Όταν γυρίζω από το φαγητό με τον Άγγελο είναι πλέον απόγευμα. Πέρασα πολύ ωραία μαζί του, όμως από το πρωί με βασανίζει το θέμα του Άρη. Δεν μπορώ να είμαι τσακωμένη μαζί του, αλλά η συννενόηση με τον Άλεξ πίσω από την πλάτη μου ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Παρόλα αυτά είμαι κάτι παραπάνω από πανέτοιμη να τον συγχωρήσω, όμως πρέπει να επικοινωνήσει μαζί μου. Από το πρωί ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα μήνυμα. Τώρα θα είναι στην προπόνηση, οπότε αποφασίζω να περιμένω μέχρι να τελειώσει και να δω αν θα με πάρει. Γιατί δεν πρόκειται να ρίξω τα μούτρα μου και να τον πάρω εγώ. Εξαιτίας του τσακωθήκαμε, επομένως αυτός οφείλει να κάνει το πρώτο βήμα.

Όταν περνάει μιάμιση ώρα από όταν έχει τελειώσει η προπόνηση και ο Άρης εξακολουθεί να μην δίνει κάποιο σημάδι ζωής, κάνω την καρδιά μου πέτρα και του τηλεφωνώ.

-Ναι.. απαντάει και μπορώ να διακρίνω τη νευρικότητα στη φωνή του.

-Γεια.. λέω πιο αβέβαια από όσο πίστευα.

-Τελείωσες την προπόνηση; τον ρωτάω απλά για να πω κάτι και να σπάσω τη σιωπή.

-Εδώ και ώρα.. μου απαντάει όσο πιο ψυχρά μπορεί.

-Οκ, αφού δεν το κάνεις εσύ πρέπει να το κάνω εγώ. Πρέπει να μιλήσουμε Άρη!

-Έλα από εδώ.. Είμαι μόνος μου.

-Σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί! λέω και κλείνω το τηλέφωνο.

Όταν ο Άρης θυμώνει μπορεί να γίνει απίστευτα σπαστικός. Εκείνες τις ώρες, απλά δεν θέλω να είμαι γύρω του.. Όμως τώρα, αν θέλω να λυθεί το θέμα μεταξύ μας, ο μόνος τρόπος είναι να πάω από εκεί. Οπότε καλά θα κάνω να βιαστώ..

Χτυπάω το κουδούνι του λίγα λεπτά αργότερα και μου ανοίγει αμίλητος γνέφοντάς μου να περάσω. Προβλέπω δύσκολες στιγμές, είναι αρκετά συγχυσμένος! Γύρω από το δεξί του μάτι υπάρχει μια μελανιά, αποτέλεσμα του χτεσινού καβγά, αλλά δεν προλαβαίνω να τον ρωτήσω πώς είναι, γιατί με παίρνει αμέσως από τα μούτρα.

-Τι έγινε; Αποφάσισες να ρίξεις αυτή τη φορά τον εγωισμό σου και να κάνεις το πρώτο βήμα; αρχίζει να μου τα ψέλνει με το καλημέρα - ή μάλλον καλησπέρα - σας.

-Ναι, εφόσον δεν το έκανες εσύ, κάποιος έπρεπε να το κάνει. Οπότε το έκανα κι ας είσαι εσύ αυτός που χρωστάει μια συγγνώμη.

-Ήμουν σίγουρος.. λέει ειρωνικά και γελάει.

-Σίγουρος για ποιο πράγμα; τον ρωτάω απορημένη.

-Ότι θα βγεις και από πάνω! Τώρα καταλαβαίνω τον Άλεξ, πραγματικά αν ήμουν στη θέση του θα σε ξέγραφα μετά το χτεσινό..

-Άλλαξες και επίσημα στρατόπεδο έτσι;

-Αντί να ανησυχείς για αυτό, θα έπρεπε καλύτερα να ανησυχείς για το τι με έκανε να αλλάξω στρατόπεδο Άρια! μου λέει αυστηρά.

-Δεν έχω άλλα ψυχικά αποθέματα να τσακωθώ και μαζί σου Άρη! Καλύτερα να πηγαίνω.. λέω και πάω προς την πόρτα.

-Δεν έχεις να πας πουθενά! Θα κάτσεις εδώ να μιλήσουμε! με σταματάει.

-Να μιλήσουμε ή να μου τα χώσεις, εξυμνόντας τον Άλεξ; τον ρωτάω εκνευρισμένη.

-Και τα δύο Άρια! Κάποιος πρέπει να σου βάλει μυαλό και επειδή τον Άλεξ έχεις καταφέρει να τον κάνεις του χεριού σου, αυτός ο κάποιος είμαι εγώ!

