I znowu posze­dłeś, zosta­wia­jąc mnie na Twoim nie­wiel­kim, drew­nia­nym łóżku, jak co rana. Pamię­tam jesz­cze takie dni, kiedy zabie­ra­łeś mnie ze sobą wszę­dzie. Jedną rękę zawsze trzy­mało jedno z Two­ich rodzi­ców, a druga nale­żała do mnie. Zaw­sze wtedy wra­ca­łem cały brudny, a Twoja mama wrzu­cała mnie do urzą­dze­nia z okrą­głymi drzwiami, od prze­by­wa­nia w któ­rym krę­ciło mi się w gło­wie. Kiedy jed­nak prze­by­łem już to pie­kło, nie było na mnie ani plamki. Poza tymi chwi­lami, w trak­cie któ­rych pozba­wia­li­ście mnie w taki spo­sób nowo naby­tego brudu, lubi­łem te nasze spa­cery. Lubi­łem obser­wo­wać jak inne dzieci patrzą na Cie­bie z zazdro­ścią. Lubi­łem patrzeć na te wszyst­kie psy i koty, oraz przy­stanki auto­bu­sowe, któ­rymi też cza­sem jeździ­li­śmy. Autobusami, nie przystankami.

Sły­sza­łem, że inne zabawki gubią się w auto­bu­sach, Ty jed­nak ni­gdy mnie tam nie zosta­wi­łeś! Zaw­sze o mnie dba­łeś, a ja ni­gdy nie potra­fi­łem Ci się odwdzię­czyć. To nie było tak, że nie mia­łem do tego chęci lub coś w tym stylu. Ja po pro­stu nie mogłem! Za wszyst­kie moje ruchy byłeś odpo­wie­dzialny Ty. Pew­nie gdy­bym nie zauwa­żył, że dajesz mi wiele, a nie otrzy­mu­jesz ode mnie nic, nie prze­szka­dza­łoby mi to tak bar­dzo. Od tam­tego czasu coraz bar­dziej jed­nak bolała mnie moja wła­sna bez­sil­ność. Pamię­tam te dni, kiedy zabie­ra­łeś mnie do szkoły. Na każ­dej lek­cji wysta­wa­łem z Two­jego ple­caka. Ja także pil­nie słu­cha­łem pani nauczy­cielki, a nawet coś zosta­wało w tym moim wypcha­nym plu­szem łbie. Nie wie­rzysz? Cóż, zawsze bar­dzo chcia­łem Ci pod­po­wie­dzieć, pomóc cho­ciaż w ten spo­sób Tomeczku. Ale nie potra­fi­łem się nawet ode­zwać. Jak mogłeś tak bar­dzo mnie kochać, skoro ja nie potra­fi­łem się nawet poru­szyć?

Codzien­nie zabie­ra­łeś mnie do szkoły. Nie­mal na pamięć zna­łem twa­rze wszyst­kich dzieci! Aż w końcu, stało się. Jakiś chło­piec por­wał mnie na prze­rwie, i wraz z innym rzu­cali mną. Tomku, ja byłem prze­ra­żony! Żaden z nich nie był Tobą, nie mia­łem do nich żad­nego zaufa­nia. Mogli mnie upu­ścić w każ­dej chwili, a ja nie chcia­łem, aby zbiły mi się pacior­kowe oczka. A co gdyby któ­ryś urwał moją łapkę? Był­bym jesz­cze bar­dziej bez­u­ży­teczny! Na szczę­ście jed­nak, przy­szła Twoja pani wycho­waw­czyni, i zabrała mnie od nich. Do końca dnia sie­dzia­łem na biurku, „obser­wu­jąc klasę". Tak naprawdę jed­nak przy­glą­da­łem się wyłącz­nie Tobie. Wię­cej nie zabra­łeś mnie już do szkoły w oba­wie, że zda­rzy się to ponow­nie. Cza­sem bolała mnie Twoja tro­ska. W dniach takich jak dzi­siaj bra­ko­wało mi jej jed­nak, jak niczego innego. Pyta­łem sie­bie, dla­czego nie możesz być ze mną, na­dal się mną zaj­mo­wać tak jak kie­dyś. Zie­lone ściany Two­jego pokoju nie odpo­wia­dały mi jed­nak ni­gdy. Mil­czały także inne zabawki, mil­czał dywan w kształ­cie sło­nia, mil­czało Twoje maleń­kie biurko, i tele­fon, który zawsze zosta­wia­łeś w domu. Tylko drzwi mogły się ode­zwać, komu­ni­ku­jąc Twoje nadej­ście. One jed­nak też mil­czały przez kolejne, dłu­gie godziny.

Kiedy w końcu się ode­zwały, byłem wręcz wnie­bo­wzięty. Przy­naj­mniej przez całe dzie­sięć sekund. Dopiero po chwili zoba­czy­łem, jaka bole­sna cisza prze­szywa Twoją twarz. Zaw­sze mia­łeś tyle do powie­dze­nia, a teraz przez dłuż­szy czas mil­cza­łeś. Mia­łem ochotę ode­tchnąć z ulgą, gdy w końcu się ode­zwa­łeś, jed­nak Twoje słowa wska­zały, że nie mam się z czego cie­szyć. Byłeś przy­bity.

- Adam roz­darł to zada­nie domowe, które wczo­raj robi­li­śmy - powie­dzia­łeś cicho, a ja w Twoim gło­sie usły­sza­łem rów­nież cień iry­ta­cji - Pani Agnieszka nie wie­rzyła mi, bo Adam to taki dobry uczeń... tak się męczy­łem, a dosta­łem jedynkę! Nawet mama mi nie wie­rzy! - Chcia­łem Cię jakoś pocie­szyć. Powie­dzieć, że jesteś mądrym chłop­cem, a ta jedna jedynka niczego nie zmie­nia. Że stop­nie to tylko nic nie zna­czące liczby, a nauczy­cielka i mama szybko o tym zapo­mną. Ale mogłem tylko mil­czeć. Nie­na­wi­dzi­łem sie­bie za to mil­cze­nie, wiesz Tomku? Nie­na­wi­dzi­łem tej bez­czyn­no­ści. I nie­na­wi­dzi­łem świata za to, że mogli Cię wspie­rać, ale nie chcieli.

Spo­glą­da­jąc na to z mojej aktu­al­nej per­spek­tywy, mia­łem ogromne szczę­ście. Byłeś przy mnie tak długo. Inne zabawki były w opła­ka­nym sta­nie, a ze mną nie było tak źle. Bra­ko­wało mi jed­nego oczka i byłem cały szary mimo, że za cza­sów swo­jej świet­no­ści byłem w bar­dzo jasnym, beżo­wym kolo­rze. To był cał­kiem nie­zły stan, jak na wysy­pi­sko.

Rozu­miem, że mnie porzu­ci­łeś Tomku. Nie potra­fi­łem nawet pocie­szyć Cię, gdy tego potrze­bo­wa­łeś.

Ale wiedz jedno - kocha­łem Cię Tomeczku.

I na­dal Cię kocham. ​