Δευτέρα απόγευμα

-Τελειώσαμε για σήμερα, είστε ελεύθεροι. Αλλά πριν φύγετε να ευχηθούμε όλοι στην Άρια καλή τύχη στην αποστολή στην Εθνική και να γυρίσει νικήτρια, λέει ο Χρήστος και με πιάνουν οι ντροπές μου.

Αύριο το πρωί φεύγω για Αθήνα - μαζί με την Φωτεινή, θα περάσουμε υπέροχα - οπότε είναι η τελευταία μου προπόνηση πριν φύγω. Σε έξι μέρες είναι ο αγώνας με τη Γεωργία στην Τυφλίδα, όπου θα φτάσουμε το Σάββατο το μεσημέρι. Είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη αν και πρέπει να συγκρατηθώ γιατί το πιθανότερο είναι να μην παίξω καν. Χαιρετάω τα παιδιά και πηγαίνω στο γραφείο του Χρήστου για τις τελευταίες λεπτομέρειες, ενώ ο Άλεξ θα με περιμένει για να φύγουμε μαζί.

-Λοιπόν, πρέπει να έχεις μαζί σου ταυτότητα ,διαβατήριο, το δελτίο σου, κάποια ρούχα για κάθε περίπτωση.

-Ωραία. Νομίζω πως τα θυμάμαι όλα.

-Και φυσικά μην ξεχάσεις τα παπούτσια! Αυτά της προπόνησης, του αγώνα και ένα ζευγάρι εφεδρικά.

-Εντάξει, μην με αγχώνεις!

-Βασικά, εγώ αγχώνομαι περισσότερο από εσένα. Έχεις καταλάβει τι πρόκειται να γίνει;

-Ναι, απλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι για να μην αγχώνομαι.

-Εντάξει. Απλά θέλω να σιγουρευτώ ότι θα πάνε όλα τέλεια!

-Θα προσπαθήσω για το καλύτερο.

-Ωραία, πρέπει να ξεκουραστείς για να είσαι πανέτοιμη αύριο. Θα πας στο σχολείο τις πρώτες ώρες;

-Ναι, για να γλιτώσω τις απουσίες. Έχω μαζέψει πάρα πολλές.

-Πες ότι θέλεις να αποχαιρετήσεις τον καλό σου...

-Όχι! Βασικά ναι, αλλά μπορούμε να μην το συζητήσουμε αυτό τώρα.

-Συμφωνώ. Λοιπόν τι ώρα βγαίνετε για διάλειμμα;

-Δέκα παρά δέκα με δέκα ακριβώς.

-Ωραία, οπότε στις δέκα θα περάσω να σε πάρω για να πάμε στο σταθμό.

-Δεν χρειάζεται να μπεις σε τέτοιο κόπο, θα πάρω το λεωφορείο.

-Μην το σκέφτεσαι! Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω μόνη σου. Θέλω να είμαι σίγουρος ότι θα είσαι εκεί στην ώρα σου και εξάλλου πρέπει να σου δώσω τα τελευταία έγγραφα που θα είναι έτοιμα σήμερα το βράδυ.

-Εντάξει τότε. Σε ευχαριστώ πολύ για όλα!

-Μην το συζητάς. Λοιπόν, θα τα πούμε αύριο.

-Εντάξει, καλό βράδυ.

Πηγαίνω να μαζέψω τα πράγματά μου και βρίσκω τον Άλεξ που με περιμένει απ' έξω χαζέυοντας στο κινητό του. Τον πλησιάζω για να τον φιλήσω όμως με σταματάει και βλέπω ότι έχει πάρει τη σπαστική, θυμωμένη φάτσα του και αναρωτιέμαι τι στο καλό έπαθε πάλι!

-Τι έπαθες; τον ρωτάω αλλά δεν παίρνω απάντηση.

Μόνο με κοιτάει με αυτό το βλέμμα που αν μπορούσε θα σκότωνε και δεν μιλάει, γεγονός που μου τη δίνει ακόμα περισσότερο.

