ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 

"ΕΙΜΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ"

Δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα,είχα αποκοιμηθεί κρατώντας προστατευτικά την μικρή.

Ένιωσα ένα απαλό άγγιγμα πάνω στο πρόσωπο μου,δεν άνοιξα τα μάτια μου, ήταν η Δάφνη.

Ήθελα να δω τι θα κάνει.

Όταν κατάλαβε ότι ξύπνησα απομακρύνθηκε. Έμοιαζε με μικρό παιδί που το έπιασαν να κάνει σκανταλιές. Την κοιτούσα μέσα στα μάτια της,το ξέρω ότι ένιωθε αμηχανία αλλά δεν μπορούσε να μην την κοιτάζω, είχα χαθεί στο χρώμα και την φρεσκάδα τους

Αυτή η γυναίκα...

Ανησύχησε που δεν βγήκα έξω και εγώ αμέσως της εξήγησα. Πράγματι δεν είχα καταλάβει πως πέρασε η ώρα.Η μικρή είχε πλέον ξυπνήσει.Φοβόταν και άρχισε να κλαίει μα εκείνη κατάφερε να την ηρεμήσει.

Μόλις η Δάφνη βγήκε έξω έμεινα εγώ μαζί της.Την πλησίασα και προσπάθησα να την κάνω να με εμπιστευτεί,της κρατούσα το χεράκι της καθόλη την διάρκεια της εξέτασης

Αυτό που φοβόμασταν έγινε.Το καλό είναι οτι το πρόβλημα υπάρχει μόνο απο την δεξια μεριά.Ζητήσαμε από την μικρή να κουνήσει το πόδι της αλλά δεν μπορούσε.Της κάναμε και άλλες εξετάσεις.Ίσως είναι προσωρινό. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει τύχει κάτι τετοιό.

Αλλά εδώ γαμωτο μιλάμε για ένα πεντάχρονο κορίτσι

Και φταιω εγώ ο βλάκας για την κατάσταση της

Ηλίθιε...

''αγόρι μου πρέπει να το πούμε στην μητέρα της.Πρέπει να ξέρει'' εγώ θα της το πω

Τους ζήτησα λίγο χρόνο και μπήκα στο γραφείο μου ''γαμωτο'' σχεδόν ούρλιαξα και πέταξα κάποια χαρτιά κάτω.

Εγώ φταίω.Εξαιτίας μου η μικρή υποφέρει

Κάθισα λίγο μέχρι να ηρεμήσω και βγήκα ξανά έξω για να πάω να μιλήσω με την Δάφνη.Καθώς πλησίαζα άκουγα φωνές.

Τι στο καλό γίνεται;

Ήταν η Δάφνη και φώναζε στην αδερφή μου, την είδα να την σπρώχνει και η Λίζα να πέφτει στο πάτωμα. Θόλωσα και αυτομάτως έτρεξα προς το μέρος τους. Την βοήθησα να σηκωθεί και την ρώτησα αν είναι καλά. Εκείνη κουνώντας απλά θετικά το κεφάλι της μου απάντησε

Γύρισα να κοιτάξω την Δάφνη αυτή την στιγμή ήμουν πολύ θυμωμένος.Την κράτησα δυνατά από το χέρι και μια έκφραση πόνου σχηματίστηκε στο πρόσωπο της.

Της μίλησα σκληρά,ο θυμός μου με έκανε άλλον άνθρωπο ξεχνώντας τα πάντα.

Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, απελευθέρωσε το χέρι της από το δικό κράτημα και λέγοντας μου πως δεν ξέρω τίποτα έφυγε τρέχοντας

''ρε Αλέξανδρε γιατί της μίλησες έτσι;Δεν έφταιγε εκείνη..'' πήγε να την ακολουθήσει αλλά δεν την άφησα,ίσως ήταν καλύτερα να μείνει λίγο μόνη της.

Έκανα χοντρή μαλακία το παραδέχομαι

Η Λίζα έκλαιγε,την πήρα στην αγκαλιά μου και γυρίσαμε στο γραφείο μου. Της έδωσα να πιει λίγο νερό και της ζήτησα συγγνώμη.

Όπως ήταν λογικό μου φώναξε και μου ζήτησε να πάω να την βρω και ζητήσω απο εκείνη συγγνώμη.

Η Δάφνη θύμωσε γιατί δεν της είπε ότι υπάρχει πρόβλημα με την μικρή.Εγώ της είχα πει να μην αναφέρει τίποτα.

Το παραδέχομαι πως δεν ήταν τρόπος αυτός να της μιλήσω. Είμαι ηλίθιος αλλά η Λίζα για εμένα είναι τα πάντα.

