ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο

''Ιωάννα'' τσίριζε η Χριστίνα, ''Ιωάννα... Ξύπνα!

Σιγά σιγά, με μισόκλειστα μάτια, άρχισα να διακρίνω την φιγούρα της αδελφής μου, κι ύστερα του Αλέξη στα δεξιά της, τον Στέφανο στ' αριστερά της και... τον Άγγελο να μου κρατάει το χέρι! Μόλις τον είδα, τα μάτια μου κόλλησαν στα δικά του, κι εκεί δεν ξεκόλλαγα με τίποτα. Με κοίταζε ανέκφραστος, αλλά δεν απέστρεφε το βλέμμα του, από εμένα.

''Τι έγινε;'' Ρώτησα τη Χριστίνα κοιτάζοντας τη.

'' Όπως τραβήχτηκες από το χέρι μου, καθώς πηγαίναμε προς το ξενοδοχείο, σκόνταψες σε μια πέτρα και πέφτοντας χτύπησες το κεφάλι σου.'' εξήγησε ο Άγγελος.

'' Αμέσως μετά ο Άγγελος μας φώναξε να σε βοηθήσουμε, αν ήξερε κάποιος...'' πήρε το λόγο ο Στέφανος.

'' Αφού φωνάξαμε τους γονείς σου και ένα γιατρό σου προσφέραμε τις πρώτες βοήθειες...'' συνέχισε ο Αλέξης.

'' Ήσουν αναίσθητη για 2 ολόκληρες ώρες! Ούτε βλέφαρο δεν κούναγες... τίποτα! Απλώς καθόσουν εκεί, με μία γαλήνια έκφραση στο πρόσωπο. Νόμιζα πως έπαθες κάτι!'' είπε με τρεμάμενη φωνή η Χριστίνα.

Ήρθε και με αγκάλιασε. Την αγκάλιασα κι εγώ, γιατί ήμουν ακόμη ξαφνιασμένη με το γεγονός, ότι είδα τον Άγγελο στο όνειρό μου. Χωρίς να αφήσω την Χριστίνα στράφηκα προς τον Άγγελο. Για κάποιο λόγο, με κοίταζε καχύποπτα! Πριν προλάβω να τον ρωτήσω , γιατί, μου είπε:

'' Τι ονειρεύτηκες;'' Με ρώτησε με γνήσιο ενδιαφέρον.

'' Τίποτα'' είπα ψέματα. Κοίταξα αλλού για να μην το καταλάβει.

'' Σίγουρα;''

''Κι εσένα τι σε νοιάζει;'' Ρώτησα απαυδισμένη με την επιμονή του.

'' Απλώς ρωτάω. Λιποθύμησες, και όταν λιποθυμάμε βλέπουμε ασυνήθιστα όνειρα. Ήμουν απλώς περίεργος!'' είπε με φανερή ένταση στη φωνή του.

'' Εμ, λάθος κάνεις. Όταν λιποθυμάμε δεν βλέπουμε με τίποτα! Και λες και σε νοιάζει που λιποθύμησα! Εξάλλου, εσύ φταις! Και ναι, είδα ένα ασυνήθιστο όνειρο, και πρέπει να ξέρεις πως, ήταν απαίσιο! Το χειρότερο της ζωής μου! Όμως εσένα δεν σου πέφτει λόγος! Γι' αυτό κάνε μου τη χάρη και κλείσε το στόμα σου!''

Φρόντισα κάθε μου λέξη να στάζει δηλητήριο. Το χαμόγελο που είχε προηγουμένως ,όταν με ρώτησε, είχε χαθεί. Ευτυχώς, γιατί αλλιώς, θα του έχωνα μπουνιά!

''Εγώ δεν...''

'' Σου είπα να βουλώσεις το στόμα σου!'' τον έκοψα και σηκώθηκα ,απότομα, από την καρέκλα, στην οποία με είχανε. ''Χριστίνα, πάμε στο δωμάτιο, σε παρακαλώ!''

Χωρίς να περιμένω απάντηση, την άρπαξα από το χέρι και αρχίσαμε ν' ανεβαίνουμε τις σκάλες, (ευτυχώς το δωμάτιο ήταν στον 1ο όροφο). Ανεβαίνοντας ένιωθα το έντονο βλέμμα του Άγγελου. Όσο κι αν ήθελα να γυρίσω ν' αντικρίσω, αυτά τα υπέροχα μάτια, δεν με άφησα να υποκύψω, σ' αυτή την παρόρμηση.

