Αναστασία, ο Κώστας δεν είναι αυτός;» την ρωτάω και μένω!

«Ναι ο Κώστας είναι. Πάμε να τον χαιρετήσουμε!»

«Ποιος Κώστας; Αυτός που γουστάρει η Ζώη;» Ξαναπετάγεται ο Χρήστος σαν να μην πω τι.

«Ναι, σταματά τώρα! Τι λες ρε Αναστασία να πάμε; Εγώ δεν θέλω...» της λέω και κάνω ένα βήμα πίσω.

«Ναι θα πάμε! Τέλος! Και θα έρθει και ο Χρήστος μαζί μας γιατί μας φάνηκε πολύ χρήσιμος πριν!»

«Εεεε πηγαίνετε εσείς και θα μείνω εγώ εδώ να σας περιμένω!» τους λέω και δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα ματιά μου από πάνω του.

«Ζώη κάτι είπα πάμε!» μου λέει η Αναστασία και προχωράει μαζί με τον Χρήστο προς το μέρος του.

«Καλά καλά, πάμε!» λέω με βαριά κάρδια και τους ακολουθώ.

Πηγαίνοντας πιο κοντά στο μπαρ και στον Κώστα, προσέχω ότι δεν έχει καμία από τις κατακτήσεις του σήμερα εδώ. Μάλλον θα θέλει πρώτα να πιει το ποτό του και μετά... να κάνει ότι κάνει συνήθως! Ούτε να το πω δεν μπορώ!

«Γεια σου, Κώστα!» λέει η Αναστασία όλο χαρά. Παρατηρώ το ύφος του Χρήστου. Είναι όλα τα λεφτά!

«Γεια σου, Κώστα» λέω κι εγώ με λιγότερη χαρά και πιάνω τον Χρήστο από το χέρι.

«Πώς και ήρθες σήμερα εδώ, Κώστα;» συνεχίζει η Αναστασία. Δεν καταλαβαίνει τίποτα κι αυτή! Μας βλέπω εγώ... Σε λίγο θα θρηνούμε θύματα!

«Εε μωρέ... Με αγγάρεψε ο Δημήτρης γιατί είχαν κανονίσει με την Φαίη να βρεθούν εδώ και δεν είχε ποιον να τον φέρει» Όπα! Να τη η Φαίη! Μα καλά; Πότε πρόλαβε; Θα της πω δυο λόγια αύριο... «Αλλά 'ντάξει, μωρέ, έχει και εδώ καλά κομμάτια» συνεχίζει και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Βλέπω να κλείνει στην Αναστασία το μάτι και αυτή χαζογελάει! Τώρα ανεβαίνει στον Χρήστο το αίμα στο κεφάλι! Συνεχίζω να του κρατάω το χέρι! Έτσι τουλάχιστον θα μειώσω την ζημιά κατά 10%.

«Δεν συστηθήκαμε, φίλε! Χρήστος!» λέει ο αδερφός μου και χώνεται μπροστά από την Αναστασία. Εγώ την τραβάω προς το μέρος μου για να μην φάει καμιά αδέσποτη.

«Καλά τι κάνει, έτσι;» μου λέει.

«Λες και δεν ξέρεις...»

«Όχι, δεν ξέρω»

Την κοιτάω με το φρύδι υψωμένο. «Έλα, Ζωή, μίλα! Τι έγινε; Ο Χρήστος είναι έτοιμος να τον δείρει!»

«Τι να έγινε, άραγε; Γεια σου, Κώστα και τι κάνεις, Κώστα και πώς και ήρθες εδώ, Κώστα;» μιμούμαι την φωνή της. «Η κορύφωση ήταν το κλείσιμο του ματιού του Κώστα σε εσένα!»

«Δηλαδή... θέλεις να πεις πως...»

«Ακριβώς! Ο Χρήστος ζήλεψε τον Κώστα!» της λέω και με κοιτάει με ανοιχτό το στόμα. «Γι' αυτό τράβα μάζεψέ τον μην φάει και καμιά ξεγυρισμένη και τρέχουμε...»

«Ναι ναι πάω!!»

