-Άρια!!! πρόλαβα να ακούσω τον Άλεξ να φωνάζει και αμέσως σωριάστηκα στο έδαφος ενώ όλα γύρω μου έσβησαν..

Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν στο ιατρείο.

-Άρια, είσαι καλά; Πονάς; με ρώτησε ο γιατρός της ομάδας.

-Τι έπαθα;

-Λυποθήμησες, μην ανησυχείς όμως, δεν είναι τίποτα!

-Πονάει το πόδι μου, πολύ..

-Θα πάμε στο νοσοκομείο για εξετάσεις.

-Τι; Όχι! Και ο αγώνας;

-Ξέχνα τώρα τον αγώνα Άρια, πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο!

-Πρέπει να δούμε το δεύτερο ημίχρονο, δεν γίνεται να φύγω!!

-Έλα τώρα Άρια, μην κάνεις σαν μικρό παιδί. Θα πάμε στο νοσοκομείο και όταν τελειώσει ο αγώνας θα μας πάρουν τηλέφωνο. Πρέπει να πάμε! Μπορεί να είναι κάτι σοβαρό, μην τρομάζεις, απλα δεν μπορούμε να κάνουμε τη διάγνωση έτσι..

-Εντάξει τότε, ας πάμε.

-Έλα να σε βοηθήσω, μπορείς να το πατήσεις;

-Με δυσκολία, αλλά μπορώ.

-Ωραία, πάμε..

Ούτε τα πράγματα που δεν πήρα, θα μου πεις πού θα κουβαλάω ολόκληρο σάκο στο νοσοκομείο, αλλά το κινητό μου; Να πάρει! Τέλος πάντων.. φτάνουμε στο νοσκομείο και πηγαίνουμε στα επείγοντα περιστατικά. Βρίσκουμε τέλος πάντων έναν παθολόγο ο οποίος όμως δεν μπορεί να εκτιμήσει την κατάσταση, αλλά πού να βρεις χειμωνιάτικα – κυριακάτικα στην Κερκυρα ορθοπεδικό. Μετά από λίγη ώρα καλούν κάποιον και επιτέλους υπάρχει κάποιος να με εξετάσει. Με βάζουν για ακτινογραφίες, αφού πρώτα μου σπάσουν τα νεύρα με διάφορες ερωτήσεις και διάφορα πράγματα που με βάζουν να κάνω –λες και είμαι ο Καραγκιόζης να πούμε – μου δίνουν και ένα παυσίπονο και περιμένουμε τα αποτελέσματα. Γιατί να μην έχω το κινητό μου τώρα; Δεν μπορώ να μάθω ούτε πώς πήγε ο ΠΑΣ ούτε πόσο έληξε ο δικός μας αγώνας. Πρήζω το γιατρό να πάρει τηλέφωνο τον Χρήστο και μαθαίνουμε ότι στο δεύτερο ημίχρονο η Κέρκυρα ισοφάρισε σε 1-1. Τα νεύρα μου! Είναι ώρες να χάνουμε βαθμούς; Μην αρχίσω τα καντήλια μέσα στο νοσοκομείο τώρα! Μετά από λίγο με φωνάζουν μέσα, μου λένε ότι έχω πάθει ρήξη εσοπλαγίου συνδέσμου και μου λένε ότι πρέπει τουλάχιστον για μία εβδομάδα να το ξεκουράσω, δηλαδή προπονήσεις ούτε για αστείο και θέλησαν να μου φορέσουν και επιγονατίδα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τους άφηνα. Εφόσον είδαν ότι δεν μπορούν να με πείσουν μου την έδωσαν μαζί και μου είπαν ότι όταν περάσει η δράση του παισίπονου θα την βάλω από μόνη μου! Χα! Δεν σας τα είπαν καλά...

