Φτάνουμε στο σπίτι μισή ώρα πριν την προπόνηση και ίσα που προλαβαίνω να αλλάξω. Ζητάω από τη μαμά να με πάει αυτή στο γήπεδο, γιατί δεν θέλω να ρισκάρω να πέσω πάνω στον Άλεξ μέσα στο λεωφορείο. Δεν μπορώ να σκεφτώ χειρότερο μέρος για να μιλήσουμε κι έτσι το αναβάλλω για μετά την προπόνηση. Όταν φτάνω στο γήπεδο, περνάω από το γραφείο του Χρήστου για να τον ενημερώσω ότι επέστρεψα και μετά πηγαίνω στα αποδυτήρια να αλλάξω. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ περίεργα που είμαι τόσο κοντά στον Άλεξ, μετά από ό,τι έγινε. Είναι στο διπλανό δωμάτιο, μπορώ να τον ακούσω να φωνάζει στον Πάνο, μάλλον επειδή δεν του επέστρεψε ένα ζευγάρι κάλτσες, τουλάχιστον αυτό μπορώ να συμπεράνω με όσα άκουσα. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβω ότι τα νεύρα του είναι σε άσχημη κατάσταση και ότι γενικά είναι σε κακή διάθεση. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, όμως ήλπιζα για μια φορά να με διαψεύσει ευχάριστα. Ακούω πιο δυνατή τη φωνή του τώρα ͘ έχει βγει στο διάδρομο και πηγαίνει στο γήπεδο.

Ξαφνικά νιώθω ότι θέλω να βάλω τα κλάματα και να τρέξω μακριά! Μακριά από τον Άλεξ, μακριά από την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας, μακριά από όλους και όλα! «Όμως η φυγή δεν είναι λύση» μου ψιθυρίζει ένα κομμάτι του εαυτού μου που έχει καταφέρει να μείνει δυνατό. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, δένω τα κορδόνια μου και ετοιμάζομαι να βγω έξω. «Τα πάντα θα κριθούν από την αντίδρασή του όταν με δει!» σκέφτομαι και βγαίνω στο διάδρομο, όπου πέφτω πάνω στον Πάνο.

-Άρια; Γύρισες; Δεν ήξερα..

Νιώθω απεριόριστα την ανάγκη να βρεθώ στην αγκαλιά του, προκειμένου να μη βάλω τα κλάματα.

-Είδε ότι ήρθες; με ρωτάει.

-Όχι ακόμα..

-Ψυχραιμία! μου προτείνει και με τραβάει έξω.

Με το που πατάω το πόδι μου στο γήπεδο το βλέμμα μου αναζητά ανυπόμονα τον Άλεξ και καρφώνεται πάνω του, όταν τον εντοπίζω να κάνει μόνος του διατάσεις, μακριά από τα υπόλοιπα παιδιά που συζητούν. Η πρώτη μου σκέψη είναι να τρέξω πάνω του και να μπω στη ζεστή αγκαλιά του, όμως αμέσως επανέρχομαι στη θλιβερή πραγματικότητα. Αφοσιωμένος καθώς είναι στις διατάσεις του δεν με έχει προσέξει ακόμα, μέχρι τη στγιμή που βγαίνει ο Χρήστος και φωνάζει να μαζευτούμε. Το βλέμμα του σηκώνεται από το έδαφος όπου ήταν καρφωμένο όση ώρα ήταν σκυμμένος και αμέσως πέφτει πάνω μου, σαν να ήξερε ότι είμαι εδώ! Το πρόσωπό του παίρνει μια μορφή έκπληξης, όμως αμέσως μετά απομακρύνει το βλέμμα του κοιτάζοντας αλλού και πλησιάζει τα παιδιά.

Τέλεια.. Με αποφεύγει! Τι περίμενα όμως; Οφείλω να παραδεχτώ ότι το δίκιο γέρνει προς το μέρος του αυτή τη φορά, οπότε το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να σκεφτώ πώς θα καταφέρω να τον ηρεμήσω.

-Άλεξ! Ξεκίνα ζέσταμα! Λέει ο Χρήστος και φεύγει πρώτος τρέχοντας.

Μένω τελευταία μαζί με τον Πάνο που έρχεται να τρέξει δίπλα μου, όπως καθέ φορά, αφού τρέχουμε σε δυάδες και ο Άλεξ πηγαίνει μόνος του μπροστά, ως αρχηγός.

Καθ' όλη τη διάρκεια της προθέρμανσης ο Άλεξ αποφεύγει μέχρι και να με κοιτάξει, για να μην αναφέρω το γεγονός ότι δεν με έχει πλησιάσει στα δύο μέτρα.