Μέχρι να πάρει μπρος η Αναστασία, ο Χρήστος έχει εξηγήσει στον Κώστα ότι συνοδεύει την Αναστασία και τώρα βρήκε ένα τραπέζι και μας κάνει νόημα. Αλλά εμείς δεν το βλέπουμε δει κι έτσι πηγαίνουμε στο μπαρ και αποφασίζω να ρωτήσω τον Κώστα.

«Εεμμ... Κώστα, μήπως ξέρεις πού είναι ο Χρήστος;»

«Ααα δεν ξέρω... Ποιος, Χρήστος; Ο Χρήστος ο γκόμενος της Αναστασίας;»

«Ο Χρήστος, αυτός που ήρθε μαζί μας»

«Ε ναι! Για τον ίδιο Χρήστο μιλάμε!»

«Δεν είναι γκόμενός μου! Έτσι σου είπε;» πετάγεται η Αναστασία.

«Εεμμ... Δεν μου είπε γκόμενος...»

«Αλλά;»

«Μου είπε ότι συνοδεύει εσένα, Αναστασία και να μην τολμήσω να... Ξέρεις τώρα...»

«Όχι δεν ξέρω»

«Ε μωρέ! Να μην τολμήσω να ακουμπήσω χέρι πάνω σου!» λέει και σηκώνεται να φύγει.

«Εε! Πού πας; Δεν μας είπες πού είναι ο Χρήστος!» του λέω εγώ και τον τραβάω από το χέρι.

«Πού να ξέρω εγώ, μωρέ;» Τώρα τα έχει πάρει για τα καλά!

«Υποτίθεται ότι είδες!» του λέω και εγώ με νεύρα.

«Κάπου προς τα εκεί» λέει και μας δείχνει μια τυχαία κατεύθυνση.

«Καλά, ευχαριστούμε πολύ για την βοήθεια!» του λέω ειρωνικά γιατί βλέπω τον Χρήστο να προσπαθεί απεγνωσμένα να μας κάνει να τον καταλάβουμε από την εντελώς αντίθετη μεριά.

«Δεν κάνει τίποτα...!!!» μου λέει και αυτός με αυτήν την σιγουριά που μου την σπάει αφάνταστα πολύ!

Πριν προλάβω να του δώσω μια καλή απάντηση η Αναστασία με τραβάει να πάμε προς τον Χρήστο.

«Επιτέλους!» μας λέει. «Τόση ώρα προσπαθούσα να σας κάνω να με καταλάβετε!» μας λέει ο Χρήστος. Και έχει δίκιο. Τόση ώρα κόντεψε να ανεβάσει και τα πόδια στο τραπέζι για να τον δούμε.

«Ναι, δεν φαινόσουν μέσα από τον κόσμο!» του λέει η Αναστασία με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και κάθεται διπλά του.

«Ζωή, γιατί δεν μιλάς;» με ρωτάει ο Χρήστος, ενώ εγώ σκέφτομαι τι ωραίος που είναι ο Κώστας όταν νευριάζει.

«Εεεε τι να πω; Δεν έχω κάτι να πω».

«Άστην, Χρήστο. Τώρα ψάχνει να βρει πού πήγε ο Κώστας!» απαντάει η Αναστασία και χαμογελάει σαν βλαμμένο!

«Ρε Αναστασία μην λες βλακείες... Αλλά τώρα που άνοιξες κουβέντα τον βλέπεις πουθενά;» την ρωτάω γιατί όσο και να θέλω να το κρύψω αυτόν έψαχνα.

«Σιγά μην έκανα λάθος ήμουν σίγουρη ότι αυτόν ψάχνεις!»

«Ναι όμως δεν βοηθάς. Τον βλέπεις πουθενά η όχι;»

«Ναι καλέ εκεί είναι στην άλλη πλευρά του μπαρ και σε κοιτάζει!» μου λέει και εγώ τον εντοπίζω κατευθείαν.

«Ιιιιιιι! Με είδε που τον κοίταξα! Πωπω ρεζίλι έγινα πάλι!» απαντώ και γυρνώ κατευθείαν προς τον Χρήστο που είναι απέναντι μου.

