Jenn trok zo snel mogelijk haar jurk uit, ze hing het aan een hanger aan de deur van haar slaapkamer en stelde haar onder de douche.

Eronder dacht ze na over wat er allemaal gebeurd was, de verassing was het water geweest, maar al snel had ze gemerkt dat het geen echt water was. Gelukkig, anders was ze helemaal nat geworden. Na al deze gebeurtenissen had ze niet meer tegen Medea gesproken, niet bij het avondeten. Daar hadden ze beiden hun monden dicht gehouden, terwijl Cassandra blij vertelde dat vele mensen district 4 nu als favoriete hadden op hun lijstje.

Waar ze het meeste over dacht waren de scénes in de lift, met de tribuut van 6 en de rare houding van Daphne, en natuurlijk Katana Remea- de wraakzuchtige winnares.

De beroeps uit 1 en 2 waren zo snel mogelijk nadat Medea en Jenn van de wagens klommen naar hun toegekomen, en het bondgenootschap dat ze moesten vormen was ontstaan.

Het was alleen raar dat Jenn niet minachtig wilde doen naar de tribuut van 6, of naar elke andere tribuut. Maar ze moest het wel doen, anders vonden de andere beroeps haar een mietje en gooide Jenn haar enige overlevingskans weg.

Na een denksessie onder de koude stralen klom ze met haar pyjama in haar grote bed. Dit keer waren de lakens dunner en niet zo warm. Jenn vond dat fijner, want de pak lakens van haar eerdere bed waren beklemmend geweest.

Ze sliep deze keer zonder een slechte droom, ze droomde over haar moeder en over de weide achter hun huis. Het was rustgevend en het leek alsof er niets aan de hand was. Maar zodra ze wakker werd door het geklop op de deur van haar kamer overviel alles haar weer.

''Schiet op, Jennifer!'' schreeuwde Medea door de deur, ''anders kom je te laat bij het ontbijt en ik wil niet alleen aan die tafel zitten!''

Jenn viel bijna uit haar bed en strompelde omhoog, ze riep iets terug naar de deur en hoorde even later nog steeds niet Medea's voetstappen verdwijnen.

Jenn kleedde zich aan, het was de eerste trainingsdag, in de lade van de kast in haar kamer vond ze elastische broeken en shirts, ook hoodies en joggingbroeken. Ze besloot om een hoodie aan te doen en een sportbroek.

Ze trok de deur van haar slaapkamer open en zag Medea in een shirt en een vest voor de deur staan, ''eindelijk,'' mompelde ze en liep voor Jenn uit naar de eetkamer.

Aan de etenstafel zaten Cory en Cassandra. De dienstmannen en vrouwen, die heen en weer liepen hadden andere kleding aan als die van de trein en ze hadden ook hun monden stijf op elkaar geslagen.

Jenn herinnerde haar de woorden van haar moeder nadat ze gevraagd had wat er met de rebellen was gebeurd die niet gedood werden, ''ze werden een avox, en werken nu in het tributencentrum''. Ze besefte haar dat dit de oude rebellen waren, hun tongen waren uit hun mond gesneden en ze konden niet meer praten. Ze waren voor altijd veroorloofd om te werken voor de president, tot iemand ze vrij kocht, maar in deze tijden spendeerden niemand z'n geld aan de bevrijding van oude rebellen.

Jenn plaatste haar tegenover Cory, hij was bezig aan zijn thee en hij at een raar broodje. ''Jullie zijn dus eindelijk wakker,'' stelde hij vast met volle mond. Hij slikte zijn eten door en vouwde zijn handen samen, ''we moeten een paar dingen doorlopen voordat jullie naar beneden gaan,'' begon hij.

Jenn en Medea knikten, ondertussen begon Medea te eten, Jenn volgde haar voorbeeld. Ze had toch erge honger, ook al had ze gisteren veel te veel gegeten.

''Ten eerste moeten jullie met de tributen van district 1 en 2 omgaan,'' zei Cory, ''en jullie moeten jullie talenten laten zien aan de andere districten, zo zorg je ervoor dat ze bang voor je worden. Voor de tweede trainingsdag pak je dingen op die je nog niet goed kan, zoals de survival afdelingen- die hebben jullie nog niet goed geleerd in jullie thuis district- maar je wisselt wel af, want je moet nog steeds laten zien dat jullie de dominantste zijn in de spelen.''

