Τα πόδια μου μένουν κολλημένα στο έδαφος και προσπαθώ να επεξεργαστώ την πληροφορία που δέχομαι. Να σιγουρευτώ ότι είναι αλήθεια. Ότι δεν πρόκειται για κάποιο κακόγουστο αστείο ή κάποιο τρελό όνειρο. Κοιτάζω δίπλα μου τον Άλεξ, ο οποίος βρίσκεται στην ίδια ακριβώς κατάσταση. Γυρνάει και με κοιτάζει έκπληκτος και την επόμενη στιγμή βρίσκομαι στην αγκαλιά του. Και στον αέρα.

-Περάσαμε!! Είμαστε στην επόμενη φάση!! μου λέει και νιώθω τα μάγουλά μου να καίνε.

Δεν είναι παραισθήσεις, είναι δάκρυα χαράς!!

Προκριθήκαμε στο Final Four!!! Είναι αλήθεια!!!

Την επόμενη στιγμή όλοι οι παίκτες της ομάδας γινόμαστε ένα κουβάρι. Πανηγυρίζουμε, φωνάζουμε, ζητωκραυγάζουμε, αγκαλιαζόμαστε.. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε αυτό που έχει συμβεί. Παρόλο που δεν καταφέραμε να κερδίσουμε τον ΠΑΣ Γιάννινα, η Ξάνθη μας έκανε το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε. Η άτιμη η Κέρκυρα πάντως την έχει κάνει τη ζημιά της αρκετές φορές κι ας έχει τη φήμη μίας από τις κατώτερες ομάδες του ομίλου. Στην έδρα της ο αγώνας έληξε 1-1. Ήταν η περίφημη μέρα του τραυματισμού μου, που λιποθύμησα στα χέρια του Άλεξ, μέσα στα αποδυτήρια. Στην έδρα μας δεν καταφέραμε να σκοράρουμε και ο αγώνας έμεινε στο 0-0. Τέσσερις βαθμούς κατάφερε να μας κόψει η Κέρκυρα, οπότε κατά κάποιον τρόπο μας χρωστούσε αυτό το δώρο.

Αφηρημένη καθώς είμαι με τις σκέψεις μου, δεν προσέχω ότι κάποιοι τραβολογούν τον Χρήστο και τον φέρνουν στο γήπεδο, ενώ όλοι ζητωκραυγάζουν. Αμέσως αμέσως σχηματίζουμε έναν κύκλο και ο Άλεξ μαζί με άλλα τρία παιδιά τον πετάνε στον αέρα, ενώ εμείς από κάτω επευφημούμε και τραγουδάμε!!

Για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει να ζει κανείς.. Για να νιώσεις την ικανοποίηση και την επιβεβαίωση που σου προσδίδει μια πρόκριση! Για να δεις τον προπονητή σου χαρούμενο, περήφανο για εσένα. Για να δεις του συμπαίκτες σου απογειωμένους από τη χαρά, τους φίλους σου συγκινημένους, το αγόρι σου στον έβδομο ουρανό. Τον εαυτό σου να ξεχειλίζει από συναισθήματα, να νιώθει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση, να φτάνει στο απόγειο των συναισθημάτων!!

Οι στιγμές που ακολουθούν είναι από αυτές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη κάποιου για μια ολόκληρη ζωή. Αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα χαράς, πανηγυρισμοί, φωτογραφίες. Κι έπειτα η μεγαλύτερη αρετή του ποδοσφαίρου! Το ποδόσφαιρο ενώνει τους ανθρώπους, ενώνει και εμάς με τους ποδοσφαιριστές του ΠΑΣ Γιάννινα.

Ξεχνώντας κάθε αντιπαλότητα, κάθε ομαδική ή προσωπική διαφορά ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ και του ΠΑΣ γίνονται ένα. Αγκαλιές, χειραψίες, ανταλλαγές φανελλών, ομαδικές φωτογραφίες.. Στιγμές τις οποίες εύχεσαι να μπορούσες να σταματήσεις το χρόνο και να μείνεις για πάντα εδώ.

