Στην φωτό, ο Μετίν

Όταν ο Μετίν είδε μήνυμα στο κινητό του, με τον αποστολέα να μην είναι άλλος από τον παιδικό του φίλο, το αίμα του πάγωσε. Ο Κενάν του ζητούσε να τον συναντήσει στην πλατεία Συντάγματος. Ο νεαρός κατάλαβε αμέσως πως για να είχε κάνει τον κόπο ο φίλος του να έρθει μέχρι την Ελλάδα, μάλλον είχε φτάσει η στιγμή του ξεκαθαρίσματος. Η Ήλια είχε ήδη σηκωθεί και ετοίμαζε πρωινό, όταν διέκρινε τις συνεχείς γκριμάτσες ανησυχίας στο βλέμμα του, καθώς και τις αμήχανες κινήσεις των χεριών του.

«Μετίν, όλα καλά;» τον ρώτησε τρυφερά και είδε το βλέμμα του αυτομάτως να συννεφιάζει.

«Ο Κενάν είναι εδώ. Έχει έρθει στην Ελλάδα μάλλον για να μιλήσουμε. Έμαθε, έμαθε τα πάντα για αυτό το κτήνος. Πόσο πολύ ντρέπομαι, πόσο ντρέπομαι να αντικρίσω τον αδερφικό μου φίλο, ο οποίος έχασε το παιδί και τη γυναίκα του εξαιτίας του πατέρα μου» ξεκίνησε να μονολογεί και εκείνη έκλεισε στην αγκαλιά της το πρόσωπό του.

«Το είπες μόλις τώρα και εσύ ο ίδιος. Εξαιτίας του πατέρα σου και όχι εξαιτίας σου. Επομένως, συγκέντρωσε όσο κουράγιο σου απομένει και κοίταξέ τον στα μάτια, εξομολογούμενος την αλήθεια. Μπορεί να είναι σκληρή, όμως είναι η αλήθεια και μονάχα αυτή χτίζει γέφυρες ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν μπορείς να κρύβεσαι αιώνια για κάτι που δεν έκανες. Είμαι βέβαιη πως ο Κενάν σε αγαπά βαθιά και θα σε καταλάβει» τελείωσε με τον Μετίν να απιθώνει ένα παρατεταμένο και τρυφερό φιλί στο μέτωπό της.

«Αν δεν είχα και εσένα, θα τρελαινόμουν. Λίγα πράγματα μου δίνουν χαρά και με κρατάνε στη ζωή, μακριά από την τρέλα. Ένα από αυτά, είσαι και εσύ. Σε παρακαλώ, μην με εγκαταλείψεις...» ξεκίνησε εκείνος και η Ήλια πάλεψε να χρησιμοποιήσει το χιούμορ για να του φτιάξει τη διάθεση.

«Αυτό είναι αδύνατον. Ποιός θα με σηκώσει μετά την πρώτη νύχτα του γάμου μου;» του απάντησε ανάλαφρα και εκείνος χαμογέλασε.

Με τα γόνατά του να τρέμουν ελαφρώς από την αδημονία, ντύθηκε στα γρήγορα και καθώς είχε μάθει το δρομολόγιο του ηλεκτρικού από τον Πειραιά μέχρι το Μοναστηράκι, έτρεξε κυριολεκτικά και επιβιβάστηκε. Δεν ήθελε να χάσει ούτε λεπτό, καθώς την είχε πάρει την απόφασή του. Θα κοιτούσε τον φίλο του κατάματα και θα στεκόταν στο πλάι του απέναντι σε έναν πόλεμο που ουσιαστικά είχε ανοίξει ο Εζέλ. Κανένας δεν θα έμπαινε εμπόδιο στις ζωές τους και κανένας δεν θα έβλαπτε την οικογένειά τους. Οι ένοχοι, θα έπρεπε να πληρώσουν και δυστυχώς στο κόλπο, ήταν μπλεγμένη και η ίδια η μητέρα του Κενάν.

