Εκείνος

Δύο κοφτερές αλειφές
σαλιγκάρια του πόθου κυκλώματα.

Μια σάλπιγγα κραυγάζει πως ήρθε η ώρα μου μακριά σου να δέσω καράβι.

Και εγώ ακόμα ψάχνω το νεανικό
εκείνο το κορμί
αεράκι δροσερό που λάτρεψα με καρδιά πέτρας.

Ρίξε λίγο από τον ήλιο σου απάνω στου κορμιού τη λησμονιά.

Φέξε στου αργυρόχρυσου πελάγους
Άγια κύματα σκοτεινού καημού.

Δώσε μου στοργή από τη στοργή σου
και αίμα από το αίμα σου
σε ποτήρι γυάλινο να το πιω.

Κλαίνε απόψε και οι σκιές της έρημης πόλης
τσιγαρόχαρτα μιας τράπουλας.

Μόνο του το φεγγάρι της Φεγγεροντυμένης χλομό ουρλιάζει.

Μια πικρή ανάμνηση του θαλασσοδερμένου Εφιάλτη,
παιδί της κολάσεως που πάει και έρχεται.

Ζητιανάκια μιας αλλόκοτης πόλης του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν διψούν,
ένα δολάριο της αγάπης σου θέλουν να πιούν.