Σάββατο πρωί και ετοιμάζω τα πράγματά μου για την Κέρκυρα! Ναι ναι, ταξιδάκι στην Κέρκυρα με διανυκτέρευση κιόλας, γιατί ο αγώνας είναι αύριο το πρωί και δεν προλαβαίνουμε προφανώς να φτάσουμε εγκαίρως. Οπότε... όλη την εβδομάδα σκέφτομαι αυτόν τον αγώνα! Το πρώτο βήμα για να ανέβουμε λίγο στη βαθμολογία έγινε την προηγούμενη αγωνιστική, όταν ο ΠΑΣ είχε την πρώτη απώλεια βαθμών χάνοντας από την Ξάνθη που έχει τώρα δώδεκα βαθμούς μαζί με τον ΠΑΣ που είναι δεύτερος και εμείς μετά την νίκη επί της Ομάδας του Βόλου φτάσαμε στους δέκα! Αν είμαστε λίγο τυχεροί, κερδίζοντας την Κέρκυρα, αν χάσουν ΠΑΣ και Ξάνθη που έχουν δύσκολους αντιπάλους θα καταφέρουμε να φτάσουμε στην πρώτη θέση!

Βάζω και τα καλά τα ρούχα για το απόγευμα που θα πάμε βόλτα στο κέντρο, κλείνω τη βαλίτσα μου και κατεβαίνω κάτω, όπου περιμένω τον Πάνο. Θα έρθει με τη μητέρα του η οποία θα μας πάει στο γήπεδο, αφού περάσουμε βέβαια να πάρουμε και τον κάφρο! Ναι, ξαναέγινε κάφρος! Την Κυριακή, όταν έφυγαν τα παιδιά ξαναπλακωθήκαμε, μετά από τόσο καιρό και τώρα σχεδόν δεν μιλάμε!

~Flashback~

Μόλι έφυγαν τα παιδιά για Γιάννενα γύρισα σπίτι, πήρα τα πράγματά μου για την προπόνηση και κατέβηκα στη στάση, όπου βρισκόταν ο Άλεξ. Χαρούμενη έτρεξα να του πω τα νέα για τον Άγγελο!

-Γεια σου Άλεξ! λέω χαρούμενα, αλλά εκείνος με αγνοεί.

Φοράει τα ακουστικά του βέβαια, αλλά ξέρω ότι με άκουσε. Παρόλα αυτά, κάνω ότι δεν καταλαβαίνω, τον σκουντάω και επιέλους βγάζει τα ακουστικά και γυρνάει να με κοιτάξει.

-Τι θες; με ρωτάει.

-Έχεις νεύρα πάλι; ρωτάω τσιτωμένη κι εγώ πλέον.

-Όχι, απλά δεν γουστάρω να ακούσω για το πώς τα ξαναβρήκες με τον γκόμενό σου!

-Νόμιζα.. ότι θα χαιρόοσουν! Χτες, μου είπες ότι.. ότι μου αξίζουν τα καλύτερα και..

-Εσύ από όλα αυτά που σου είπα χτες αυτό συγκράτησες;

-Τι άλλο;

-Τίποτα ρε Άρια, άστο!

-Όχι δεν το αφήνω! Πες μου!

-Παράτα με! Κοίτα τη δουλειά σου και τον φλώρο τον γκόμενό σου και παράτα μας εμάς!

-Άλεξ, τι έπαθες τώρα; Χτες..

-Ξέχνα ό,τι έγινε χτες! Άσε με ήσυχο! φωνάζει.

-Τι έπαθες τώρα γαμώτο; Νόμιζα ότι τα είχαμε βρει, ότι..

-Ξέχνα τα αυτά! Ό,τι έκανα ήταν γιατί...

-Γιατί;

-Γιατί απλά νοιαζόμουν για το καλό της ομάδας! Τίποτα άλλο! Και τώρα παράτα με!

-Ρε Άλεξ..

-Μην μου μιλάς! Τι δεν καταλαβαίνεις;

-Έλα τώρα βρε Άλεξ.. του λέω γλυκά κάνοντάς του τα γλυκά μάτια μπας και τον ηρεμήσω λίγο!

-Αυτά δεν περνάνε σε εμένα! Με αυτά τα κολπάκια ρίχνεις μόνο κάτι φλώρους σαν τον γκόμενό σου! Όχι εμένα!