Όμως ο χρόνος κυλάει και οι στιγμές περνούν σαν νερό. Πρέπει να έχει περάσει αρκετή ώρα γιατί ο κόσμος από τις κερκίδες έχει κατέβει στο γήπεδο, ο μεγάλος ενθουσιασμός έχει περάσει και όλοι ξέρουν ότι είναι ώρα να αποχωρίσουμε. Όμως κανείς δεν θέλει να τελειώσει αυτή η γιορτή, κανείς δεν θέλει να αφήσει το γήπεδο. Και την ιδέα δίνει ο Άρης!

-Γύρο του θριάμβου κάναμε; Δεν κάναμε!! λέει και ξεκινούν οι επευφημίες.

Όλοι ακολουθούμε τον Άρη και ξεκινάμε να κάνουμε το γύρο του γηπέδου. Αγκαλιασμένη με τον κολλητό μου προχωράω και δεν με νοιάζει τίποτα. Και όντως δεν με νοιάζει τίποτα τώρα! Ζω το μεγαλύτερο όνειρο: η ομάδα μου και η ομάδα της καρδιάς μου και τον φίλων μου, περνούν χέρι χέρι στο Final Four.

-Είχα δίκιο; με ρωτάει και αμέσως καταλαβαίνω.

-Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία ε; Είχες απόλυτο δίκιο, ακόμα μια φορά!

-Πώς νιώθεις;

-Είμαι ευτυχισμένη Άρη! Δεν ξέρω τι θα γίνει στο Final Four αλλά τώρα είμαι ευτυχισμένη! Φοβόμουν αυτόν τον αγώνα όσο τίποτα, δεν ήθελα να μείνει έξω κανείς από τους δύο.

-Ο φόβος σου δεν πραγματοποιήθηκε! Είμαστε εδώ όλοι μαζί και θα πάμε στο Αγρίνιο όλοι μαζί!!

-Χαμογέλα!! του λέω και υψώνω το κινητό μου για να βγάλω μία ακόμη φωτογραφία.

Γιατί στο τέλος μόνο αυτές θα μείνουν από αυτήν την ημέρα..

Μετά και από τον περίφημο γύρο του θριάμβου - ούτε το Champions League να είχαμε κατακτήσει! - μαζεύουμε σιγά σιγά τα πράγματά μας για να επιστρέψουμε στα αποδυτήρια. Μπαίνοντας μέσα, έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον Άγγελο. Φυσικά είχαμε έρθει και νωρίτερα, όμως ο τεράστιος ενθουσιασμός της στιγμής δεν μας επέτρεψε να μιλήσουμε σαν άνθρωποι.

-Συγχαρητήρια! Και τα τρία γκολ ήταν ένα προς ένα!! του λέω και τον αγκαλιάζω.

-Κι εσύ έπαιξες πολύ καλά. Η Άρια που πάντα ήξερα!

-Με εξαίρεση το πέναλτι! Πρώτη φορά έκανα αυτήν την παράβαση. Ήταν δίκαια η απόφαση του διαιτητή.

-Φυσικά! Αλλά και η αντίδραση του Άλεξ ήταν λογική. Ξέρω πόσο ήθελε την πρόκριση, όπως την ήθελα εγώ, όπως την ήθελες εσύ, όπως την ήθελε ο καθένας μας. Και τελικά ήρθε! Οι κόποι όλων ανταμείφθηκαν.

-Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη! λέω και αγκαλιαζόμαστε ακόμη μια φορά.

-Θα έρθεις καθόλου στις διακοπές; με ρωτάει.

-Ναι, ανάλογα με τις προπονήσεις που θα έχουμε. Θα τα πούμε!

-Εννοείται. Άντε, καλή επιστροφή!

Το πάρτι συνεχίζεται για λίγο κι εκεί, όμως μετά από αρκετή ώρα βγαίνουμε από τα αποδυτήρια για να φύγουμε. Βγαίνοντας από το γήπεδο ακούω πίσω μου μια φωνή να με καλεί. Γυρίζω και βλέπω την Ελπίδα! Την κοπέλα που ήταν μαζί με τον Άγγελο στο νοσοκομείο.

-Ελπίδα!! λέω χαρούμενη και πηγαίνω προς το μέρος της.

-Γεια σου Άρια! λέει και με αγκαλιάζει.

