είναι μόνη της ....
Στ: τι εννοείς ;...έβαλες αποκλειστική;
Ευκλ: θα μπορούσες να το πεις και έτσι.... έμαθα πως κάθεται μαζί της ο Λευτέρης ... της μιλάει και παράλληλα παρακολουθεί τις αντιδράσεις της....
Στ: ο γιατρός;... Ευκλείδη είναι φυσιολογικό αυτό;
Ευκλ: είναι από καλή πάστα ... και φαίνεται πως η παρουσία του της κάνει καλό....
Στ: εμένα δεν μου αρέσει πάντως ....και αν της κάνει κάτι;
Ευκλ: μην ανησυχείς ....έχε μου εμπιστοσύνη... τόσα χρονιά νομίζω πως ξέρω να κρίνω τους ανθρώπους ....

Η Στέλλα κούρνιασε στην αγκαλιά του και ευχήθηκε να ήξερε τι έκανε ο άντρας της... ήξερε πως ο Ευκλείδης αγαπούσε την Ναυσικά σχεδόν παθολογικά.... θυμήθηκε τότε που την έφεραν για πρώτη φορά στο σπίτι ....ένα μωρό τριών ημερών ...τόσο όμορφο και τόσο δυνατό ....και ο Ευκλείδης την ερωτεύτηκε ...όπως ένας πατέρας την κόρη του.....

Ευκλ: σήμερα γνώρισα τους γονείς της ....είπε ψύχραιμα αλλά ένα νεύρο τρεμόπαιζε στον κρόταφο του.....μοιάζει στην μητέρα της....

Λ: Δήμητρα;... τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;
Δ: ήθελα να της πω μια καληνύχτα...

Τον κοίταζε περίεργα και ο Λευτέρης για πρώτη φορά αισθάνθηκε λίγο άβολα....

Λ: θέλεις να μου πεις κάτι;

Δ: σε ειδα... εννοώ που την φίλησες.... του είπε η Δήμητρα λίγο αμήχανα....

Ο Λευτέρης κατάλαβε πως μπορεί να φάνηκε αυτή του η κίνηση, στα μάτια ενός τρίτου, αλλά αυτός ήταν απλά ένας τροπος να της δείξει πως τη νοιάζεται.... τίποτα πονηρό....

Λ: κατάλαβα.... μην ανησυχείς δεν σκοπεύω να της κάνω κακό.... χαμογέλασε...

Η Δήμητρα εξακολουθούσε να τον κοιτάζει καχύποπτα ...

Λ: με την φιλενάδα σου έχουμε γίνει φίλοι ....της μιλάω και για να μου δείξει πως με ακούει προσπαθεί να κάνει κάποιες κινήσεις ....πριν λίγο μου ψιθύρισε το όνομα του αρκουδου... Τεντυ δεν τον λένε;
Δ: μίλησε;;; .....σου , ε σας μίλησε ;....η Δήμητρα δεν πίστευε στα αυτιά της
Λ: είμαι σίγουρος πως ακούει τη συζήτηση μας και αν έχω καταλάβει τον χαρακτήρα της από αυτά που μου λέτε, θα γελούσε πολύ μαζί μας.... παρεμπιπτόντως καλός ο ενικός ,κράτα τον ...με λένε Λευτέρη.....
Δ: μπορώ να κάτσω λίγο μαζί της;
Λ: πάω να φάω κάτι ....
Δ: Λευτέρη ;....την κοίταξε ερωτηματικά ...συγγνώμη για πριν.....

Ο Λευτέρης ανασήκωσε απλά τους ώμους και βγήκε από το δωμάτιο...

Στ: τι εννοείς γνώρισες τους γονείς της ;...πετάχτηκε όρθια ...ΕΜΕΙΣ είμαστε οι γονείς της ....
Ευκλ: ηρέμισε Στέλλα ....πρέπει να σκεφτούμε τι θα της πούμε όταν συνελθει....
Στ: τίποτα ...ακούς ;....ΤΙΠΟΤΑ ...η Ναυσικά είναι κόρη ΜΟΥ....ΔΙΚΗ ΜΟΥ ....αυτή την πέταξε και εγώ την αγκάλιασα.....

Ο Ευκλείδης την τράβηξε στην αγκαλιά του και προσπάθησε να την ηρεμίσει..... και αυτός έτσι ένιωθε, αλλά δεν είχαν το δικαίωμα να της στερήσουν την γνώση για την πραγματική της οικογένεια.....

Ευκλ: ας συνελθει πρώτα και το ξανασυζητάμε... τι λες;

Στ: δεν έχω να συζητήσω τίποτα ....και αν κάνεις κάτι πίσω από την πλάτη μου ,θα είναι η πρώτη φορά που θα βρεθώ απέναντι σου....