Μετά από δύο ολόκληρες ώρες φεύγουμε από το νοσκομείο και η αλήθεια είναι ότι με το ζόρι περπατάω! Έτσι ο γιατρός με υποχρεώνει να φορέσω την επιγονατίδα και κατευθείαν μόλις γυρίσουμε Θεσσαλονίκη, δεν πάω σπίτι, αλλά για φυσικοθεραπεία. Έννοια σου καημένη Κέρκυρα και θα σου το φυλάω αυτό, θυμάμαι ποιος παίκτης μου το έκανε.. Στη ρεβάνς θα του την έχω στημένη! Ακούς εκεί...

Μόλις βρίσκουμε τους υπόλοιπους στο κέντρο με υποδέχονται λες και είμαι κανένας ήρωας! Παίζουν με τα νεύρα μου κι αυτοί.. Δεν βλέπουν πώς είμαι έτσι κατακαημένη; Πρώτος έρχεται ο Χρήστος και με ρωτάει αν πονάω, όχι ρε κουτσαίνω έτσι για πλάκα! Μετά στρέφεται στο γιατρό, να ενημερωθεί για την κατάστασή μου και ξεκινάει ο βομβαρδισμός από τα παιδιά.. Αφού απαντήσω στους πολύ περίεργους της παρέας ο Πάνος με αγκαλιάζει.

-Μας τρόμαξες πολύ! Είσαι καλά τώρα;

-Καλύτερα είμαι, βέβαια με έχουν χαπακώσει και μία εβδομάδα πρέπει να μείνω εκτός. Κατά τα άλλα καλά..

-Ουφ! Δεν ξέρεις πόσο τρομάξαμε.. Πήραμε και τα πράγματά σου, είναι στο λεωφορείο. Το κινητό σου το έχει ο Άλεξ, αυτός βασικά τα μάζεψε. Πήγαινε ζήτησέ το του..

-Εντάξει Πάνο, ευχαριστώ πολύ!

Μάζεψε τα πράγματά μου; Και το κινητό μου; Ευτυχώς υπάρχει αυτή η σπουδαία εφεύρεση με τον κωδικό!! Δεν τον εμπιστεύομαι και πολύ, ειδικά τελευταία... Κοίτα τον εκεί! Περιμένει σαν μαλάκας και με κοιτάει, θα τον σκοτώσω! Αφού πάρω το κινητό μου πρώτα όμως..

-Μπα; Μας θυμήθηκες κι εμάς; λέει όταν τον πλησιάζω.

-Έχε χάρη που έχω την ανάγκη σου, του λέω αστειευόμενη φυσικά!

-Χαζή! Έλα εδώ, μου λέει και με κλείνει στην αγκαλιά του..

Αχ! Μακάρι να μην με αφήσει ποτέ! Μου έρχεται να κλάψω! Να πάρει!! «ΑΡΙΑ! Συγκεντρώσου λίγο γαμώτο!» φωνάζει η άκρως «συμπαθητική» φωνούλα που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται σωτήρια, αφού απομακρύνομαι πριν αρχίσω τις μελό καταστάσεις..

-Όταν σε είδα να λιποθυμάς δεν ξέρεις πόσο τρόμαξα.. Δεν έχω τρομάξει άλλη φορά τόσο στη ζωή μου!

-Τόσο παραστατική ήμουν;

-Μην κοροϊδεύεις! Έπρεπε να σε έβλεπες.. Τώρα πονάς;

-Όταν το πατάω πολύ, θα πρέπει να μείνω εκτός αγωνιστικής δράσης για μία εβδομάδα..

-Τουλάχιστον προλαβαίνεις τον επόμενο αγώνα!

-Ίσως να με βόλευε να τον χάσω.. Δεν μου είναι και πολύ εύκολο να παίξω κόντρα στην παλιά μου ομάδα..

-Και στον Άγγελο, σωστά; μου λέει αλλά για πρώτη φορά που μιλάει για αυτόν και δεν ειρωνεύεται..