«Σιγά, καλέ, τι κανείς έτσι; Γι' αυτό έχουμε τα ματιά για να κοιτάμε! Κανονικά αυτός θα έπρεπε να ντρέπεται που κοιτάζει την αδελφή μου» απαντάει ο Χρήστος και γελάει μαζί με την Αναστασία.

«Άντε ρε, βλάκα!» του λέω και του χαμογελώ κι εγώ.

«Αααα, Ζωή, το τραγούδι μου! Παίζει το τραγούδι μου!» αρχίζει να ουρλιάζει στην κυριολεξία η Αναστασία και μας κόβει το αίμα.

«Καλά ρε συ, ηρέμισε!» της λέω και προσπαθούμε με τον Χρήστο να φέρουμε τους παλμούς μας στην φυσιολογική τους κατάσταση.

«Τι να ηρεμίσω ρε συ; Μακάρι να είχα κάποιον να το χορέψω! Είναι τέλειο!» λέει η Αναστασία και ξαφνικά ο ενθουσιασμός της χάνεται.

«Σήκω, πάμε να το χορέψουμε μαζί!» της λέει ο Χρήστος και μένουμε και οι δυο με το στόμα ανοιχτό!

«Τι; Αλήθεια τώρα;» ρωτάει η Αναστασία με το δίκιο της.

«Ναι πάμε, είπα, πριν τελειώσει!» της λέει ο Χρήστος και την αρπάζει κανονικά για να χορέψουν.

Ενώ αυτοί χορεύουν, εγώ βρίσκομαι μονή μου στο τραπέζι να κοιτάζω το ποτήρι μου και να σκέφτομαι τον Κώστα, ο όποιος ήταν λίγο πιο πέρα. Όταν τελειώνει το τραγούδι περιμένω τα παιδιά αλλά αυτά πουθενά, κάπου χαραμίζονται πάλι... θα περάσει καλά η Αναστασία! Ξαφνικά βλέπω τον Κώστα να έρχεται και να κάθεται στο τραπέζι μου και, εντάξει τώρα, είναι το σημείο που η ταχυκαρδία πάει σε άλλο πλανήτη!

«Εε... γεια!» μου λέει ο Κώστας και είναι τόσο γλυκός.

«Γεια!» του λέω κι εγώ γιατί έχω ξεχάσει να μιλάω πια.

«Είπα να έρθω να σου κάνω παρέα γιατί μάλλον το ζευγαράκι θα ζει τον έρωτά του κάπου αλλού».

«Ναι κι εγώ αυτό είπα, για την ακρίβεια το υπέθεσα...» Τέλεια μόλις έγινα για ακόμα μια φορά ρεζίλι γιατί δεν ξέρω τι να πω!

«Εεε δεν θέλει και πολύ μυαλό αλλά τέλος πάντων... Θέλεις να έρθεις στο μπαρ μαζί μου να σε κεράσω κάτι;»

«Όχι μια χαρά είμαι και εδώ!» Παναγία μου τι λέω θα το τρομάξω το παιδάκι.

«Έλα μου;» με ρωτάει και με το δίκιο του...

«Τίποτα, ναι, εννοείται θέλω, κανένα πρόβλημα!» Ωραία καλά πάμε, τι καλά δηλαδή, σκατά αλλά τέλος πάντων...

«Οκ! Λοιπόν τι θες να σε κεράσω;»

«Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, αν γίνεται;»

«Ναι και βεβαία γίνεται, μισό λεπτό μόνο!»

«Οκ περιμένω!» του λέω ενώ πάει να πάρει τα ποτά! Αχχ τι τέλειος που είναι όταν θέλει!

«Ορίστε, έτοιμα και τα ποτάκια!»

«Τελικά εσύ είσαι γρήγορος!» του λέω και χαμογελάω.

«Ότι μπορώ κάνω!»

«Ναι...» Τέλεια τώρα κυριαρχεί αμηχανία.

«Λοιπόν, για πες μου τα νέα σου, πώς περνάς;» με ρωτάει και φαίνεται σαν να ενδιαφέρεται πραγματικά.