-Σήμερα θα παίξουμε! Θα σας χωρίσω στα δύο, αλλά όχι βασικούς – αναπληρωματικούς. Θα παίξετε ανάμεικτα, θέλω να δοκιμάσω κάτι. Να αποφύγετε τα σκληρά μαρκαρίσματα, αλλά μην αφήνετε τις φάσεις. Έχουμε σχεδόν δυο εβδομάδες μπροστά μας μέχρι τον αγώνα με την Κέρκυρα. Λοιπόν, από τη μία ομάδα...

Μας χωρίζει σε διαφορετικές ομάδες με τον Άλεξ, αλλά τουλάχιστον είμαι στην ίδια με τον Πάνο και αυτό με παρηγορεί κάπως. Στο μεταξύ έχει ξεκινήσει να βρέχει κιόλας και βλέπω να γλιστράμε όλη την ώρα..

Ξεκινάμε να παίζουμε, ενώ η βροχή υποχωρεί. Μπαίνω παθητικά στο παιχνίδι. Ήξερα ότι η μία προπόνηση που έχασα θα μου κόστιζε και πραγματικά ευχαριστώ τον εαυτό μου που αποφάσισε να γυρίσει σήμερα! Σιγά σιγά καταφέρνω να πάρω τα πάνω μου και κερδίζω με ατομική προσπάθεια τη μπάλα. Βλέπω αρκετό χώρο μπροστά μου και ξεκινάω να ανεβαίνω, μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι το άτομο που έρχεται να με μαρκάρει είναι ο Άλεξ.

Προς στιγμήν τα χάνω, όμως ευτυχώς είναι μακριά ακόμα κι έτσι προλαβαίνω να ανακτήσω την αυτοπεποίθησή μου και να τον αντιμετωπίσω. Τον έχω φτάσει πια σε απόσταση αναπνοής και προσπαθώ να σκεφτώ μια έξυπνη τρίπλα για να τον περάσω. Όπως τρέχει με φόρα έχει τα πόδια του περισσότερο ανοιχτά από όσο θα έπρεπε και βρίσκω την ευκαιρία να περάσω τη μπάλα ανάμεσά τους. Πετυχαίνει και κάνω έναν ελιγμό για να τον προσπεράσω και να αποκτήσω ξανά τον έλεγχο της μπάλας, όμως το αριστερό μου πόδι γλιστράει στο βρεγμένο και γεμάτο λάσπη γήπεδο, με αποτέλεσμα να γυρίζει στο πλάι και να προσγειώνομαι σιγά σιγά στο έδαφος. Πριν κοπανήσω κάτω νιώθω ένα τράβηγμα στη φανέλλα και συνειδητοποιώ ότι ο Άλεξ προσπάθησε να με κρατήσει όρθια, όμως η ζημιά έχει ήδη γίνει.

Ο αριστερός μου αστράγαλος πονάει τόσο που με κάνει να βγάλω ένα δυνατό επιφώνημα ενώ πέφτω στο έδαφος. Αμέσως έρχονται όλοι από πάνω μου και με βοηθούν να σηκωθώ, όμως είναι αδύνατο να το πατήσω.

-Δεν μπορώ να το πατήσω! Πεθαίνω από τον πόνο.. κλαψουρίζω.

-Διάστρεμμα! κάνει αμέσως τη διάγνωση ο Χρήστος που με στηρίζει από τη μία πλευρά.

Παίρνω όρκο ότι ο Άλεξ με κράτησε να σηκωθώ από την άλλη πλευρά, όμως πλέον δίπλα μου βρίσκεται ο Πάνος και ο Άλεξ στέκεται πίσω μου προσπαθώντας να φανεί αδιάφορος. Και το καταφέρνει αρκετά καλά..

Με μεταφέρουν αμέσως στο ιατρείο, όπου ο γιατρός της ομάδας μου προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, μου ρίχνει αντιψυκτικό και προσπαθεί να με σηκώσει για να το πατήσω. Με το ζόρι τα καταφέρνω, ενώ από μέσα μου βρίζω τη μαύρη μου την τύχη, ενώ εύχομαι να είχα μείνει άλλη μια μέρα στα Γιάννενα. Δεν θα ήμουν με σακατεμένο πόδι τώρα και θα ήμουν ακόμα μακριά από τον πιο ψυχρό Άλεξ που έχω δει ποτέ.. Χίλιες φορές προτιμούσα να μου φώναζε, να με έβριζε, να άρχιζε πάλι τις ζήλιες του, παρά να αγνοεί παντελώς την παρουσία μου. Ούτε να με φτύσει που λέμε..