-Ναι σωστά.. εσύ τη βρίσκεις με γκόμενες μόνο όταν τις πληρώνεις!

-Τι είπες; φώναξε και τα μάτια του πετούσαν σπίθες!

-Εκτός από μαλάκας είσαι ΚΑΙ κουφός;

-Εγώ μαλάκας;

-Βλέπεις κανέναν άλλον εδώ γύρω;

-Δεν θα τα πάμε καλά Άρια! Δεν θα τα πάμε καθόλου καλά!

-Φαίνεται έτσι μας θέλει, να τσακωνόμαστε πάντα! Οπότε, ας κρατήσουμε τις παραδόσεις!

-Χαίρομαι! Είχα αρχίσει να απορώ και με τον ίδιο μου τον εαυτό που είχα αρχίσει να σε συμπαθώ!

-Εγώ να δεις..

Δεν μιλήσαμε άλλο, αυτός έβαλε ξανά τα ακουστικά του κι εγώ άνοιξα το κινητό μου, χωρίς να του δίνω άλλη σημασία! Και πολύ ασχολήθηκα.. Νόμιζα ότι άλλαξε, αλλά άντε να μην συγχυστώ πάλι!

~End of flashback~

Περιμένουμε τον πρίγκιπα Άλεξ να κατέβει είκοσι ώρες. Άντε να πούμε.. Μετά από δέκα ολόκληρα λεπτά μας έκανε την τιμή να έρθει. Ο Πάνος καθόταν στο μπροστινό κάθισμα, οπότε ο λεγάμενος στρώθηκε στο πίσω μαζί μου. Του μίλησα άσχημα βέβαια την Κυριακή, αλλά αυτός το ξεκίνησε!

Σε λίγη ώρα φτάνουμε στο γήπεδο και όταν έρχονται όλοι, μπαίνουμε στο λεωφορείο για να φύγουμε για Κέρκυρα!

Στο δρόμο η ατμόσφαιρα είναι καλή και όλοι αισιοδοξούμε για ένα ευχάριστο αποτέλεσμα αύριο. Ο μόνος που δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μας είναι.. ποιος άλλος; Ο Άλεξ φυσικά! Κάθεται σε ένα κάθισμα μόνος του και έχει στραβωθεί στο κινητό του. Θα μιλάει με καμιά ηλίθια πάλι! Και μετά παρεξήθηκε τις προάλλες, λες και είπα ψέμματα. Από την άλλη φαίνεται τόσο καλός αν τον παρατηρήσεις που..

-Άρια.. είσαι εδώ; με φωνάζει ο Πάνος.

-Ναι ρε.. αφαιρέθηκα λίγο. Κάτι σκεφτόμουν..

-Τον Άγγελο ε; με ρωτάει γελώντας.. και αυτόματα ο άλλος γυρίζει και μας καρφώνει! Σκασίλα μου!!

-Κοκκινίζω.. λέω και καλά ντροπαλά για σπάσιμο στον άλλον!

Σε λίγες ώρες φτάνουμε στην Ηγουμενίτσα και από εκεί μπαίνουμε στο καράβι για Κέρκυρα. Η ώρα στο καράβι περνάει πολύ γρήγορα, τα παιδιά κάνουν όλο βλακείες στο κατάστρωμα, αλλά όταν βραδιάζει αναγκαζόμαστε να μπούμε μέσα γιατί το κρύο είναι αισθητό. Μόνο ο Άλεξ κάθεται έξω, το παίζει θερμόαιμος και καλά.. Για μια στιγμή σκέφτομαι να μείνω μαζί του, να του μιλήσω μπας και τα βρούμε, αλλά το μετανιώνω. Μπορεί να γίνει και αργότερα, αν έχω διάθεση. Παίρνω τον Άγγελο τηλέφωνο, ταξιδεύουν και αυτοί για Κομοτηνή, παίζουν με τον Πανθρακικό αύριο.. Αφού κλείσουμε, πάω κι εγώ μέσα στα παιδιά. Πριν μπω όμως βλέπω τον Άλεξ κοντά στην πόρτα. Προφανώς ετοιμάζεται και αυτός να μπει και αφού είναι πιο κοντά, επιβραδύνω το βήμα μου για να μπει πρώτος και μην πέσει πάνω μου. αλλά αυτός σαν να το κάνει επίτηδες πάει και στέκεται ακριβώς μπροστά στην πόρτα. Πλησιάζω κι εγώ, αφού πάει γυρεύοντας, αλλά δεν με αφήνει να μπω, έχει κάτσει μπροστά στην πόρτα ο μαλάκας!