-Ωραία! Ξεκίνα, είμαι όλη αυτιά να ακούσω..

-Έγινε ό,τι έγινε χτες, κατάφερες να κάνεις τον Άλεξ, που ταξίδεψε τόσα χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να σου μιλήσει, επειδή ο εγωισμός σου δεν σήκωνε το καταραμένο τηλέφωνο.. Κατάφερες να τον κάνεις να σε μισήσει Άρια και όλα αυτά γιατί; Γιατί θεωρείς τα πάντα δεδομένα, θεωρείς πως ο Άλεξ θα σε παρακαλάει ασταμάτητα μέχρι να τον συγχωρέσεις - για κάτι που καν δεν υφίσταται μάλιστα, αλλά πού να το ξέρεις, δεν έκατσες καν να τον ακούσεις! Νομίζεις πως ο Άγγελος θα σε περιμένει για μια ζωή και ότι όποτε θελήσεις θα σε δεχτεί με ορθάνοιχτες αγκάλες! Νομίζεις ότι εγώ θα είμαι πάντα εκεί για να διορθώνω τις βλακείες σου, νομίζεις ότι θα παίρνω πάντα το μέρος σου ακόμα κι αν το άδικο φωνάζει από χιλιόμετρα. Γενικά, νομίζεις ότι όλοι είναι πρόθυμοι να τρέξουν από πίσω σου και να σε κυνηγήσουν, όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα! Πρέπει επιτέλους να αρχίσεις να φέρεσαι ανάλογα της ηλικίας σου και όχι σαν κακομαθημένο κοριτσάκι που έχει μάθει να του γίνονται όλα τα χατίρια! Πρέπει να μάθεις να ακούς τι έχει να σου πει ο άλλος, πρέπει να μάθεις να δίνεις δεύτερη εικαιρία στους ανθρώπους γιατί κανείς δεν είναι τέλειος! Εσύ δεν είσαι τέλεια Άρια! Έχεις κάνει πολλά λάθη, οπότε δεν έχεις δικαίωμα να κρίνεις τους άλλους!

Όση ώρα ο Άρης μιλάει κοιτάω το πάτωμα και προσπαθώ να μην κλάψω. Ο Άρης έχει δίκιο, έχει απόλυτο δίκιο! Είμαι μια εγωίστρια, ένα κακομαθημένο κοριτσάκι που δεν θέλει κανείς μα του χαλάει χατίρι. Μια εγωίστρια που θεωρεί τον εαυτό της τέλειο.. Κι όμως πόσα λάθη έχω κάνει στη σχέση μου με τον Άλεξ; Δεν έχω σταματήσει να του κοπανάω τη σχέση μου με τον Άλεξ, δεν είναι λίγες οι φορές που τον έχω συγκρίνει με τον Άγγελο επίτηδες και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τον αποτελείωσα χτες μετά από το ολόκληρο ταξίδι που έκανε για εμένα και μόνο!

Και συν όλα τα άλλα όλα δείχνουν ότι αυτό με την Ειρήνη ήταν ένα τεράστιο ψέμα, εξαιτίας του οποίου γίνονται όλα αυτά τώρα. Μα γιατί να μου πει ένα τέτοιο ψέμα; Δεν υπάρχει καμία λογική σε όλο αυτό.. Τέλος! Αυτό πρέπει να λυθεί εδώ και τώρα.

-Δεν είναι αλήθεια ότι πήγε με την Ειρήνη έτσι; τολμώ να ρωτήσω τον Άρη.

-Αυτό είναι που σε νοιάζει τώρα; Βέβαια.. Για να πας πίσω στον Άλεξ και να του πεις ότι τον "συγχωρείς" για κάτι που εσύ προκάλεσες και να τα ξαναβρείτε; Όμως όχι! Αν ο Άλεξ έχει έστω και λίγη εγωισμό δεν πρέπει να σε δεχτεί πίσω! Πρέπει να σου δώσει ένα γερό μάθημα Άρια! Πρέπει να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις χωρίς να υπολογίζεις τις συνέπειες!

-Έχεις δίκιο.. παραδέχομαι συγκρατώντας με το ζόρι τον κόμπο στο λαιμό μου.

-Φυσικά και έχω δίκιο Άρια! Και ο Άλεξ έχει δίκιο!

-Τι πρέπει να κάνω; τον εκλιπαρώ για βοήθεια.

-Μη ρωτάς εμένα, μόνη σου πρέπει να σκεφτείς τι θα κάνεις.

