Στη φωτό ο Μικέλε

Φορώντας πάντοτε ρούχα απλά, προκειμένου να μην τραβήξει την προσοχή, ο Μικέλε μαζί με τον αδερφό του και τον Έντι, αποφάσισαν να βαδίσουν στα πλακόστρωτα στενάκια, τα νοτισμένα με την υγρασία του φθινοπώρου. Οι περισσότεροι από τα μοντέλα είχαν μαζευτεί σε ένα σπίτι αντίστοιχο με εκείνο του Μικέλε, προκειμένου να συνεχίσουν το γλέντι μέχρι το ξημέρωμα. Εκείνος, παρά το νεαρό της ηλικίας του και τη διασημότητά του, σπανίως συμμετείχε στα οργιώδη ξενύχτια των υπόλοιπων. Προτιμούσε να περνά χρόνο με τους κολλητούς και τον αδερφό του που σπάνια έβλεπε. Τώρα τον κοιτούσε διαρκώς λοξά, σαν να προσπαθούσε να του εκμαιεύσει μία πληροφορία που νοητά κρεμόταν από τα χείλη του.

«Συμβαίνει κάτι;» του χαμογέλασε και ο Μικέλε ύψωσε το φρύδι του.

«Εσύ θα μου πεις» του έδωσε τον λόγο και τον είδε να αναστενάζει.

«Τίποτε δεν συμβαίνει αδερφέ. Κάποτε σκέφτομαι πως η ζωή είναι μονάχα στιγμές. Κάποτε σε βλέπω να μαραζώνεις,  βλέπω πως το μόντελινγκ δεν είναι αυτό που αληθινά επιθυμείς στη ζωή σου όσο και αν το πρόσωπό σου στολίζει κυριολεκτικά κάθε γωνία της πόλης, όσα χρήματα και αν σου έχει αποφέρει αυτή η δουλειά»

«Τα χρήματα μπορεί να σου προσφέρουν απλόχερα κάποια κομμάτια ευτυχίας, μα δεν εξαγοράζουν χρόνο, μήτε συναισθήματα αληθινά» δεν τον κοιτούσε στα μάτια. Δεν του άρεσε να μοιάζει ευάλωτος και ευσυγκίνητος μπροστά στον αδερφό του.

«Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο, όσο υπάρχεις και είσαι καλά, ζήσε εμπειρίες. Αφέσου και βγες από το χρυσό σου κλουβί. Ακολούθησε λίγο την καρδιά σου και άσε στην άκρη και μερικές προτάσεις πρακτορείων. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν αποσυρθείς για ένα μήνα ας πούμε. Βρίσκεσαι ήδη στην κορυφή για να κατακρημνιστείς τόσο εύκολα» τον συμβούλεψε.

Πράγματι, αν γυρνούσε το βλέμμα του θα έπιανε εκείνες τις μικρές αποχρώσεις ευτυχίας, που ξεχώριζαν ανάμεσα στο καθιερωμένο γκρίζο της ρουτίνας του και της λαμπερής ζωής του.  Κάπου στη στροφή του δρόμου, υπήρχαν φρέσκα λουλούδια, ακουμπισμένα σε ξύλινους πάγκους. Αρώματα από τον εξίσου φρεσκοκομμένο καφέ συνόδευαν αρκετά από τα πρωινά του, ζεστό μπριός με σοκολάτα, ήταν μία συχνή παρανομία στη διατροφή του, ενώ μέσα από τις μεγάλες πόρτες των αρχοντικών αναγεννησιακού ρυθμού, άφηναν να δραπετεύσει κάποτε ο ήχος της ιταλικής μουσικής μίας άλλης εποχής. Όλα αυτά τα στιγμιότυπα, τον έκαναν να χαμογελά. Αποφασισμένος για την αυριανή του συζήτηση με τον θηλυκό καταστροφέα, σκέφτηκε καλά τα λόγια του αδερφού του. Να πραγματοποιούσε επιτέλους ένα διάλειμμα. Η διασημότητα έβαζε τρικλοποδιές στην ανωνυμία που τόσο είχε ανάγκη, μα δεν θα το έβαζε κάτω. Η στοά Βιτόριο Εμμανουέλε Β τον καρτερούσε, το ίδιο και το λαχταριστό ιταλικό πρωινό.