-Θα κάνεις στην μπάντα να περάσω ή θέλεις να τσακωθούμε πάλι;

-Πήγαινε από την άλλη μεριά, δεν γουστάρω!

-Δεν μιλάς σοβαρά έτσι;

-Σου φαίνομαι να αστειεύομαι;

-Και να φανταστείς σκεφτόμουν να σου ζητήσω συγγνώμη, αλλά..

-Αλλά τι;

-Είσαι τόσο ηλίθιος που..

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την πρότασή μου και το κινητό του χτυπάει. Στην οθόνη που αναβοσβήνει εμφανίζεται το όνομα «Κέλλυ». Τι στο διάολο; Καινούριο θύμα;

-Μην σε ενοχλούμε τώρα! Λέω και γυρίζω για να πάω να μπω από την απέναντι πόρτα..

-Πέρνα, δεν είμαι τόσο μαλάκας όσο νομίζεις! λέει και κάνει στην άκρη για να περάσω, αλλά δεν του κάνω τη χάρη! Έχουμε και μια αξιοπρέπεια βρε αδερφέ..

Έτσι, κάνω το γύρο, μπαίνω από την άλλη πόρτα και πάω να βρω τα παιδιά. Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά κατεβαίνουμε στο λιμάνι στην Κέρκυρα. Ο Χρήστος μας λέει ότι θα κάνουμε πρώτα μια βόλτα για να φάμε κιόλας και μετά ξενοδοχείο νωρίς για να ξεκουραστούμε εν όψει του αυριανού αγώνα!

Αφού βολτάρουμε αρκετά στο κέντρο παίρνουμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Εγώ θα έχω μονόκλινο, θα είμαι σαν τον κούκο επειδή είμαι κορίτσι και προφανώς δεν μπορούν να με βάλουν να κοιμηθώ με αγόρια! Βέβαια, στον ΠΑΣ κάθε φορά που είχαμε διανυκτέρευση έτρεχα στο δωμάτιο του Άγγελου, με τη συγκατάθεση φυσικά του Κώστα! Πολύ τον έχω παραμελήσει παρεπιπτόντως.. πρέπει να τον πάρω τηλέφωνο με την πρώτη ευκαιρία!

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο γύρω στις δέκα και προφανώς κανένας δεν πρόκειται να κοιμηθεί από τώρα, οπότε δίνουμε ραντεβού στη ρεσεψιόν σε μισή ώρα. Αφού κάνω ένα ντουζ στα γρήγορα, ξαπλώνω για ένα τέταρτο και παίρνω τηλέφωνο τον Ιάσονα. Αύριο έχουν και αυτοί αγώνα και τον παίρνω για καλή τύχη! Είμαι το γούρι του..

-Έλα μικρή, μας θυμήθηκες;

-Παράπονα, παράπονα;

-Αφού ξέρεις ότι σε πειράζω μωρέ.. αμέσως να παρεξηγηθείς εσύ!

-Τι κάνεις;

-Καλά, είμαστε στο ξενοδοχείο με την ομάδα;

-Έτοιμος για αύριο;

-Πανέτοιμος! Θα ξεκινήσω και βασικός από όσο φαίνεται!

-Αλήθεια; Μπράβο βρε αδερφούλη μου, πολύ χαίρομαι!

-Θα προλάβεις;

-Μπορεί το δεύτερο ημίχρονο.. αλλά έχω και megabyte στο κινητό, κάτι μπορεί να γίνει!

-Ωραία! Εσύ, τι κάνεις;

-Καλά, αράζω στο ξενοδοχείο και σε λίγο θα κατέβω κάτω να βρω τα παιδιά.

-Μάλιστα.. έτοιμη για αύριο;

-Ε ναι!

-Όπα, δεν μου άρεσε αυτή η απάντηση. Συμβαίνει κάτι;

-Όχι, τι να συμβαίνει;

-Δεν ξέρω, εσύ θα μου πεις!

