Jest takie miejsce, są takie wrota
O których każdy czasami myśli
Jest takie miejsce, są takie wrota
Do których wszyscy niekiedy
Chcemy się dostać.

Kluczem do bramy są pewne
N a p o j e
Czy też używki, nielegalne sprawy
Kluczem do świata znanego nikomu
Bo po powrocie zapominanym.

Ułuda. Tak zwie się ten kraj.
Rozpusty i uniżenia
Dobrej zabawy, jakiegoś takiego
Potępienia.

To świat kolorów, śmiechu
Gorzkiego smaku i różowego
Endorfin, radości, tańców
Hulanek i brudnych rzeczy.

Nie kłamstwo.
I l u z ja
Oszustwo mózgu, manipulacja
Taka tam ściema
Złudne p o c z u c i e wartości.

Piję i wchodzę, kocham cały świat
Rechoczę i skaczę
Na chwiejnych nogach
Biegnę przez ten złudny haj.

Przytulam, całuję
Krzyczę i wyję
Aż w końcu wychodzę
I zaczynam rozumieć.

To tylko gra świateł
Gdy i Oni wyjdą
Też zrozumieją
Wytrzeźwieją.

Znów wrócimy do kłamania
Do wspólnego udawania
Ze się lubimy, że się
K o c h a m y.

Rzeczywiście, w tym
Szarym świecie przecież tylko
Udajemy, pod maską
Uprzejmości chowamy antypatię.

A w tym ciemnym, choć kolorowym,
Dajemy przekonać się ułudzie
Że naprawdę się kochamy
Że za sobą przepadamy.

Nie lubię tych kluczy
Okropnych i brzydkich.
Jak cały ten świat
Wolę swój, nudny i szary.

Idę po kolejny kieliszek.

— 15.02.2010r