-Άρια! Σήκω πήγε εφτά η ώρα.. ακούω τη μαμά να με φωνάζει ενώ χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου.

-Εντάξει, σηκώνομαι, λέω βαριεστημένα και πετάω το πάπλωμα.

-Κατεβαίνω να ετοιμάσω πρωινό. Μην ξανακοιμηθείς!

Ναι μανούλα μου.. Ρώτα αν κοιμήθηκα καθόλου όλο το βράδυ για να ξανακοιμηθώ τώρα. Ναι, όπως καταλάβατε η μεγάλη ώρα του Final Four έχει φτάσει και η υπερένταση και η αγωνία μου δεν με άφησαν να κλείσω μάτι όλη τη νύχτα. Σήμερα, Δευτέρα φεύγουμε για το Αγρίνιο, όπου θα κάνουμε την τελική προετοιμασία μας - όπως και οι άλλες τρεις ομάδες - μέχρι την Παρασκευή που θα διεξαχθούν οι δύο ημιτελικοί. Οι δύο νικητές θα αναμετρηθούν στο μεγάλο τελικό της Κυριακής. Όμως είναι νωρίς να το σκέφτομαι αυτό τώρα. Προέχει ο ημιτελικός με τον Παναθηναϊκό.

Σέρνομαι μέχρι το μπάνιο και λίγα λεπτά αργότερα βρίσκομαι ξανά στο δωμάτιό μου για να ετοιμαστώ. Βάζω τα αθλητικά μου και ελέγχω για πολλοστή και τελευταία φορά το σάκο μου: οι φόρμες της ομάδες, οι φόρμες της προπόνησης, η στολή για τους αγώνες, τα παπούτσια προπόνησης, τα παπούτσια αγώνων, ρούχα μήπως φιλοτιμηθεί ο Χρήστος να μας αφήσει να κάνουμε καμιά βόλτα στο Αγρίνιο, παπούτσια για τον ίδιο λόγο, πιτζάμες, παντόφλες, νεσεσέρ με όλα τα απαραίτητα, εσώρουχα, κάλτσες.. Όλα είναι εδώ. Εκτός από αυτό που από χθες παιδεύει το μυαλό μου. Ο λόγος για το περίφημο περιβραχιόνιο που μου χάρισε ο Άγγελος την ημέρα που έφυγα από τα Γιάννενα. Μέχρι τώρα δεν υπήρξε αγώνας που να μην το φορέσω. Κάθε Σάββατο ή Κυριακή που ετοιμαζόμουν για το γήπεδο, το να βάλω το επικάρπιο στο δεξί μου χέρι ήταν απλά μία αυτονόητη πράξη. Φυσικά ο Άλεξ δεν ξέρει για την προέλευσή του, αλλά κάποια πράγματα σαν κι αυτό δεν χρειάζεται να τα γνωρίζει. Έτσι μου έχει αποδείξει τουλάχιστον..

Τώρα θα μου πεις, αφού πάντα το φοράς γιατί προβληματίζεσαι για το Final Four; Ναι, αλλά το Final Four είναι η τελική ευθεία. Ή κάνεις αυτό που πρέπει και παίρνεις τη νίκη με οποιοδήποτε κόστος ή πας σπίτι σου. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη πόσο μάλλον για συναισθηματισμούς. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πέσουμε πάνω στον ΠΑΣ και να βρεθούμε αντίπαλοι στον τελικό, εάν φυσικά περάσουμε και οι δύο. Τότε, ο Άγγελος και ο κάθε Άγγελος θα είναι απλά ένας αντίπαλος που θα πρέπει να τον νικήσω. Τότε, ο ΠΑΣ θα είναι απλά μία αντίπαλη ομάδα που θα πρέπει να κατατροπώσουμε. Τότε, ο ΠΑΟΚ θα είναι μια ιδέα, για την οποία θα πρέπει να δώσω κάτι παραπάνω από τον καλύτερό μου εαυτό και όλες μου τις δυνάμεις. Άρα το περιβραχιόνιο του πρώην αγοριού μου και νυν ποδοσφαιριστή του ΠΑΣ Γιάννινα περισσεύει.