Η Δήμητρα κοίταζε την Ναυσικά με αγάπη ...χαμογελούσε;... της έπιασε απαλά το χέρι ...

Δ: Ναυσικά μου έχει δίκιο ο γιατρός ;....ακούς ;...πάντως αν με ακούς πρέπει να σου πω πως είναι ανάγκη να ανοίξεις τα μάτια το συντομότερο.... ο γιατρός σου είναι.... μοντέλο ... αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.... και ο φίλος του καλός είναι βέβαια αλλά δεν τον έχω ξαναπετύχει..... καλά φιλενάδα εδώ μέσα είναι αντρολιβαδο.... άντε γίνε καλά να κάνουμε καμία κίνηση.... Πέρα από την πλάκα πάντως οι γονείς σου υποφέρουν ....με το ζόρι τους κρατάμε μακριά και ξέρεις πως ο μπαμπάς σου όσο σκληρός δείχνει τόσο λιώμα γίνεται σε ότι έχει σχέση με εσένα....

Η Ναυσικά της έσφιξε το χέρι με όση δύναμη είχε και η Δήμητρα γούρλωσε τα μάτια....

Δ: είναι αλήθεια ....πας καλυτέρα..... την αγκάλιασε σφιχτά και οι σφυγμοί στο μόνιτορ άρχισαν να ανεβαίνουν.....

Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ο Λευτέρης ....είδε το μόνιτορ και το χαμόγελο της Δήμητρας και πλησίασε στο κρεβάτι....

Δ: Λευτέρη μου έσφιξε το χέρι.... και έπεσε στην αγκαλιά του....

Ο Λευτέρης έμεινε για λίγο ακίνητος και μετά την απομάκρυνε από κοντά του....

Λ: είδες που σου τα έλεγα;... είναι θέμα χρόνου να συνελθει και το παλεύει...
Δ: να ειδοποιήσουμε τους γονείς της .....
Λ: άσε να ξεκουραστούν λίγο και ελπίζω το πρωί να έχω ακόμα πιο ευχάριστα να τους ανακοινώσω.... άντε να ξεκουραστείς και εσύ....

Και κάπως έτσι πέρασε και αυτό το βραδύ.....

Ο Λευτέρης έμεινε δίπλα στην Ναυσικά ...κάποιες στιγμές της μιλούσε και κάποιες άλλες απλά καθόταν και την κοίταζε....
Ήταν ξημερώματα και τον είχε πάρει ο ύπνος στην καρεκλά δίπλα της, αγκαλιά με τον αρκούδο....
Η Ναυσικά άνοιξε τα μάτια και χαμογέλασε με την εικόνα ....η Δήμητρα είχε δίκιο άξιζε τον κόπο να ανοίξει τα μάτια....

Ν: Λευτέρη;....

Ν: Λευτέρη;... προσπάθησε να τον φωνάξει αλλά η φωνή της δεν είχε δύναμη....

Έκλεισε τα μάτια τσαντισμένη με τον εαυτό της και προσπάθησε να μαζέψει τις δυνάμεις της ....

Όταν άνοιξε ξανά τα μάτια η εικόνα ήταν πιο καθαρή ...Δεν προσπάθησε να του μιλήσει απλά τον κοίταζε ...
προσπαθούσε να συνδυάσει αυτά που τον είχε ακούσει να της λέει δυο μέρες τώρα με την εικόνα που έβλεπε μπροστά της .... «τυχερέ Τεντυ»... σκέφτηκε καθώς κοίταζε το αρκουδάκι που κρατούσε ο Λευτέρης σφιχτά ....σαν να κρεμόταν η ζωή του από αυτό.....

Ο Λευτέρης τεντώθηκε για να ξεμουδιάσει και γύρισε να αφήσει το αρκουδάκι όταν πρόσεξε την Ναυσικά που τον κοιτούσε.... χαμογέλασε ....

Λ: ξύπνησες υπναρού;.....

Ν: σε φώναξα, αλλά κοιμόσουν .....του είπε και η φωνή της ήταν λίγο πιο δυνατή τώρα....

Ο Λευτέρης την περιεργάστηκε λίγο ...πλησίασε κοντά της και της έπιασε το χέρι....

Λ: σου είχα πει πως θα μείνω κοντά σου μέχρι να δω τι χρώμα έχουν τα μάτια σου....
Ν: και τώρα που τα είδες;...
Λ: θα συνεχίσω να είμαι δίπλα σου μέχρι να φύγεις από εδώ μέσα.... πάω να ειδοποιήσω τους γονείς σου και θα στείλω την νοσοκόμα να σου κάνει κάποιες εξετάσεις....
Ν: Λευτέρη;.... ευχαριστώ για όλα....
Λ: για μένα το κάνω μικρή.... της απάντησε και βγήκε από το δωμάτιο....