-Τίποτα μωρέ.. απλά είμαι στα μαχαίρια πάλι με αυτόν τον Άλεξ και αγχώνομαι για αύριο! Δεν θέλω να χάσουμε βαθμούς πάλι και να φταίμε εμείς!

-Τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πας και να τα βρείτε!

-Λες;

-Εμ.. Άρια, ό,τι κι αν σου έκανε –που τι μπορεί δηλαδή να σου κάνει, μην τρελαθούμε κιόλας – δεν μπορεί να είναι πιο σημαντικό από τον αγώνα!

-Μα είναι βλαμμένος ρε Ιάσονα!

-Κι εσύ λίγο χαζούλα, αλλά δεν το κάνουμε θέμα!

-Άι στο διάολο Ιάσονα!

-Έλα μωρέ χαζούλα.. πλακίτσα! Κοίτα Άρια, καλώς ή κακώς με αυτόν θα πρέπει να συνεργαστείς αύριο! Πήγαινε βρες τον και δεν ξέρω.. βρείτε τα!

-Καλά.. θα πάω.

-Περίμενε, μην κλείσεις!

-Τι είναι;

-Έμαθα πως.. τα βρήκες με τον μπαμπά;

-Ναι, περίπου δηλαδή! Δεν τον συγχώρεσα βέβαια ακόμα, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο! Θα έρθω το Σαββατοκύριακο και ελπίζω να έρθουμε λίγο πιο κοντά!

-Πολύ χάρηκα όταν μου το είπε. Ευυχώς τον κατάλαβες έστω και λίγο..

-Ξέρεις, έμαθα ότι χώρισε και με την Ντίνα και σκεφτόμουν μήπως, δεν ξέρω, τα ξαναβρούν με τη μαμά. Της μίλησα όταν γύρισα, δεν ήταν τόσο θετική, αλλά θα την ψήσω πού θα μου πάει!

-Καλά, άστα αυτά τώρα, θα τα πούμε άλλη ώρα! Τώρα έχεις κάτι να κάνεις, μην ξεχνιόμαστε..

-Πφ.. ότι πεις. Πάω..

-Περιμένω νέα ε!

-Κουτσομπόλης πρώτου βαθμού ο αδερφός μου!

-Υπερβολές, εγώ νοιάζομαι για το καλό της χαζής, μικρής αδερφής μου!

-Σίγουρα.. άντε κλείνω και τα λέμε μετά.

-Θα κοιμηθώ! Στείλε μήνυμα να το δω το πρωί!

-Καλά..

-Καληνύχτα αδερφούλα και καλή τύχη για αύριο!!

-Ευχαριστώ αδερφούλη και σε εσένα καλή επιτυχία, αν και θα σε πάρω και αύριο!

-Εντάξει, φιλάκια!

Ίσως έχει δίκιο ο Ιάσονας! Ας κάνω εγώ το βήμα μπας και τα βρούμε για αύριο! Κοιτάζω την ώρα και είναι ακριβώς η ώρα που έχουμε δώσει ραντεβού κάτω. Πηγαίνω στο δωμάτιο του Πάνου και του Άλεξ, ελπίζοντας ότι θα τους βρω εκεί. Χτυπάω την πόρτα και ανοίγει ο Άλεξ, ο οποίος μόλις με βλέπει ετοιμάζεται να μου κλείσει την πόρτα στα μούτρα!

-Άλεξ! περίμενε!

-Φύγε! μου λέει και προσπαθεί να κλείσει την πόρτα, όχι όμως αρκετά για να με καταφέρει.

-Άλεξ περίμενε, δυο λεπτά μόνο!

-Τι θέλεις γαμώτο; Λέει αφήνοντας αυτήν τη φορά την πόρτα και έτσι καταφέρνω να μπω μέσα.

-Θέλω να σου μιλήσω!

-Δεν θέλω όμως εγώ!

-Αν δεν ήθελες δεν θα με άφηνες να μπω! Μη μου πεις ότι μπήκα με το ζόρι!

-Λέγε, τι θέλεις!

-Να μιλήσουμε..

-Να πούμε τι; Να αρχίσεις να με στολίζεις πάλι και να παινεύεις το γκόμενό σου;

-Δεν ήρθα για αυτό Άλεξ! Ήρθα να σου ζητήσω συγγνώμη, είπα και κάθισα στο κρεβάτι του ή του Πάνου, δεν ξέρω..