Το μυαλό μου γύρισε στην εποχή που το τότε αγόρι της την χτυπούσε.Την είχα βρει εγώ ο ίδιος στο διαμέρισμα της στο Λονδίνο.Από τότε ορκίστηκα πως δεν θα άφηνα κανέναν να την αγγίξει.Έτσι όπως την είδα πεσμένη στο πάτωμα,δεν άντεξα,θόλωσα.Τα πλευρά και η μέση της ακόμα είναι αδύναμα και ένα απλό χτύπημα μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό

Ήμουν σίγουρος πως θα την έβρισκα στην ταράτσα και δεν έκανα λάθος.

Ήταν εκεί.Καθόταν στην άκρη, είχε φέρει τα πόδια της κοντά στο στήθος της και είχε τυλίξει γύρω τους τα χέρια της.Αυτή την φορά με αντιλήφθηκε,γύρισε προς τα έμενα μα δεν μίλησε.

Τα μάτια της ήταν κόκκινα και έτρεμε.Δεν φορούσε τίποτα από πάνω και είχε αρκετό κρύο. Κρύωνε.

Έβγαλα την ρόμπα μου και την τύλιξα γύρω της. Διαμαρτυρήθηκε μα δεν την άφησα να την βγάλει ''αν είναι με προσβάλεις ξανά..'' η φωνή της σπασμένη,την πλήγωσα ο ηλίθιος

''Δάφνη δεν φταις εσύ.Θύμωσα και βγήκα εκτός εαυτού. Συγγνώμη.Είμαι ένας κόπανος'' την έφερα κοντά μου

''όταν είδα την Λίζα θόλωσα,μου θύμισε εκείνη την ημέρα που την βρήκα χτυπημένη στο διαμέρισμά'' γούρλωσε τα μάτια της από έκπληξη

Προφανώς η αδερφή μου δεν της είχε μιλήσει για τότε. Δεύτερη μαλακία σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Μπράβο σου Αλέξανδρε

"Τι;τι εννοείς; Πες μου..."έτσι όπως τα έκανα τώρα πρέπει να της μιλήσω

"Η Λίζα ήταν με έναν τύπο σχεδόν πέντε μήνες.

Στο τηλέφωνο την άκουγα ενθουσιασμένη για την σχέση τους και για το πόσο υπέροχος ήταν ο Ρόμπερτ.

Μετά απο κάποιες ημέρες σταμάτησε να με παίρνει τηλέφωνα.
Φαντάστηκα ότι θα ήταν λόγω της σχολής.

Όμως οι μέρες έγινε μήνας.Δεν το σκέφτηκα και πολύ. Πήρα το πρώτο αεροπλάνο για Λονδίνο. Ήμουν κουρασμένος μετά το ταξίδι αλλά δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα.Έφτασα στο διαμέρισμα της,μεσάνυχτα ακόμα.

Αυτό που είδα όμως με έκανε χα χάσω την γη κάτω από τα πόδια μου,που λένε.Τα ρούχα της σκισμένα και μια μεγάλη πληγή στο κεφάλι της.Την πήρα στην αγκαλιά μου με τρεμάμενα χέρια. Φοβόμουν πως θα την πονέσω.

Όταν πήγα στο νοσοκομείο,με το ζόρι την άφησα. Ήθελα να είμαι και εγώ μαζί της...

Η αδερφή μου είναι τα πάντα για εμένα... από τοτε ορκίστηκα πως δεν θα αφήσω κανέναν να την χτυπήσει,για αυτό και αντέδρασα έτσι.." τελείωσα την αφήγηση μου,γύρισα να την δω και τα μάτια της για άλλη μια φορά είχαν γεμίσει δάκρυα

"δε...δεν το πιστεύω"ψέλλισε κρύβοντας το πρόσωπο της με τα χέρια της "δεν το ήξερα" συνέχισε

"ηρέμησε Δάφνη,η αδερφή μου είναι καλά.Εγώ ήμουν ο κόπανος.Συγγνώμη για τα λόγια μου.Συγγνώμη για όλα"σήκωσε το βλέμμα της πάνω μου

"Τα λόγια σου με πλήγωσαν Αλέξανδρε.Δεν ξέρεις τίποτα για εμένα"απομακρύνθηκε και σηκώθηκε όρθια.

Μου έδωσε την ρόμπα μου, λέγοντας μου πως πάει να βρεί την Λίζα,απλά έφυγε

Έφυγε..

Αμείλικτη το κορίτσι μας. Το πλήγωσε. Καλά να τα πάθει τώρα.

Πως σας φάνηκε;; Και γενικά η ιστορία μέχρι τώρα;;

Σχόλια και αστεράκια 💗

Εμ,αν θέλετε και νομίζετε πως οι ιστορίες μου αξίζουν μπορείτε να τις προτείνετε και σε γνωστούς σας;

Αν θέλετε φυσικά 💗