– Nie i koniec nie zgadzam się – mówi stanowczo Jim. Mam zamiar pomóc, to mój przyjaciel.

– Jim posłuchaj... ja nie mogę siedzieć i czekać na postępy i na to czy się uda czy jednak nie.

– Nie możemy ryzykować okej? Raz cię straciliśmy, drugi raz to nie zdarzy – słyszę Sebastiana. Dlaczego oni mnie nie rozumieją? Muszę mu pomóc!

– Gdyby nie on by mnie tu nie było – mowie cicho mając głupią nadzieję, że te słowa ich przekonają. Ale na co ja liczę? Na: och no dobrze pomóż nam? Widzę ich miny i macham głową.

– Kochanie... Wiem jak Tom jest dla ciebie ważny - podchodzi do mnie i mnie całuję - odzyskamy go słońce.

– Zabiją go... Przezemnie – mowie cicho – znów ktoś przezmnie umrze.

–To nie twoja wina - po tych słowach mnie tuli. Boję się o Toma. To mój przyjaciel... jest dla mnie jak brat. Mam nadzieję, że Jim wie co robi. Muszę pomóc im chociaż zniszczyć rząd, Mycrofta, Ivana nawet królową jeśli będzie trzeba. Jestem jedną z nich. Jestem zbiegiem poszukiwanym przez gości, którzy uważają się za tych dobrych. Po chwili zostaje sama w domu. Wiem, że jestem bezpieczna. Jim nastawiał przed domem chyba połowę swojej siatki. Robię sobie kawę... Mocną. Myślami jestem przy przeszłości. Wiem jedno. Chcę zabić Ivana. Tym razem mi nie ucieknie...