-Λες να με συγχωρέσει;

-Δεν ξέρω. Εγώ πάντως δεν θα το έκανα τόσο εύκολα! μου λέει ξεκάθαρα.

Τελικά είναι πολύ πιο θυμωμένος μαζί μου από όσο νόμιζα. Και σε αυτήν τη φάση τον χρειάζομαι όσο τίποτα! Ξέρω ότι έκανα λάθος, το παραδέχομαι και θα κάνω τα πάντα για να το διορθώσω. Όμως δεν αντέχω να είμαι τσακωμένη με τον Άρη.

-Συγγνώμη! καταφέρνω να πω κοιτώντας τον στα μάτια.

-Μη ζητάς από εμένα συγγνώμη Άρια. Σε εμένα δεν έκανες τίποτα.. Αλλού χρωστάς τη συγγνώμη! μου λέει ήρεμα αυτή τη φορά.

-Δηλαδή δεν μου κρατάς κακία;

-Δεν θα μπορούσα να σου κρατήσω κακία, όχι για πολύ.. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είμαι ακόμα θυμωμένος μαζί σου.

-Άρη, σε παρακαλώ.. Μην με πολεμάς κι εσύ!

-Δεν σε πολεμάω Άρια, για καλό σου τα λέω όλα αυτά. Ξέρεις ότι έχω δίκιο!

-Φυσικά και το ξέρω Άρη!

-Όμως αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα..

-Αυτό που πρέπει! Θα ζητήσω συγγνώμη, το θέμα είναι αν αυτός θα τη δεχτεί.

-Αν του αποδείξεις ότι πραγματικά μετάνιωσες, θα το κάνει Άρια.

-Αλήθεια το πιστεύεις αυτό;

-Είμαι σίγουρος, δεν έχω κανένα λόγο να σου πω ψέματα. Δεν θα ερχόταν μέχρι εδώ αν δεν νοιαζόταν πραγματικά.

-Μακάρι να έχεις δίκιο!

-Πάντα έχω δίκιο εγώ.. Έλα εδώ, μη στεναχωριέσαι! Όλα θα πάνε καλά.. μου λέει και με παίρνει αγκαλιά.

-Κι αν δεν πάνε; τον ρωτάω.

-Εγώ γιατί είμαι εδώ;

-Σε ευχαριστώ για όλα. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα..

-Εσύ κάτι θα έκανες, πάντως ο Άλεξ θα είχε αφήσει τα κόκαλά του σε κανένα παγκάκι..

-Τι εννοείς; τον ρωτάω έκπληκτη.

-Στη σοφίτα.. Εντάξει, μπορεί να ξεπάγιασε λίγο, αλλά από το παγκάκι πιστεύω πως ήταν καλύτερα.

-Είσαι υπέροχος!

-Ναι, το ξέρω αυτό..

-Μιλήσατε καθόλου;

-Μόνο τα απαραίτητα, παραλίγο να είχαμε και δεύτερο ημίχρονο στο ξύλο.

-Αλήθεια, πώς είναι το μάτι σου; Δεν με άφησες να σε ρωτήσω πριν..

-Όσο καλά μπορεί να είναι..

-Τι του είπες και σου όρμησε;

-Όχι, δεν κατάλαβες καλά.. Εγώ του ορμήσα, δεν θα άντεχα αν δεν το έκανα. Ξέρεις πόσο περίμενα αυτή τη στιγμή; μου λέει περήφανος κιόλας για το κατόρθωμά του.

-Είσαι τραγικός! του φωνάζω.

-Ναι, αλλά κι ο δικός σου δεν έχασε ευκαιρία..

-Έχει φύγει τώρα; τον ρωτάω.

-Εσύ λες να καθόταν να σε παρακαλέσει κι άλλο; Έφυγε το πρωί..

-Σου είπε τίποτα πριν φύγει;

-Ναι, βασικά όχι..

-Άρη; τον ρωτάω με ψαρωτικό ύφος. Κάτι παίζει εδώ..

-Δεν χρειάζεται να μάθεις πώς σε στόλισε..

-Μάλλον όχι.. παρδέχομαι

-Πότε θα φύγεις;

-Άυριο το πρωί. Δεν μπορώ να μείνω για πάντα εδώ.

-Ωραία, τότε σήκω! μου λέει και με τραβάει.

-Γιατί; τον ρωτάω με απορία.

-Θα βγούμε. Ένας Θεός ξέρει πότε θα σε ξαναδώ τώρα.. Ελπίζω να είναι πριν τον αγώνα μεταξύ μας.

