ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

"ΣΥΜΜΑΧΟ"

Προετοίμαζα αρκετή ωρα τον ευατό μου για αυτό που θα της έλεγα. Το είχα σκεφτεί πολυ και ηταν η μόνη λύση.Εστω για λιγο μέχρι να καταλάβουμε και οι δυο τι μας συμβαίνει

Μολις γύρισα να την δω, ήταν λιποθυμη στο πάτωμα. Ετρεξα αμεσως κοντά της σηκώνοντας την στην αγκαλιά μου

Μωρό μου... Γαμωτο

Την πήγα στο κρεβάτι μας,φαινόταν
χλωμη.Απο την ωρα που γυρίσαμε απο το πάρκο φαινοταν ταραγμένη.Αφου βεβαιώθηκα πως ηταν καλά,αρχισα στα γρήγορα να μαζεύω τα πράγματα μου.Δεν ήθελα να με δει να φεύγω.
Ισως έτσι ηταν καλύτερο και για τους δυο μας

Κάθισα δίπλα της φιλωντας την τρυφερά.Θα μου έλειπε η εικόνα της, το άγγιγμα της... Θα μου έλειπε απίστευτα.Ηθελα να την χορτάσω προτού φύγω.Δεν θα πήγαινα στους γονείς μου.Οχι σήμερα τουλάχιστον.

"Μωρό μου σε αγαπάω " την φίλησα για τελευταία φορα, αφησα το σημείωμα δίπλα της και αφου μάζεψα τα πράγματα μου έφυγα. Μολις ξυπνούσε δεν θα με έβλεπε εδω.

Δεν ξέρω αν ηταν λαθος ή σωστό αλλά δεν άντεχα άλλο αυτή την κατάσταση. Ηλπιζα μεσα μου ο χρόνος που της δίνω να αναθεωρήσει να την βοηθήσει και να σκεφτεί καλα. Εγω θα την περιμένω... Την αγαπάω και δεν θα την αφήσω τοσο εύκολα. Οχι!

Με το που έκλεισα την πόρτα του σπιτιού κατι έσπασε μέσα μου.Είναι η πρώτη φορα που δίνω τοσα πολλα σε μια γυναίκα. Γιατι ξέρω πως η Δάφνη ειναι εκείνο το ξεχωριστό κομμάτι που κάνει μυαλό και καρδιά να τρελαίνονται. Απο την πρώτη εκείνη την στιγμή στο μπαρ που την συνάντησα.

Λενε πως η καρδιά δεν κανει λαθος. Οταν την είδα ολα άλλαξαν. Ως νεος ήμουν ατίθασος, μα πάντα σεβομουν τις γυναίκες... Η Δάφνη μολις σε ενα βράδυ με έκανε να ξεχάσω τα πάντα και να γινω κατι αλλο. Οσο απίθανο και να ακούγεται.

Ο άντρας αλλάζει μέχρι να βρεθεί εκείνη που θα ανατρέψει καρδιά, μυαλό, αντιλήψεις, συμπεριφορές στην ζωή του. Εκείνη που θα τον ωθήσει να γίνει καλύτερος

Κέρδισα μια δεύτερη ευκαιρία με την Δάφνη και δεν σκοπεύω να την χαραμισω. Οτι και να συμβαίνει θα το μάθω. Δεν θα παραδώσω ετσι εύκολα τα όπλα αφήνοντας την Δάφνη.

Αν τα πράγματα όμως δεν φτιάξουν ή ακομα χειρότερα μαθω πως τοσο καιρό με κοροϊδεύει θα αναγκαστώ να κανω κατι που γνωρίζω πως θα την πληγώσει και αυτο δεν ειναι παρα απο το να διεκδικήσω την κηδεμονία της Μαρίας....Θα της πάρω το παιδί και σε αυτό δεν με σταματάει τίποτα. Δεν συγχωρώ το ψεμα και την κοροϊδία...

Εφτασα με τα πολλα πολλα σε ενα ξενοδοχείο κοντά στο νοσοκομείο. Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και δίχως να χάμω χρόνο μπήκα για ενα γρήγορο μπάνιο,ήθελα να ηρεμήσω.
Μολις βγήκα άκουσα το κινητό μου να χτυπάει, το πηρα στα χέρια μου, το όνομα της αναγραφόταν στην οθόνη. Δεν εκανα τον κόπο να το σηκώσω. Οχι ακομα!

Συγγνώμη μωρό μου.. Συγγνώμη!

Μετα απο πολλες προσπάθειες και χτυπήματα σταμάτησε να με καλεί. Είχε κιολας βραδιάσει.Πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου για να μιλήσω με την μικρή,αύριο θα πήγαινα να την πάρω για να περάσουμε την μέρα μας μαζί. Ενθουσιάστηκε αρκετά μιας και σήμερα δεν πρόλαβε να παίξει όσο επιθυμούσε,μόλις ομως της είπα πως θα είμαστε οι δυο μας κατάλαβα πως κατσουφιασε, ήθελε και την μητέρα της μαζι μας

"Καλα μπαμπά μου δεν πειράζει. Θα παμε αλλη φορα μαζι αφου δεν μπορεί" δικαιολόγησα την αυριανή της απουσία λέγοντας της πως η Δάφνη είχε μια σημαντική δουλειά με την Λίζα. Ευτυχώς δεν ρώτησε κάτι παραπάνω.

Αφου της είπα καληνύχτα κλείσαμε το τηλέφωνο.Προτού κοιμηθώ έστειλα ενα απλό μήνυμα στην Δάφνη πως ειμαι καλα.Πάλευα με τον ίδιο μου τον ευατό για να αντέξω να μην της τηλεφωνήσω ή ακομα χειρότερα να μην τα μαζέψω και τρέξω μέχρι το σπίτι μας.