Jenn keek naar Medea, ze vroeg haar af hoe zij haar aan deze plannen ging houden. Vanwege het feit dat ze niet echt gisteren verlangde naar de beroeps. Maar als ze haar niet aan de plannen hield zal ze meteen vermoord worden in de arena.

Jenn at haar ontbijt snel op, ze pakte nog snel een aardbei uit een mand vol met de rode vruchten. Ze schoof haar stoel naar achteren en stond op, ''het is beter als we niet te laat komen,'' zei ze tegen de betrokken mensen aan de tafel.

Medea propte haar eten snel in haar mond en stond op, ze knikte en achtervolgde Jenn naar de lift. ''Het is op verdieping -1,'' schreeuwde Cassandra hen toe.

Jenn drukte op het knopje met -1 erop en de lift begon te bewegen. Ze vond de stilte tussen Medea en haar niet zo fijn als ze gisteravond had gevonden. Nu stak het maar in haar buik en gaf het haar een naar gevoel. Ze wilde dat Medea iets tegen haar zei, het hoefde niet over Finn te zijn of over de spelen of over Cory. Het maakte niet uit.

En ze vroeg zich af waar de gesprekken waren gebleven die ze zo vaak gevoerd hadden, waarom liep het zo stroef tussen hen. Ooit had Medea als een vriendin aangevoeld, ze had met haar gepraat toen Finnick haar naar hun huis had gesleept om te spelen en te praten. Maar nu leek dat allemaal verdwenen.

En dan kwam weer de gedachten van Finn omhoog, wat zal hij nu aan doen zijn? zal hij al zijn straf hebben gehad? Zal hij pijn hebben? Zal hij bij hun moeder zijn? of bij de familie van Medea? Hielp hij Medea's grootvader met de visvangst? Maar ze waren pas drie dagen weg, wat zou hij in drie dagen kunnen doen?

''We gaan beiden onze eigen weg,'' zei Medea uit het niets.

Jenn schrok op van haar gedachten, het duurde even tot de woorden van Medea tot haar door drongen, ''wat bedoel je?'' vroeg ze uiteindelijk.

''Jij gaat naar de beroeps en ik ga.. ergens anders naartoe,'' legde Medea uit.

Het was waar Jennifer bang voor was geweest: Medea die niet in haar bondgenootschap wilde horen, Medea die nu op het moordlijstje van de beroeps stond- inclusief Jenn zelf.

''Waarom?'' vroeg ze.

''Het is niet mijn ding,'' zei Medea duidelijk, ''inderdaad, ik heb hier voor getraind. Maar ik wilde nooit meedoen, en als ik meedoe wil ik het op mijn manier doen. en niet op de manier van de beroeps, ik wil geen tributen bang maken.''

De liftdeuren sprongen open en ze liepen naar buiten. Precies voor de deuren van de lift zat nog een grote dubbelde deur. Medea maakte hem open en ze kwamen uit op een grote trainingshal.

Er was letterlijk alles wat je je kon voorstellen, wapensteunders vol met messen, bijlen, zwaarden, bogen, dolken en verschillende oosterse wapens. Er waren onderdelen waar je kon klimmen, kon leren boogschieten, kon leren hoe je messen moest gooien, hoe je vallen moest zetten, touwknopen, verdediging, het onderscheiden van planten en grote matten waar je een op een gevechten kon hebben met de trainers.

aan de langste muur zat een open raam, die uitzicht gaf op een kleine woonkamer achtig iets waar verschillende mensen zaten, het waren de spelmakers, die op de trainende tributen neer keken, alsof het een show was- het was ook een show.

Verschillende tributen waren er al, de beroeps, de tributen van 7, 9, 10, 12 en 6. Jenn zag het roodharige meisjes van district 6, naast haar stond de twaalfjarige mede-tribuut. Ze stonden het verst van de andere vandaan en zonderden hun dus af.

Medea verliet haar toen Jennifer naar de beroeps liep. Robijn, de achttienjarige tribuut uit district 1 keek haar alleen vragend aan, de rest leek zich geen aandacht aan Medea te trekken. Ze wisten blijkbaar al dat dit ging gebeuren.