Κρεμάω το σάκο στην πλάτη μου και ετοιμάζομαι να βγω από το δωμάτιό μου. Κοντοστέκομαι όμως και τελικά γυρίζω πίσω. Ανοίγω το συρταράκι όπου το έχω φυλαγμένο. Το πιάνω στο χέρι μου και το κοιτάζω για λίγο. Πριν το μετανιώσω το πετάω μέσα στο σάκο μου, κλείνω το συρτάρι και βγαίνω από το δωμάτιό μου αποφασιστικά.

Μπαίνω στην κουζίνα για να αντικρύσω το τουλάχιστον-για-τέσσερα-άτομα πρωινό που έχει ετοιμάσει η μάνα μου.

-Έλα, κάθισε να φας για να φύγουμε. Μπορεί να πετύχουμε κίνηση στο δρόμο.

-Μαμά δεν μπορώ να φάω τίποτα. Το στομάχι μου έχει γίνει κόμπος και δεν κατεβαίνει τίποτα κάτω. Άσε που με τόσα που έχεις ετοιμάσει ανακατεύομαι και μόνο που τα βλέπω.

-Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις έτσι. Πρέπει να έχεις δυνάμεις.

-Την Παρασκευή παίζουμε μαμά, να κάνω απόθεμα από τώρα;

-Ξέρω εγώ πόσο θα σας εξαντλήσει ο Χρήστος. Πρέπει να τρως καλά.

-Ωραία, θα τρώω καλά. Τώρα όμως δεν μπορώ να φάω, θα πάρω κάτι στο δρόμο.

-Ναι, να πάθεις τίποτα από αυτές τις αηδίες που πουλάνε..

-Ενώ τα κρουασανάκια του φούρνου απέναντι που μου έβαλες να φάω είναι εγγυημένης ποιότητας και δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού..

-Να λείπουν τα σχόλια. Θα σου τα βάλω σε μια σακούλα να τα πάρεις μαζί σου.

-Τι λες βρε μαμά; Θα κουβαλάω τόσα πράγματα; Αυτά φτάνουν για να ταΐσω όλη την ομάδα.

-Ε τάισε την. Αυτοί τουλάχιστον θα τα εκτιμήσουν..

-Καλά αυτό εξυπακούεται.. μουρμουρίζω ενώ σκέφτομαι τον Άλεξ να καταβροχθίζει όλα αυτά που έχει ετοιμάσει η μάνα μου σε λίγα μόλις λεπτά. Όχι ότι εγώ - υπό κανονικές προϋποθέσεις - θα πήγαινα πίσω! Αλλά ας όψεται το FInal Four.

-Πάρε τα πράγματά σου μέχρι να καλέσω το ασανσέρ, με βγάζει από τις σκέψεις μου η μάνα μου καθώς βγαίνει από το σπίτι.

Τρέχω να παρω το μπουφάν και το σάκο μου, ενώ τελικά αρπάζω ένα κρουασανάκι και το βάζω στα κρυφά στο στόμα μου. Εντάξει, ήταν δελεαστικό, τι να κάνουμε τώρα;

-Τη σακούλα μην ξεχάσεις! ωρύεται από το διάδρομο του ορόφου και πραγματικά λυπάμαι τους γείτονές μας που θα έχει ξυπνήσει χωρίς καμιά αμφιβολία με τέτοια φωνή.

Καταπίνω γρήγορα γρήγορα, φορτώνομαι το σάκο, σβήνω τα φώτα και τρέχω στο ασανσέρ για να μην προλάβει και με ξαναφωνάξει και ανοίξει καμία πόρτα για να μας βρίσουν πρωί πρωί.

Σε όλο το δρόμο είμαι αναγκασμένη να ακούω το κήρυγμά της λες και είμαι δέκα χρονών. Καλά, ώρες ώρες μπορεί να φέρομαι σαν δεκάχρονο - μπορεί και πεντάχρονο - αλλά δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε θέμα.