-Θες να μου πεις τι σκατά έπαθες πάλι και κάνεις έτσι;

-Αλήθεια, δεν ξέρεις;

-Όχι, να μυρίσω τα νύχια μου για το τι μαλακία σου καρφώθηκε πάλι στο μυαλό;

-Μαλακία; Μαλακία είναι αυτό; ουρλιάζει σχεδόν και μου βάζει το κινητό του μέσα στα μούτρα για να δω μια φωτογραφία που έχει ανεβάσει ο Άρης.

Στη μέση είμαι εγώ, δεξιά μου ο Άρης και αριστερά ο Άγγελος και αγκαλιαζόμαστε όλοι μαζί. Γαμώτο σου Άρη, τι πας και ανεβάζεις χωρίς να με ρωτήσεις; Και την βάζεις και εξώφυλλο..

-Και λοιπόν; τον ρωτάω ατάραχη.

-Πλάκα μου κάνεις; Τσακωθήκαμε τόσο για τον Άγγελο και βλέπω φωτογραφία να είστε αγκαλιά; Δηλαδή πώς πρέπει να αντιδράσω;

-Μπορείς να χαλαρώσεις; Δεν είμαστε μόνοι μας στη φωτογραφία, είναι και ο Άρης ο οποίος είχε γενέθλια και θέλησε απλά να βγάλει μια φωτογραφία με τους καλύτερούς του φίλους!

-Οι οποίοι τυχαίνει να ήταν ζευγάρι.

-Και;

-Και; Μήπως θέλεις να δεις και το σχόλιο από κάτω; Δες το! μου φωνάζει και μου βάζει ξανά το κινητό στα μούτρα.

-Ναι, δώσ' το μου να το φάω κιόλας βλάκα!

Διαβάζω κάτω από τη φωτογραφία το σχόλιο του Γιάννη - κολλητού του Άγγελου - : «Τριάδα φωτιά! #σαν_να_μην_πέρασε_μια_μέρα». Ηλίθιε Γιάννη, τι πήγε στραβά με εσένα;

-Ποιος στο διάολο είναι αυτός Άρια και με ποιο δικαίωμα κάνει τέτοια σχόλια;

-Είναι ο κολλητός του Άγγελου, δεν θα απολογηθώ για ό,τι μαλακία πάει και γράφει!

-Σοβαρά τώρα; Προφανώς και δεν το έβγαλε από το μυαλό του, κάτι θα είδε.

-Ναι μας είδε να πηδιόμαστε, το βρήκες!

-Τι;;; με ρωτάει και τα μάτια του κοντεύουν να πεταχτούν έξω.

-Είσαι βλάκας Άλεξ;

-Τι είπες μόλις τώρα;

-Έχεις προβλήματα, αλήθεια! Προφανώς και σε κοροϊδεύω! Πόσο μυαλό θέλει να το καταλάβεις;

-Αυτό δεν ήταν καθόλου αστείο Άρια! Δεν το πιστεύω ότι είπες κάτι τέτοιο, έστω και για αστείο!

-Κι εγώ δεν πιστεύω ότι κάνεις έτσι για μια φωτογραφία!

-Και ποιος ξέρει τι άλλο έγινε εκεί πέρα ενώ μου υποσχόσουν ότι θα μείνεις μακριά του και...

-Μπορείς να χαλαρώσεις; Είναι απλά μια φωτογραφία γαμώτο! Αποφασίσαμε να μείνουμε φίλοι και βγάλαμε μια φωτογραφία, όχι μόνοι μας! φωνάζω πλέον και δεν με νοιάζει αν θα με ακούσει ο Χρήστος ή ακόμα και ο πρόεδρος της ομάδας ή ο πρωθυπουργός. Με έχει βγάλει εκτός εαυτού!

