Μια άγνωστη  σελίδα που δείχνει την παράνοια σε όλο της το μεγαλείο εκτός τις άδικες εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, τις πυρκαγιές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την πείνα, τον θάνατο, την εξαθλίωση και τον πόνο που συνέβησαν σε όλο τον κόσμο ήταν και θα παραμένει το πιο φρικιαστικό κομμάτι η ευθανασία αθώων ψυχών που δεν επέλεξαν να γεννηθούν ανάπηρα, τυφλά ή με κάποιο σύνδρομο.
   Στην 1 του  Σεπτέμβρη  του 1939,  υπογράφηκε προσωπικά από το Χίτλερ ένα έγγραφο με το οποίο εγκαινιαζόταν η συστηματική επιχείρηση «ευθανασίας» χιλιάδων ΑμεΑ και ανθρώπων με ψυχικές διαταραχές, στο όνομα της διατήρησης της φυλετικής καθαρότητας του γερμανικού έθνους. Φανταστείτε έναν άνθρωπο ο οποίος απεικονίζεται σε διάφορες φωτογραφίες της εποχής να χαϊδεύει παιδιά, να δίνει βραβεία σε μητέρες, να χαμογελάει στον φακό, να ξεσηκώνει με τον λόγο του τα πλήθη, να δίνει την συγκατάθεση του για ενέργειες κατά του λαού που τον βοήθησε να ανέβει στην εξουσία.
   Παράλληλα, θέσπισε φασιστικούς νόμους στην πατρίδα του. Υποχρέωσε τις γυναίκες να γίνουν "μηχανές μωρών" να είναι κλεισμένες όλη μέρα στο σπίτι, μην έχοντας κοινωνική ζωή, δουλειά ή άλλες ασχολίες εκτός από την φροντίδα του σπιτιού, του συζύγου και των παιδιών. Για τους άνδρες το σεξ εκτός γάμου θεωρούνταν κάτι φυσιολογικό ενώ ο Χίτλερ τους παρακινουσε να αφήσουν τη σύζυγό τους αν αυτή δεν παρήγαγε παιδιά ειδικά γιους για την ανάγκη της κυβέρνησης.
Πρόδρομος της επιχείρησης Τ4 ήταν η λεγόμενη «ευθανασία των παιδιών». Σύμφωνα με έγγραφο του υπουργείου εσωτερικών του Ράιχ στις 18 Αυγούστου 1939, που έφερε την ένδειξη «αυστηρά απόρρητο», μαιευτήρες και μαίες, όπως και τα νοσοκομεία στα οποία εργάζονταν υποχρεούνταν να ενημερώνουν το κράτος αν υπήρχαν νεογέννητα που έφεραν «ύποπτα» χαρακτηριστικά σωματικής ή νοητικής στέρησης. Αρχικά το όριο ηλικίας θεσπίστηκε στα 3 έτη, σύντομα όμως περιέλαβε και ασθενείς ως 16 ετών. Μετά την αποστολή των φακέλων, μια επιτροπή αποφάσιζε ποια παιδιά θα κατέληγαν στο πρόγραμμα ευθανασίας και ποια θα επιζούσαν.
Υπήρχαν και περιπτώσεις όπου το μέλλον των παιδιών θα καθορίζονταν από τους γιατρούς σε μεταγενέστερο χρόνο, ανάλογα με την εξέλιξη της αναπηρίας ή της ασθένειάς τους στο μέλλον.
   Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα την ευθανασία της «ανάξιας ζωής», η ιδέα ανήκε στον αυστριακό ψυχολόγο Άντολφ Γιοστ, που το 1895 κυκλοφόρησε τη μπροσούρα Το δικαίωμα στο θάνατο. Σε αυτή όριζε πως η αξία της ζωής ενός ανθρώπου ορίζεται από την αξία που έχει για το ίδιο το άτομο, δηλαδή την αναλογία χαράς και πόνου που βιώνει, καθώς και από το κόστος και τα οφέλη που συνεπάγεται για το κοινωνικό σύνολο η ύπαρξή του. Σε περίπτωση που το «ισοζύγιο» ήταν αρνητικό, ο θάνατος πρόβαλε ως θετική εναλλακτική. Κατά μία ειρωνεία της τύχης, ο ίδιος ο Γιοστ πέθανε πάμφτωχος σε ηλικία μόλις 34 ετών σε ψυχιατρείο του Ζόραου.