-Ναι, μάλλον.. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό! Με αυτά τα παιδιά παίζαμε μαζί από πέντε χρονών, δεν..

-Έλα τώρα, μην τα σκέφτεσαι αυτά. Είναι δύο εβδομάδες μέχρι τότε.. Γίνε εσύ καλά και όλα τα υπόλοιπα θα τα βρούμε..

-Ευχαριστώ που νοιάζεσαι..

-Μου χρωστάς κι ένα ακόμα..

-Γιατί; λέω και τρομάζω. Τι σκατά σκέφτηκε πάλι;

-Γιατί μάζεψα τα πράγματά σου. Τώρα δεν θα είχες ούτε φόρμες για να αλλάξεις, θα πάθαινες καμιά πνευμονία με το σορτσάκι που είσαι και με την ιδρωμένη φανέλλα και δεν θα είχες ούτε το κινητό σου. Ορίστε!

-Αχ Άλεξ σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Δεν ξέρω τι να πω..

-Τίποτα να μην πεις, μια αγκαλιά φτάνει!

Ορμάω να τον αγκαλιάσω και μετά αυθόρμητα του σκάω ένα φιλί στο μάγουλο! Τα δύσκολα όμως τώρα αρχίζουν, γιατί μετά το φιλί ερχόμαστε πάλι σε επικίνδυνα κοντινή απόσταση, αλλά ευτυχώς και οι δύο προσγειωνόμαστε εγκαίρως! Ευτυχώς, το πήρε απόφαση!

-Μην μας ξανατρομάξεις έτσι, άκουσες;

-Εντάξει, αλλά δεν έφταιγα εγώ!

-Όσο για αυτό μην αγχώνεσαι και θα θα το φροντίσω όταν έρθουν Θεσσαλονίκη..

-Χαχαχα χαλάρωσε..

-Όχι, δεν μπορείς να μπαίνεις έτσι στη φάση και να στέλνεις τον αντίπαλο νοσοκομείο έτσι για πλάκα!

-Αλήθεια, είπε τίποτα ο Χρήστος για το πέναλτι;

-Τίποτα, αλλά δεν νομίζω να τη βγάλεις έτσι καθαρή..

-Ωχ!

-Μην αγχώνεσαι, αν είναι θα το πάρω πάνω μου!

-Τι λες παιδί μου; Αφού τον ρώτησα καταρχήν πριν το εκτελέσω και επίσης όλοι κατάλαβαν ότι το έκανα από πείσμα..

-Όντως! Είσαι πολύ πεισματάρα τελικά..

-Ενώ εσύ πας πίσω..

-Άλλο εγώ!

-Καλά καλά, λέω και το κινητό μου χτυπάει στα χέρια μου. Ο Άρης είναι!

-Α σε έπαιρνε ο δικός σου συνέχεια. Του απάντησα μια φορά, μην με βρίσεις. Θεώρησα ότι έπρεπε να ξέρει, εγώ τουλάχιστον στη θέση του θα ήθελα να ξέρω!

-Πες μου μόνο ότι δεν πλακωθήκατε;

-Όχι, μην ανησυχείς! Άντε απάντα τώρα..

-Ναι, μόνο που δεν είναι ο Άγγελος, είναι ο Άρης.

-Καλά..

-Έλα Άρη..

-Άρια; Είναι αλήθεια; Τι έπαθες;

-Καλά είμαι, δηλαδή περίπου..

-Τι έγινε;

-Μου έκαναν ένα τάκλιν, έπεσα και έπαθα ρήξη εσοπλαγίου συνδέσμου. Τώρα γύρισα από το νοσοκομείο;

-Τι σου είπαν;

-Μου έδωσαν να φορέσω μια επιγονατίδα και θα μείνω μια εβδομάδα τουλάχιστον εκτός..

-Σκατά! Πονάς πολύ;

-Όταν το πατάω ναι, αλλά μου έχουν δώσει παυσίπονα..

-Ρε χαζό μου, δεν προσέχεις..

-Δεν έφταιγα εγώ ρε Άρη! Μην με τσιτώνεις κι εσύ!

-Καλά καλά..

-Εσείς πώς πήγατε;

-Νικήσαμε, φυσικά!

-Α «φυσικά» κιόλας;

-Ε μα τι; Λούσερς είμαστε σαν εσάς;

-Μη μου το χτυπά! Ήρθαμε 1-1. Το γκολ το έβαλα εγώ μετά από το πέναλτι.

-Έχασες πέναλτι χαζή; Χαχαχα!

-Σκάσε! Δοκάρι πήγε αλλά στην επανάληψη το κάρφωσα! Και μετά βέβαια σαβουριάστηκα.. Οι γιατροί είπαν ότι αν δεν είχα πέσει τη δεύτερη φορά ίσως δεν ήμουν τόσο άσχημα!

-Ναι, αλλά είσαι τόσο εγωίστρια που αποκλείεται να άφηνες να εκτελέσει το πέναλτι κάποιος άλλος!

-Ακριβώς!

-Καλά να πάθεις τότε!

-Να 'σαι καλά Άρη μου.. Μας υποχρέωσες!

-Όπως πάντα..

-Εσείς πόσο νικήσατε και ποιοι σκόραραν;

-Ποιος να λες.. Ο δικός σου έβαλε δυο γκολ, φάγαμε και ένα όμως αλλά κατάφερε να το γυρίσει μόνος του σχεδόν!

-Το μωρό μου!! λέω και ασυνείδητα έρχονται στο μυαλό μου τα χτεσινά με τον Άλεξ, οπότε προς το τέλος σβήνουν οι λέξεις και φυσικά ο Άρης που δεν του ξεφεύγει τίποτα το καταλαβαίνει.

-Τι έπαθες;

-Τίποτα, τι να έπαθα!

-Δεν ξέρω, ακούστηκες κάπως..

-Απλά ένιωσα μια σουβλιά στο γόνατο.

-Σίγουρα;

-Ναι μωρέ..

-Δεν σε ρώτησα, το δεξί ή το αριστερό είναι;

-Μέσα στην ατυχία μου είμαι και τυχερή! Το δεξί είναι, ευτυχώς!

-Τι κωλόφαρδη φίλη έχω ρε..

-Όχι παίζουμε.. λοιπόν, σε κλείνω τώρα να πάρω τον Άγγελο. Είχα αφήσει το κινητό στο γήπεδο, το μάζεψε ο Άλεξ..

-Βρε βρε..

-Σκάσε! Και ο Άγγελος έπαιρνε συνέχεια επειδή δεν το σήκωνα και του απάντησε αυτός!

-Χαχα! Ποιος ξέρει τι θα σκέφτηκε ο άνθρωπος!

-Σκάσε Άρη! Λες μαλακίες! Του φωνάζω, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρη πια για τον εαυτό μου! Ίσως αυτό είναι που φοβάμαι τελικά! Εμένα φοβάμαι, όχι τον Άλεξ! Αυτό είναι.. Αλλά θα ασχοληθώ με αυτό αργότερα..

-Με ακούς παιδί μου;

-Ναι μωρέ, άντε τα λέμε μετά!

-Φιλάκια και περαστικά!

Όταν κλείνω το τηλέφωνο έχουμε πλέον φτάσει στην πλατεία, στο κέντρο της Κέρκυρας και συζητάμε για το τι θα φάμε! Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει όντως να αλλάξω και ευτυχώς κάποια παιδιά ζητάνε να πάνε στο λεωφορείο να πάρουν μπουφάν, γιατί παρόλο που έχει μια ηλιόλουστη μέρα έχει κρύο, κι έτσι λέω σε κάποιον να πάρει και το σάκο μου. Ενώ λοιπόν τους περιμένουμε παίρνω τον Άγγελο.