-Φίλοι; Σοβαρά τώρα;

-Ναι φίλοι! Προφανώς σου είναι δύσκολο να το καταλάβεις γιατί με όλες τις πρώην σου - ούτε καν πρώην βασικά, με όλες αυτές που τις πηδούσες - ούτε καν τους μιλάς πια. Ε λοιπόν, μάθε ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο κόπανοι με εσένα, έχουμε αισθήματα!

-Εγώ λοιπόν είμαι ο αναίσθητος; Που ζήλεψα όσο ποτέ στη ζωή μου επειδή ήσουν μαζί του και ένας θεός ξέρει μέχρι πού άπλωσε το χέρι του!

-Σου ξαναλέω, δεν είναι όλοι ίδιοι με εσένα. Μόνο εσύ θα έκανες κάτι τέτοιο! το τραβάω και το ξέρω, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να συγκρατήσω το θυμό μου αυτή τη στιγμή.

-Τι είπες; Τι είπες μόλις τώρα;

-Ότι εσύ είσαι κόπανος, ενώ ο Άγγελος δεν είναι! Τι δεν καταλαβαίνεις; φωνάζω και αμέσως το μετανιώνω.

Δεν έπρεπε να το πω αυτό. Γαμώτο δεν πρέπει να τον συγκρίνω με τον Άγγελο, αυτό μπορεί να τον σκοτώσει. Ξέρει και ξέρω ότι ο Άγγελος είναι πολύ καλός για εμένα, ενώ αυτός όχι, αλλά δεν χρειάζεται να του το χτυπάω. Εξάλλου, όσο κακός, όσο κόπανος κι αν είναι εγώ αυτόν θέλω. Αλλά γιατί πρέπει να είναι τόσο δύσκολο, γαμώτο!

-Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί κάθεσαι και προσπαθείς μαζί μου αντί να τρέξεις στον Άγγελο! Είστε αλήθεια τέλειοι ο ένας για τον άλλον, οπότε γιατί είσαι εδώ και τσακώνεσαι μαζί μου; Και ακόμα περισσότερο γιατί στα σκατά κάθομαι και χάνω το χρόνο μου μαζί σου, αφού αυτό δεν πρόκειται να βγάλει πουθενά!

-Όντως χάνεις το χρόνο μου μαζί σου; Αυτό ήταν λοιπόν, ήθελες να περάσεις απλά λίγο χρόνο μέχρι να με βαρεθείς; ωρύομαι.

-Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο, απλά.. προσπαθεί να δικαιολογηθεί αλλά τον διακόπτω.

-Αλλά τι; Υποτίθεται ότι είμαστε μαζί αλλά το μόνο που κάνουμε είναι να τσακωνόμαστε συνέχεια και...

-ΤΙ συμβαίνει παιδιά; ακούω μια φωνή πίσω μου και έντρομη γυρνώ για να αντικρίσω τον Χρήστο.

Όχι! Όχι τώρα! Γαμώτο, πόση σκέψη ήθελε να πάμε να τσακωθούμε κάπου αλλού και όχι στο γήπεδο!! Σκατά, σκατά σκατά! -Και πρέπει να σταματήσω να βρίζω όλη την ώρα, ακόμα κι αν αυτό είναι από μέσα μου!

-Τίποτα, απλά μιλούσαμε.. προσπαθεί να δικαιολογηθεί ο Άλεξ, αλλά ποιος να τον πιστέψει;

-Δεν είστε σοβαροί έτσι! Βρήκατε την ώρα να τσακωθείτε! Γαμώτο, Άρια φεύγεις αύριο για την Εθνική. Το καλό που σας θέλω βρείτε τα, γιατί αν εξαιτίας του δεν τα πας καλά στην αποστολή, εσύ Άρια καλύτερα να μην γυρίσεις καθόλου, ενώ εσένα Άλεξ θα σε θάψω ζωντανό! Το εννοώ!