Οι μελλοθάνατοι μεταφέρονταν αρχικά σε «ενδιάμεσα ιδρύματα», κυρίως ψυχιατρεία, για να καθησυχάζονται οι συγγενείς, αλλά και να αποφεύγεται ο συνωστισμός σε αυτά καθεαυτά τα «Ιδρύματα θανάτου». Όταν οι ασθενείς κατέφθαναν στον προορισμό τους, γδύνονταν, ζυγίζονταν, μετριούνταν και φωτογραφίζονταν, πριν εξεταστούν για τελευταία φορά από τους γιατρούς, που στόχο είχαν να εφεύρουν μια αληθοφανή αιτία θανάτου για το πιστοποιητικό που θα εκδιδόταν αργότερα. Οι ασθενείς στέλνονταν τάχα για μπάνιο, σε θαλάμους αερίων, που τότε χρησιμοποιήθηκαν πιλοτικά για πρώτη φορά, όπου διοχετεύονταν μονοξείδιο του άνθρακα. Στη συνέχεια τα πτώματα καίγονταν σε κρεματόρια, ενώ νωρίτερα τους αφαιρούνταν τα χρυσά δόντια.

Στις 31 Γενάρη 1941, ο Γκέμπελς σημείωνε στο ημερολόγιο του: Συζήτηση με το Μπούλερ για τη σιωπηλή εκκαθάριση ψυχασθενών. 40.000 έφυγαν, 60.000 ακόμα πρέπει να φύγουν. Είναι μια σκληρή, αλλά αναγκαία δουλειά. Και πρέπει να γίνει τώρα. Ο Μπούλερ είναι ο κατάλληλος άνθρωπος γι’ αυτό.

Στις 24 Aυγούστου 1944 ο Χίτλερ έδωσε προφορικά την εντολή στους Μπούλερ και Μπραντ να ανασταλλεί η επιχείρηση Τ4, συνεχίστηκε όμως κανονικά το πρόγραμμα παιδικής ευθανασίας, καθώς και μεμονωμένες θανατώσεις ενήλικων ασθενών σε ιδρύματα. Επίσης, τρία από τα επίσημα ιδρύματα θανάτου παρέμειναν εν λειτουργία ως το τέλος του πολέμου, για τη θανάτωση αιχμαλώτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που ήταν πλέον πολλοί άρρωστοι για να εργαστούν. Κατά μία άλλη εκδοχή, ο πρόωρος τερματισμός της Τ4 οφείλεται περισσότερο στο γεγονός πως την ίδια περίπου εποχή κορυφώθηκε η επιχείρηση εξόντωσης των Εβραίων και άλλων “μιασμάτων” στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με αποτέλεσμα οι “σπεσιαλίστες του θανάτου” να είναι πλέον απαραίτητοι σε άλλες δομές. Ο τελικός αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, εκτιμάται όμως πως πέρα από τους 70.000 βεβαιωμένους νεκρούς της Τ4, οι συνολικές θανατώσεις όλων των συστηματικών και μεμονωμένων ευθανασιών μπορεί να ανέρχονται και περί τις 300.000.
   Αλλά και τα καταδικασμένα σε θάνατο παιδιά χρησίμευαν επί μήνες ως πειραματόζωα κλινικών μελετών, ενώ οι εγκέφαλοί τους αφαιρούνταν μετά θάνατο για περαιτέρω εξέταση. Οι ιθύνοντες προσπαθούσαν να αποδίδουν τους θανάτους σε φυσικά αίτια, υποσιτίζοντας τα παιδιά και κρατώντας τα σε χώρους χωρίς θέρμανση, με αποτέλεσμα να θερίζουν οι πνευμονίες, ο τύφος και η φυματίωση. Σε πολλές ακόμα περιπτώσεις η εξόντωση επέρχονταν με σταδιακή χορήγηση υπερδοσολογίας βαρβιτουρικών και μορφίνης, που έμπαιναν στο φαγητό ή χορηγούνταν ενέσιμα ως δήθεν «φάρμακα κατά του τύφου».