-Μπορώ να πω ότι ξαφνιάζομαι που σε βλέπω εδώ, λέω καθώς ακόμα θυμάμαι την επίπληξή της όταν βάλαμε να δούμε τον αγώνα.

-Λογικό, αν κρίνεις από την απαράδεκτη συμπεριφορά μου στο νοσοκομείο. Ο Άγγελος με κάλεσε στον αγώνα. Ξέρεις, κάναμε καλή παρέα στο νοσοκομείο και κρατήσαμε επαφή και μετά που έφυγε.

-Πολύ χαίρομαι! Όσο για το νοσοκομείο, εμείς φερθήκαμε επιπόλαια και δεν σεβαστήκαμε το χώρο του νοσοκομείου.

-Κι εγώ αντέδρασα υπερβολικά.. Τέλος πάντων, ήθελα να σου πω συγχαρητήρια και για την πρόκριση αλλά και γιατί έπαιξες πάρα πολύ καλά. Δεν το περίμενα, πραγματικά μπράβο σου!!

-Να 'σαι καλά! Ευτυχώς πήγαν όλα καλά και για τις δύο ομάδες στο τέλος.

-Χαίρομαι πολύ!! Και σε ανώτερα! μου εύχεται και τώρα παρατηρώ το μαντίλι που καλύπτει το κεφάλι της.

-Εσύ πώς είσαι; τη ρωτάω ανήσυχη.

-Το παλεύω. Ξεκίνησα τις θεραπείες και ό,τι προλάβω.

-Σημασία έχει να μην χάσεις ποτέ την ελπίδα σου, Ελπίδα μου! της λέω και της χαμογελάω παρηγορητικά.

-Δεν τη χάνω ποτέ! Θα παλέψω όσο μπορώ και ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει.

-Εύχομαι να πάνε όλα καλά!

-Να 'σαι καλά. Και σε εσένα εύχομαι ό,τι καλύτερο! Α, να και ο Άγγελος! λέει και γυρνάει προς το μέρος του.

Τη βλέπω να τρέχει και να τον αγκαλιάζει και χαρούμενη να του λέει συγχαρητήρια! Νιώθω μέσα μου μια σουβλιά που τους βλέπω έτσι, αλλά αμέσως αυτοχαστουκίζομαι - από μέσα μου φυσικά - για να συνέλθω. Εγώ με τον Άγγελο έχουμε τελειώσει οριστικά και θέλω να είναι ευτυχισμένος. Οπότε πρέπει να χαίρομαι αν είναι χαρούμενος, με οποιαδήποτε κοπέλα κι αν θελήσει να είναι. Και η Ελπίδα είναι πάρα πολύ καλή κοπέλα, οπότε το μόνο που έχω να κάνω είναι να τους δώσω την ευχή μου! Κι αν όμως.. Κι αν πάει κάτι στραβά και η Ελπίδα..; Όχι! Δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι! Μακάρι να πάνε όλα καλά μεταξύ τους. Αν είναι αυτός ευτυχισμένος εμένα μου περισσεύει.

-Άρια, έλα!! με φωνάζει ο Άλεξ για να μπούμε στο λεωφορείο.

Όμως δεν τελείωσα με τους χαιρετισμούς. Κοντά στο λεωφορείο βλέπω μαζεμένους τους γονείς μου και τον Ιάσονα. Τρέχω στα γρήγορα να τους χαιρετίσω.

-Μπράβο κορίτσι μου!! Είμαστε πολύ περήφανοι για εσένα! λέει ο πατέρας μου και με αγκαλιάζει.

-Συγχαρητήρια! Και εις ανώτερα!! συμπληρώνει η μάνα μου.

-Πάντα πίστευα σε εσένα μικρή! λέει ο αδερφός μου.

-Σας ευχαριστώ πολύ όλους! Πρέπει να φύγω, με περιμένουν. Θα σας πάρω τηλέφωνο μετά. Σας αγαπώ πολύ..

Τρέχω στον Άλεξ που με περιμένει για να μπούμε στο λεωφορείο, όμως πάλι μια φωνή με σταματάει.

-Άρια!! γυρίζω και βλέπω..

Ω Θεέ μου! Τι αμαρτίες πληρώνω; Η Δήμητρα!

