Δεν δέχομαι την συμφωνία...

Τέσσερις λέξεις που ποτέ δεν πίστευε πως θα άκουγε από τα χείλη της Κατρίνας.

<<Όχι; >> Ρώτησε με βραχνή φωνή, και μόνο που πρόφερε αυτό φάνηκε πως την απειλούσε.

<<Αλλά θέλω να σε βοηθήσω να ανακαλύψεις αυτό που θες. >> Βιάστηκε να απαντήσει.

Πίεσε τα δόντια του και έγειρε το κεφάλι ελαφρά προς τα αριστερά αρκετά ενοχλημένος.

<<Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για αυτό. >> Είπε μέσα από τα δόντια του.

<<Δεν θα το κάνω με τον δικό σου τρόπο. Αν δεν δεχτείς με τον δικό μου, φοβάμαι πως θα μείνεις να φαντάζεσαι τι μπορεί να είναι αυτό που με κάνει διαφορετική για το υπόλοιπο της ζωής σου. >>

Ο δαίμονας έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω, με κλειστά τα μάτια και με τις παλάμες των χεριών του κλειστές σε γροθιές. Αν και φαινόταν πως το κορίτσι ήταν πολύ ψύχραιμο, μέσα της κυριαρχούσε ο τρόμος.

<<Δεν ήθελα να οδηγηθώ σε αυτό. >> Μουρμούρισε.

Η Κατρίνα σούφρωσε τα φρύδια μπερδεμένη.

<<Για ποιο πράγμα μιλάς; >>

<<Λέω...>> Είπε, και τα παράξενα μάτια του καρφώθηκαν επάνω στα δικά της. Ξαφνικά, το γκρι χρώμα αυτών φάνηκε να σκούραιναν, όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει για ποιο λόγο. Ένα αμυδρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του δαίμονα. <<Έχω τόσους πολλούς τρόπους να σε κάνω να δεχτείς την συμφωνία. >>

Και τότε, πριν καν καταλάβει τι εννοούσε, πρόσεξε το ένα του χέρι να τυλίγεται γύρω από την μέση της και την τράβηξε προς το μέρος του με μία μόνο απότομη κίνηση, σφίγγοντας την επάνω στο κορμί του.

Η Κατρίνα γούρλωσε τα μάτια.

<<Για ένα λεπτό. >> Ψιθύρισε. <<Τι...; >>

Το σώμα της, συμπιεζόταν με την φιγούρα του, την οποία την ένιωθε πολύ σκληρή και γερή. Της κόπηκε η ανάσα. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει, όχι όταν είχε το πρόσωπό του τόσο κοντά στο δικό της. Δεν ήταν ικανή να κάνει τίποτα, το πρόσωπό του ήταν τόσο κοντά που αν τολμούσε να κουνηθεί έστω κι λίγο...

Μπορούσε να δει με απόλυτη σαφήνεια κάθε ένα από τα γωνιακά χαρακτηριστικά του, είχε την δυνατότητα να παρατηρήσει τις διαφορετικές γκρι αποχρώσεις των κόρων οφθαλμών του, και το μαύρο δακτυλίδι που τις τύλιγε. Στα αλήθεια τώρα αυτός ήταν ένας δαίμονας; Τα τέλεια χαρακτηριστικά του δεν ταίριαζαν καθόλου με την λέξη δαίμονας.

Όμως...παρόλο που η κοντινή απόσταση του άφησε την Κατρίνα χωρίς αναπνοή, δεν μπόρεσε να θυμηθεί με ξαφνικό τρόπο την εικόνα εκείνης την νύχτας που του πέταξε τον σταυρό, και εκείνος την σήκωσε στον αέρα. Η θύμηση του προσώπου του που έδειχνε την οργή που ένιωθε την έκανε να καταπιεί με δυσκολία. Εκείνη την στιγμή, την πρώτη φορά, ήταν επίσης τόσο κοντά και θυμήθηκε πως τότε το μόνο που περίμενε ήταν να την αποτελειώσει.

Τώρα φαινόταν εντελώς διαφορετικός.

