Beste klas, ouders, vrienden, pesters, familie, school.

Dit is mijn brief, dit is mijn eerste en laatste brief naar jullie. Ik zal jullie vertellen hoe ik me voel. Hoe het is om de hele tijd met pijn te moeten leven. Nooit meer een oprechte lach kunnen tonen, omdat je toch weet dat iedereen ziet dat het niet "echt" is.

Zoals ieder van jullie wel weet, waren er mensen die mij en die van Jakob (en natuurlijk vele andere) het leven verziekten. Dit is nog zacht gezegd.
Het is ook raar dat ik de reden niet weet. Dan had ik kunnen veranderen, maar had ik wel willen veranderen? Veranderen om jullie. Omdat ik dan maar een perfect beeld van mezelf creëer zoals de meeste onder ons doen.

Ik word mentaal en fysiek helemaal kapot gemaakt. Liegen kon ik gegeven moment wel als ze vroegen naar de plekken. Hier heb ik achteraf spijt van.

Als je dit leest,
Ik leef niet meer. Ik ben dood.
Ik ben nu bij een plek waar ik geen pijn leid. Hier kan ik mijn rust vinden naar al die jaren.

Voel je niet schuldig over mijn dood, want ik ben geweest, maar denk naar over de medepersoon die nu word gepest, help en stop het.

-Adelyn.