-Με ακούς που σου μιλάω; Να είσαι τυπική, να ακούς το Χρήστο σε οτιδήποτε λέει, να μην δίνεις δικαιώματα με τον "άλλον" - σε Final Four είστε όχι σε ταξιδάκι αναψυχής, μη μιλάς, ξέρω τι λέω.. - να τρως καλά, να μην κάθεσαι ιδρωμένη και κρυώσεις και να μην αγχώνεσαι. Να με παίρνεις εσύ τηλέφωνο όταν θα έχεις χρόνο για να μην σε ενοχλώ εγώ. Πότε παίζετε εσείς και πότε ο ΠΑΣ;

-Ο ΠΑΣ την Πέμπτη το απόγευμα στις έξι, εμείς την Παρασκευή την ίδια ώρα.

-Θα έρθουμε με την Κατερίνα την Πέμπτη το μεσημέρι. Θα φύγω την Τετάρτη το πρωί  για τα Γιάννενα και θα έρθουμε μαζί. Είναι πιο κοντά το Αγρίνιο από τα Γιάννενα παρά από τη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του Άγγελου δεν ξέρω αν θα μπορέσει να έρθει γιατί..

Μπλα, μπλα, μπλα.. Αδυνατώ να την προσέξω από εκεί και στο εξής και ανοίγω διακριτικά το κινητό μου να στείλω μήνυμα στον Άλεξ.

-Άρια σου μιλάω!

-Τι;

-Μίλησες με τον πατέρα σου; Θα έρθει;

-Χτες μας ενημέρωσαν για τις ακριβείς μέρες και ώρες οπότε σήμερα θα τον πάρω να του το πω.

-Ωραία. Λοιπόν, ανακεφαλαίωση γιατί φτάνουμε. Να προσέχεις, να..

-Εντάξει μαμά. Είμαι μεγάλη κοπέλα ξέρω τι πρέπει να κάνω και τι όχι. Θα τα πούμε την Πέμπτη.

-Έλα να σε κάνω μια αγκαλιά και να σε χαιρετήσω, μου λέει ενώ κατεβαίνω για να πάρω τα πράγματά μου.

Ρεζίλι θα γίνουμε.. Η μαμά με σφίγγει στην αγκαλιά της και μου εύχεται "Καλή επιτυχία!" Μπορεί να είναι και η ιδέα μου, αλλά νομίζω ότι ήταν λίγο βουρκωμένη.. σκέφτομαι ενώ κατευθύνομαι προς το λεωφορείο όπου στέκονται ο Χρήστος μαζί με κάποια παιδιά που έχουν φτάσει ήδη.

Καλημερίζω όσους είναι εκεί, βάζω το σάκο μου στο πορτ παγκάζ του λεωφορείου και εφόσον δεν έχει έρθει ακόμα ο Άλεξ, βρίσκω ευκαιρία να τηλεφωνήσω στον μπαμπά.

-Έλα κορίτσι μου, καλημέρα!

-Καλημέρα μπαμπά, τι κάνεις;

-Καλά είμαι, εσύ; Πας στο σχολείο; ρωτάει και νιώθω κάτι μέσα μου να σπάει.

Είναι η σημαντικότερη εβδομάδα της χρονιάς, αν όχι ο τελευταίος, οι δύο τελευταίο μου αγώνες σε αυτόν το θεσμό - αφού σε λίγους μήνες θα πάω σε γυναικείες ακαδημίες - και ο πατέρας μου ούτε καν το θυμάται!

-Εμ, βασικά σε λίγο φεύγουμε για Αγρίνιο. Είναι το Final Four μπαμπά..

-Αχ, συγγνώμη Αριάκι μου. Έχω τόσα στο κεφάλι μου που το ξέχασα..

-Δεν πειράζει! λέω και εύχομαι να το εννοούσα.

-Ποια μέρα παίζετε; με ρωτάει και καταβάλλω προσπάθειες για να μην του κλείσω το τηλέφωνο.

Δεν γίνεται να το είχε ξεχάσει. Εδώ και μέρες αυτό συζητάμε συνέχεια στο τηλέφωνο!