-Γεια σου Δήμητρα! τη χαιρετάω ανέκφραστη.

-Το ζευγαράκι ξαναχτυπά ε.. αρχίζει να με προκαλεί κατευθείαν.

-Η bitch ξαναχτυπά ε.. της απαντάει ο Άλεξ για εμένα.

-Πάμε Άλεξ! του λέω και τον πιάνω να φύγουμε.

-Περιμένετε καλέ, ένα αστείο έκανα! λέει και μας σταματάει.

-Τι θέλεις Δήμητρα; τη ρωτάω βαριεστημένα.

-Εντάξει, μην με αντιμετωπίζεις σαν εχθρό. Με τον Άγγελο δεν είστε πια μαζί, εμένα ούτε να με φτύσει, οπότε δεν έχουμε να χωρίσουμε και κάτι πλέον.

-Ωραία, θέλεις κάτι άλλο, γιατί βιαζόμαστε κιόλας.

-Θα φύγετε αμέσως; Κρίμα, τέτοιες ωραίες παρουσίες να φύγουν τόσο νωρίς από την πόλη μας! λέει και χαμογελάει στον Άλεξ.

-Άκου να σου πω "γλυκιά μου", μαζέψου μην έχουμε δράματα πάλι! της λέω όσο πιο συγκρατημένη γίνεται.

-Μα δεν μιλάω για το αγόρι σου.. Υπάρχουν κι άλλα παιδιά στην ομάδα! λέει χωρίς να πάρει τα μάτια του από τον Άλεξ μου.

-Κοπελιά, επειδή δεν εκτονώθηκα όσο έπρεπε στον αγώνα και μου έχουν μείνει πάρα πολλά νεύρα και επειδή δεν είμαι κατά της βίας κάτι γυναικών σαν εσένα, πρόσεχε μην σε πάρει και σε σηκώσει, Δημητρούλα.. τη βάζει στη θέση της ο Άλεξ.

-Καλά.. Δεν έχετε καθόλου χιούμορ εκεί στη Θεσσαλονίκη! Να φεύγω ε.. Καλό ταξίδι! μας λέει και κάνει μεταβολή.

-Στο διάολο!! λέει ο Άλεξ και μπαίνουμε στο λεωφορείο.

-Δεν την παλεύει καθόλου αυτή!! του λέω.

-Έπρεπε να της ρίξω μερικές φάπες, αλλά..

-Ότι έπρεπε έπρεπε, η αλήθεια να λέγεται!

-Την επόμενη φορά!

-Δεν θα υπάρξει επόμενη φορά, για το καλό της.. του λέω και καθόμαστε.

-Με ακούτε όλοι; ρωτάει ο Χρήστος από το μικρόφωνο.

-Ναι! απαντάμε με ενθουσιασμό.

-Λοιπόν, το πρόγραμμα αλλάζει. Δεν θα επιστρέψουμε αμέσως στη Θεσσαλονίκη, αλλά θα πάμε κάπου για φαγητό εδώ στην πόλη και μετά θα φύγουμε. Επιβάλλεται να το γιορτάσουμε, όπως καταλαβαίνετε.

-Ναι!! πανηγυρίζουμε εμείς.

Το λεωφορείο ξεκινάει για το εστιατόριο και ο Άλεξ βρίσκει την ευκαιρία να κάνει σκηνή για τον Άγγελο.

-Μην νομίζεις ότι λόγω της πρόκρισης ξέχασα ό,τι έγινε πριν τον αγώνα.

-Έλα μωρέ Άλεξ τώρα.. Μια μικρή τελετή ήταν δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα.

-Αγκαλιές, φιλιά, συγκινήσεις.. Και όλα αυτά με το πρώην αγόρι σου.

-Ρε Άλεξ, πόσες φορές τα έχουμε πει αυτά; Με τον Άγγελο έχουμε τελειώσει οριστικά και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζηλεύεις. Είναι σαν ένας οποιοσδήποτε παλιός φίλος από την ομάδα. Πρέπει να σταματήσουμε να αφήνουμε τρίτους να επεμβαίνουν στη σχέση μας. Είπαμε ότι θα το πάμε από την αρχή, χωρίς λάθη αυτή τη φορά. Πρέπει να το ξεπεράσεις αυτό το κόμπλεξ με τον Άγγελο. Είμαι εδώ μαζί σου και θέλω μόνο εσένα, πότε θα το καταλάβεις;

-Έχω ήδη αρχίσει να το καταλαβαίνω. Όσο έχω εσένα δίπλα μου..