Ο Πέτρος με την Αμαλία έπαιρναν πρωινό ,ενώ ο Φίλιππος είχε ήδη φύγει για την σχολή....

Π: έτσι που λες η κακομοίρα..... πάντως αν δεν ήταν η μικρή της κόρη να πάρει την απόφαση....
Αμ: μα πως γίνεται να ζεις τόσα χρόνια μια τραγωδία και να μην αντιδράς;
Π: δεν είχε καθόλου χρήματα ...ίσως αν είχε την οικονομική άνεση.... δεν ξέρω....
Αμ: και τώρα θα τις βοηθήσεις ;
Π: ναι ,αν και δεν νομίζω πως μπορούν να πληρώσουν τις υπηρεσίες μου... δεν μπορώ όμως να τις αφήσω σε αυτή την κόλαση....
Αμ: Για αυτό σε αγαπώ ...γιατί έχεις μια τόσο τρυφερή καρδιά....
Π: μήπως να την εκμεταλλευτείς αυτή την τρυφερή καρδιά και να μου μιλήσεις;
Αμ: τι να σου πω;....
Π: αυτό που σε απασχολεί χρόνια τώρα και που τώρα τελευταία δεν σε αφήνει να ηρεμίσεις ούτε στον ύπνο σου.... χθες βράδυ έκλαιγες .....
Αμ: τι λες βρε Πέτρο;
Π: λέω ότι όταν είσαι έτοιμη να μου μιλήσεις θα είμαι εδώ....

Η Αμαλία τον αγκάλιασε σφιχτά ...σε μια αγκαλιά ζωής .....

Αμ: ευχαριστώ..... ψιθύρισε και ο Πέτρος περιορίστηκε στο να την κρατήσει ακόμα πιο σφιχτά στην αγκαλιά του.....

Η Ναυσικά δέχτηκε υπομονετικά όλες τις εξετάσεις ....

Έκτος από τον Λευτέρη και τις νοσοκόμες ,είχε έρθει και άλλος ένας γιατρός συνομήλικος με τον Λευτέρη αλλά πιο χαμογελαστός ... «αυτός πρέπει να είναι που μου έλεγε η Δήμητρα ...» σκέφτηκε η Ναυσικά
Νικ: πάμε ανέλπιστα καλά....
Λ: ναι και εγώ αυτό πιστευω... μόλις έχω τα αποτελέσματα ,θα την αποσυνδέσω και από τα μηχανήματα....
Νικ: νομίζω πως θα μπορούσες να το κανείς και τώρα.... δεν καταλαβαίνω τι περιμένεις....
Λ: θέλω να είμαι απόλυτα σίγουρος .....
Ν: συγγνώμη που διακόπτω ....αλλά είμαι και εγώ εδώ....

Οι δυο άντρες την κοίταξαν παραξενεμένοι.....

Ν: μιλάτε σαν να μην σας ακούω.... και ξέρεις πολύ καλά πως ακούω τα πάντα..... τόνισε τις τελευταίες λέξεις, κοιτώντας έντονα τον Λευτέρη στα μάτια....
Νικ: μας συγχωρείς.... της είπε χαμογελαστά ο Νικηφόρος ...επαγγελματική διαστροφή λέγεται αυτό.... εγώ είμαι ο Νικηφόρος Λαζάρου ....
Ν: έχω ακούσει πολλά για σας... του είπε η Ναυσικά
Νικ: αλήθεια;... ρώτησε με ενδιαφέρον ...για πες....
Ν: έχω υποσχεθεί να τα κρατήσω κρυφά ....του είπε συνωμοτικά και ο Νικηφόρος γέλασε

Ο Λευτέρης απλά παρακολουθούσε.... κάτι του έλεγε πως αυτή η μικρή θα ήταν μπελάς ....αλλά της πήγαινε να γελάει.....

Νικ: ακούς Λευτέρη;

Λ: συγγνώμη αφαιρέθηκα ...τι λέγατε;
Ν: έλεγα πως θα έδινα τα πάντα για έναν καφέ ....είπε η Ναυσικά κάνοντας μια γκριμάτσα που θύμιζε κουτάβι....
Λ: όχι ακόμα ...προσπάθησε να μείνει σοβαρός ....κάτσε να πάρω τις εξετάσεις.....

Και τότε μπήκαν στο δωμάτιο ο Ευκλείδης και η Στέλλα ....

Στ: παιδάκι μου.... καρδιά μου ...να σε δω ....είπε η Στέλλα χωρίς να αφήνει την κόρη της από την αγκαλιά της

Ο Ευκλείδης ήταν λίγο πιο δίπλα και τις καμάρωνε ....κοίταξε τον Λευτέρη ...