Κανείς από τους δυο μας δεν μιλάει. Όταν αρχίσαμε να τσακωνόμαστε δεν φαντάστηκα καν ότι θα πήγαινε τόσο μακριά. Απλά πίστευα ότι σε δέκα λεπτά θα είμαστε ξανά καλά, θα ζητήσουμε συγγνώμη ο ένας στον άλλον και θα το ξεχάσουμε. Όπως κάνουμε πάντα. Όμως γαμώτο, του είπα βαριά πράγματα και βλέπω στο πρόσωπό του ότι κάτι έχει σπάσει μέσα του. Τον πλήγωσα γαμώτο, τον πλήγωσα και τη στιγμή που το έκανα το ήξερα! Ήξερα ότι θα τον πονέσει να τον συγκρίνω με τον Άγγελο, όμως παρόλα αυτά το έκανα. Γαμώτο! Και τι άλλο; Α, γαμώτο!

-Τουλάχιστον μπορείτε να πάτε κάπου αλλού να τσακωθείτε; Πρέπει να κλειδώσω.

-Ναι, συγγνώμη Χρήστο! απολογείται ο Άλεξ και παίρνει το σάκο του από κάτω, κατευθυνόμενος προς την έξοδο. Χωρίς εμένα. ΓΑΜΩΤΟ!

-Καληνύχτα Χρήστο, θα τα πούμε αύριο. Και συγγνώμη..

-Άρια, περίμενε! Δεν ξέρω γιατί στο καλό τσακωθήκατε πάλι αλλά αύριο που θα φύγεις πρέπει να το αφήσεις πίσω όλο αυτό, είτε τα ξαναβρείτε είτε όχι. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι σκοπεύετε να κάνετε τώρα, αλλά δεν πρέπει να το αφήσεις να σε επηρεάσει. Θυμήσου, σου είπα ότι πρέπει να είσαι ήρεμη και ξεκούραστη.

-Εντάξει, θα τα πούμε αύριο, καληνύχτα.

-Τι θα κάνω με εσάς τους δυο.. νομίζω πως τον ακούω να λέει ενώ βγαίνω έξω.

Δεν είμαι και σίγουρη όμως. Εγώ να δω τι θα κάνω με εμάς τους δύο.. Βασικά με το άδειο το κεφάλι μου!

Βγαίνω από τα αποδυτήρια και αναζητώ με το βλέμμα μου τον Άλεξ. Τον βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο να κατευθύνεται προς τη στάση. Περνάω τρέχοντας το δρόμο, ενώ ακούω κόρνες και νιώθω οδηγούς να με βρίζουν. Ενώ κοντεύω να φτάσω στο πεζοδρόμιο στα αυτιά μου αντηχεί ήχος από παρατεταμένο φρενάρισμα και όταν γυρίζω προς τα δεξία βλέπω ένα μαύρο αυτοκίνητο να έχει σταματήσει μόλις λίγα εκατοστά πριν με χτυπήσει. Έντρομη και σοκαρισμένη δεν μπορώ καν να κουνήσω τα πόδια μου, ενώ ο οδηγός κατεβαίνει από το αυτοκίνητο ανήσυχος και έρχεται κοντά μου για να δει αν με χτύπησε. Ενώ προσπαθώ να συνέλθω βλέπω τον Άλεξ να τρέχει προς το μέρος μου επίσης σοκαρισμένος.

-Σε χτύπησα; Είσαι καλά; με ρωτάει ο οδηγός.

-Όχι, μην ανησυχείτε, είμαι μια χαρά. Δεν με χτυπήσατε καν!

-Ευτυχώς Παναγιά μου! Μα κι εσύ βρε κοπέλα μου δεν βλέπεις καθόλου μπροστά σου; Πού έχεις το μυαλό σου; με ρωτάει και άντε να εξηγήσω.

-Άρια!!! Είσαι καλά; φωνάζει ο Άλεξ τρέχοντας.

-Ναι! απαντάω χαρούμενη κάπως αφού βλέπω στα μάτια του πόσο ανησύχησε.