-Θα φροντίζω να το καταλαβαίνεις συνέχεια, κάθε μέρα, κάθε ώρα.

-Κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο; με κοροϊδεύει.

-Μην το παρακάνουμε με το ρομαντισμό ε..

-Με τον Καραγκούνη τα έφτιαξα; αναρωτιέται και σκάμε στα γέλια.

-Ναι, μόνο που εγώ δεν βουτάω για πέναλτι, τα δίνω στους αντιπάλους!

-Μη το θυμηθώ αυτό τώρα.. συγχύζεται ξαφνικά.

-Μπα.. μ' αγαπάς!

-Ναι, τρομάρα μου..

Αργά το απόγευμα και αφού κάνουμε και μια μεγάλη βόλτα στα Γιάννενα επιστρέφουμε στη Θεσσαλονίκη. Μιας και η μαμά έμεινε στα Γιάννενα και το σπίτι είναι όλο δικό μου, καλώ τον Άλεξ και τον Πάνο για να συνεχίσουμε το "πάρτι" μιας και από αύριο αρχίζει η σκληρή προετοιμασία για τα πλέι οφς που είναι σε δύο εβδομάδες και από ό,τι μάθαμε θα αντιμετωπίσουμε τον Παναθηναϊκό, που τερμάτισε πρώτος στο Νότιο Όμιλο.

Τη στιγμή που μπαίνω στο σπίτι χτυπάει το τηλέφωνό μου. Είναι η Έλενα! Κατά φωνή! Πάνω που σκεφτόμουν ότι πρώτη φορά μετά το χωρισμό τους είδα τον Πάνο χαρούμενο!

-Έλα Έλενα! λέω σιγά για να μην με ακούσει ο Πάνος.

-Γεια σου Άρια! Έμαθα τα ευχάριστα. Συγχαρητήρια!! Καλή τύχη στο Final Four!

-Ευχαριστούμε! Έβαλε και ο Πάνος γκολ! λέω διστακτικά φοβούμενη την αντίδρασή της.

-Χαίρομαι! Γυρίσατε;

-Ναι, πριν από λίγο. Είμαστε στο σπίτι μου με τον Άλεξ και τον Πάνο.

-Το φαντάστηκα, για αυτό σε πήρα. Άρια, θέλω μια τεράστια χάρη!

-Να τα μαζεύω και να πάρω και τον Άλεξ μαζί ε;

-Πού το κατάλαβες;

-Ε, δεν είναι και τόσο δύσκολο!

-Αλήθεια μπορείς να το κάνεις;

-Τι ρωτάς παιδί μου; Άντε έλα, σε περιμένουμε!

-Μην πεις τίποτα στον Πάνο!

-Παιδιά είμαστε; Έλα, αργείς..

-Σε δέκα λεπτά είμαι εκεί! Σε ευχαριστώ τόσο πολύ..

-Τι με ευχαριστείς.. Αρκεί να τα βρείτε! λέω αλλά έχει κλείσει το τηλέφωνο.

-Άρια, πεινάω, θα παραγγείλεις τίποτα; μου φωνάζει ο Άλεξ από το σαλόνι.

-Πάλι ρε γουρούνι; Φάγαμε το σκασμό στα Γιάννενα!

-Ναι, πριν πόσες ώρες.. Ξαναπεινάω!

-Και μετά λες για εμένα..

-Θα παραγγείλεις τώρα ή πρέπει να κάνω κανένα τάμα;

-Εσύ Πάνο πεινάς;

-Όχι Άρια, δεν πεινάω.

-Μπράβο αγόρι μου, καλά το πας! λέω σιγανά.

-Πού να πάω; ρωτάει απορημένος.

Ραντάρ έχει αντί για αυτιά!

-Εσύ πουθενά δεν θα πας, εμείς θα πάμε! του απαντάω.