Το πρωινό ωστόσο για την Μαριάντζελα, ήταν σχεδόν μία λέξη άγνωστη, μιας που είχε συνηθίσει να μαγειρεύει για τους άλλους, να εφευρίσκει συνταγές, αφήνοντας τον εαυτό της όμως τελευταίο. Oι αδύναμες, πρωινές ηλιαχτίδες τρύπωναν με δισταγμό μέσα από τα παντζούρια. Η κοπέλα νυσταγμένη, σηκώθηκε με κόπο και κοίταξε μία μικρή και απαστράπτουσα βαλίτσα, που την καρτερούσε να την γεμίσει με τα απαραίτητα αλλά και με εμπειρίες. Στην βιβλιοθήκη της, υπήρχε ένας ταξιδιωτικός οδηγός της χώρας της. Ομορφιές είχε πολλές που παρέμεναν ωστόσο ανεξερεύνητες. Τακτοποιώντας όλα όσα θα ήθελε να πάρει και με την μικρή αποσκευή να στενάζει, υποφέροντας εξαιτίας της υπερχείλισής της, η Μαριάντζελα πότισε τα λιγοστά λουλούδια που κρέμονταν από το μικρό της μπαλκονάκι, χαρίζοντας χρώμα στα γκρίζα κτήρια και στολίζοντας το πλακόστρωτο σοκάκι. Η πόρτα έκλεισε πίσω της και εκείνη ετοιμάστηκε να δουλέψει για ακόμη ένα πρωινό, λίγο πριν ζητήσει την πολυπόθητη άδεια. Εξάλλου, είχε φτάσει στο σημείο να πιστεύει πως μέχρι και ο κύριος Αρτούρο, διασκέδαζε πολύ περισσότερο από την ίδια.

Πράγματι, με δραματική ακρίβεια δευτερολέπτου, είχε βρεθεί αρχικά στο καφέ, για την καθημερινή της δοσολογία ενέργειας και κατόπιν, τρέχοντας σχεδόν, είχε φτάσει έξω από το εστιατόριο, με την Νίνα να την χαιρετά από την αντίθετη κατεύθυνση. Ταυτοχρόνως εισήλθαν, προκειμένου να προετοιμάσουν το μαγαζί, αλλά και την ψυχολογία του υπεύθυνου για το διάλειμμα ζωτικής σημασίας, όπως το αποκαλούσε η Νίνα. Όπως ήταν φυσικό, δεν της το αρνήθηκαν. Μέρες, μήνες ίσως και χρόνια, είχε περάσει δουλεύοντας ανελλιπώς, προσπερνώντας επιδέξια τις δικαιολογίες της αργίας ή των εορτών και διατηρώντας ψηλά το ηθικό της στις υπερωρίες. Η Νίνα θα έπαιρνε τη θέση της για το διάστημα που θα έλειπε, η οποία δεν είχε πάψει να βγάζει σιγανά γουργουριτά ευχαρίστησης, με τη Μαριάντζελα να φιλά στα κρυφά τα ρομαντικά γράμματα του μυστηριώδους Ρωμαίου, καθώς χάρη σε εκείνα, μπορούσε να απολαύσει τη ζωή της όπως την είχε ονειρευτεί έστω και για έναν μήνα.

Ο γνωστός ηλικιωμένος θαμώνας είχα λάβει τη θέση του στο ταπεινό του τραπεζάκι, δίπλα ακριβώς από την τζαμαρία και η ημέρα είχε ξεκινήσει με χαλαρούς ρυθμούς. Καθώς όμως η ώρα περνούσε και οι πελάτες πλήθαιναν, φωνές γυναικείες έκλεψαν μεγαλοπρεπώς την προσοχή των δύο φίλων που έδιναν την προσωπική τους, σχεδόν άνιση μάχη στην κουζίνα.

«Μάντεψε ποιος πάτησε μόλις το πόδι του στο μαγαζί» γρύλισε η Μαριάντζελα «Μέχρι εδώ μέσα έφτασε η λάμψη από τις φωτογραφίες των θαυμαστών»

«Δεν τον συμπαθείς καθόλου, έτσι;» ρώτησε η Νίνα για να την δει να ξεφυσά.

«Δεν συμπαθώ τους ανθρώπους που βρίσκονται στο κέντρο της παγκόσμιας προσοχής. Οι περισσότεροι είναι αγενείς, καθώς έχουν συνηθίσει να τους ανοίγονται όλες οι πόρτες με έναν ιδιόμορφο αυτοματισμό. Έχουν ξεχάσει το σημείο έναρξής τους. Ακόμη και ο Ένζο, μόλις τράβηξε λίγη από την προσοχή των συναδέλφων του επαγγέλματός μας, άλλαξε ευθύς, έγινε σχεδόν άλλος άνθρωπος» της εξήγησε.

«Αυτός είχε από πριν το μικρόβιο του κομπλεξισμού» σχολίασε η Νίνα όταν οι πόρτες άνοιξαν και ένας τσαλακωμένος Μικέλε εισήλθε λαχανιασμένος στις κουζίνες.