-Δεν πιστεύω να ξαναέρθω μέσα σε τρεις εβδομάδες.

-Στα λόγια μου έρχεσαι! Άντε σήκω, ξέχασες πώς είναι Παρασκευή στα Γιάννενα;

-Ευτυχώς όχι! Άντε πάμε..

Την επόμενη μέρα:

Φτάνω στη Θεσσαλονίκη στις δύο το μεσημέρι. Λίγο πριν φτάσω σπίτι μου στέλνει μήνυμα η Ολίβια και όταν την ενημερώνω ότι επέστρεψα κανονίζει έξοδο στο λεπτό. Δεν έχω καμία όρεξη, πραγματικά, αλλά δεν μου αφήνει περιθώρια άρνησης. Εξάλλου, θα είμαστε κοριτσοπαρέα, εγώ, η Έλενα και η Ολίβια. Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο και να μην επισπέυσω τη συνάντησή μου με τον Άλεξ, ελπίζοντας να μαλακώσει όσο το δυνατόν περισσότερο.

Κατά τις εφτάμιση αρχίζω να ετοιμάζομαι. Φοράω το δερμάτινο κολάν μου, μια μαύρη μπλούζα και τα μαύρα μποτάκια μου. Μαύρα από την κορυφή ως τα νύχια, για να ταιριάζουν τα ρούχα μου και με τη διάθεσή μου. Πιάνω δυο τούφες από τα μαλλιά μου στο πλάι - απορώ πού βρίσκω τόση όρεξη - και βάφομαι ελαφρά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ποιος άκουγε την Ολίβια αν έβγαινα όπως να 'ναι..

-Μην αργήσεις πολύ! μου φωνάζει η μαμά πριν φύγω.

Συναντώ τα κορίτσια στο σημείο που έχουμε δώσει ραντεβού και όλες μαζί πηγαίνουμε στο μαγαζί που διάλεξε - ποιος άλλος; - η Ολίβια!

-Ε, γη καλεί Άρια! ακούω την Έλενα να μου λέει, αλλά δεν έχω παρακολουθήσει από την αρχή τη συζήτηση.

-Ε, ναι, συμφωνώ! λέω αφηρημένα και προκαλώ την έκρηξη της Ολίβιας.

-Λοιπόν, ξέχνα λίγο τον Άλεξ πια! Θα βγούμε και θα περάσουμε καλά, δεν τον έχεις ανάγκη! Αν δεν σε θέλει μία δεν τον θέλεις εκατό! Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια! τσιρίζει στη μέση του δρόμου.

-Εγώ τον Άλεξ θέλω όμως.. παραπονιέμαι.

-Αχ, η κατάστασή σου είναι σοβαρή. Ας με βοηθήσει κάποιος! συνεχίζει το δράμα ενώ η Έλενα προσπαθεί να μην σκάσει στα γέλια, όπως κι εγώ άλλωστε.

-Κι εσύ μη γελάς, σε βλέπω! λέει στην Έλενα. Πάμε μέσα και μην ξανακούσω το όνομα Άλεξ για το υπόλοιπο της βραδιάς, θα του κάψω το σπίτι! φωνάζει λίγο πριν μπούμε στο μπαρ.

Καθόμαστε σε ένα τραπέζι και η Ολίβια παραγγέλνει και για τις τρεις. Κάτι μου λέει ότι θα πάρεμβει ο Πάνος στο τέλος για να καταφέρουμε να πάμε σπίτια μας. Η ατμόσφαιρα μυρίζει καψουροδιάθεση..

-Γιατί δεν λέτε και στον Πάνο να έρθει; ρωτάω και βλέπω την Έλενα να πνίγεται σχεδόν με το ποτό της.

Όπα, κάτι συμβαίνει εδώ. Έχασα επεισόδια..

-Δεν ξέρεις; με ρωτάει σοβαρά η Ολίβια.

-Όχι; τις ρωτάω με αβεβαιότητα.

-Αποφασίσαμε να μείνουμε λίγο χώρια. Βασικά, αυτός κυρίως το αποφάσισε, αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση, οπότε συμφώνησα! λέει με εξαιρετική ψυχραιμία η Έλενα.

-Πες μου ότι δεν είναι εξαιτίας αυτής της βλακείας που έκανα.. νιώθω τις τύψεις να με κατακλύζουν.

-Όχι, καμία σχέση.. Σου είχα πει ότι είχαμε εδώ και καιρό κάποια θέματα..

-Πότε συνέβη;

-Προχτές το βράδυ, μου απαντάει μηχανικά.

Είναι πολύ πιο πληγωμένη από ότι αφήνει να φανεί!