Μέχρι το τέλος της προπόνησης είμαι αρκετά καλύτερα, πονάω ακόμα, αλλά τουλάχιστον μπορώ να περπατήσω. Πηγαίνω στα αποδυτήρια να αλλάξω και να μαζέψω τα πράγματά μου, πριν τελειώσουν οι υπόλοιποι και περιμένω στην έξοδο για να - προσπαθήσω τουλάχιστον – να μιλήσω στον Άλεξ. Βγαίνουν σχεδόν όλοι, όμως εκείνος αργεί. Τα λεπτά συνεχίζουν να περνούν βασανιστικά και έχουν μείνει μέσα μόνο ο Πάνος με τον Άλεξ. Βλέπω τον Πάνο να βγαίνει μόνος του και έρχεται κοντά μου.

-Τι είπε ο γιατρός;

-Διάστρεμμα. Μέχρι το Σάββατο τίποτα και μετά θα ξεκινήσω ατομικό.

-Τι ατυχία.. Τουλάχιστον θα προλάβεις τον αγώνα.

-Ναι.. λέω ανήσυχη κοιτώντας προς τα μέσα περιμένοντας να εμφανιστεί ο Άλεξ.

-Έρχεται. Προσπαθήστε να τα βρείτε, σε παρακαλώ! μου λέει ο Πάνος.

-Αυτό εξαρτάται από τον Άλεξ Πάνο..

-Να τος! Σαν αφήνω μόνους, πάρε με να μου πεις, λέει και φεύγει.

Τον βλέπω να πλησιάζει με τα ακουστικά του και φαίνεται ότι προσπαθεί πολύ για να φανεί αδιάφορος. Πλησιάζει και ετοιμάζεται να με προσπεράσει, ενώ εγώ είμαι εντελώς ανίκανη να αντιδράσω. Δεν αντέχω να με αγνοεί έτσι, όμως τελικά κοντοστέκεται και γυρίζει να με κοιτάξει.

-Τι σου είπε ο γιατρός; Με ρωτάει και προσπαθώ να ερμηνεύσω αν πίσω από την ερώτησή του κρύβεται πραγματικά ένα τυπικό ενδιαφέρον ή αν ακόμα νοιάζεται για εμένα.

-Διάστρεμμα. Εκτός μέχρι το Σάββατο και μετά ατομικό μέχρι να είμαι έτοιμη.. η φωνή μου ίσα που καταφέρνει να βγει από μέσα μου.

-Περαστικά! μου λέει και πάει να φύγει πάλι.

-Άλεξ! καταφέρνω να πω.

Δεν μου απαντάει, απλά γυρίζει και με κοιτάζει με ερωτηματικό.

-Πρέπει να μιλήσουμε.. λέω αποφεύγοντας να τον κοιτάξω.

-Δεν έχουμε να πούμε κάτι.. μου λέει σε ήρεμο τόνο, που απορώ με την ψυχραιμία του.

-Συγγνώμη! λέω και δεν μπορώ να ελέγξω τα δάκρυα που φεύγουν από τα μάτια μου.

-Πάμε κάπου αλλού να μιλήσουμε! μου λέει και μου δείχνει με το κεφάλι του το Χρήστο που έρχεται προς το μέρος μας.

Γνέφω καταφατικά και σηκώνω το σάκο μου, όμως δυσκολεύομαι να περπατήσω. Ο Άλεξ το καταλαβαίνει και στη στιγμή μου παίρνει το σάκο από τα χέρια και με πιάνει από τη μέση.

-Στηρίξου πάνω μου! λέει, όμως διατηρεί τη ψυχρότητα στο ύφος του και αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια.

-Ευχαριστώ.. λέω σιγανά και προχωράμε προς τη στάση του λεωφορείου.

Αυτό που προσπαθούσα να αποφύγω πριν, όμως η απόσταση για τα σπίτια μας είναι υπερβολικά μεγάλη για να περπατήσω με στραμπουληγμένο αστράγαλο.

-Πώς είναι ο Άγγελος; αποφασίζει να σπάσει κάποια στιγμή τη σιωπή μέσα στο λεωφορείο, όμως μπορώ να διακρίνω μια μικρή ειρωνία στο ύφος του.

-Καλά.. απαντάω μονολεκτικά.