Σχεδόν μία ώρα αργότερα, τον βρήκε ακουμπισμένο στο κεντρικό συντριβάνι, το οποίο ήταν εκτός λειτουργίας εκείνη την ώρα. Τα δευτερόλεπτα μέχρι να περπατήσει και να τον φτάσει, του φάνηκαν αιώνας. Το κάθε του βήμα, ήταν σαν να ζύγιζε αμέτρητα κιλά. Από μακριά είδε τον Κενάν να στέκεται σχεδόν όρθιος, προκαλώντας αυτόματα δάκρυα συγκίνησης να σκαρφαλώσουν στα μάτια του. Καθώς τον πλησίαζε, τον είδε να του χαμογελά και αυτό στάθηκε αρκετό, προκειμένου να ξεκινήσει να τρέχει και να καταλήξει να πέφτει με φόρα στην αγκαλιά του φίλου του. Οι δυό τους, έμειναν αγκαλιασμένοι και συγκινημένοι δίχως να νοιάζονται για τα δεκάδες βλέμματα που απορρούσαν με την τόσο δυνατή έκφραση συναισθημάτων μεταξύ δύο ανδρών.

«Αν πάθαινες κάτι, θα ξερίζωνες και ένα κομμάτι της καρδιάς μου αδερφέ» άκουσε τη φωνή του Κενάν μέσα στο μυαλό του.

Ο Μετίν τότε, ξέφυγε για λίγο από την λαβή της αγκαλιάς του και τον κοίταξε μέσα στα μάτια.

«Κενάν, πρέπει να μιλήσουμε, μα προτού το κάνουμε σου οφείλω μία τεράστια συγγνώμη. Πάνε μέρες τώρα που σκεφτόμουν πώς να σου εξομολογηθώ όλα αυτά τα αποτρόπαια πράγματα...Πήγα να βάλω τέλος στη ζωή μου. Δεν ήθελα να συνεχίσω να υπάρχω περιτριγυρισμένος από τόση ντροπή και επίσης...Στέκεσαι! Σχεδόν μπορείς και στέκεσαι ξανά!» ξεκίνησε, μα ο Κενάν τον σταμάτησε αμέσως.

« Μπορώ φίλε μου! Όσο γι'αυτήν την φρικτή ιστορία, δεν ευθύνεσαι εσύ, για τις επιλογές των άλλων. Την οικογένεια, σε αντίθεση με τους φίλους, δεν είμαστε σε θέση να την επιλέξουμε. Γνωρίζεις πολύ καλά πως στην χώρα μας, η οικογένεια θεωρείται κάτι ιερό, ένας δεσμός δυνατός και ιδιαίτερος. Για εμένα, όλα αυτά, τα πρεσβεύεις εσύ. Θα ήταν ανόητο να σε κατηγορίσω Μετίν, δεν είμαι παιδί πια, αλλά άντρας ώριμος που ξέρει να ζυγίζει κάποια πράγματα. Θα ήθελα ωστόσο να μου πεις όλα όσα γνωρίζεις. Ήδη αρκετά τα έχω ακούσει και από τον Κάλιχ ο οποίος βάλθηκε να μελετά το παρελθόν κάποιου» ξεκίνησε ο Κενάν.

«Ποιου;» τον ρώτησε ο Μετίν και ο φίλος του αναστέναξε. Στην πραγματικότητα, θα επιθυμούσε να μην του αναφέρει τίποτε απολύτως, αλλά εδώ που είχαν φτάσει τα πράγματα, δεν υπήρχε χώρος για ψέματα.

«Του Ιάσωνα Πετράκη» ομολόγησε και είδε τον Μετίν να παγώνει.

«Τι σχέση έχει αυτός;» ρώτησε ξανά.

«Βλέπεις, για ένα έγκλημα που συντελέστηκε σχεδόν πριν από δύο χρόνια, ο πατέρας σου ήταν ο εντολέας και ο Ιάσωνας ο εντολοδόχος. Εκείνος εκτέλεσε την διαταγή, κάποτε ήταν εκτελεστής» πρόφερε ο Κενάν με δυσκολία και ο Μετίν άφησε τον εαυτό του να πέσει στο πρώτο παγκάκι που βρέθηκε στο διάβα του.

«Δεν είναι δυνατόν!Και εσύ ερωτεύτηκες την κόρη ενός δολοφόνου! Του δολοφόνου της γυναίκας σου! Μα το Θεό Κενάν, όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι, ωστόσο το δράμα δεν σταματά εδώ. Την ημέρα που πήγα να βάλω τέλος στη ζωή μου, έζησα μία σκηνή αποτρόπαια και φρικαλέα. Βρήκα τον πατέρα μου, ανάθεμα δηλαδή και αν ονομάζεται έτσι, σε ερωτικές περιπτύξεις με...την μητέρα σου. Κενάν, η μητέρα σου τα γνωρίζει όλα! Όλα! Ο πατέρας μου θαρρώ πως την εκβιάζει, ωστόσο..» πήγε να πει, μα ο Κενάν είχε γίνει κάτωχρος.

«Τι είπες;» τον ρώτησε ξανά και ο Μετίν ένιωσε τον ιδρώτα να στολίζει το πρόσωπό του.

Ειλικρινά, ήθελε να ουρλιάξει. Δεν του έμενε άλλη επιλογή. Κάθε φορά που ήταν αναγκασμένος να φέρνει στο νου του εκείνη τη σκηνή, με τον πατέρα του γυμνό και με βλέμμα θολωμένο, να συνουσιάζεται σαν το ζώο με την μητέρα του φίλου του, κυριολεκτικά επιθυμούσε να αδειάσει όλο το περιεχόμενο του στομαχιού του.

«Αυτό που άκουσες αδερφέ. Η μητέρα σου και ο πατέρας μου, όπως και ο πατέρας της Ιλεάνας, είναι όλοι μαζί μπλεγμένοι στο ίδιο έγκλημα. Είναι όλοι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του ίδιου εγκλήματος. Ο καθένας με τον δικό του ρόλο. Η μητέρα μου, ο πατέρας σου και οι αδερφές μας, δεν φταίνε σε τίποτε. Αν το μάθουν, θα φαρμακωθούν» τελείωσε και ο Κενάν πέρασε τα μακριά του δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά του θέλοντας να τα ξεριζώσει. «Καταλαβαίνεις τώρα πώς ένιωθα; Εξήγησέ μου με τι κουράγιο να σου ξεστόμιζα όλα αυτά; Το μόνο θετικό είναι πως ο υιός σου ζει. Αν όμως το μάθει ο Εζέλ πως εσύ το γνωρίζεις, φοβάμαι για τα χειρότερα. Δεν είναι άνθρωπος, δεν υποκινείται από ανθρώπινα, αλλά από δολοφονικά ένστικτα τρέλας» ολοκλήρωσε ο Μετίν και μαζί με τον Κενάν έκατσαν σε ένα παγκάκι.

«Νομίζω πως βρίσκομαι στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η πρώτη μου σκέψη είναι να βρω το παιδί μου, να το πάρω και μαζί με την Ιλεάνα να φύγουμε σε άλλη χώρα, ακόμη και στην Αμερική αν χρειαστεί. Από την άλλη, θέλω να τους κάνω να πληρώσουν. Μας κατέστρεψαν τη ζωή δίχως λόγο» ξεκίνησε ο Κενάν.

«Για το αρρωστημένο μυαλό του πατέρα μου, θαρρώ πως υπήρχε τελικά λόγος. Επιθυμούσε διακαώς να ξεφύγει από την μιζέρια που τον είχε ρίξει ο δρόμος της ζωής του, σε σημείο που η ανάγκη μετατράπηκε σε αρρωστημένη εμμονή. Είδε πως εσύ ήσουν μορφωμένος και μαζί είχαμε μία καλή δουλειά και ξεκίνησε να πιπιλά το μυαλό της αδερφής μου, ρίχνοντάς της ιδέες για εσένα. Ήξερε πως η μικρή σε θαύμαζε από πάντα. Θαύμαζε την ομορφιά και την ιδιαιτερότητά σου, ήταν και σε μία ανώριμη ηλικία και ο Εζέλ το εκμεταλλεύτηκε. Παραλίγο να την χάσουμε εξαιτίας του. Ωστόσο, δεν θα τον αφήσω να δηλητηριάζει άλλο την οικογένειά μου. Ως εδώ. Αυτό που προέχει όμως, είναι να προστατέψουμε τις κοπέλες. Δεν μπορούν να μπλεχτούν σε μία ιστορία που δεν τις αφορά. Πρέπει να μείνουν μακριά. Όσο για την Ιλεάνα, εύχομαι να είναι καθαρή και αν είναι, κράτησέ την μακριά από τον πατέρα μου αλλιώς...θα έχει την τύχη της Μπινάζ» τελείωσε έχοντας κλείσει το πρόσωπό του ανάμεσα από τις παλάμες του.