Την επόμενη μέρα ,το πρωί, ξύπνησα μόνη στο δωμάτιο. Προφανώς, όλοι είχαν κατέβει από νωρίς να φάνε πρωινό. Ήταν 11:00πμ αλλά όλοι ήταν κάτω, από τις 10:00πμ. Είμαι σίγουρη!

Τα όνειρά μου ήταν πολύ περίεργα, όπως πάντα. Ήμουν σ' ένα σκοτεινό μέρος και γύρω μου υπήρχαν χιλιάδες τέρατα. Εγώ στα χέρια είχα ένα άσπρο φως, και όποιο τέρας κι αν ακουμπούσα (μ' αυτό το φως) καιγόταν!

Φύγετε, η μεταμόρφωση έχει αρχίσει! ούρλιαξε μια αντρική, απαίσια φωνή και μετά ξύπνησα.

Όταν μπήκα στο μπάνιο και κοιτάχτηκα στον καθρέπτη, λίγο έλειψε να βάλω τις φωνές! Εξωτερικά, ήμουν ίδια με το όνειρο! Κανονικά έπρεπε να είμαι με ανακατεμένα μαλλιά και χλωμό πρόσωπο. Αλλά όχι! Το αντίθετο μάλιστα, τα μάτια μου λαμπίριζαν σαν να υπήρχε ένα εσωτερικό φως, και οι βλεφαρίδες μου ήταν μακριές, σαν ιστοί αράχνης, και πλαισίωναν τα μάτια μου, με τέτοιο τρόπο που φαίνονταν μεγαλύτερα και πιο ωραία. Τα μάγουλά μου, είχαν ένα απαλό κόκκινο χρώμα ,σαν να είχα βάλει ρουζ, και τα μαλλιά μου ήταν, αντί για ίσια, μπούκλες, σαν να είχα μόλις γυρίσει από το κομμωτήριο! Το πιο παράξενο ,όμως, ήταν το δέρμα μου, ήταν πολύ άσπρο και γύρω από το σώμα μου υπήρχε ένα αχνό, άσπρο φως!

''Πολύ παράξενο...'' μονολόγησα ''θα έπρεπε κανονικά...''

Γκρρρ! Το στομάχι μου, που έκανε σαν κομπρεσέρ, διέκοψε τον ειρμό των σκέψεών μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα φάει, από εχθές το μεσημέρι, και ,ήδη, πλησιάζει 11:30πμ.

Τελικά, αποφάσισα να φορέσω ένα σκούρο, μοβ φόρεμα, που από τη μέση και κάτω άνοιγε και ήταν σαν φούστα. Μετά, φόρεσα τα μαύρα μου πέδιλα. Τέλος φόρεσα το μαύρο περιδέραιο μου (που ταίριαζε τέλεια) σε σχήμα κλειδιού, που έμοιαζε με αυτά που είχαν παλιά τ' αρχοντικά, με περίεργα και λεπτοδουλεμένα σχέδια. Επίσης, στόλισα τον καρπό μου, με το αγαπημένο μου βραχιόλι που συμβολίζει τους 13 Θησαυρούς : η πιατέλα, το καζάνι, το ξίφος, τη καρδιά, το κλειδί, το δισκοπότηρο, το κύπελλο, τη ράβδο, το φως, το βιβλίο, το στιλέτο, τη μάσκα και το δαχτυλίδι.

Βγήκα στον διάδρομο. Ησυχία! Ευτυχώς, γιατί δεν είχα καμία όρεξη να συναντήσω κανέναν. Βιάστηκα να μιλήσω. Ακριβώς από την απέναντι πόρτα βγήκε ο Άγγελος! Έλεος! Δε με λυπάται ο θεός;! Τον καλύτερο βρήκα να μιλήσω, τα νεύρα μου!

''Θα φύγω γρήγορα! Δεν έχω καμία όρεξη να του μιλήσω!'' σκέφτηκα. Δεν πρόλαβα όμως.

