Εύθραυστες σιωπές γλιστράνε και πέφτουν σα βροχή.
Ο ήχος τους, σαν απο καμπανάκι που χάνεται.
Ποδοπατουνται και τσαλακώνονται.
Αλλο ένα πάτημα, και γίνονται ένα με το έδαφος.
Στέρεψαν, δεν πέφτουν άλλες.
Ο κόσμος έπαψε να μιλάει μέσα από αυτές και αξία τους χάθηκε.
Η γη σταμάτησε να κινείται, μένει σιωπηλή,
απορροφώντας φωνές που θυμίζουν βουητό μελισσών.
Καμια θάλασσα δεν αρκετά βαθιά για να χωρέσει όλες αυτές τις σιωπές έτσι αυτές μενουν σκόρπιες και δεν τις βλέπει κανείς
Βουβές, επιμένουν στην λήθη της ζωής.