-Την Παρασκευή το απόγευμα.

-Με σκοτώνεις! λέει και νιώθω δεύτερη φορά αυτό το σπάσιμο, ενώ νιώθω τα μάτια μου ελαφρώς υγρά.

-Δεν θα έρθεις έτσι;

-Αγάπη μου έχω κανονισμένο χειρουργείο, πίστευα ότι θα παίζατε το Σάββατο.

-Παίζουμε την Παρασκευή όμως. Πρέπει να κλείσω, μας φωνάζουν να μαζευτούμε..

-Αγάπη μου..

Τουτ - τουτ. Ξαφνικά έπεσε η γραμμή. Καταλάθως φυσικά.. Κλείνω το μάτια μου προσπαθώντας να ηρεμήσω, να μην κλάψω, να μην αρχίσω τα κοσμητικά επίθετα. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά το ότι τα λέω από μέσα μου είναι ένα θετικό. Παίρνω βαθιά ανάσα και προσπαθώ να σκέφτομαι λογικά.

Δυο χέρια τυλίγονται γύρω από τη μέση μου και είμαι έτοιμη να ξεσπάσω, αλλά ευτυχώς ο Άλεξ από πίσω μου βρίσκεται ξαφνικά μπροστά μου και με φιλάει τρυφερά, μέχρι που αντιλαμβάνεται τα δάκρυά μου.

-Άρια; Τι έγινε; Τι έπαθες; με ρωτάει έκπληκτος.

-Τίποτα, μη δίνεις σημασία.. λέω σκουπίζοντας τα λιγοστά δάκρυα που πρόλαβαν να εμφανιστούν, μη χάσουν ευκαιρία!

-Κάτσε, κάτσε. Είσαι πιεσμένη και αγχωμένη έτσι; Δεν είπαμε ότι..

-Θυμωμένη και απογοητευμένη είμαι Άλεξ! Ο πατέρας μου δεν θυμόταν καν ότι φεύγουμε για Αγρίνιο σήμερα και έχει κανονίσει χειρουργείο την Παρασκευή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα έρθει να με δει. Είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου και ο πατέρας μου θα είναι απών για ακόμη μία φορά τους τελευταίους μήνες.

-Εγώ το έχω συνηθίσει.. λέει με σκυμμένο το κεφάλι και αμέσως νιώθω άσχημα γιατί είναι σε χειρότερη θέση από εμένα.

-Τουλάχιστον θα έχουμε ο ένας τον άλλον, έτσι; προσπαθώ να το σώσω και εισπράττω μια αγκαλιά για απάντηση.

-Όλα θα πάνε καλά. Δεν είναι ώρα για κλάματα! μου υπενθυμίζει και πάμε προς τους άλλους.

Σε λίγα λεπτά και αφού έχουμε μαζευτεί όλοι μπαίνουμε στο λεωφορείο. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα ξαφνικά εξαφανίζονται και δίνουν τη θέση τους στην αισιοδοξία και την ανυπομονησία για την κορύφωση της αγωνιστικής χρονιάς.

Λίγα λεπτά μετά την έναρξη του ταξιδιού ο Χρήστος παίρνει το μικρόφωνο για το λόγο - κύρηγμα που όλοι περιμέναμε.