-Επιτέλους αγάπη μου! Τι έγινε; Είσαι καλά;

-Ηρέμησε μωρό μου.. καλά είμαι.

-Τι έπαθες;

-Ρήξη εσοπλαγίου σενδέσμου. Με ανέτρεψαν μέσα στην περιοχή, μετά εκτέλεσα το πέναλτι και..

-Τα ξέρω αυτά!

-Από πού;

-Μου τα είπε ο Άλεξ..

-Α! Τι ακριβώς έγινε; Δεν πιστεύω να τσακωθήκατε;

-Όχι, βασικά όταν άκουσα να σηκώνει το τηλέφωνό σου φρίκαρα εντελώς!!

~Flashback, πλευρά Άγγελου~

Γιατί δεν σηκώνει το κινητό της γαμώτο; Ούτε στο ημίχρονο επικοινώνησε μαζί μου, της άφησα μηνύματα, την έχω πάρει οκτακόσιες φορές τι σκατά κάνει; Μήπως έμεινε από μπαταρία; Αλλά όλο το βράδυ στο ξενοδοχείο δεν το φόρτισε; Να έπαθε τίποτα; Αλλά θα με έπαιρνε να μου το πει.. Σήκωσέ το βρε μωρό μου.. Οπ! Επιτέλους..

-Μωρό μου; Πού είσαι γιατί δεν το σήκωνες; Ανησύχησα..

-Δεν είμαι το μωρό σου, ακούω μια φωνή να απαντάει αντί για την Άρια. Τι στο διάολο;

-Ποιος είναι;

-Ο Άλεξ είμαι..

-Και γιατί σηκώνεις το κινητό της κοπέλας μου; ρωτάω εκνευρισμένος προσπαθώντας να καταλάβω τι σκατά γίνεται!

-Κοίτα, δεν ξέρω τι σκέφτηκες και δεν έχω όρεξη να τσακωθώ μαζί σου τώρα, αλλά..

-Αλλά τι;; Πού είναι η Άρια;

-Στο νοσοκομείο!

-Τι;; ρωτάω έντρομος.

-Τι ακριβώς δεν κατάλαβες από αυτές τις δύο λέξεις που σου είπα;

-Τι συνέβη;

-Χτύπησε στον αγώνα, πονούσε πολύ αλλά επέμενε να συνεχίσει! Εκτέλεσε το πέναλτι, το έστειλε στο δοκάρι και μετά κατέβαλε όσες δυνάμεις είχε για να βάλει το γκολ, παραπάτησε και έπεσε ξανά. Μετά από πέντε λεπτά είχαμε ημίχρονο, μπήκε στα αποδυτήρια και λιποθύμησε. Tην πήρανε στο ιατρείο να συνέλθει και τώρα είναι για εξετάσεις στο νοσκομείο!

-Δεν μιλάς σοβαρά;

-Πιστεύεις ότι θα αστειεύομουν ποτέ με την υγεία της Άριας;

-Καλά, θα της πεις να με πάρει όταν γυρίσει από το νοσοκομείο;

-Αν το θυμηθώ..

-Καλά, ευχαριστώ!

Δεν το πιστεύω! Η Άρια στο νοσοκομείο; Αχ, μακάρι να μην έπαθε τίποτα σοβαρό.. Μακάρι να ήμουν μαζί της, αν πάθει κάτι θα πεθάνω!!