Το κορίτσι έκλεισε τα μάτια. Δεν μπορούσε να τον κοιτάξει, ούτε να κουνηθεί. Ο φόβος την κυρίευσε, προκαλώντας της μία προσωρινή παράλυση.

<<Άφησε με...>> Η φωνή της ακούστηκε σαν ένας αδύναμος ψίθυρος.

Προσπάθησε να τον σπρώξει μακριά της, αλλά παρόλο που την κρατούσε μόνο με το ένα του χέρι, δεν ήταν ικανή να απομακρυνθεί από εκείνον. Ήταν αρκετά δυνατός, σε σημείο που σε τρομοκρατούσε.

Εκείνη την στιγμή, ένιωσε σαν ένα χέρι να τοποθετιόταν στο πηγούνι της για να την αναγκάσει να σηκώσει το κεφάλι.

<<Γιατί δεν τολμάς να με κοιτάξεις; >> Ρώτησε έχοντας στο πρόσωπό του ένα αλαζονικό ύφος.

Μία ανατριχίλα ένιωσε την στιγμή που τα χείλη του πλησίασαν προς το αφτί της.

Πήρε μία βαθιά ανάσα, διότι αν δεν ανέπνεε σύντομα θα λιποθυμούσε. Και τότε το άρωμα του εισήλθε στα ρουθούνια της. Θα προτιμούσε να μύριζε άσχημα, να μύριζε θειάφι ή κάτι παρόμοιο. Όμως δεν ήταν έτσι. Η μυρωδιά του ήταν ξεχωριστή. Ήταν μεθυστική, αιθέρια, γλυκιά και ταυτοχρόνως «άγρια». Ήταν ένα άρωμα απερίγραπτο..., και πολύ ελκυστικό.

Η Κατρίνα δεν απάντησε στην ερώτησή του. Ούτε καν ήταν ικανή να κουνήσει αρνητικά το κεφάλι. Ακόμη κρατούσε κλειστά τα μάτια. Βαθιά μέσα της ήξερε πως, αν τα μάτια της αντίκριζαν τα δικά του, η βούληση που προσπαθούσε να διατηρήσει θα καταστρεφόταν.

<<Σε διατάζω να με αφήσεις. >>

<<Με διατάζεις; >> Ένα γέλιο ξέφυγε από το στόμα του. <<Πιστεύεις ότι έχεις το δικαίωμα να μου δίνεις εντολές; >> Εκείνη την στιγμή, τα δόντια του δάγκωσαν τον λοβό του αφτιού της, και μία ανατριχίλα διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της. <<Και τι θα κάνεις για να σε αφήσω; >>

<<Τίποτα...Δεν μπορώ να κάνω τίποτα εναντίον σου. >> Παραδέχτηκε ηττημένη. Τότε, άνοιξε τα μάτια και τον κοίταξε. Η επικίνδυνη εγγύτητα που υπήρχε μεταξύ τους δεν την ξάφνιασε. <<Όμως σου ζητάω, σε παρακαλώ, να απομακρυνθείς από εμένα. >>

Εκείνος μισόκλεισε τα βλέφαρα, εξετάζοντας προσεκτικά το πρόσωπό της. Τώρα η Κατρίνα ήταν τόσο κουρασμένη, που ούτε την τρόμαζε, και πήρε είδηση εκείνη την στιγμή πως ο δαίμονας παρατήρησε το ίδιο. Τα φρύδια του σηκώθηκαν ελαφρά προς τα επάνω και στο πρόσωπό του εμφανίστηκε ένα ύφος έκπληξης, σαν να μην μπορούσε να πιστέψει ότι η τέλεια παρουσία του δεν είχε καμία επιρροή επάνω της.

Επιτέλους, το χέρι του χαλάρωσε την λαβή του. Όταν βρήκε η κοπέλα βρήκε την ευκαιρία, απομακρύνθηκε αρκετά από εκείνον. Η ανάσα της ήταν ήδη ακανόνιστη, και δεν ήξερε αν ήταν λόγω του φόβου που κατάφερε να της προκαλέσει ή λόγω της οργής που ήδη ένιωθε.