«Εεε ξέρω εγώ καλά... αλλά...» Όπα! Εγώ του μιλάω και αυτός κοιτάει άλλη; Εεε δεν στα 'παν καλά, αγοράκι μου!

«Καλά αλλά τι;» με ρωτάει και καλά ότι δεν έχω καταλάβει τι κάνει!

«Ξέρεις κάτι; Εγώ λέω να πηγαίνω... Να μην ενοχλώ κιόλας...» Άντε γιατί μας τα έχει κάνει και αυτός... Άντε να μην πω τι!

«Γιατί τι έγινε; Τι να μην ενοχλείς;» Αααα τέλεια έβαλε την φάτσα του ανήξερου.

«Τίποτα, παράτα με, όλα καλά, απλά θέλω να φύγω οκ; Άντε γεια τώρα!» του λέω και σηκώνομαι και φεύγω χωρίς να ακούω τι μου λέει! Ενώ βγαίνω έξω από το μαγαζί, ξαφνικά μπαίνει μπροστά μου και με σταματάει!

«Το κέρατο μου θα μου πεις τι έγινε; Γιατί φεύγεις;» με ρωτάει αλλά ως εδώ! Ο μαλάκας πεθαίνει!

«Ρε Κώστα, να σου πω κάτι; Βαρέθηκα να τρέχω από πίσω σου και γενικότερα να είμαι η εύκολη λύση για όταν βαριέσαι! Κάθε φορά που βγαίνουμε ή βρισκόμαστε ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, εσύ απλά κανείς πως ενδιαφέρεσαι για να ρίχνεις τις γκόμενες πιο εύκολα και εγώ η ηλίθια κάθε φορά σε πιστεύω λες και δεν την έχω ξαναπατήσει με εσένα! Αλλά όχι... μέχρι εδώ ήταν! Πήγαινε στην κοπέλα που σε περιμένει και άφησέ με ήσυχη πια! Δεν θέλω να είμαι άλλο το βλαμμένο που δεν ξέρει τι του γίνεται! Το καταλαβαίνεις αυτό;» Ουφ του τα είπα και ξελάφρωσα επιτέλους! Αλλά δεν μιλάει, γιατί δεν μιλάει; Μήπως τα παραείπα;

Πλευρά Κώστα:

Τι όμορφη που είναι όταν θυμώνει, αυτά τα μάτια που λάμπουν όταν νευριάζει, αυτές οι συσπάσεις του προσώπου... γιατί δεν τα είχα προσέξει πιο πριν; Αλλά μάλλον δεν ήθελα να τα προσέξω, δεν εξηγείται αλλιώς αυτό. Έχω κομπλάρει αυτή την στιγμή, δεν ξέρω τι να της πω για να μην φύγει, δεν ξέρω γιατί θέλω να την πληγώνω πάντα όταν την βλέπω, δεν ξέρω γιατί την έχω δεδομένη, αλλά αυτό που ξέρω τώρα είναι ότι δεν θέλω να φύγει! Δεν θέλω να φύγει από μπροστά μου και να σταματήσω να την κοιτάω... θέλω τόσο πολύ να την αρπάξω και να τη...

«Καλά ακόμα και τώρα με γραφείς;» ακούω την φωνή της και ξυπνάω από τις σκέψεις μου.

«Όχι... όχι σε ακούω απλά...» Τι να της πω τώρα; Μπράβο, Κώστα, τα θαλάσσωσες για ακόμη μία φορά!

Πλευρά Ζωής:

«Απλά τι ρε Κώστα; Πάλι θα πεις ότι έχω άδικο ή ότι λέω βλακείες; Πάλι θα υπερασπιστείς τον εαυτό σου; Αν είναι έτσι, να σηκωθώ να φύγω αφού δεν πρόκειται να βγει κάπου όλο αυτό!» απαντάω και πάω να φύγω αλλά έρχεται και με πιάνει σφιχτά από τα χέρια!

Η αναπνοή του χτυπάει πάνω στο πρόσωπό μου και εγώ νιώθω σαν μεθυσμένη, σαν να χάνομαι μέσα στα μάτια του... Αλλά όλες αυτές τις σκέψεις τις σταματάει η φωνή του, ή μάλλον η νευριασμένη φωνή του!

