Mojego szczęście nie da się opisać. Czuję się, jak dziecko, które dostało nową zabawkę. Czuje się, jak nastolatka, która dostała nowy telefon. Czuje się, jak ptak, który nauczył się latać.

Nareszcie pozbyłam się ciężaru.

Nareszcie pozbyłam się kamienia ,  który wisiał mi na szyj i mnie dusił.

Nareszcie po "zerwaniu" z Billem czuje, że żyje.

Czuje się, jakbym rodziła się na nowo.

To była męcząca gra, ale było warto. Jego mina mówiła sama za siebie. Podobało mi się, a zarazem zrozumiałam, że z wrażliwym gównem grało się najlepiej, bo nigdy nie czułam takiej satysfakcji i frajdy w zniszczeniu kogoś.

Czy czuje się z tym podle?

Nie, bo jak już wspomniałam wyrzuty sumienia nie istnieją.

Pov. Santiago

-Co z moim bratem!? -zapytałem, gdy zauważyłem lekarza.

-Miał szczęście, gdyby nie szybka reakcja z pana strony zapewnie nie byłoby go tutaj. Niestety zapadł w śpiączkę i nie wiadomo kiedy się obudzi- powiedział.

-Mogę go zobaczyć? -zapytałem.

-Niestety nie. Pan Bill jest w śpiączce, ale każdy dotyk, szum, czy światło ranią go. Boli go to. Dlatego wolałbym, gdyby pan narazie go nie odwiedzał- powiedział, a ja nie miałem innego wyjścia, niż wróci do domu.

To wszystko moja wina. Gdy tata umierał obiecałem mu, że zajmę się rodziną. A teraz? Nie tak dawno Mia miała wypadek na motocyklu, a teraz Bill chciał się zabić!

W domu byłem przed dwudziestą drugą. Odrazu poszłem do naszego wspólnego pokoju i spojrzałem na żelandor, gdzie pół godziny temu wisiał mój brat.

Zrozumiałem, że musi być jakiś powód. Przecież Bill nie chciałby zabić się z jakiejś głupoty.

Zajrzałem do jego rzeczy. W szafie i w biurku niczego nie znalazłem, ale pod materacem znalazłem list.

"Wybaczcie mi. Wiem, że jestem egoistą, ale uwierzcie mi że tak będzie lepiej. Przez tydzień czasu spotkałem się z Sky Ross. Młoda i ładna laska, ale ona chciała się tylko ze mną zabawić! Powiedziała mi to prosto w twarz. Żegnajcie Bill"

Przysięgam, że znajdę Cię Scarlett Ross i zabije!

No to w następnym zaczynamy grę! I nareszcie jest Santiago! Jej. Kto się cieszy? Ja!