Ευκλ: το είπες και το έκανες τελικά ....του έσφιξε το χέρι...
Λ: μόνη της το έκανε ...εγώ απλά ήμουν εδώ ....

Η Εύα μπήκε στο γραφείο με την ελπίδα πως ο Μάκης δεν θα ήταν μέσα....
Ντρεπόταν μετά από όλα είχαν προηγηθεί..... δεν είχε κάνει κάτι κακό ,αλλά τόσα χρόνια είχε μάθει να κρύβεται και τώρα....
Μ: καλημέρα....
Εύα : με τρόμαξες ....δεν ήξερα πως ήσουν εδώ τόσο νωρίς .....
Μ: έχω ένα πρωινό ραντεβού με τον κύριο Αλεξίου και ήθελα να προετοιμαστώ ....εσύ πως είσαι;....
Εύα : καλυτέρα ...ευχαριστώ....
Μ: θες το μεσημέρι να πάμε για φαγητό;
Εύα : θα πάω να πάρω τη μικρή και θα πάμε στο νοσοκομείο.....
Μ: σε πειράζει να σε πάω εγώ;... και πάμε και οι τρεις για φαγητό ....άλλωστε θα πρέπει να φάτε κάτι.... επέμεινε εκείνος
Εύα : καλά θα δούμε... πάω να σου φτιάξω καφέ....
Μόλις έμεινε μόνη της χαμογέλασε ... «λες;...» τόλμησε να σκεφτεί....

Ο Νικηφόρος προσπάθησε να στριμώξει τον Λευτέρη....

Νικ: τι σπόντες και υπονοούμενα ήταν αυτά;

Λ: κανένα υπονοούμενο ...δεν καταλαβαίνω.....
Νικ: η μικρή σε παίζει και ακόμα δεν συνήρθε.... τι της έλεγες αυτές τις μέρες;

Ο Λευτέρης χαμογέλασε ...ο Νικηφόρος είχε δίκιο ...Η Ναυσικά είχε δείξει πως είχε ακούσει τα πάντα, αλλά δεν θα μιλαγε ....

Λ: γενικά πράγματα.... για το πώς έγινα γιατρός και τέτοια... απάντησε αόριστα α,λλά ο Νικηφόρος δεν πείστηκε ....
Νικ: τώρα γιατί εγώ δεν σε πιστευω;....
Λ: γιατί είσαι ηλίθιος ....
Νικ: άντε ρε από εδώ.... πάντως πολύ όμορφη η μικρή....
Λ: δεν έχει απίστευτα μάτια;... ρώτησε ο Λευτέρης χωρίς να το σκεφτεί και μόλις το κατάλαβε ....
Νικ: και μετά μου λες εμένα......
Λ: δεν έχεις καμία δουλειά να κανεις ;...άντε φύγε....

Ο Νικηφόρος έφυγε γελώντας .....

Ν: Δημητρουλα μου....
Δ: καλώς ήρθες στον κόσμο μας άρρωστη..... είπε η Δήμητρα και την αγκάλιασε

Οι εξετάσεις ήταν πολύ καλές και τα περισσότερα σωληνάκια είχαν εξαφανιστεί, κάτι που είχε κάνει την Ναυσικά να ξεθαρρέψει....

Ν: λοιπόν πρέπει να ομολογήσω κάτι... είχες δίκιο....
Δ: σε ποιο από όλα;....
Ν: για τον Λευτέρη ....είναι τέλειος ....είναι τόσο καλός και σοβαρός και όμορφος.....
Δ: να σου θυμίσω πως είσαι ακόμη στο νοσοκομείο;.....
Ν: ωχ ...τι σπαστικιά που είσαι ώρες ώρες.... α... ειδα και τον άλλο ...τον Νικηφόρο....

Η Δήμητρα μόλις άκουσε το όνομα ,σαν να χάρηκε λίγο παραπάνω, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από την Ναυσικά....

Δ: και;... πως σου φάνηκε ;

Ν: καλουλης φαίνεται, αλλά μπροστά στον Λευτέρη.....
Λ: άκουσα το όνομα μου ή μου φάνηκε;..... γεια σου Δήμητρα....

Ο Λευτέρης μπήκε μέσα στο δωμάτιο προς το τέλος της συζήτησης, αλλά πολύ θα ήθελε να ξέρει τι έλεγαν ,γιατί και οι δυο είχαν γίνει κόκκινες σαν παπαρούνες....

Νικ: είναι σίγουρο αυτό;... ρώτησε ο Νικηφόρος στο τηλέφωνο... τον γιατρό Βερέμη τον ενημερώσατε;.... καλά αφήστε θα έρθω να τα πάρω εγώ και θα τον ενημερώσω....

«και τώρα πως του το λένε αυτό;».... αναρωτήθηκε ....