-Θέλεις να του μιλήσω; Ο Πάνος νοιάζεται για εσένα..

-Κι εγώ για αυτόν. Απλά κάποια πράγματα δεν είναι τόσο απλά, νομίζω ότι μπορείς να με νιώσεις. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι, θα το αφήσουμε και όπου βγει.. Δεν θέλουμε να πιέσουμε την κατασταση!

-Όπως νομίζεις. Να ξέρεις όμως ότι αν αλλάξεις γνώμη είμαι πάντα πρόθυμη.

-Σε ευχαριστώ πολύ Άρια! με αγκαλιάζει.

-Εντάξει, τελειώσατε τα κλαψουρίσματα τώρα; Αρκετά με ψυχοπλακώσατε, πάμε να χορέψουμε! μας διατάζει και μας τραβάει να σηκωθούμε.

Βρίσκουμε και κάποια άλλα παιδιά από το σχολείο, μεγάλη παρέα που γιόρταζαν τα γενέθλια κάποιου από την παρέα και χωρίς περιστροφές μας καλούν στην παρέα τους. Τους περισσότερους τους γνωρίζω, αλλά δεν κάνουμε και πολλή παρέα.

Όταν το παιδί που έχει γενέθλια φέρνει σφηνάκια, λίγο το κλίμα της παρέας, λίγο ο Άλεξ που μου λείπει αφόρητα με κάνουν να υποκύψω σε ένα και μόνο σφηνάκι. Για πότε το ένα γίνεται δυό, τα δύο γίνονται τρία, τα τρία τέσσερα και πάει λέγοντας δεν το καταλαβαίνω. Κάποια στιγμή έχω πλέον χάσει το μέτρημα και ζαλισμένη όπως είμαι πηγαίνω να ακουμπήσω στο μπαρ μέχρι να συνέλθω. Κάποια στιγμή νομίζω ότι βλέπω μέσα στο πλήθος τον Άλεξ, όμως αμέσως τον χάνω κι έτσι φορτώνω την εικόνα στο ποτό, βέβαιη πως έχω παραισθήσεις.

Απογοητευμένη γυρίζω ξανά στη θέση μου και παραγγέλνω ένα ποτό. Όταν μου το σερβίρουν δεν θυμάμαι καν τι ζήτησα, παρά μόνο το κατεβάζω μονορούφι και νιώθω το στομάχι μου να καίγεται. Αθλήτρια σου λέει μετά..

-Άλλο ένα! λέω στον μπάρμαν, όμως πριν προλάβω να το αγγίξω ένα χέρι αρπάζει το ποτήρι μακριά.

-Σταμάτα. Έχεις γίνει πίτα! ακούω μια γνώριμη φωνή, δεν μπορώ όμως να την προσδιορίσω γιατί πραγματικά είμαι πίτα!

Να 'μαι κι εγώ! Ευτυχώς πρόλαβα να το τελειώσω, γιατί ποιος σας άκουγε! (Πλάκα κάνω, δίκιο θα είχατε!)

Λοιπόν, ελπίζω να σας φάνηκε δυνατό το κεφάλαιο, όπως είχα υποσχεθεί, αλλά παραδέχομαι ότι το έκοψα πάνω στο καλύτερο.. Μουχαχα, πρέπει να περιμένετε μέχρι την Πέμπτη!

Λοιπόν, από τη μια ο Αρης της τα έχωσε για τα καλά και πιστεύω συμφωνείτε οτι είχε δίκιο! Μένει να δούμε αν όντως η Άρια έβαλε μυαλό και πήρε ενα καλό μαθημα..

Α, και ο Άρης ηταν αυτός (ο μόνος) που ενδιαφέρθηκε για τον Άλεξ, για να σας φύγει η απορία..

Και χωρισμός no2 για Πάνο-Ελενα.. Μικρή σημασία έχει βέβαια, αλλά ειναι μια σημαντική λεπτομέρεια! Μου αρέσει να καταστρέφω πράγματα, το έχετε παρατηρήσει έτσι;

Και τέλος, μια Άρια που γίνεται πίτα και μια "γνώριμη φωνη" που προσπαθεί να τη συμμαζέψει. Να μη ρωτησω ποια είναι έτσι, φαντάζομαι καταλαβαινετε όλοι..

Αυτά λοιπον για σημερα, τα υπολοιπα την Πεμπτη!

Και επειδή είμαι πολύ καλη (λέμε τωρα..) θα σας κάνω ενα μικρο σποιλ. Ποια συναντηση - γνωρμια περιμένετε εδώ και καιρό; Ήρθε η ωρα...