Jenn ging naast Robijn staan, ze vond het bruinharige meisje het aardigst van de beroeps en ze voelde zich meer welkom aan haar zijde, dan die van haar medetribuut Wonder, de lichtblonde tribuut had een erg sterk karakter.

Al snel liep de ruimte vol, de tributen uit de andere districten kwamen al binnenlopen en dat was voor de instructeur precies het moment om de instructies te geven.

''Over twee weken zijn 21 van jullie dood, drie van jullie leven nog-'' Jenn keek naar het meisje van district 6, daarna naar de tributen van 8 en die van 12, ze waren de tributen die haar het meest opvielen- ''wie dat zijn, hangt af hoe goed je de komende drie dagen oplet-''

Jenn voelde hoe iemand haar aan keek, ze keek naar rechts, district 7, bruin haar, bruine ogen, achttien jaar. Jennifer keek zo snel mogelijk weg.

-''vooral wanneer ik het woord heb; ten eerste, niet met de andere tributen knokken, doe dat straks maar in de arena.

Er zijn vier verplichte oefeningen, de rest is individuele training..'' de instructeur keek elk van hen strak aan.. ''mijn advies is om niet de ''survival skills'' te vergeten,'' legde ze uit, ''iedereen wilt meteen een wapen, maar de meeste van jullie sterven om een natuurlijke reden. Tien procent aan infectie, twintig procent aan uitdroging-'' Jenn keek nu naar de reactie van de andere tributen, die net als haar de andere aan peilen waren- ''slecht weer is net zo dodelijk als een scherp mes-'' daar eindigde ze mee.

Jennifer liep als eerst weg, de vier verplichte oefeningen moesten ze eerst afhandelen. ze bestonden uit klimmen, verdediging, je proberen van de een naar de andere kant te klimmen via ringen en je had eenvoudige aanval met rubberen staven.

De beroeps legden eerst de verplichte oefeningen af, Jenn wilde niet echt met hen praten, maar ze wilde ook gezelschap tijdens de trainingen, dus vroeg ze Robijn soms dingen of Helena- uit district 2.

Het meeste dat haar dwars zat was Medea, ze had haarzelf bij de tributen uit district 6, het oudste meisje van 3 en de jongste van 5 gevoegd. Het was alsof alles goed ging tussen hen vier, en het was ook zo. Want die dag hadden zij net als de beroeps bijna alle verplichte oefeningen af aan het einde van de dag.

Jennifer raakte Medea na een tijdje kwijt, ze zag namelijk hoe goed Robijn wel niet was met messen, Helena kon alles met een speer, Daphne was een meester in zwaardkunst en Wonder handelde de boog en de katana.

om een uur werden de tributen naar de lunch gestuurd, de beroeps hadden een eigen tafel. ''Je bent goed met een zwaard,'' prees Robijn haar na een tijdje.

''Dank je,'' bedankte Jenn haar.

Ze zag hoe Wonders ogen naar Medea vlogen, ''zij moeten we als eerst pakken,'' deelde Wonder mee met de groep, ''ze is gevaarlijk.''

''Waarom?'' weerde Helena tegen, ''waarschijnlijk kan ze nog niet eens met een botermesje omgaan, anders zou haar toch bij ons voegen-''

-'' ze is goed met messen,'' onderbrak Jenn haar, daarna kon ze haar wel voor haar hoofd slaan. ''ze is goed met messen en ze kan hard rennen.'' met deze informatie trok ze alle beroeps hun aandacht.

''Waarom is ze dan niet bij ons?'' vroeg Robijn aardig, ''ze is toch een beroeps.''

''Misschien was ze te bang,'' stelde Helena voor, ''of misschien wilde ze gewoon bij de mietjes horen.''

''Waarschijnlijk allebei,'' stelde Daphne vast.

''Ja,'' zei Jenn, ''allebei-''

Het was even stil, en Wonder keek Jennifer onderzoekend aan, ''je schijnt veel over haar te weten, vertel ons iets meer.''

Jenn wilde niet dat haar ogen uit haar oogkassen popden, en dat deden ze niet. ze haalde rustig adem en gaf haarzelf toe aan de duivel. Het was de enige manier om te overleven, het was de enige manier om hieruit te komen.

Ze moest haar vertrouwen aan de beroeps geven, aan Wonder, aan Helena, aan Robijn en aan Daphne. En zij moesten haar hun vertrouwen geven, alleen dan kon ze winnen.