-Μπα; Πώς κι έτσι;

-Ξέρεις ότι αύριο είναι ο αγώνας και δεν γουστάρω να είμαστε πλακωμένοι και...

-Και;

-Και γενικά δεν γουστάρω να είμαστε πλακωμένοι!

-Ούτε κι εγώ.. λέει σκύβοντας το κεφάλι ενώ πλέον είναι καθισμένος δίπλα μου.

-Εντάξει, συγγνώμη. Σου μίλησα πολύ απότομα χωρίς λόγο..

-Κι εγώ δεν ήμουν καλύτερος!

-Εγώ φταίω, εσύ το προηγούμενο βράδυ ενδιαφέρθηκες τόσο για εμένα κι εγώ..

-Εσύ είσαι πολύ εγωίστρια, αλλά..

-Αλλά τι;

-Αλλά είσαι και γλυκιά και.. δεν μπορώ να σου κρατήσω κακία!

-Δηλαδή φίλοι πάλι;

-.... «Φίλοι» ε;

-Αν με συγχωρέσεις.. αυτό περιμένω ξέρεις!

-Σε συγχωρώ!

-Ουφ! λέω και από τον ενθουσιασμό μου ορμάω και τον αγκαλιάζω.

Από ό,τι φαίνεται δεν το περίμενε, ξαφνιάστηκε προς στιγμήν αλλά αμέσως ανταποκρίθηκε στην αγκαλιά μου. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα αφήνουμε ο ένας τον άλλον αλλά δεν απομακρυνόμαστε. Τώρα που είναι ήρεμος είναι ακόμα πιο όμορφος! Τα πράσινα μάτια του με κοιτάζουν τόσο γλυκά.. Θεέ μου θα πεθάνω!! Δεν μιλάει κανείς, μόνο κοιταζόμαστε αλλά από πολύ κοντινή απόσταση που «λάθος σκέψεις» περνούν από το μυαλό μου! Άρια γαμώ συγκεντρώσου λίγο, σκέψου κάτι άλλο, κοίτα αλλού, σπάστου τα μούτρα όπως ήθελες τόσο καιρό! ΑΡΙΑ!!!

Ξαφνικά με πλησιάζει απότομα και.. ευτυχώς πρόλαβα να γυρίσω! Πήγε να με φιλήσει; Πήγε να με φιλήσει!!! Όχι, αυτό δεν έπρεπε να γίνει, ευτυχώς δεν έγινε, αν και δεν παίρνω όρκο ότι δεν ήθελα. Ο Άλεξ είναι πολύ όμορφος, το ομολογώ και κάθε κορίτσι θα ήθελε να δοκιμάσει ένα φιλί του, μη γελιόμαστε! Αλλά...

Οι επόμενες στιγμές είναι αμήχανες, κοιτάζουμε και οι δύο αλλού, έχουμε καρφώσει το φωτιστικό, το κομοδίνο, την τηλεόραση, οτιδήποτε υπάρχει στο δωμάτιο! Μέχρι που τον νιώθω να με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του και, γυρνάω κι εγώ να τον αντικρύσω.

-Ναι.. ε... αυτό μόνο καταφέρνει να πει.

-Ναι, ωραία, ε... αυτό καταφέρνω να πω κι εγώ και ο Άλεξ γελάει..

Γελάω κι εγώ, τι άλλο να κάνω; Για καλή μας τύχη εκείνη τη στιγμή ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Πάνος, βγάζοντάς μας από την τόσο δύσκολη θέση!

-Επ, Άρια εδώ είσαι; Δεν πιστεύω να τσακώνεστε πάλι!

-Όχι δεν.. λέω εγώ φανερά αμήχανα.

-Δεν.. ψελλίζει και ο Άλεξ!

-Όλα καλά παιδιά; Τι πάθατε;

-Τίποτα, δεν.. εγώ πάω στο δωμάτιό μου! λέω και φεύγω σαν κυνηγημένη.

-Θα έρθεις κάτω έτσι;

-Ναι, τα λέμε σε λίγο! λέω και τρέχω στο δωμάτιό μου να συνέλθω.