~End of flashback~

Πλευρά Άριας

Ο Άγγελος μου εξηγεί τι ακριβώς έγινε με τον Άλεξ και.. δεν ξέρω, δεν μπορώ να κάνω κάποιο σχόλιο! Αυτό το παιδί όλο με ξαφνιάζει, μια κρύο, μια ζέστη.. Και το βασικότερο όλων; Έγινε ότι τέλος πάντων έγινε και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου! Φυσικά όχι με την έννοια ότι μου αρέσει ή τίποτα τέτοιο, απλά με έπιασε εντελώς απροετοίμαστη! Ας μη γελιόμαστε όμως, ο Άλεξ έτσι είναι. Βάζει ένα στόχο και κάνει τα πάντα για να τον πετύχει. Δεν σκοπεύω να γίνω ένας από αυτόυς και μια ακόμα κοπέλα στη λίστα του! Να μου λείπει καλύτερα...

Κλείνω το τηλέφωνο, ενώ πηγαίνουμε όλοι μαζί για φαγητό στην ερημική χειμωνιάτικη Κέρκυρα.. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχαμε έρθει διακοπές οικογενειακώς! Τότε ήταν όλα καλά, ο μπαμπάς και η μαμά ήταν ακόμα ερωτευμένοι! Ήταν από τις καλύτερες διακοπές μας.. Όμως όλα αυτά τώρα έχουν τελειώσει! Αν και.. δεν έχω πει την τελευταία μου λέξη! Θα προσπαθήσω να πείσω τη μαμά να τα βρουν. Μέχρι το Σαββατοκύριακο που θα κατέβω Γιάνενα πρέπει να έχω μια ξεκάθαρη άποψη, οπότε αυτό που έχω να κάνω μόλις γυρίσω – σήμερα κιόλας – είναι να μιλήσω στη μαμά! Αν τα ξαναβρούν βέβαια, θα αλλάξουν πολλά πράγματα ξανά στη ζωή μου. Πλέον έχω προσαρμοστεί πλήρως εδώ, και ναι! Μου αρέσει η νέα μου ζωή, αν και μου λείπουν αρκετά πράγματα.. Είμαι πάντως διατεθειμένη να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω, αρκεί να γίνουμε ξανά μια ευτυχισμένη οικογένεια!

Στις οκτώ φτάνουμε Θεσσαλονίκη. Κανονικά είχαμε κανονίσει με τα παιδιά να πάμε για καφέ, να δούμε και τον αγώνα, όπου έπαιζε ο αδερφούλης μου, όμως τα σχέδια για εμένα άλλαξαν, καθώς πρέπει να πάω για φυσικοθεραπεία! Παίρνω τηλέφωνο τη μαμά να την ενημερώσω για όσα έγιναν, καθώς μία φορά που δοκίμασα νωρίτερα το είχε κλειστό. Πάλι το ίδιο όμως: «Ο αριθμός που καλέσατε θα ειδοποιηθεί για την κλήση σας όταν είναι διαθέσιμος!» Έλεος μαμά!! Δουλειά και την Κυριακή; Δεν πειράζει, μόνη μου θα τη βγάλω μόλις γυρίσω από τη φυσικοθεραπεία, ευκαιρία να διαβάσω και λιγάκι!

Ο φυσικοθεραπευτής της ομάδας μου κάνει κάποιες ασκήσεις για να εκτιμήσει την κατάσταση. Ευτυχώς δεν θα χρειαστώ κάποια συγκεκριμένη θεραπεία, πράγμα που σημαίνει ότι όλη την εβδομάδα είμαι απαλλαγμένη και από προπονήσεις και από τα σχετικά.. Όχι ότι πρόκειται να κάτσω κλειδωμένη σπίτι μου. Δεν γίνεται να υπάρξει μέρα στη ζωή μου χωρίς να πάω γήπεδο!

Γυρίζοντας σπίτι σκέφτομαι αυτά που έχω να πω στη μαμά και θυμάμαι την κουβέντα μας την προηγούμενη Κυριακή, όταν γύρισα από τα Γιάννενα..

~Flashback~

-Μαμά! Γύρισα, είσαι εδώ;

-Ήρθες αγάπη μου; Εδώ είμαι φυσικά, μαγείρευα κάτι να φάμε, φαντάζομαι θα πεινάς..

