Kilka tysięcy lat przed naszą erą, Wałbrzych

– Obiecałeś, że będziesz się trzymał od niej z daleka! – Pięść Ryśka trafiła w szczękę Krzyśka.

– Pierwsza do mnie zagadała! – Krzysiek ze łzami w oczach, które bardzo chciał ukryć, uniósł dumnie brodę, aby pokazać Ryśkowi, że jego cios wcale go nie zabolał.

– Akurat! – Lewy sierpowy Ryśka zmiażdżył nos Krzyśka, któremu wtedy już puściły nerwy. Otarł krew spod nozdrzy, posłał Ryśkowi mordercze spojrzenie i walnął w jego szczękę. Nie chciał go bić. Wiedział, że młody poskarży się ojcu i zgoni całą winę na niego. Ale nie mógł stać i patrzeć, jak Rysiek okłada go po twarzy!

– Na litość Boską, dzieci! Co wy robicie? – wrzasnęła matka przez otwarte okno w kuchni. – Zaraz zawołam ojca, to się wami zajmie!

Chłopcy zdążyli wymienić przerażone spojrzenia, ale było już za późno. Z domu wyszedł ojciec. Szedł powoli, doskonale udając spokój. Jego ręka powędrowała do paska, który przytrzymywał jego spodnie. Należy nadmienić, że nie był to taki zwykły paseczek, tylko gruby skórzany pas z metalową klamrą.

Z nosa Krzyśka powoli płynęła krew, tak jak z w wargi Ryśka. Matka, widząc chłopców w takim stanie, od razu przyszykowała apteczkę.

– Co wam do tych durnych łbów strzeliło, żeby się bić? – Ciężki pas lekko odbił się od wewnętrznej strony jego lewej dłoni. Rysiek i Krzysiek przełknęli ślinę.

– Bo Krzysiek odbił mi dziewczynę! – W końcu wykrztusił Rysiek.

Krzysiek spuścił głowę zawstydzony, matka zamarła w bezruchu, a ojciec otworzył szerzej oczy.

– Macie po cztery lata...

– Ej, ja mam prawie sześć! – przerwał ojcu Krzysiek, ale zaraz potulnie zamilkł.

– Macie po cztery lata i już bijecie się o dziewczynę? Do reszty was pojebało?

– Kazimierz, nie wyrażaj się tak przy dzieciach! – Matka wybiegła z domu i zagoniła chłopców do kuchni, aby opatrzyć ich rany. Wiedziała, że tylko odkłada w czasie ich spotkanie trzeciego stopnia z pasem ojca.

– Rysiu, wiem, że bardzo chcesz zostać policjantem, ale masz zakaz oglądania tych amerykańskich filmów, gdzie policjanci biją ludzi!

– Mamo! – jęknął Rysiu.

– A ty, Krzysiu... Nie spodziewałam się tego po tobie, powinieneś troszczyć się o brata a nie się z nim bić!

Krzysiek wywrócił oczami.

Kwiecień 1996 r., Wałbrzych

– Agnieszka, przecież ty za dwa tygodnie bierzesz ślub! Nie mogę zrobić tego Ryśkowi!

– Przymknij się! – Agnieszka zamknęła mężczyźnie usta namiętnym pocałunkiem i popchnęła go w stronę łóżka.

Sylwester 1996 r. jakaś pipidówa pod Wrocławiem

– Chyba odeszły mi wody – powiedziała Agnieszka o godzinie dziewiętnastej.

– Jesteś pewna, skarbie? Impreza się nawet nie rozpoczęła... – mruknął Rysiek.

– Tak, jestem kurewsko pewna, że zaczynam rodzić! Aaaa! – Agnieszka osunęłaby się na kolana, gdyby nie szybka reakcja jej męża.

O godzinie 23:55 na świat przyszła maleńka dziewczynka, której nudziło się już w brzuszku mamy i postanowiła wyjść na zabawę do dorosłych.

Któryś dzień nowego 1997 roku, Urząd Stanu Cywilnego w Wałbrzychu

– A tutaj proszę wpisać imię córeczki – podpowiedziała uprzejma pani.

Tylko jak żeśmy ją kurwa nazwali? – pomyślał Rysiek. Sylwestrowo–noworoczne balowanie przedłużyło się o kilka dni, bo musieli oblać narodziny córeczki. Dziś do urzędu przyszedł na straszliwym kacu. O mały włos nie zapomniał zabrać z lodówki skróconego odpisu aktu małżeństwa i dowodów tożsamości.