-Καλημέρα σε όλους σας ξανά. Καταρχήν, να έχουμε καλό ταξίδι, να φτάσουμε στο Αγρίνιο με το καλό. Λοιπόν, η μεγάλη ώρα έφτασε. Η αγωνιστική μας σεζόν φτάνει στο τέλος της και πλέον τα αστεία έχουν τελειώσει. Δεν θέλω βασικά να διανοηθώ ότι είδατε έστω και για ένα λεπτό τις αγωνιστικές μας υποχρεώσεις ως αστείο.. Τέρμα λοιπόν τα αστεία! Ήρθε η ώρα να αποδείξετε τι πραγματικά αξίζετε, να δείξετε τη δουλειά σας και να κυνηγήσετε τα όνειρά σας! Για τους περισσότερους από εσάς η πορεία σας στην Κ17 τελειώνει. Για τους καλύτερους και τους πιο εργατικούς ο δρόμος της Κ20 είναι ανοιχτός. Δείτε το σαν τελευταία ευκαιρία να δείξετε ότι είστε άξιοι να συνεχίσετε στην ομάδα του ΠΑΟΚ. Το ότι βρισκόμαστε στην τετράδα δεν παραγράφει τα λάθη της χρονιάς, αλλά δεν είναι ώρα να το συζητήσουμε. Ο απολογισμός θα γίνει μετά την επιστροφή μας, που ελπίζω να είναι με την κούπα. Όπως είπα, τα λάθη δεν παραγράφονται. Ωστόσο, ξέρετε όλοι ότι μία επιτυχία τα καλύπτει μερικώς. Οπότε, φροντίστε να κάνετε το αυτονόητο. Έχουμε δουλέψει πολύ, ειδικά τον τελευταίο μήνα στην προετοιμασία για το Final Four. Δεν υπάρχει κάτι που να έχουμε αφήσει στην τύχη, έχουμε δουλέψει πάνω σε όλα. Είναι κυρίως στο χέρι σας να κάνετε ό,τι έχουμε πει, να ξεπεράσετε τον εαυτό σας και να πάρετε αυτό που αξίζετε! Θα είμαι δίπλα σας, θα κάνω το μεγαλύτερο δυνατό από πλευράς μου, αλλά εσείς είστε αυτοί που θα παίξετε. Δεν αρκεί να το πιστέψετε, πρέπει να παλέψετε για το τρόπαιο! Θα σας έλεγα ότι θα γυρίσουμε με το τρόπαιο ή δεν θα γυρίσουμε καθόλου, αλλά δεν νομίζω ότι θα σας αντέξω παραπάνω από μία εβδομάδα.. καταλήγει και σκάμε όλοι στα γέλια.

-Ενώ εμείς σιγά μην σε αντέξουμε.. του φωνάζει ο Άλεξ και εισπράττει ένα δολοφονικό βλέμμα από τον προπονητή μας.

Νωρίς το μεσημέρι φτάνουμε στο Αγρίνιο. Πηγαίνουμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο, όπου μας καλωσορίζουν δύο υπεύθυνοι της Ομοσπονδίας. Μας παραθέτουν έναν σύντομο λόγο και πηγαίνουμε να τακτοποιηθούμε στα δωμάτιά μας, αφού σε μία ώρα θα κατέβουμε για μεσημεριανό μαζί με τις άλλες τρεις ομάδες.

-Αριθμός δωματίου; με ρωτάει στο αυτί ο Άλεξ.

-Τριακόσια τέσσερα. Εσείς;

-Τριακόσια δέκα, με τον Πάνο.

-Να σας έρθω επίσκεψη; τον ρωτάω ναζιάρικα.

-Ούτε για μια ώρα δεν αντέχεις μακριά σου; με ρωτάει με ύφος γόη.

-Εντάξει, δεν θα πεθάνω κιόλας.. τον ειρωνεύομαι ενώ μπαίνουμε στο ασανσέρ.

-Περιμένετε στο διάδρομο του ορόφου όλοι μέχρι να ανέβουμε όλοι! μας λέει ο Χρήστος πριν χαθεί πίσω από την πόρτα του ασανσέρ.

Ο Χρήστος φτάνει με το τελευταίο δρομολόγιο του ασανσέρ και περιμένουμε το κήρυγμα νούμερο δύο.