«Σταματά, γαμώτο μου, να σου μιλήσω! Δεν ξέρω για ποιο λόγο συμβαίνει πάντα μια μαλάκια και από εκεί που είμαστε καλά ξαφνικά χαλάνε όλα! Δεν το θέλω αυτό, απλά συμβαίνει! Δεν θέλω να φύγεις και να είναι ακόμα μια συζήτηση που θα καταλήξει σε τσακωμό! Θέλω να κάτσεις εδώ... ακριβώς εδώ, ακριβώς στον τόπο, τον χρόνο και με αυτή την ένταση που έχουμε τώρα και να σε...» Τι αλήθεια τώρα; Τώρα έπρεπε να σταματήσει; Τι να με; Τι να με, το κέρατό μου, πες το!

«Τι; Γιατί σταμάτησες; Απλά πες αυτό που θέλεις! Απλά πέστο!» του λέω, αλλά όχι, δεν απαντάει, απλά απομακρύνεται...

«Όχι ,όχι, είναι λάθος... Πρέπει να φύγω!» Τι αλήθεια, μου είπες τόσα και πρέπει να φύγεις τώρα;

«Καλά, αφού πάντα πρέπει να φεύγεις όταν δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα...» του απαντάω και αρχίζω να κλαίω ενώ φεύγω και αυτός καθόταν πίσω μου και κοίταγε... Τι κοιτάς βρε βλάκα, τρέξε έλα εδώ και πάρε με μια αγκαλιά! Αλλά τι λέω; Δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ αυτό!

Μετά από ένα τέταρτο έφτασα επιτέλους σπίτι μου! Ένα τέταρτο που έμοιαζε σαν μια ζωή, το πιο βασανιστικό από όλα! Δεν σταμάτησα στιγμή να κλαίω και να σκέφτομαι τα λόγια που είπαμε... Εκεί που ένιωθα ότι κάτι μπορεί να βγει μέσα από όλα αυτά, ξαφνικά καταστράφηκαν όλα! Από το πουθενά εγώ βρέθηκα μέσα σε ένα ταξί να κλαίω και να ωρύομαι, με μετρό, βεβαία, μην γίνουμε και ρεζίλι στον ταξιτζή, και ο Κώστας να κοπανιέται από τα νεύρα του! Με αυτά και με αυτά μπήκα στο σπίτι και ανέβηκα στο δωμάτιό μου και απλά συνέχισα το κλάμα χωρίς να με ενοχλεί τίποτα!

Πλευρά Κώστα:

Γιατί κάνω πάντα μαλακίες γιατί πρέπει να πληγώνω τους γύρω μου πάντα; Τι κατάλαβα τώρα; Την έκανα να κλάψει. Έκανα αυτά τα πανέμορφα ματάκια να κλάψουν εξαιτίας μου! Πόσο μεγάλος μαλάκας είμαι τελικά; Αφού της τα είπα σχεδόν όλα γιατί δεν το έκανα; Τουλάχιστον θα προσπαθούσα! Μάλλον έχει δίκιο! Είμαι ένας δειλός, ένα τίποτα! Αυτή περίμενε να της εξηγήσω και εγώ τα έκανα χειρότερα!

Τώρα αυτή κλαίει και εγώ απλά απορώ με τον εαυτό μου και γεμίζω νεύρα! Ευτυχώς όλες αυτές οι σκέψεις με έκαναν να φτάσω σπίτι χωρίς να το καταλάβω αλλά και πάλι δεν αλλάζει τίποτα, κάθομαι στον καναπέ και απλά συνεχίζω να κατηγορώ τον εαυτό μου για την σημερινή βραδιά!

Και ναι!! Κυρίες και κύριοι!! Μετά από δύο μήνες!! Ορίστε το κεφάλαιο που ζητάτε!! Τι λέτε για τον Κώστα, λοιπόν? Έκανε το σωστό? Το λάθος, ίσως?

Θα τα πούμε στο επόμενο!! Φιλιά!! <3