miałam kiedyś babcię

była wspaniała, odważna, najlepsza.
choć miała swoje wady...
wstawała gdzieś koło południa
bo każdej nocy do późna

siedziała nad książkami

godzinę się szykowała, nim gdzieś wyszła
a w młodości nie stroniła od kieliszka
przesadzała także z lekami,
z kupowaniem obcasów i papierosami

których zapach przyprawia mnie teraz o zawroty głowy

jednak miała w sobie coś takiego
drobną przypadłość,
wyjątkową cechę,
która zmieniała to wszystko

nie bała się ufać ludziom

odważnie patrzyła przed siebie
pewnie nadal tak patrzy w niebie...
chciałabym umieć wierzyć, że teraz spogląda z góry
uśmiechem rozprasza chmury

była wspaniałym czlowiekiem

choć sama miała depresję
z pozoru słaba, krucha, zagubiona
nie oceniała, wspierała słowem
dzieląc się radą, duchem, złotem

i zawsze

w każdym widziała dobro
wszędzie widziała piękno
w każdym człowieku, w zwierzętach
w górach, w lesie, w odmętach

patrzyła na świat, jak dziecko

naiwnie, wierząc, że wszystko
jest źródłem czegoś pięknego
nawet w tych gorszych momentach
troszczyła się o każdego

potem zmarła na raka

a kiedy tak umierała,
widziałam,
że czegoś się bała