-Λοιπόν, θα πάτε όλοι στα δωμάτιά σας, όπως μου έχετε δηλώσει. Οι μετακομίσεις και οι επισκέψεις κομμένες, δεν είστε σε πενθήμερη Λυκείου. Θα είμαι ιδιαίτερα αυστηρός. Τη βλέπετε αυτήν την καρτούλα; Είναι μαγική! Ανοίγει όλες τις πόρτες. Αν μου δώσετε το παραμικρό δικαίωμα, αν ακούσω φασαρίες και κακό θα μπω κατευθείαν μέσα να ελέγξω. Μην με φτάσετε εκεί, ξέρετε ότι δεν θα διστάσω καθόλου να το κάνω. Μην μου δώσετε μόνο δικαίωμα.. Λοιπόν, σε πενήντα λεπτά στη ρεσεψιόν, δεν θα πάμε τελευταίοι στο μεσημεριανό, θα είμαστε τουλάχιστον πέντε λεπτά νωρίτερα εκεί. Όποιος θα έρχεται μετά από εμένα στα ραντεβού να ξεκινήσει για Θεσσαλονίκη κατευθείαν. Θα αργώ επίτηδες ένα - δυο λεπτά. Άρα στις δύο παρά δέκα ραντεβού κάτω. Μετά θα ξεκουραστείτε για λίγο και στις πεντέμισι θα πάμε για την πρώτη προπόνηση. Στις πέντε θα φύγουμε από εκεί, σε ένα τέταρτο θα είμαστε στο προπονητικό κέντρο. Αν χρειαστείτε κάτι το δωμάτιό μου είναι το διακόσια είκοσι. Αυτά, τα λέμε σε λίγο. Άλεξ, Άρια μείνετε δύο λεπτά.

Θα ακούσουμε ένα ειδικό κήρυγμα τα δυο μας τώρα..

-Λοιπόν, ότι είπα σε όλους εννοείται ισχύει και για εσάς. Μην διανοηθώ πέρα - δώθε στους διαδρόμους και νυχτοπερπατήματα θα σας στείλω πακέτο στα σπίτια σας. Το εννοώ! Προσέξτε καλά.. Άλεξ, είσαι ο αρχηγός αποτελείς παράδειγμα για όλους. Επομένως με εσένα θα είμαι ακόμη πιο αυστηρός. Κάτι τελευταίο Άρια: γνωρίζω ότι στο ίδιο ξενοδοχείο θα μείνει και ο ΠΑΣ. Επισκέψεις στο αντίπαλο στρατόπεδο απαγορεύονται διά ροπάλου. Ωστόσο, επειδή είναι ανθρώπινο να θέλεις να δεις τους παλιούς σου φίλους, μόνο αφού πάρεις την άδειά μου θα μπορείς να τους συναντήσεις για λίγο στη ρεσεψιόν. Αυτά. Μην μου δώσετε δικαίωμα κακόμοιρά μου παιδιά.. Βασίζομαι σε εσάς, αλλά αν υποψιαστώ το παραμικρό έχετε γυρίσει Θεσσαλονίκη, σας το ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό. Άντε στα δωμάτιά σας τώρα!

-Χρήστο.. λέω γλυκά προσπαθώντας να το καλοπιάσω και εισπράττω μία ελαφριά αγκωνιά από τον Άλεξ για τα γλυκά μάτια.

-Από τώρα αρχίσαμε να ζητάμε; δυσανασχετεί.

-Ε, τώρα που σε πέτυχα στις καλές σου είπα να το εκμεταλλευτώ. Μπορώ να κατέβω νωρίτερα να δω τον κολλητό μου τον Άρη;

-Τώρα που με πέτυχες στις καλές μου, εκμεταλλεύσου το. Δεν είναι κάθε μέρα του Άι - Γιαννιού.

-Της Αγίας Άριας.. συμπληρώνει ειρωνικά ο Άλεξ.

-Να πας, αλλά μην καλομάθεις. Στα δωμάτιά σας.

-Ανάσα δεν θα μας αφήσει να πάρουμε. Θα πλήξω στο μονόκλινο.. παραπονιέμαι.

-Ναι, μίλησε μας για αυτό! Αντί να του ζητήσεις να έρθεις μισή ώρα στο δωμάτιό μου κανονίζεις να βρεις τον Άρη. Και σου δίνει και την άδεια. Που ακόμα και όλα τα καζανάκια του ξενοδοχείου να χαλάσουν, ούτε τότε δεν θα με αφήσει να έρθω να κατουρήσω στο δωμάτιό σου. Μην τυχόν και σου χαλάσει χατίρι, χαλί να τον πατήσεις γίνεται ο μ..