«Θαρρώ πως έχετε αφήσει τις πελάτισσές σας ατάιστες. Λίγο έλειψε να με δαγκώσουν εκεί έξω!» γρύλισε.

«Καλημέρα και σε εσένα» μούγκρισε η Μαριάντζελα, κοιτώντας τα ανακατεμένα του μαλλιά με θυμηδία « Βρίσκεσαι εδώ για τα πολυπόθητα γράμματα. Ωστόσο, από την στιγμή που δεν είσαι μήτε ο αποστολέας, μήτε ο παραλήπτης, δεν σε αφορούν.»

«Μα...» πήγε να πει, ωστόσο εκείνη πετώντας την ποδιά της με νεύρο, τον πλησίασε απειλητικά.

«Ακούστε κύριε Μπαρτολίνι....» του γρύλισε όταν την ειδοποίησαν πως την ζητούσε η γειτόνισσα της στην είσοδο του μαγαζιού «Μην κουνηθείς από εδώ» τον προειδοποίησε.

«Αν θέλω να ξυστώ, επιτρέπεται;» την ειρωνεύτηκε παρακολουθώντας την να κάνει γκριμάτσες και χειρονομίες απελπισίας. Δέκα λεπτά αργότερα, επέστρεψε με ένα φάκελο στο χέρι. Η μόνη διαφορά με τους υπόλοιπους, ήταν πως γνώριζε απόλυτα τόσο τον αποστολέα, όσο και τον λόγο αποστολής του συγκεκριμένου, κακόγουστου φακέλου, στο χρώμα του ώριμου ροδάκινου, τον οποίο στόλιζε μεγαλοπρεπώς ένας γιγαντιαίος φιόγκος, τούλινος «Η επιτομή του κιτς» σχολίασε χαμηλόφωνα ο Μικέλε, ενώ η Μαριάντζελα, κοίταξε με βλέμμα κενό και απλανές τις κατσαρόλες που σιγόβραζαν, λες και ήταν η τελευταία της σανίδα σωτηρίας.

«Αυτή είναι μία...»

«Πρόσκληση γάμου» συμπλήρωσε βιαστικά η Νίνα «Αν κρίνω από το τούλινο περιτύλιγμα και τον διακριτικό φιόγκο, η χαρούμενη νυφούλα είναι η Νατάλια. Η πρώτη, η μία και μοναδική σου ξαδέρφη με το επικριτικό περιβάλλον που αποφεύγεις επί τρία συναπτά έτη με την δικαιολογία της δουλειάς»

«Πρέπει να πάω. Πρέπει να το κάνω για την μαμά. Είναι μόνη της πλέον και όλος της ο κόσμος, είναι ο αδερφός του μπαμπά και η οικογένειά του που ζουν στη Ρώμη. Ευτυχώς, έχω ένα μήνα μέχρι τότε. Ένα μήνα άδειας και περισυλλογής για όλα όσα θα στολίσουν εκτός από τη νύφη και το πρόσωπό μου. Θα καρτερούν να με βρουν αγκαλιά με δύο γάτες» ψέλλισε καθώς διάβαζε τις λεπτομέρειες, γουρλώνοντας τα μάτια της «Ο γάμος θα πραγματοποιηθεί στο Μπελάτζιο, στον τελικό σταθμό των γραμμάτων...» πήγε να πει, όταν είδε τον Μικέλε να πλησιάζει χαμογελώντας σαρδόνια.

«Ώστε τα γράμματα αυτό περιγράφουν. Προορισμούς» πρόφερε.

«Ας πούμε, ωστόσο δεν καταλαβαίνω την επιμονή και εμμονή σου μαζί τους» συνέχισε εκείνη και για λίγο, μία σκιά διαπέρασε το βλέμμα του, αποστρέφοντάς το για δευτερόλεπτα.

«Άκουσε, υπάρχει πράγματι ένας λόγος που με ενδιαφέρουν, ωστόσο, δεν μπορώ να σου μιλήσω ακόμη γι' αυτό. Θα ήθελα όμως μία χάρη. Να με αφήσεις να σε ακολουθήσω σε αυτούς τους προορισμούς που περιγράφονται εκεί μέσα, με αντάλλαγμα να σε συνοδέψω εγώ στον γάμο της πολυαγαπημένης σου εξαδέλφης. Ορκίζομαι πως θα κάνω ό,τι μου πεις. Θα φορέσω ακόμη και παπιγιόν, ασορτί με τον τούλινο φιόγκο που κοσμεί αυτόν τον διακριτικό φάκελο, αν χρειαστεί»