-Χρειάζεσαι κάποια βοήθεια; με ρωτάει ξανά ο οδηγός,

-Όχι, είμαι εντάξει, ευχαριστώ! Συγγνώμη που σας τρόμαξα.

-Ευτυχώς δεν έτρεχα να λες. Άλλη φορά να είσαι πιο προσεκτική.

-Θα είμαι και πάλι συγγνώμη! λέω ενώ μπαίνει ξανά στο αμάξι του και εγώ με τον Άλεξ ανεβαίνουμε στο πεζοδρόμιο.

-Δεν ξέρεις πόσο με τρόμαξες! λέει ενώ με σφίγγει στην αγκαλιά του.

-Είναι εντάξει! λέω ενώ είμαι έτοιμη να λυγίσω.

-Αν πάθαινες κάτι... Ειλικρινά δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να συμβεί. Και να σκεφτείς ότι όλο αυτό έγινε εξαιτίας μου!

-Όχι Άλεξ, αυτό δεν έχει καμιά σχέση με εσένα! Μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Εγώ ήμουν απρόσεκτη και πέρασα χωρίς να κοιτάξω το δρόμο! Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για κάτι που δεν φταις.

-Αν δεν είχα φύγει μόνος μου, αν δεν σε είχα αφήσει...

-Σε παρακαλώ, σταμάτα να το κάνεις αυτό. Εξάλλου δεν έγινε τίποτα, είναι όλα εντάξει!

-Αν πάθαινες κάτι θα πέθαινα!! μου λέει και κολλάει τα χείλη του στα δικά μου.

Δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου κατά τη διάρκεια του φιλιού μας και όταν το καταλαβαίνει σταματάει για να μου σκουπίσει τα μάτια.

-Συγγνώμη! μου λέει όμως εγώ είμαι αυτή που χρωστάω όχι μία, αλλά χίλιες συγγνώμες.

-Εγώ συγγνώμη, για όλα. Δεν έπρεπε να σου μιλήσω έτσι πριν, δεν εννοούσα όσα είπα. Απλά ήμουν θυμωμένη και δεν μπορούσα να ελέγξω το στόμα μου.

-Ο Άγγελος...

-Δεν θέλω να ασχολούμαστε συνέχεια με τους άλλους. Ούτε να τσακωνόμαστε εξαιτίας τρίτων. Είμαι εδώ, μαζί σου τώρα. Σε θέλω και με θέλεις, τι σημασία έχουν όλα τα άλλα;

-Δεν έχουν;

-Για εμένα όχι, ούτε και για εσένα πρέπει! Κουράστηκα πάντα να επεμβαίνει κάποιος τρίτος και να χαλάει αυτό που έχουμε.

-Κι εγώ κουράστηκα ο Άγγελος να επεμβαίνει ακόμα στη ζωή σου.

-Μα δεν επεμβαίνει. Στα αλήθεια, αν ήξερες πώς σκέφτεται..

-Δεν θέλω να ξέρω..

-Άλεξ, δεν με έχει ξεπεράσει, ακόμα πονάει. Όμως δεν κάνει απολύτως τίποτα, θέλει να είμαι καλά για αυτό και έχει κρατήσει αποστάσεις όλον αυτόν τον καιρό.

-Δεν είδα να κράτησε και πολύ απόσταση στη φωτογραφία.

-Σε παρακαλώ, ας το ξεχάσουμε. Είναι απλά μια φωτογραφία.

-Με πλήγωσε που σε είδα δίπλα του! Γαμώτο, δεν είναι ότι θέλω να ζηλεύω! Απλά δεν μπορώ να το ελέγξω όλο αυτό που νιώθω για εσένα. Δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ σε μια σχέση, ποτέ δεν είχα νοιαστεί για κάτι τέτοιο. Ενώ εσύ..

-Εγώ είμαι εδώ, δίπλα σου και θέλω να το προσπαθήσουμε μέχρι εκεί που δεν πάει, ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα από σχέσεις.