-Ε! Για ηρέμησε λίγο.. Πρόσεχε πώς μιλάς! Τον Άρη έχω να τον δω ένα μήνα, εσένα σε βλέπω κάθε μέρα.

-Έλα, πήγαινε στον Άρη σου τώρα, μην σε καθυστερούμε! μου πετάει στα μούτρα και φεύγει για το δωμάτιό του.

-Άλεξ!! του φωνάζω αλλά αυτός κοπανάει με δυο γροθιές την πόρτα και όταν του ανοίγει ο Πάνος κοπανάει την πόρτα πίσω του.

Ωραία αρχή.. Άρχισε πάλι τις νευρικές του κρίσεις. Τι ωραία που θα περάσουμε στο Αγρίνιο!

Μπαίνω στο δωμάτιό μου, πετάω το σάκο στο πάτωμα και αμέσως παίρνω τηλέφωνο τον Άρη.

-Χίλια χρόνια θα ζήσεις! Μόλις φτάσαμε, είδαμε το λεωφορείο σας έξω και λέγαμε αν θα σε δούμε.

-Ο Χρήστος είναι κέρβερος. Παρόλα αυτά κατάφερα να με αφήσει να σας δω για λίγο, πριν το μεσημεριανό.

-Ωραία, τι ώρα τρώμε;

-Στις δύο. Τώρα είναι μία και δέκα. Τι ώρα μπορείς να κατέβεις;

-Μας μοιράζουν τις κάρτες τώρα, πάω να αφήσω τα πράγματά μου και κατεβαίνω. Θα σε πάρω πριν φύγω από το δωμάτιο. Τι όροφο είστε;

-Τρίτο εσείς?

-Πρώτο. Τα λέμε σε πέντε - δέκα λεπτά.

-Έλα κλείσε να ετοιμαστώ.

Πηγαίνω στο μπάνιο να ξελαφρώσω και αμέσως μετά πέφτω μπρούμυτα στο κρεβάτι. Κλείνω τα μάτια μου για να χαλαρώσω και όταν χτυπάει το κινητό μου είμαι σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.

-Έλα Άρη μου, κατεβαίνω.

-Σε περιμένω, κατέβα.

Τρέχω στο ασανσέρ και πατάω τον πρώτο. Όταν η πόρτα ανοίγει ο Άρης ορμάει μέσα και πέφτω στην αγκαλιά του.

-Πόσο μου έλειψες!! λέει ενώ με σηκώνει στον αέρα μέσα στο ασανσέρ.

-Κι εμένα μου έλειψες! Ρε, αδυνάτισες; τον κοιτάω με απορία.

-Να σου πω, αν βγαίνει το μητρικό ένστικτο από μέσα σου, πες στον αγροίκο σου να σου κάνει κανένα παιδί. Δεν θα την πληρώσω εγώ!

-Όλο βλακείες είσαι! Εγώ είμαι γυναίκα καριέρας.. λέω και κορδώνομαι.

-Καριέρας στις σχέσεις; Πότε σε θυμάσαι τελευταία φορά μόνη;

-Βασικά, τώρα που με βλέπεις μόνη είμαι. Ο αγροίκος μου τα πήρε στο κρανίο που ήρθα να σε δω και δεν εκμεταλλεύτηκα την "αδυναμία" που μου έχει ο Χρήστος για να πάω στο δωμάτιό του.

-Ξύδι και θα του περάσει..

-Πάμε να καθίσουμε σε αυτόν τον καναπέ; τον ρωτάω ενώ έχουμε φτάσει στο ισόγειο.

-Πάμε, αφού ο αγροίκος νούμερο δύο φοβάται να σε αφήσει να έρθεις στο δωμάτιό μας λες και θα σε βιάσουμε..

-Για το Χρήστο λες;

-Ε για ποιον άλλον.. Δε μου λες; Όντως σου έχει αδυναμία μικρή;

-Ε, ως η κοπέλα της ομάδας να μην μου έχει λίγο; βρίσκω ευκαιρία να τον δουλέψω.