-Εννοείται! Τι καλό φτιάχνεις;

-Κανελόνια, από τα αγαπημένα σου!

-Μαμά σε λατρεύω! Είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου πει κάποιος τώρα..

-Είσαι κουρασμένη;

-Λίγο..

-Πώς πέρασες;

-Πολύ ωραία! Το πάρτυ της Ιωάννας ήταν καταπληκτικό, παίξαμε και με τη μπάντα, τραγούδησα με τα παιδιά, ήταν πολύ ωραία!

-Πολύ χαίρομαι αγάπη μου!!

-Ξέρεις.. πέρασα και από τον μπαμπά..

-Αλήθεια; Μπράβο Άρια, επιτέλους!

-Μην βιάζεσαι, δεν τα ξέχασα όλα, απλά.. μου λείπει πολύ!

-Το ξέρω αγάπη μου και λυπάμαι πολύ για αυτό..

-Ξέρεις, χώρισε με την Ντίνα!

-Αλήθεια;

-Δεν το ήξερες; τη ρωτάω μιας και φαίνεται να έχει μείνει έκπληκτη! Ήμουν σίγουρη ότι ήταν ενήμερη, ότι θα της τα είχε προλάβει δηλαδή η κολλητή της και μαμά του Άγγελου!

-Όχι.. δεν..

-Είναι αλήθεια! Χώρισαν λίγο μετά από όταν φύγαμε, η Ντίνα έφυγε και από το γραφείο..

-Ναι ε;

-Μαμά, ο μπαμπάς έχει μετανιώσει!

-Αυτό δεν αναιρεί ό,τι έκανε..

-Ναι αλλά.. μαμά τον λυπήθηκα! Ζει σε ένα σπίτι ολομόναχος, τα έχει χάσει όλα πια..

-Αυτό να το σκεφτόταν νωρίτερα, τώρα είναι πολύ αργά!

-Δεν είναι μαμά.. ξέρω ότι τον αγαπάς ακόμα! Γιατί δεν κάνετε μια προσπάθεια να..

-Άρια! Λύγισες από την εικόνα στην οποία είδες τον πατέρα σου; Όλον αυτόν τον καιρό δεν του μιλούσες, τώρα σε πήρε ο πόνος και μου ζητάς τι; Να γυρίσω πίσω; Στον άντρα που με απάτησε δίχως σκέψη;

-Μαμά, ηρέμησε σε παρακαλώ! Δεν σου είπα τίποτα τέτοιο! Αντιθέτως σου εξήγησα ότι δεν τον έχω συγχωρέσει εντελώς ακόμα! Αν η δική σου ζωή έγινε μια φορά σκατά μετά το χωρισμό σας, η δική μου έγινε εκατό! Παρόλα αυτά, προσαρμόστηκα και τώρα είμαι καλά εδώ!

-Τότε γιατί θέλεις να γυρίσουμε πίσω;

-Για να είμαστε ξανά οικογένεια μαμά! Εσένα μπορείς να μη σου λείπει ο άντρας σου, όμως εγώ δεν αντέχω να είμαι μακριά από τον πατέρα μου! Όχι πια!

-Τότε γύρισε σε εκείνον! Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν ήθελα να σε αναγκάσω να αλλάξεις τη ζωή σου για τα δικά μας λάθη! Σε προειδοποίησα ότι θα είναι δύσκολα, όμως θέλησες να με ακολουθήσεις!

-Και δεν το μετανιώνω με τίποτα! Όμως, σου ζητάω απλά να το σκεφτείς.. Ο μπαμπάς σε αγαπάει και το ξέρεις, κι εσύ τον αγαπάς, γιατί να μην..

-Άρια, είναι πια πολύ αργά!

-Γιατί;

-Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα καταλάβεις!