Μπαίνω στο δωμάτιό μου έχοντας πάθει κρίση! Προφανώς αντιδράω πολύ υπερβολικά, δεν έγινε και τίποτα! Δεν έγινε και τίποτα; Ο Άλεξ πήγε να με φιλήσει και... να με πάρει και να με σηκώσει το ήθελα! Θα μου άρεσε πολύ να γίνει, αλλά ευτυχώς ευτυχώς δεν έγινε γιατί τώρα θα είχαμε άλλα! Πρώτον, είμαι με τον Άγγελο και τον λατρεύω όσο και τη ζωή μου! Δεύτερον, ο Άλεξ έχει τις γκόμενες σαν τα πουκάμισα και αν είχε γίνει αυτό θα ήμουν μία ακόμα στη λίστα του! Πράγμα που σημαίνει ότι θα εξευτελιζόμουν εντελώς! Είμαι πολύ τυχερή που έχω μάθει να πηγαίνω κόντρα στον εαυτό μου! Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου να συνέλθω, βάζω τη ζακέτα της ομάδας και κατεβαίνω κάτω. Ο Άλεξ δεν είναι εκεί, αλλά ούτε και ο Πάνος! Έχει γούστο να κάνει κανένα αστείο και να του μιλήσει! Θα του κόψω τα... πόδια! Ευτυχώς σε λίγη ώρα κατεβαίνουν τα δυο τους και γελάνε, ποιος ξέρει τι μαλακίες θα λένε πάλι.. Πάντως δεν φαίνεται να κατάλαβε κάτι ο Πάνος, ο Άλεξ όμως όταν συναντιούνται τα βλέμματά μας αμέσως σοβαρεύει και με κοιτάζει με ένα ύφος.. Δεν μπορώ να το περιγράψω.. Σαν να απορεί, σαν.. δεν ξέρω!

Η υπόλοιπη ώρα περνάει γρήγορα και σε λίγο ανεβαίνουμε όλοι στα κρεβάτια μας. Πού να με πιάσει ύπνος όμως εμένα. Ανοίγω το κινητό μου και μπαίνω facebook, σε μια προσπάθεια να ξεχαστώ, αλλά όταν βλέπω το όνομά του στους ενεργούς χρήστες το θυμάμαι πάλι.. Τι σκατά μου συμβαίνει γαμώτο; Το τελευταίο πράγμα που μου έλειπε τώρα είναι να αρχίσω να έχω οποιαδήποτε αισθήματα για τον κάφρο! Δεν την κάνει όμως κι αυτός εύκολη τη δουλειά.. Έρχεται μήνυμα και είναι από αυτόν: «Σκεφτόμουν αυτό που έγινε πρν, που πήγε τέλος πάντων να γίνει..» Τι του απαντάς τώρα; Ότι κι εγώ δεν το έβγαλα από το μυαλό μου;

Απαντάω: «Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ λίγο.. Ευτυχώς δεν έγινε!» Στέλνει: «Ευτυχώς για εσένα!» Όπα! Τι είναι αυτό τώρα; Θα με τρελάνει τελείως; Αυτός δεν τρωγόταν όλη μέρα με αυτήν την.. πώς την λένε! Μην εκνευριστώ τώρα και προπαντώς μη του πω κάτι τέτοιο, γιατί θα νομίζει ότι ζηλεύω κιόλας! «Άλεξ, ξέρεις ότι αυτό δεν έπρεπε να γίνει, είμαι με τον Άγγελο!» στέλνω, αν και δεν αποτελεί και πολύ καλή δικαιολογία αυτό. «Το σκέφτηκες κι εσύ όμως..» Γυρεύοντας πάει, θα του τα ψάλλω! «Άλεξ, αυτή η συζήτηση δεν οδηγεί πουθενά!» και επιτέλους στέλνει και ένα μήνυμα της προκοπής: «Έχεις δίκιο, έτσι κι αλλιώς πρέπει να κοιμηθούμε. Καληνύχτα!» Επιτέλους! «Καληνύχτα, τα λέμε αύριο.. και ξέχνα ό,τι έγινε!» στέλνω και μου απαντάει: «Όπως θέλεις..»

Πώς να κοιμηθώ εγώ τώρα; Τι είναι όλα αυτά γαμώτο; Αυτό μας έλειπε τώρα να έχουμε πάρε – δώσε με αυτόν. Όχι, δεν τον πιστεύω, τα ίδια λέει σε όλες και τις τουμπάρει! Και δεν ξέρω γιατί το κάνω και θέμα, αφού από πλευράς μου δεν τρέχει τίποτα! ΤΙΠΟΤΑ!! Ακούτε; Και τώρα ύπνο Άρια! Άντε!!!