-Αλήθεια το λες;

-Τι άλλο πρέπει να κάνω για να πειστείς;

-Τίποτα, απλά φίλα με το έχω ανάγκη!

Λίγη ώρα αργότερα ο Άλεξ με αφήνει στο σπίτι μου και ανεβαίνω πάνω πιο ανακουφισμένη από ποτέ. Ειλικρινά δεν θα άντεχα να έφευγα και να ήμασταν ακόμα τσακωμένοι. Γενικά δεν θέλω να τσακωνόμαστε, το μισώ αυτό, αλλά είναι φορές που τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Ετοιμάζω τη βαλίτσα μου, ελέγχω πολλές φορές ότι έχω πάρει όλα τα απαραίτητα και αφού κάνω ένα μπάνιο και φάω πρόχειρα ξαπλώνω. Είναι όμως ακόμη εννιάμιση και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αποφασίζω να πάρω ένα τηλέφωνο τον Άρη, λοιπόν. Χρειάζεται έναν εξάψαλμο. Το ότι ο Άλεξ το ξεπέρασε δεν παύει να κάνει την πράξη του Άρη εντελώς ηλίθια.

-Έλα Άρια! Ετοιμάζεσαι;

-Ναι, ετοιμάζομαι να αρχίσω να σου τα χώνω.

-Γιατί; Πας καλά; Τι πήρες πάλι;

-Εσύ τι σκατά πήρες; Τι φωτογραφία πας και ανεβάζεις χωρίς να με ρωτήσεις; Είσαι εντελώς βλάκας;

-Σου έκανε σκηνή; Ήμουν σίγουρος!

-Πας καλά; Και τότε γιατί το έκανες; Ευτυχώς δεν σε έχω μπροστά μου γιατί αλλιώς θα σε έσπαγα στο ξύλο!

-Σιγά τα αίματα κολλητή..

-Άρη μη μου σπας περισσότερο τα νεύρα! Και μην μου το παίζεις λες και δεν έγινε τίποτα! Είναι λες και το έκανες επίτηδες..

-Δεν το έκανα επίτηδες, αλλά δεν είναι και τόσο τραγικό το θέμα. Να του πεις να χαλαρώσει.

-Άρη, ο Άλεξ έχει απόλυτο δίκιο! Και σαν να μην έφτανε η δικιά σου μαλακία, πηγαίνει ο βλάκας ο Γιάννης από κάτω και κάνει το πιο τραγικό σχόλιο που θα μπορούσε. Αλήθεια, σας ψεκάζουν εκεί στα Γιάννενα;

-Μπορείς να ηρεμήσεις καταρχήν; Νομίζω είσαι έτοιμη να σπάσεις όλο το δωμάτιο!

-Είμαι έτοιμη να σπάσω εσένα και το Γιάννη! Είστε χαζοί.. Άι-κιου υπό του μηδενός!

-Τόσο πολύ τσακωθήκατε;

-Τα ξαναβρήκαμε! Αφού ακούσαμε καμπάνα από το Χρήστο και αφού πήγε να με σκοτώσει ένα αμάξι!

-Τι;

-Αυτό που άκουσες! Βλάκα!

-Τι εννοείς πήγε να σε σκοτώσει ένα αμάξι;

-Ότι κατάλαβες! Ο Άλεξ έφυγε μόνος του επειδή τα είχε πάρει στο κρανίο, και έτρεξα να τον προλάβω χωρίς να κοιτάξω το δρόμο. Στο τσακ πρόλαβε και φρέναρε το αυτοκίνητο που ερχόταν στο ρεύμα;

-Σοβαρά μιλάς; Θα του κόψω τα πόδια να του πεις του ηλίθιου που σε παρατάει μόνη σου!

-Τα δικά σου τα πόδια να κόψεις βλάκα! Δεν σου φταίει ο Άλεξ τώρα..

-Μου φταίει γενικά όμως!

-Άρη θα τσακωθώ ΚΑΙ μαζί σου σήμερα!