''Καλημέρα!'' είπε κεφάτα

''Καλημέρα και σ' εσένα...'' απάντησα άτονα

Με κοίταζε με θαυμασμό. Με περιεργαζόταν από πάνω μέχρι κάτω. Παρατήρησα πως ήταν ξαφνιασμένος, αλλά του άρεσε αυτό που έβλεπε. Κοίταζε τα μαλλιά μου, το δέρμα μου, τα μάτια μου... Ό,τι ήταν ΄΄αφύσικο΄΄ πάνω μου σήμερα το πρωί, το κοίταζε με περιέργεια!

'' Πότε πρόλαβες να φτιάξεις τα μαλλιά σου και να βαφτείς πρωί πρωί;'' με ρώτησε, και στα μάτια του καθρεπτιζόταν η ίδια σαστισμένη έκφραση που είχα κι εγώ ,το πρωί, όταν με είδα στον καθρέπτη.

''Εεε, να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω, έτσι ξύπνησα!''

''Χμ...οκ'' με κοίταξε λίγο ακόμα εξεταστικά και πρόσθεσε:

''Πρέπει να φύγω τώρα, γεια.''

'' Γεια''

Δεν ξέρω τι τον έπιασε, αλλά φερόταν πολύ... δεν ξέρω, πολύ ασυνήθιστα... ''Τέλος πάντων, ας κατέβω, να φάω τώρα...'' μονολόγησα και κατέβηκα τις σκάλες.

ΆΓΓΕΛΟΣ

''Εμπρός;''

''Έλα, ο Άγγελος είμαι...''

''Καλημέρα Άγγελε! Έγινε κάτι και με παίρνεις τηλέφωνο;'' υπήρχε φανερή ένταση στη φωνή της.

'' Ναι, αλλά δεν θέλω ν' ανησυχήσεις, εντάξει;

'' Τι έγινε Άγγελε; Με τρομάζεις! Αν δεν είναι σοβαρό δεν θα ανησυχήσω, αλλά πες μου γρήγορα τι συμβαίνει!'' απαίτησε.

'' Να... η μεταμόρφωση... έχει ήδη, ξεκινήσει!''

''Έχει ξεκινήσει;! Μα πως γίνεται αυτό;!''

''Δεν ξέρω, μα πάνω απ' όλα δεν ξέρω τι να κάνω! Έχει ήδη, δικιά της λάμψη!'' της είπα.

''Αφού έχει δικιά της λάμψη, πως γίνεται να μην καίγεται;!''

''Δεν καίγεται, διότι , την προστατεύει το βραχιόλι, που συμβολίζει, τους 13 θησαυρούς! Μοιάζει μ' ένα κοινό, ανθρώπινο κόσμημα, αλλά δεν είναι! Είμαι σίγουρος πως δεν είναι ανθρώπινο, αυτό το, κόσμημα! Επίσης έχει στην κατοχή της τον έναν (γνήσιο) από τους 13 θησαυρούς.... τον πιο σημαντικό.... το κλειδί!!!''

''Το βραχιόλι.., το κλειδί... ποιος της τα έδωσε αυτά;!'' κλαψούρισε,

''δεν γίνεται...'' είπε ''Πρέπει να την φέρεις πίσω! Τώρα!''

''Ορόρα! Ορόρα! Ηρέμισε! Ξέρεις καλά, πως δεν γίνεται να την φέρω πίσω, δεν είναι έτοιμη ν' αναλάβει! Θα μπορούσε να μας καταστρέψει όλους!'' της είπα.

''Έχεις δίκιο... δεν είναι έτοιμη...'' παραδέχτηκε, αλλά είμαι σίγουρος, πως ακόμα ανησυχούσε.

''Μην ανησυχείς, την προσέχω εγώ, όταν θα είναι έτοιμη θα την φέρω πίσω'' είπα για να την καθησυχάσω.

''Καλά εντάξει, πρόσεχέ την όμως καλά, και φρόντισε, να μην χάσει ή της κλέψουν το κλειδί! Για εκείνη είναι απλώς ένα ΄΄χαζό΄΄ κόσμημα, αλλά εμείς ξέρουμε καλά πως είναι πολύ σημαντικό και δεν πρέπει να πέσει σε λάθος χέρια!'' είπε πιο ήρεμα.

Νομίζω την ηρέμησα.

''Γιατί ανησυχείς..; αφού με ξέρεις!'' της είπα.

''Καλά... πρέπει να φύγω τώρα με καλεί το καθήκον!''

''Αντίο''