Πρέπει να αποφύγουμε όσο είναι δυνατόν κάθε αναφορά στον Άγγελο, καθώς γνωρίζω ότι αυτή θα κάνει μόνο χειρότερα τα πράγματα.

Δεν μιλάμε καθόλου στην υπόλοιπη διαδρομή, μέχρι που φτάνουμε στη στάση που κατεβαίνουμε, απέναντι από το πάρκο. Το πάρκο, το καλύτερο μέρος να μιλήσουμε, έχουν γίνει τόσα και τόσα εδώ..

Με βοηθάει να κατέβω και σαν να έχει διαβάσει τη σκέψη μου με τραβάει να περάσουμε απέναντι και μπαίνουμε στο πάρκο. Κατευθύνομαι προς τα παγκάκια, καθώς το πόδι μου δεν μπορεί να αντέξει άλλο το βάρος μου και πρέπει να κάτσω επειγόντως. Όμως το ένα παγκάκι είναι σπασμένο, το παγκάκι που είχαμε.. Εντάξει, πρέπει να καθαρίσω το μυαλό μου και να συγκεντρωθώ. Κάθομαι στο άλλο παγκάκι και ο Άλεξ μένει όρθιος απέναντί μου περιμένοντας από εμένα να μιλήσω. Ψάχνω να βρω τις κατάλληλες λέξεις, είχα κάνει ολόκληρες πρόβες πριν, αλλά τώρα δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη.

-Εγώ.. Δεν ξέρω.. Συγγνώμη Άλεξ! λέω ενώ τα δάκρυα ξεχύνονται από τα μάτια μου ξανά και γίνονται ένα με τη βροχή που μόλις ξεκίνησε.

-Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω τώρα; Να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω δεν πειράζει; Να συνεχίσουμε σαν να μην έγινε τίποτα; Τι περίμενες; Ότι θα γυρνούσες και θα ήταν ξανά όλα όπως πριν;

-Εγώ.. Δεν.. δεν καταφέρνω να σχηματίσω μια πρόταση, ενώ πλέον έχω πλαντάξει στο κλάμα.

-Σταμάτα να κλαις! Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι.. λέει και λαμβάνω επιτέλους ένα θετικό μήνυμα.

Σηκώνω τα μάτια μου με ελπίδα εξαιτίας αυτού που μόλις είπε, όμως αμέσως μου την παίρνει πίσω.

-Εννοώ ότι δεν σου πάει να κλαις, μη κάνεις την ευαίσθητη, γιατί δεν είσαι! με γειώνει απότομα.

-Ξέρω ότι φταίω, αλλά σου ζητάω συγγνώμη!

-Δεν μπορείς να διορθώσεις τα πάντα με ένα συγγνώμη Άρια! Και κάποια στιγμή πρέπει να μάθεις να πληρώνεις τις συνέπειες των πράξεών σου..

-Σε αγαπάω Άλεξ.. λέω απελπισμένα.

-Φαίνεται όχι όσο τον Άγγελο.. λέει με τη γνωστή του ειρωνία.

-Τι μπορώ να κάνω για να σου το αποδείξω; Είμαι εδώ, γύρισα. Έκανα λάθος, το παραδέχομαι και σου ζητάω συγγνώμη! Πες μου τι άλλο θέλεις να κάνω για να με συγχωρέσεις..

-Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις.. Ειλικρινά, έχουν διαλυθεί τα πάντα μέσα μου!

-Μου είχες πει ότι.. με αγαπάς! του θυμίζω και δεν με νοιάζει για το πόσο απελπισμένη δείχνω.

-Αυτό δεν αλλάζει το πόσο θυμωμένος και απογοητευμένος είμαι μαζί σου..

Δεν απαντάω, δεν ξέρω τι να πω. Μονάχα κλαίω, κλαίω ασταμάτητα και έχω γίνει ένα με την καταρρακτώδη βροχή που με έχει κάνει να ξεπαγιάσω και να τουρτουρίζω από το κρύο. Ο Άλεξ το παρατηρεί, βγάζει το μπουφάν του και μου το δίνει, αποφεύγοντας όμως να με κοιτάξει.

-Άλεξ όχι! Βρέχει τόσο πολύ.. προσπαθώ να αρνηθώ.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει μόνο με το φούτερ! Ήδη νιώθω αρκετές τύψεις..

-Φόρα το γαμώτο! Για μια φορά κάνε αυτό που σου λένε χωρίς να φέρεις αντίρρηση! φωνάζει και δεν έχω άλλη επιλογή από το να το πάρω. Το λεπτό αθλητικό μπουφάν μου δεν βοηθούσε και πολύ..