-Καλά, συγγνώμη. Δεν φαντάστηκα ότι θα πάρει τέτοιες διαστάσεις το θέμα. Για μια φωτογραφία ρε γαμώτο;

-Εσύ αν έβλεπες την Ιωάννα αγκαλίτσα με τον πρώην της τι θα έκανες;

-Θα τον έσπαγα στο ξύλο!

-Βλέπεις;

-Καλά, τι θέλεις να τη διαγράψω;

-Τώρα έγινε η ζημιά. Κάνε ό,τι θέλεις.

-Γαμώτο, αν ήξερα ότι θα στεναχωρηθείς τόσο θα έσπαγα το κινητό για να μην υπάρχει καν αυτή η φωτογραφία. Συγγνώμη ρε Άρια, χίλια συγγνώμη!

-Σε συγχωρώ ρε Άρη, αλλά βάζουμε λίγο το μυαλό να δουλέψει.

-Εντάξει, συγγνώμη, αλήθεια! Θέλεις να του μιλήσω, να κάνω οτιδήποτε;

-Όχι, σου είπα ότι τα βρήκαμε. Απλά να προσέχεις λίγο. Ξέρεις πώς είναι ο Άλεξ..

-Εντάξει. Ετοιμάστηκες για αύριο;

-Ναι, όλα έτοιμα. Θα πάω σχολείο δυο πρώτες ώρες και μετά φεύγω.

-Με την αγαπημένη σου Φωτεινούλα;

-Μην μου το θυμίζεις..

-Σε παρακαλώ, να είσαι κόσμια!

-Θα είμαι, αλήθεια. Τουλάχιστον θα προσπαθήσω.. Αν όμως αναφέρει έστω και μια φορά το παραμικρό για τον Άλεξ..

-Θα βγει ο Ζαμπίδης από μέσα σου, ξέρω. Το έχεις ξανακάνει!

-Ναι, κόψε το δούλεμα..

-Το κόβω, γιατί πρέπει να πάω να κάνω μπάνιο. Θα τα πούμε το πρωί, πριν φύγεις. Και πάλι συγγνώμη βρε Αριάκι!

-Το ξεχνάμε. Αλλά την επόμενη φορά σκέψου λίγο παραπάνω πριν κάνεις μαλακία!

-Στο υπόσχομαι! Καληνύχτα!

-Φιλιά πολλά, σε αγαπάω!

Έκλεισα το τηλέφωνο, έστειλα "Καληνύχτα" στον Άλεξ και ξάπλωσα πιέζοντάς τον εαυτό μου να κοιμηθεί. Δεν ξέρω πόσες ώρες στριφογύριζα από την ανυπομονησία μου για αύριο, αλλά κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος. Γεωργία, σου έρχομαι!!!

Υποτίθεται ότι σε αυτό το κεφάλαιο θα χωρούσε και το ταξίδι στη Γεωργία, αλλά όταν τσακώνονται αυτοί οι δυο δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω!! :Ρ Και δεδομένου ότι έχω κι ένα μάθημα να πώ αύριο το πρωί το έκοψα εδώ. Τι έχετε να πείτε για το παρολίγον ατύχημα της Άριας; Και μεταξύ μας, ο Άλεξ είχε όλα τα δίκια του κόσμου.. Εσείς δεν θα ζηλεύατε στη θέση του; Αφήστε που νιώθει πολύ "λίγος" μπροστά στον Άγγελο!

Λοιπόν, αυτά για σήμερα και θα προσπαθήσω να ανεβάσω ξανά αύριο το βράδυ! ;) Μην το δένετε και κόμπο όμως γιατί την Κυριακή γράφω τρίωρο Αρχαία. Και τώρα χρειάζομαι ύπνο γιατί αύριο έχω πεντάωρο! Ελάτε να αυτοκτονήσουμε όλοι μαζί...

Καληνύχτα στα νυχτοπούλια της παρέας! Οι υπόλοιποι, δείτε το αύριο! <3