"Teraz jest chwila żeby usiąść i pomyśleć. Zapłakać. A potem znowu się podnieść." ~ Lisa McMann, Mgła

Kolejna gazeta z wielkim czarnym nagłówkiem, który po przeczytaniu sprawiał, że papier lądował w strzępach na podłodze. Ciągły blask fleszy i głośne kliknięcia przycisków przyprawiające o ból głowy. Brak prywatności, ciągle jakieś czarne wozy pod domem z wycelowanym obiektywem w jego okna.
Nie było czasu na oddech, na pozbieranie myśli i przetrawienie śmierci. Cały świat był przeciw niewinnej zmęczonej duszy. Potrzebował jednego dnia, ale nie. Bo nie można płakać. Każdy to mu powtarzał. Wokół ci dziennikarze, którzy czerpią energię z Twojej tragedii. Maska obojętności chociaż w środku dusza rozrywana jest przez smutek, złość i żal do samego siebie, że nie zapobiegłeś tragedii. I tak wśród ciągłych świateł fleszy, klikania aparatów, ciągłych szeptów stał patrząc jak czarna trumna opuszczana jest w dół wykopany na cztery metry. Zero łez czy szlochów. Tylko chłodne, bezemocjonalne pożegnanie. I chociaż stał wyprostowany, w czarnym jak noc garniturze pod równie ciemną parasolką to czuł, że się rozlatuje. Miał wrażenie, ze większy podmuch wiatru sprawi, ze cały on rozsypie się w proch i nikt nie będzie go w stanie uratować. Stał jednak dumnie i jedynie w spojrzeniu młodego mężczyzny można było zauważyć jego ból i smutek. Następnie zasypanie dziury i wiele wieńców. Piękne, żywe kwiaty oraz wstęgi z ostatnim pożegnaniem.

A po tym dalszy bieg po karierę, pieniądze, edukację czy miłość. Wszystko dalej z założoną maską obojętności, która pozostała już na jego twarzy na lata.
Byleby zostać niezauważonym w złym świetle.
Byleby nikt nie zauważył Twoich słabości.
Byleby nie wywołać wokół siebie skandalu.

Yo!
Krótki prolog do książki, której pierwszy rozdział napisałam na początku czerwca, więc rozmach mam spory XD
Postaram się by rozdziały pojawiały się w miarę regularnie, a pierwszy pojawi się jeszcze dziś
Dobrej nocy/dnia/popołudnia :)