-Λίγο να σου έχει. Πολύ να μην σου έχει και έχουμε άλλα..

-Τι άλλα μωρέ Άρη; Ο άνθρωπος έχει μια συμπαθέστατη κοπέλα και είναι δυο χρόνια μαζί.

-Μωρέ κάτσε να πάρει ανάποδες ο αγροίκος νούμερο ένα και θα σου πω εγώ τι θα γίνει. Πρωτοσέλιδο θα γίνουμε! Άγριος ξυλοδαρμός στο Αγρίνιο. Δεκαεφτάχρονος ξυλοκόπησε άγρια τον προπονητή του για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους. Κρίσιμη η κατάσταση του.. τριαντάχρονου;

-Όχι πενηντάχρονου.. Άσε μας ρε Άρη, είκοσι πέντε χρονών είναι ο άνθρωπος. Τον έστειλες στα ΚΑΠΗ.

-Εσύ τώρα γιατί θίχτηκες; Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται Αριάκι; βρέθηκε να με δουλεύει ο Άρης αντί να τον δουλεύω εγώ.

-Ναι, το βρήκες. Παίξε λίγο μπάλα εσύ και άσε τις ψυχολογήσεις για άλλους.

-Μόνο μην έρθεις καμία μέρα και μου πεις ότι σε πονάει το δοντάκι για το Χρηστάκη..

-Έλα, παρατράβηξε το αστείο. Πλάκα σου έκανα από την αρχή. Εξάλλου, τον Άλεξ τον αγαπάω και δεν τον αλλάζω με κανέναν!! Με κάνει ευτυχισμένη ρε παιδί μου, πώς να σου το πω; Μπορεί να με εκνευρίζει ώρες ώρες αλλά άλλο τόσο τον αγαπάω! Δεν έχω ξανανιώσει έτσι.. δηλώνω και βλέπω απέναντι τη φάτσα του Άρη να παγώνει και να κοιτάει πίσω μου.

-Τι έπαθες; Τι είδες φάντασμα; τον ρωτάω με απορία και γυρίζω να δω τι είναι αυτό που τον έκανε να μαρμαρώσει.

ΟΧΙ! Όχι, όχι και πάλι όχι! Από τότε που πάτησα το πόδι μου εδώ όλο αναποδιές συμβαίνουν. Από όλα τα πρόσωπα, έπρεπε αυτός να στέκεται πίσω μου;;

Come back! Νομίζω είχατε πάψει να ελπίζετε.. Εγώ πάντως ναι! Πέρα από το ότι τρέχω και δεν φτάνω πλέον τις τελευταίες εβδομάδες, μαθήματα, φροντιστήρια, διάβασμα, υποχρεώσεις, και κάτι εκδρομούλες έχω και την κατάρα που με δέρνει. Ήταν να μην αποφασίσω να γράψω το 83. Ξεκινάω το Σάββατο βράδυ, κάθομαι μέχρι τις 3 και γράφω το μισό κεφάλαιο για να αποφασίσει το wattpad να μην το αποθηκεύσει. Ξεκινάω σήμερα με όσα νεύρα είχα και με έλλειψη έμπνευσης να το ξαναγράψω. Διακοπή ρεύματος.. Μόνο αυτό σας λέω! Διαγραφή κεφαλαίου για δεύτερη φορά. Αυτό που διαβάσατε είναι η τρίτη εκδοχή. Το κακό - καλό είναι ότι κάθε φορά έβγαινε και καλύτερο.. Ελπίζω να έχετε την ίδια άποψη, να σας άρεσε δηλαδή το κεφάλαιο. 

Περιμένω τα σχόλιά σας και τη μαντεψιά σας στο τέλος! Ποιος βρίσκεται πίσω από την Άρια; Δεν είναι και τόσο δύσκολο! ;)

Αυτά από εμένα.. Μην με ρωτήσετε πότε θα ξαναβάλω, δεν έχω απάντηση για αυτό! Θα προσπαθήσω το σαββατοκύριακο, αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα. Φιλάκια πολλά!!