  Θα σας παραθέσω παρακάτω μερικά από τα ονόματα των διαβόλων που πήραν με τα χέρια τους αθώες ψυχές ή έδωσαν εντολή για κάτι τόσο αποτρόπαιο:
Η Herta Oberheuser είναι η απόδειξη πως η σκληρότητα δεν είναι προνόμιο των ανδρών, καθώς η ίδια είχε επιδοθεί σε δεκάδες πειράματα στο στρατόπεδο όπου υπηρετούσε. Ήταν ο τρόμος του Ravensbruck. Μερικά από τα πιο συνηθισμένα πειράματα που διεξήγαγε ήταν να τραυματίζει τους κρατούμενους και να τοποθετεί στα ανοικτά τραύματα βακτήρια, ή κομμάτια από γυαλιά ή νύχια. Όλα αυτά προκειμένου να παρατηρήσει την αντίδραση του οργανισμού στο ξένο – μολυσμένο σώμα. Πολλές φορές οι τραυματίες έφταναν ένα βήμα πριν το θάνατο και η ίδια έδινε τη χαριστική βολή εκτελώντας τους. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσε για τις εκτελέσεις περιλάμβαναν ενέσεις με λάδι ή βενζίνη ή άλλα υγρά. Ο θάνατος ήταν επίπονος και διαρκούσε από 2 έως 5 λεπτά. Στόχος ήταν το θύμα να αισθάνεται κάθε δευτερόλεπτο, μέχρι το τέλος. Μετά το θάνατό των θυμάτων αφαιρούσε τα όργανά τους για να τα μελετήσει. Μετά το κλείσιμο των στρατοπέδων καταδικάστηκε σε 20ετή φυλάκιση, ωστόσο αποφυλακίστηκε το 1950 λόγω καλής διαγωγής.
2.Friedrich Mauz Μετά το κλείσιμο των στρατοπέδων ο ψυχολόγος Friedrich Mauz δήλωσε στο δικαστήριο πως αναγκάστηκε να προβεί σε θηριωδίες κατά τη ναζιστική περίοδο. Επειδή, ο ίδιος δεν είχε συγκεκριμένη πολιτική θέση, τόνισε πως άνηκε στην ομάδα που μισούσε ο Χίτλερ, οπότε έπρεπε να αφήσει κατά μέρους την ιδεολογία του και να υποταχθεί στις απαιτήσεις των Ναζί. Η ιστορία του έγινε, αρχικά, αποδεκτή, ωστόσο σύντομα αποκαλύφθηκε πως ήταν ο ίδιος που εντάχθηκε στους κόλπους των Ναζί και τους βοήθησε οικειοθελώς. Επειδή, σύντομα κατάλαβε ότι το επάγγελμά του (ψυχολόγος) δεν ήταν πολύ διαδεδομένο αποφάσισε να κάνει τον εαυτό του πιο χρήσιμο και έγινε ειδικός στις ευθανασίες. Τη μέθοδο που χρησιμοποιούσαν οι Ναζί για να σκοτώσουν όσους θεωρούσαν ότι «δεν άξιζαν να ζουν».
3.Ο Hans Eisele είναι η απόδειξη πως η εξουσία διαφθείρει, καθώς έχει διαπράξει μερικά από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα πολέμου. Ο ίδιος υπηρέτησε στο Buchenwald, το στρατόπεδο όπου κρατούνταν κυρίως κομμουνιστές, όπου επιδόθηκε σε θηριωδίες. Ο Eisele έκανε εγχειρήσεις, με αποτέλεσμα τα θύματα να πεθαίνουν κάθε φορά ή έκανε ενέσεις με υδροκυάνιο. Μετά τη λήξη του πολέμου τιμωρήθηκε με εκτέλεση, ωστόσο η ποινή άλλαξε σε ισόβια και αργότερα έγινε δεκαετής. Όταν αποφυλακίστηκε του χορηγήθηκε αποζημίωση, με τη δικαιολογία «ότι είχε κρατηθεί και φυλακιστεί από τον εχθρό». Έξι χρόνια αργότερα ξαναδικάστηκε και κατάφερε να διαφύγει στην Αίγυπτο.
   Από την μία άποψη, αυτά τα παιδιά ελευθερώθηκαν από μια  μισαλλόδοξη πραγματικότητα και δεν έζησαν την πείνα, τον πολεμο, τον πόνο κτλ. Από την άλλη, όμως θλίβομαι όταν συνειδητοποιω ότι μωρά και παιδιά τα οποία μόνο χαρά μπορούν να προκαλέσουν σε μια οικογένεια έστω και με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η ζωή είναι ωραία και πάντα υπάρχουν τρόποι να ζήσεις με ευτυχία. Κανένας δεν είναι Θεός και κανένας δεν πρέπει να παίρνει τον νόμο στα χέρια του για να επιβάλλει αυτό που θεωρεί ο ίδιος σωστό και δίκαιο.
   Όμως, ο Χίτλερ στοχοποίησε το διαφορετικό όπως στην περίπτωση των Εβραίων, των ομοφυλόφιλων, των Ρομά κοκ.
Αυτό τον σκοπό λοιπόν επιτελεί η ιστορία.
Μας τονίζει τα γεγονότα που έχουν συμβεί παλαιότερα για να παραδειγματιστούμε και να μην επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος.