ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΡΚΕΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ, ΠΟΛΛΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ...

Ο Λούις θυμόταν πάλι τα πάντα. Τη συνάντηση τους στο Δάσος των Ξωτικών, όταν την έσωσε από την Αράχνη και έπειτα εκείνη του είπε πως ήταν η Βασίλισσα του Όλινορ και εκείνος αποφάσισε να την ακολουθήσει για να την προστατεύει.

Και εκείνη τον προστάτευε συνεχώς όμως, όπως για παράδειγμα σε εκείνη τη μάχη στη Μίνασντριλ, που τον έσωσε από τον τεράστιο γορίλα. Τότε ήταν και η στιγμή που κατάλαβε ότι την είχε ερωτευθεί.

Κάθε μέρα ήταν γεμάτη ευτυχία όταν ήμασταν μαζί, ακόμα και αν η δυστυχία του πολέμου και ο θάνατος μας απειλούσαν. Σκεφτόταν.

Έπειτα θυμόταν το φιλί τους, τη νύχτα πω πέρασαν μαζί, το γράμμα στο γραφείο που του είχε αφήσει... Τα πάντα. Όσα έζησαν μαζί.

Στάθηκα ανίκανος να κάνω αυτό που ορκίστηκα: να σε προστατεύσω. Αντιθέτως εσύ έδωσες τη ζωή σου για να σωθώ εγώ. Αυτό δεν θα το συγχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου. Αλλά ακόμα περισσότερο δεν θα το συγχωρήσω αυτό από τον Τσαρλς. Θα πάρω εκδίκηση για σένα, Σοφία. Τώρα πια, μόνο αυτό μου
απομένει.

Ένα ακόμα στενάχωρο κεφάλαιο 😥

Νομίζω ότι αυτά τα ενδιάμεσα κεφάλαια, με τις σκέψεις του Λούις που είδαμε και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, μου αρέσουν πολύ τελικά  Βάζουυν κάτι πιο "ποιητικό" στην ιστορία δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω... Αν και μόνο ποιήτρια δεν είμαι.

Τι λέτε να σημαίνει ο τιτλος αυτού του παρτ, "Παρόλο που δεν υπήρχε αρκετός χρόνος, πολλά μπορούσαν να γίνουν...";