-Το έχετε κάνει καραμέλα πια και το χρησιμοποιείτε όποτε σας βολεύει! Εύκολα τα πράγματα – μεγάλη η Άρια, δύσκολα – μικρή η Άρια! Βαρέθηκα πια! Δεν είμαι ούτε χαζή ούτε μικρή, άλλο αν σε βολεύει να με βλέπεις έτσι!

-Μη θυμώνεις Άρια! Θα σου εξηγήσω..

-Ακούω!

-Τώρα έχω μια πολύ καλή δουλειά εδώ. Ξαναφτιάχνω τη ζωή μου από την αρχή και.. δεν θέλω να κάνω πισογυρίσματα που πιθανώς να αποδειχτούν και μάταια!

-Δηλαδή η δουλειά είναι το θέμα;

-Τι άλλο; Με καταλαβαίνεις τώρα; Ζω αυτό που ονειρευόμουν. Ήδη μου έχουν εμπιστευτεί μεγάλες υποθέσεις, πράγμα που σημαίνει ότι με υπολογίζουν και..

-Καταλαβαίνω! Απλά σκέψου το λίγο.. Γιατί λένε καλή η καριέρα, αλλά δεν ξαπλώνει μαζί σου στο κρεβάτι το βράδυ!

-Δεν θέλω να ανησυχείς για εμένα! Όλα είναι υπό έλεγχο..

-Ναι αλλά.. αν σκέφτεσαι να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου γιατί να προσπαθήσεις με κάποιον άλλον; Ο μπαμπάς σε αγαπάει πολύ..

-Δεν με ενδιαφέρει να φτιάξω ξανά τη ζωή μου προς το παρών! Έχω επικεντρωθεί στη δουλειά μου. Μόνο αυτή με ενδιαφέρει και εσύ φυσικά, που μπορείς να ξαπλώνεις μαζί μου το βράδυ όποτε χρειαστεί!

-Καλά, μου υπόσχεσαι ότι θα το σκεφτείς έστω και λίγο;

-Σου το υπόσχομαι!

-Θα το συζητήσουμε ξανά.. σου δίνω διορία λίγε μέρες μόνο!

-Εντάξει αγάπη μου.

~End of flashback~

Με αυτά και μ' αυτά έφτασα σπίτι και διαπιστώνω ότι το αυτοκίνητο της μητέρας μου είναι εδώ. Άρα είναι σπίτι, γιατί δεν σηκώνει το κινητό της; Τέλος πάντων, τώρα που είμαι ζεστή είναι η κατάλληλη ευκαιρία να της μιλήσω! Ό,τι κι αν έχει σκεφτεί θέλω να το ξέρω. Να μην ελπίζω και τζάμπα στο κάτω κάτω..

Βρίσκω μετά από αρκετό κόπο τα κλειδιά μου και ανοίγω την πόρτα. Βλέπω φως στο σαλόνι και κατευθύνομαι προς τα εκεί με σκοπό να βρω τη μητέρα μου. Αυτό όμως που αντικρύζω σχεδόν με κάνει να λιποθυμήσω για ακόμα μία φορά σήμερα!

Ανέβηκε νωρίς σήμερα!!! :D Με το καλημέρα (μόλις ξύπνησα :Ρ) Λοιπόν, ακούω σχόλια για τον τραυματισμό και για την υποδοχή!! Όσο για το τέλος... τι φαντάζεστε ότι είδε η Άρια και φρίκαρε τόσο; Για να σας δω... ;)

Και κάτι ακόμα! Όσες θέλετε ρίξτε μια ματιά στην ιστορία "Απρόσμενες Αλλαγές" την οποία γράφουν η Art_Pap και η pylolia. Είναι μια νέα ιστορία, πολλά υποσχόμενη όπως διαπίστωσα!!α με ;) Διαβάστε και θα με θυμηθείτε!! <3

Τέλος, ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλες που με στηρίζετε σε αυτήν την ιστορία!! Είστε υπέροχες!! <3 Το επόμενο θα μπει αύριο.. ;)