Ακολουθούν στιγμές με σιωπής, με εμένα να συνεχίζω να πλαντάζω στο κλάμα και τον Άλεξ να φέρνει βόλτες πάνω κάτω στο πάρκο, κλωτσώντας το ήδη κατεδαφισμένο παγκάκι.

-Η απόφασή σου είναι οριστική; τολμώ να τον ρωτήσω.

Δεν απαντάει, παρά κλωτσάει ξανά το παγκάκι και βρίζει σχεδόν από μέσα του.

-Χρειάζομαι μια απάντηση Άλεξ.. παρακαλώ με λυγμούς.

-Γιατί για να τρέξεις στον Άγγελο αν σου αφήσω το ελεύθερο; με ειρωνεύεται ξανά.

-Σταμάτα να λες μαλακίες!! φωνάζω μέσα από τους λυγμούς μου και σηκώνομαι όρθια, ξεχνώντας προς στιγμήν το τραυματισμένο μου πόδι.

-Συγγνώμη, δεν το εννοούσα! Κάτσε κάτω, δεν πρέπει να το πατάς! μου λέει πιο μαλακά, αλλά έχω πάρει φωτιά τώρα.

-Τότε ας μην το έλεγες! Σταμάτα να το παίζεις θιγμένος όλη την ώρα και απλά θυμήσου πόση κατανόηση έδειξα με την τσούλα τη Δανάη! φωνάζω.

-Το έκανες για να μπορείς να μου το χτυπάς όποτε βρίσκεσαι σε ανάγκη;

-Δεν το είπες αυτό! Ζητάω λίγη κατανόηση, κόντεψε να μείνει ανάπηρος! του φωνάζω και ως απάντηση παίρνω άλλη μια κλωτσιά στο παγκάκι.

-Και σταμάτα επιτέλους να συνεχίζεις να καταστρέφεις αυτό το ηλίθιο παγκάκι! φωνάζω.

-Τελειώνω αυτό που άρχισα..

-Τι εννοείς;

-Τίποτα.. Απλά ήσουν τόσο απασχολημένη με αυτόν και κάπου έπρεπε να ξεσπάσω!

-Εσύ έσπασες το παγκάκι;

-Ναι, θα με κρίνεις και για αυτό;

-Θέλω μια απάντηση Άλεξ.. του υπενθυμίζω.

Σκέφτεται για λίγο αναστενάζοντας, περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά για να με στείλει με τη μία στον άλλο κόσμο.

-Την ξέρεις ήδη, δεν άλλαξε τίποτα.. μου λέει και νιώθω σαν να με πυροβόλησε μόλις εν ψυχρώ.

Τον κοιτάζω επίμονα για λίγες στιγμές μέσα στα μάτια του. Βλέπω μέσα τους θυμό, απογήτευση, όμως βλέπω ότι με νοιάζεται ακόμα! Ζήτω ο εγωισμός σου Άλεξ!

Σκουπίζω τα μάτια μου, παίρνω το σάκο μου από το παγκάκι και βγάζω το μπουφάν του. Το αφήνω στο παγκάκι και του ρίχνω μια τελευταία ματιά πριν φύγω.

-Μην τολμήσεις να αφήσεις το μπουφάν! μου λέει αλλά τον αγνοώ.

Μόλις αφαίρεσε ο ίδιος από τον εαυτό του το δικαίωμα να μου λέει τι θα κάνω. Δεν μου είναι τίποτα για να είμαι υποχρεωμένη να τον ακούσω.

-Τουλάχιστον άφησέ με να σε πάω στο σπίτι, το πόδι σου είναι χάλια! τον ακούω να λέει πίσω μου, ενώ απομακρύνομαι.

Γυρνάω προς το μέρος του κάνοντάς του νόημα με το χέρι μου να μην τολμήσει να με ακολουθήσει και δεν του αφήνω κανένα περιθώριο να το αρνηθεί. Σκουπίζω τα μάτια μου, τον κοιτάζω για μια τελευταία φορά και παίρνω το δρόμο για το σπίτι μου..

Αυτό ήταν λοιπόν; Το τέλος μας; Αρνούμαι να το πιστέψω, αλλά δεν μου άφησε άλλη επιλογή..

Μη με σκοτώσετε εσείς οι #αρεξ!! :( Συγγνώμη που σας το έκανα αυτό, αλλά... 

Σκληρό, το ξέρω, αλλά έπρεπε να γίνει! 
Να είστε επιεικείς στα σχόλια :Ρ

Τα λέμε Πέμπτη!! <3 Καληνύχτα..