Η έκφρασή του ήταν δύσκολο να την καταλάβεις. Είχε χαμηλώσει λίγο το κεφάλι, όμως ακόμη είχε καρφωμένο το βλέμμα στα μάτια της.

<<Δεν θα κάνω την συμφωνία. >> Απάντησε με τρεμάμενη φωνή, κάτι που εξέπληξε και την ίδια. <<Δεν θα είμαι αναγκασμένη λόγω ενός συμφωνητικού να λέω την αλήθεια. Θα το κάνω γιατί εγώ θέλω, όχι γιατί με αναγκάζεις. Διότι..., αν δεν το κάνω, η αμφιβολία θα με καταβροχθίσει κι εμένα. Γιατί αν δεν σε βοηθήσω με αυτή την τρέλα, ξέρω πως θα είσαι ικανός να φτάσεις πολύ μακριά για να το καταφέρεις μόνος. Θα το κάνω αυτό μονάχα γιατί το θέλω. Και αυτή είναι η μόνη συμφωνία που μπορώ να σου προσφέρω. >>

Το βλέμμα του άλλαξε εκείνη την στιγμή. Το γκρι χρώμα έγινε πιο σκούρο και ακόμη πιο έντονο από πριν. Δεν μπορούσε πλέον να τον κοιτάει στα μάτια, ήταν ανυπόφορο.

Ο Αραέλ έστρεψε αλλού το βλέμμα, σαν να του ήταν αδύνατον να την κοιτάει, σαν το κορίτσι να του φαινόταν το πιο αηδιαστικό πράγμα στον κόσμο. Οι παλάμες των χεριών του έκλεισαν σε γροθιές και τα δόντια του άρχισαν να πιέζονται. Ήταν σαν να ήθελε να καταστρέψει κάτι με τα ίδια του τα χέρια. Η Κατρίνα κατάπιε με δυσκολία.

Δεν απάντησε ο δαίμονας και εκείνη ήξερε πως δεν λογάριαζε να το κάνει, για αυτό οπισθοχώρησε μερικά βήματα, χωρίς να τον χάσει από τα μάτια της. Ο Αραέλ δεν φάνηκε να παίρνει είδηση, ή μπορεί και να μην τον ενδιέφερε καν ότι το κορίτσι απομακρυνόταν.

Ανέπνευσε βαθιά και στην συνέχεια, γύρισε από την άλλη και άρχισε να περπατάει με αργά βήματα. Δεν περίμενε να την ακολουθήσει, ούτε να την σταματήσει.

Καθ' όλη την διάρκεια της επιστροφής στο διαμέρισμα της δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται πως έκανε λάθος, πως έπρεπε να βρει ένα τρόπο να ψάξει τον δαίμονα και να τον παρακαλέσει να μην κάνει κακό στην οικογένειά της, και πως δεχόταν να κάνουν την συμφωνία. Όμως, ταυτοχρόνως, έλεγε στον εαυτό της πως είχε πάρει την σωστή απόφαση. Θα ήταν αδύνατον να εμπιστευτεί ένα υπερφυσικό ον γιατί σίγουρα στο τέλος θα κατάφερνε να την κοροϊδέψει και θα έμενε τελικά με την ψυχή της.

Έφτασε στην πολυκατοικία της και αφού άνοιξε με τα κλειδιά της, εισήλθε στον χώρο. Ανέβηκε στον έβδομο όροφο με την βοήθεια του ανελκυστήρα και δεν μπόρεσε να αποφύγει τις σκέψεις που άρχισαν ξαφνικά να εισβάλλουν στο μυαλό της.

Θα περνούσε αρκετός καιρός μέχρι να κατάφερνε να ξεχάσει την κοντινή απόσταση και την συζήτηση που είχε με τον Αραέλ μέσα σε εκείνο τον ανελκυστήρα...Κάθε φορά που θα εισερχόταν στον στενό από μεταλλικούς τοίχους χώρο, θα της κοβόταν η ανάσα.

Εκείνο το αλαζονικό και ταυτοχρόνως γοητευτικό πλάσμα, αυτές τις μέρες, σίγουρα θα την τρέλαινε...