-Πού θα πάμε; πετάγεται και ο Άλεξ.

-Σταματήστε επιτέλους!! Πολλές απορίες έχετε! Θα μάθετε σε λίγο.. τους φωνάζω και κοιτιούνται απορημένοι.

Δεν περνάει ένα λεπτό και χτυπάει το κουδούνι. Φτερά στα πόδια της έβαλε;

-Περιμένουμε κι άλλους; ρωτάει απορημένος ο Άλεξ.

-Εσύ, σήκω να πάμε να φάμε κι εσύ Πάνο το καλό που σου θέλω να είσαι κύριος και όταν επιστρέψουμε να χαμογελάς λίγο! Παρατράβηξε το αστειάκι του "θλιμμένου Πάνου"!

-Ε; με ρωτάει απορημένος ο Άλεξ.

-Πού πάτε; Μόνο μου θα με αφήσετε; διαμαρτύρεται ο Πάνος.

-Μην ανησυχείς και προνοήσαμε και για αυτό! λέω και ανοίγω την πόρτα, αφού η Έλενα το χτυπάει με μανία!

-Έλενα; ρωτάει έκπληκτος.

-Τι κάνει αυτή εδώ; ρωτάει το πάντα "ευγενικό" μωρό μου.

-Εσύ πολλά λες! Σαν το σπίτι σας εσείς, μόνο μετά να καθαρίσετε τα σάλια. Η σφουγγαρίστρα είναι στην τουαλέτα, ενημερωτικά! τους λέω και τραβάω τον Άλεξ έξω.

-Εσύ το οργάνωσες όλο αυτό; με ρωτάει.

-Όχι, εγώ μόνο βοήθησα!

-Λες να τα βρουν; με ρωτάει ανήσυχος.

-Το ελπίζω, για το καλό όλων!

-Τι θα φάμε; επιστρέφει στο θέμα που τον αφορά άμεσα.

-Σουβλάκια;

-Πίτσα!! λέει και θυμάμαι τον τελευταίο μας καβγά για τα φαγητά.

-Σουβλάκια! επιμένω.

-Πίτσα!! επιμένει κι αυτός.

-Πάλι το δικό σου θα περάσει ρε Άλεξ; γκρινιάζω.

-Αφού κι εσύ πίτσα θες, παραδέξου το!

-Βασικά, θέλω κάτι γλυκό! παραδέχομαι.

-Βάφλες!! λέει ενθουσιασμένος.

-Κρέπες!! λέω για να του πάω κόντρα.

-Δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ έτσι;

-Μάλλον όχι! παραδέχομαι.

-Ίσως αυτό είναι που μας ενώνει τελικά! λέει και δεν προλαβαίνω να συμφωνήσω, ε.. να διαφωνήσω ήθελα να πω - μην χαλάμε και τις παραδόσεις - γιατί με κολλάει στον τοίχο και με φιλάει σαν να τελείωνε η ζωή μας εδώ!

Δεν είναι ψέμα, ανέβασα!! Εντάξει, δεν ξαναυπόσχομαι τίποτα γιατί είμαι απαίσια στο να κρατάω τις υποσχέσεις μου από ό,τι φαίνεται, απλά θα προσπαθώ να ανεβάζω μέρα παρά μέρα οπωσδήποτε γιατί είχα βάλει στόχο να το τελειώσω μέσα στις γιορτές!! Οπότε εναποθέστε τις ελπίδες σας σε αυτό!

Χαρές και πανηγύρια λοιπόν, επανεμφάνιση Ελπίδας, Δήμητρας και.. Για να μην με λέτε κακιά αποφάσισα την επανένωση του άλλου ζευγαριού της ιστορίας. Όχι, για να μην με λέτε κακιά!! :P

Αυτά τα ολίγα! Τώρα θα προσπαθήσω να βάλω αύριο, πριν αποχαιρετίσουμε το 2015.. 

Αλλά ποτέ μην είστε σίγουροι μαζί μου! :P

Πολλά ευχαριστώ στον VagNakos για την πολύτιμη βοήθεια σε ενα κεφάλαιο που όσο να 'ναι είχα ξεμείνει λίγο από έμπνευση!! ❤