Το επόμενο πρωί

Αντί για ξυπνητήρι έχουμε τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν σήμερα.. Ετοιμάζομαι και καλώ το ασανσέρ για να κατέβω για πρωινό. Όταν έρχεται το ασανσέρ, μπαίνω μέσα αλλά τσουπ, πετάγεται μέσα και ο Άλεξ. Γιατί εμφανίζεται πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές γαμώτο; Εγώ και αυτός σε ένα ασανσέρ μόνοι μας; Δεν είναι και πολύ καλή ιδέα! Έτσι όπως είναι με αυτό το ατημέλητο στυλ μου έρχεται να του ορμήξω, αλλά συγκρατώ τις ορμές μου!

-Καλημέρα! μου λέει.

-Καλημέρα.. λέω κι εγώ.

-Έτοιμη;

-Πάντα! λέω αλλά αμέσως το μετανιώνω, ελπίζω να μην ακούστηκε κάπως και με παρεξηγήσει.. Δεν θέλει και πολύ αυτός!

-Μ' αρέσεις! Εννοώ.. χαίρομαι! Πάμε γερά για τη νίκη!

-Εννοείται!

-Ωραία, έλα πάμε! Προηγούνται οι κυρίες λέει και με αφήνει να βγω πρώτη από το ασανσέρ.

Ευτυχώς στο εστιατόριο καθόμαστε σε διαφορετικά τραπέζια κι έτσι αποφεύγονται οι πολλές οπτικές επαφές μεταξύ μας. Δεν είμαι στα καλά μου για να σκέφτομαι έτσι!

Σε μία ώρα βρισκόμαστε στο γήπεδο. Οδηγίες από το Χρήστο και τα σχετικά, αλλαγή στολών και έτοιμη! Παίρνουμε θέση στο γήπεδο, σέντρα εμείς, εγώ και ο Άλεξ δηλαδή.. Είμαστε στημένοι ο ένας απέναντι από τον άλλον και περιμένουμε το σφύριγμα του διαιτητή. Μου σκάει ένα χαμόγελο και μου κλείνει το μάτι. Του χαμογελάω κι εγώ και του αλλάζω την πάσα! Ο αγώνας μόλις ξεκίνησε!

Η Κέρκυρα είναι εύκολος αντίπαλος και από τα πρώτα κιόλας λεπτά τους κλείνουμε στο μισό γήπεδο! Μία επίθεση κάνουν όλη κι όλη, αλλά ο κεντρικός αμυντικός μας κλέβει έξυπνα και βγάζει πάσα στον Άλεξ, ενώ φεύγουμε οι δυο μας μπροστά, μόνοι με δύο αμυντικούς! Το γκολ έρχεται! Λίγο πριν μπούμε στην περιοχή ο Άλεξ μου δίνει τη μπάλα, πράγμα που ομολογώ δεν το περίμενα. Μπαίνω στην περιοχή, περνάω με μια ντρίπλα τον αμυντικό και κοιτάζω στα μάτια τον τερματοφύλακα. Φιλαράκο σε έχω άνετ... ΑΑΑ! Τι στο διάολο γαμώτο; Γιατί βρίσκομαι στο έδαφος και γιατί το πόδι μου πονάει λες και μου το έκοψαν; Δεν θυμάμαι πόσο καιρό έχω να νιώσω τέτοιο πόνο! Νιώθω απίστευτα εκνευρισμένη αυτή τη στιγμή! Ήταν σίγουρο γκολ αυτό!

-Πέναλτυ!!! φωνάζει εξοργισμένος ο Άλεξ και ευτυχώς ο διαιτητής το καταλογίζει.

Αμέσως μετά ο Άλεξ έρχεται από πάνω μου..

-Άρια, είσαι καλά; Πονάς; Να φωνάξω τους γιατρούς;

-Καλά είμαι! φωνάζω αλλά η φωνή μου παραμορφώνεται από τον πόνο.

-Να μπει το ιατρικό τιμ, φωνάζει ο διαιτητής και βλέπω τους γιατρούς να μπαίνουν στο γήπεδο.