– Rysiek, no wpiszże coś – mruknął jego brat Krzysiek.

– Kiedy nie wiem co – odpowiedział Rysiek.

Obydwaj chcieli jak najszybciej wrócić do domu.

Agnieszka chciała, żeby to było ładne imię. Gdyby to był chłopiec, to nazwaliby go Julian, po tym poecie, a jeśli dziewczynka? Kurwa... Ale mi łeb pęka. A chuj, wpiszę byle co. I tak ją kocham.

Julianna.

Kilka koślawych literek napisanych przez Ryśka skazało jego córkę na wieczne wyśmianie.

Luty 1998 r., Wałbrzych

– Powiedz: mama.

– Ta–ta.

– Powiedz: mama – powtórzyła cierpliwie Agnieszka.

– Ta–ta. – Mała Julianka klasnęła zadowolona w rączki.

– No, córciu. Powiedz: ma–ma – zachęcała ją dalej.

– Kuja.

Agnieszka spojrzała zdezorientowana na dziewczynkę.

– Wa. – Szczęśliwa córeczka złapała za włosy mamy.

– Mama – przekonywała ją.

– Kuu–wa! – Juleczka się zaśmiała, a zrozpaczona matka opuściła głowę.

– Czegoś ty ją, durniu, nauczył? – wrzasnęła na męża, który właśnie wszedł do salonu.

– Ta–ta!

– No czego? Czego? Niczego! – odpowiedział, sięgając po piwo do lodówki.

– Kuu–wa!

– To twoim zdaniem jest nic?

– Ku–ku – naśladował córkę ojciec – tak robi kukułka. A www to samochód – wyjaśnił.

– Tylko to mi na co innego wygląda – upierała się żona.

– Niech ci wygląda, na co chcesz. Na drugi raz, jak ci nie pasuje, to nie wyjeżdżaj na dwa miesiące na delegacje! – odburknął Rysiek.

– Dobrze wiesz, że to moja praca! – warknęła i zabrała się z walizką do ich sypialni.

– Ma–ma – szepnęła smutna dziewczynka i się rozpłakała.

Maj 2001 r., Wałbrzych

Czteroletnia Julianna siedziała na miejscu pasażera w radiowozie ojca i jadła z nim kebaba od prawdziwego Turka w tajemnicy przed mamą. Wzięła do ust słomkę i pociągnęła porządny łyk coli. Przełknęła, po czym beknęła głośno.

– No, córa. Idziesz na rekord. Sześć sekund – pochwalił ją ojciec, odkładając stoper. Dziewczynka uśmiechnęła się do niego zadowolona i pomachała nóżkami w powietrzu.

– A mogę pierdnąć? – spytała, oblizując palce.

– Nie tutaj, za chwilkę pójdziemy na komisariat po moje rzeczy.

Dziewczynka pokiwała posłusznie głową i pociągnęła kolejnego łyka coli. Wyciągnęła swoje malutkie rączki w stronę taty, aby wytarł je specjalną pachnącą chusteczką i wysiedli z auta.

– A pójdziemy dzisiaj na rowery? – zapytała, kiedy otwierał przed nią drzwi.

– Pewnie – zapewnił Rysiek. – Usiądź tutaj. – Wskazał na miękki obrotowy fotel znajdujący się obok jego kolegi. – Dante, będziesz miał na nią oko? Muszę oddać raport.

– Pewnie – odpowiedział tylko i przybił żółwika z Julianką. – Co tam słychać? – zapytał, kiedy grzebała w szufladzie.

– Jadę z tatą na rowery – odpowiedziała, po czym sapnęła, schyliła się i wyciągnęła czystą kartkę. – Mogę porysować?

– Pewnie.

Dziewczynka zadowolona wzięła do ręki jakiś pisak i zrobiła dziwną minę. Przegryzła wargę i spojrzała zawstydzona na Dantego. Szybko odwróciła wzrok, podniosła nogę i pierdnęła. Oddychając cicho z ulgą, zaczęła tworzyć kolejne arcydzieło. A Dante tylko zachichotał.

**

Cześć :) 

póki co mam tylko to, ale to co kiedyś zaczęłam, chciałabym skończyć. Proszę o komentarze i gwiazdki, które dadzą mi motywację do pisania :)