Όλο αυτό είχε κινήσει τις υποψίες πως ο άνδρας απέναντί της, είχε κάποια έμμεση σχέση με τα γράμματα. Η λύση του μυστηρίου ήταν θολή ακόμη, ωστόσο, καθώς και η ίδια αναζητούσε απαντήσεις, αποφάσισε να δεχτεί αυτήν την ομολογουμένως γενναιόδωρη προσφορά. Στο μυαλό της σχηματιζόταν η εικόνα του προσώπου της ξαδέρφης της, να αλλοιώνεται εξαιτίας της ζήλειας και του Λουτσιάνο, του καλοθρεμμένου θείου της, να του μένει η μπουκιά μετέωρη. Τέρμα πια τα επικριτικά σχόλια λύπησης, περί αιώνιας μοναξιάς και ανικανότητας δέσμευσης. Όλη η προσοχή θα στρεφόταν επάνω της. Η νύφη θα έφτανε στο σημείο να παίζει τον ρόλο του κομπάρσου. Η Νίνα στο άκουσμα της πρότασης, ετοιμάστηκε να ουρλιάξει. Θαύμαζε απίστευτα τον Μικέλε και απορούσε με το σχεδόν ανέκφραστο πρόσωπο της κολλητής της. Κάθε κοπέλα που σεβόταν την ομορφιά, θα σκότωνε για μία τέτοια πρόταση.

«Έκρηξη χαιρεκακίας διακρίνω στο βλέμμα σου» την διέκοψε ο Μικέλε.

«Μπορεί να σε ανέχομαι με δυσκολία, ωστόσο η προσφορά σου είναι δελεαστική»

«Μόνο δελεαστική; Άλλες θα πλήρωναν εκατομμύρια!» τσίριξε η Νίνα.

«Κακό δικό τους» την έκοψε η Μαριάντζελα και συνέχισε » Μπορείς λοιπόν να με συνοδεύσεις στους προορισμούς, εξάλλου, δεν χρειάζεται να βλεπόμαστε κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί. Ο φάκελος περιγράφει δραστηριότητες και μέρη που θα ήθελε να επισκεφθεί ο αποστολέας. Εγώ απλώς θα σου τα γράψω σε μία λίστα και εσύ έχεις το ελεύθερο να πραγματοποιήσεις τις επισκέψεις σου, όποτε το θελήσεις. Ωστόσο, εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι την περιέργειά σου σε σχέση με αυτό»

«Δεν είναι περιέργεια. Όχι με τη στενή σημασία του όρου. Καλώς. Το μόνο που επιθυμώ, είναι να μου δώσεις τα σημεία και τα μέρη των στάσεών μας. Θα περάσουμε από το σπίτι μου, να μαζέψω μερικά πράγματα. Μην ανησυχείς, εσύ δεν θα κατέβεις. Δεν χρειάζεται να συναντήσεις κανέναν και ο αδερφός μου πλέον έφυγε σήμερα το πρωί» τελείωσε και δίχως να της αφήσει το περιθώριο να αποκριθεί, βγήκε έξω ακολουθούμενος από τις γυναικείες επευφημίες. Έπρεπε να ενημερωθεί για το περιεχόμενο των γραμμάτων. Ήταν σχεδόν βέβαιος για την αφετηρία της επινόησής τους, παρά το γεγονός πως αδυνατούσε να κάνει τη σύνδεσή ανάμεσα σε εκείνα και στην εκρηκτική Μαριάντζελα. Πώς στο καλό έφτασαν στα δικά της χέρια; Πώς την είχε γνωρίσει ο αποστολέας και γιατί την είχε επιλέξει; Ήταν μήπως τυχαίο; Ακόμη του ήταν αδύνατο να της αποκαλύψει την αλήθεια, ωστόσο χαιρόταν που έστω και με αυτήν την γελοία προσφορά του να παραστήσει τον δεσμό της εμπρός στο επικριτικό της σόι, είχε κερδίσει την πολυτέλεια να βαδίσει στα χνάρια του αποστολέα, τον οποίο γνώριζε καλά.

Καλησπέρα και χρόνια πολλά και από εδώ. Παρά το γεγονός πως η απόλυτη νέκρα της εφαρμογής και η απουσία στήριξης σε ιστορίες μου (πλην του ιστορικού που έχω πει πως θα ανεβαζω) με είχαν αποθαρρύνει, σκέφτηκα καλά πως υπήρχαν εδώ καποια ατομα που με διαβαζαν και δεν θέλω να τα αφήσω έτσι. Τιμω και εκτιμω τους αναγνώστες μου. Μπορεί να μην ανεβαζω συχνά, ωστόσο θα προσπαθησω να την συνεχίσω....Για εσας που με στηριζετε