Και αρχίζουν οι σπαστικές ερωτήσεις «Πού πονάς; Λύγισε το πόδι σου! Να σε βγάλουμε;» Στην τελευταία ουρλιάζω ένα «Όχι» και σηκώνομαι πάνω. Ο Άλεξ είναι έτοιμος να εκτελέσει το πέναλτι, αφού είναι εντολή του Χρήστου τα πέναλτι τα εκτελεί πάντα αυτός. Νιώθω όμως το δίκιο να με πνίγει, το αίμα ανεβαίνει επικίνδυνα στο κεφάλι μου! Πρέπει να το εκτελέσω εγώ αυτό το πέναλτυ, το δικαιούμαι! Πλησιάζω τον Άλεξ, ο οποίος καταλαβαίνει με τη μία τι θέλω και μαζεύεται. Ξέρω ότι αν το κάνω αυτό θα έχω κυρώσεις, αλλά τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει αυτή τη στιγμή! Είμαι εγωίστρια ναι, αλλά..

-Άρια, ο Χρήστος θα μας φωνάξει..

-Εσύ έχεις πρόβλημα; Θα κανονίσω εγώ τον Χρήστο!

-Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις.. τι να σου πω.

Κοιτάζω το Χρήστο και με νοήματα του εξηγώ. Φέρνει αντίρρηση, αλλά στο τέλος δέχεται, δείχνοντάς μου ότι θα με αποκεφαλίσει αν πάει στραβά!.

Παίρνω θέση λίγα μέτρα πίσω από τη βούλα όμως το πόδι μου πονάει αφόρητα! Ευτυχώς είναι το δεξί και όχι το καλό μου, αλλά και πάλι θέλω να κλάψω από τον πόνο! Αλλά θα πάρω την εκδίκησή μου!

Παίρνω φόρα εκτελώ με δύναμη και... τη γκαντεμιά μου σήμερα! Χτυπάει στο αρστερό δοκάρι, λίγα εκατοστά πιο δίπλα και θα έμπαινε, αφού ο τερματοφύλακας έπεσε από την άλλη! Όμως δεν έχω πει την τελευταία μου λέξη! Η μπάλα αφού χτυπάει στο δοκάρι γυρίζει πίσω και ο αμυντικός τρέχει να την προλάβει, όμως είμαι πιο κοντά. Τρέχω κι εγώ και τελευταία στιγμή την προλαβαίνω και τη στέλνω επιτέλους στα δίχτυα, γλιστράω όμως και πέφτω για άλλη μια φορά στο έδαφος. Η χαριστική μου βολή.. πεθαίνω από τον πόνο, αλλά ευτυχώς σε πέντε λεπτά λήγει το ημίχρονο και αποχωρούμε για τα αποδυτήρια. Ο Χρήστος μου λέει να πάω να αλλάξω, να πιω νερό για τρία λεπτά και αμέσως να πάω στο ιατρείο, αφού κουτσαίνω πια και είναι φανερό ότι έχω κάτι σοβαρό..

Μπαίνω στα αποδυτήρια και αρπάζω το μπουκάλι με το νερό να συνέλθω γιατί υποφέρω στην κυριολεξία, ενώ έχω τόση ταχυπαλμία που νομίζω ότι... Δεν νομίζω... όντως καταρρέω!! Νιώθω τα πόδια μου να με εγκαταλείπουν και πριν πέσω στο πάτωμα προλαβαίνω να δω την πόρτα να ανοίγει και τον Άλεξ να παθαίνει σοκ και να τρέχει να με πιάσει ουρλιάζοντας το όνομά μου.

Βρίστε με ελεύθερα!! Και άργησα και το κόβω σε κρίσιμο σημείο!!! Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;; Είχαμε και επανεμφάνιση του Ιάσονα, θα μου πείτε τι μας λες κι εσύ τώρα.. εδώ έγιναν τέρατα!! Περιμένω σχόλια :Ρ

Αφιερωμένο στην @LydiaStyles123 που με βοήθησε πολύ σε αυτό το κεφάλαιο!!! <3

Η συνέχεια την Τετάρτη και συγγνώμη για όσα σχόλια δεν απάντησα σήμερα, αλλά ειλικρινά δεν πρόλαβα και είμαι πτώμα! Αύριο, υπόσχομαι!! Σας ευχαριστώ όλες για όλα!!! <3