Αχ ρε μωρό μου πως γίναμε έτσι;

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα αρκετά νωρις. Δεν είχα ύπνο, ολη νύχτα δεν βγήκε απο το μυαλό μου. Εκλεινα τα μάτια και το μόνο που έκανα ήταν να την σκέφτομαι.Ζήτησα απο την δουλειά μερικές μέρες αδεια,το χρειαζόμουν οσο τίποτα αλλο.

Βγήκα εξω στο μπαλκόνι και το απαλό πρωινό αεράκι με χτύπησε φέρνοντας μαζί του ολες εκείνες τις σκέψεις που ήθελα να κρύψω μέσα μου. Πρώτη φορα φοβόμουν. Φοβάμαι γιατί υπάρχει περίπτωση να την χάσω και ειναι κάτι που δεν θα αντέξω.

Πήρα πρωινό στο δωμάτιο, έκανα ενα γρήγορο ντουζ και αφου ντύθηκα κατέβηκα κάτω στην ρεσεψιόν για να αφήσω το κλειδί. Θα πήγαινα να πάρω την μικρή για την βόλτα μας. Ηθελα να περάσουμε την μερα μας μαζί.

Καθως πήγαινα προς το αυτοκίνητο δίχως να καταλάβω πως έγινε ενα διερχόμενο αυτοκίνητο κατευθυνόταν με μεγάλη ταχύτητα προς τα πάνω μου, αν δεν αντιδρούσα γρήγορα θα με είχε χτυπήσει.Το αυτοκίνητο χάθηκε απο το οπτικό μου πεδίο μα εγω έμεινα παγωμένος στην θέση μου. Ειμαι σίγουρος πως δεν ηταν τυχαίο όλο αυτό κάποιος είχε προσπαθήσει να με σκοτώσει....

Τι στο καλό;

"Αλέξανδρε; εισαι καλα; θεε μου.. " η φωνή γνωστή. Ειδα την Χριστίνα να τρέχει κοντά μου γρήγορα αγκαλιάζοντας με τελικά σφιχτά "νόμιζα πως θα... Πως θα σε σκότωνε.." ήταν το ίδιο ταραγμένη με εμένα, είχε δει ολη την σκηνή προφανώς

Δεν την απομάκρυνα, εκείνη την στιγμή την είχα ανάγκη.
Προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε μολις συμβεί!Ολα ηταν θολωμένα στο μυαλό μου

"Μιλα μου Αλέξανδρε. Εισαι καλα; χτύπησες;" φαινόταν η ανησυχία της στο πρόσωπο της, πραγματική ανησυχία... Νοιαζόταν για εμενα ακομα και αν δεν της είχα φερθεί σωστά

"Ειμαι καλα Χριστίνα ευτυχώς πρόλαβα να αντιδράσω και να το αποφύγω. Ειμαι καλα! " χαμογέλασα καθησυχάζοντας την

Είχα ακομα λιγο χρόνο πριν παω στην μικρή ετσι με έπεισε να καθίσουμε σε μια καφετέρια εδω κοντα, έπρεπε οπως είπε να ηρεμήσω και δεν ειχε άδικο.Η Μαρια δεν έπρεπε να με δει σε αυτή την κατάσταση.

"Τι ήταν αυτό Αλέξανδρε; ειμαι σίγουρη πως δεν ήταν τυχαίο... Το αυτοκίνητο ξεκίνησε μολις σε είδε... Και εκτος αυτού τι κανεις εσυ εδω; γιατί έβγαινες απο το ξενοδοχείο; " οι ερωτήσεις της έπεσαν σαν βροχή

"Εδω μένω Χριστίνα απο χθες", δεν ειχα λόγο να κρυφτώ απο κανέναν, το τι κάνω δεν τους αφορά ποσο μάλλον την Χριστίνα

"Τι; εννοώ γιατί;" δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να της μιλήσω, δεν την εμπιστευόμουν "ξέχνα οτι έγινε μεταξύ μας Αλέξανδρε,ειχες δίκιο.
Αγαπάς την Δάφνη και εκείνη το ίδιο. Θελω να με αφήσεις να ειμαι κοντά σου ως φίλη. Σαν τον παλιό καλο καιρό" φαινόταν η ειλικρινια στο βλέμμα της,

"Μπορείς να με εμπιστευτείς " είπε αγγίζοντας το χέρι μου

Μπορούσα;

Ειχα ανάγκη να μιλήσω και αυτή την στιγμή η Χριστίνα ήταν κοντά μου!
Αφου της ειπα όσα ένιωθα εκείνη παρεμεινε για λιγο σκεφτικη μέχρι που μίλησε ξανα "ηταν λαθος σου να φύγεις, προσπάθησε να μάθεις τι συμβαίνει και αν δεν σου το λεει η ίδια βρες αλλο τρόπο. Παρακολούθησε τις κινήσεις της. Ξερω οτι ειναι παρατραβηγμένο αλλα ειναι ο μόνος τρόπος" ειχε δίκιο άραγε;

Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω!

Επειδή η ωρα ειχε περάσει και η μικρή με περίμενε της πρότεινα να έρθει μαζί μας στην βόλτα. Χάρηκε και οπως φάνηκε απο την συνέχεια η μικρή την συμπάθησε ιδιαίτερα. Ισως τελικά να την είχα παρεξηγήσει.

Ισως να ειχα βρει εναν σύμμαχο!

Μεγάλο κεφάλαιο σήμερα με μια εξέλιξη. Καποιος πηγε να τον σκοτώσει ή μηπως κανει λαθος; και η Χριστίνα;; μπορεί να την εμπιστευτεί;