-Cześć-całuję go w policzek.
-No hej.
Zapinam pas, a Krzysiek rusza.
-Gdzie jedziemy?-obracam się tak, żeby na niego patrzeć.
-Do restauracji-mówi krótko. Widzę, że jestem skupiony na drodze.
-Ale do jakiej?
-Zobaczysz, jejku.
-Ale jesteś...-siadam w pozie obrażonej księżniczki.
Śmieje się.
Po chwili Krzysiek parkuje przed jedną z restauracji. Wysiadamy z samochodu i idziemy do środka.
Krzysiek zarezerwował stolik przy oknie. Siadamy tam. Kelner przynosi nam kartę dań.
Jęczę cicho.
-Co się stało?-patrzy na mnie.
-Nienawidzę wybierać jedzenia. Wybierz za mnie.
Zamykam menu i patrzę na niego.
-Co?
-No wybierz za mnie, bo ja będę wybierała pół godziny.
-No ale... Ehh... No dobra.
Ostatecznie Krzysiek wybiera mi jakąś zupę. Sobie z resztą to samo.
Rozmawiamy i śmiejemy się.
-Wiesz...-zaczyna nagle.
-Nie wiem nic, ale zaraz się dowiem-uśmiecham się.
-Tak na dobrą sprawę to my nic o sobie nie wiemy.
Akurat kelner przynosi nasze dania.
-No w sumie... To co? Opowiedz coś o sobie. To, czego nie wiem.
-Hmm... To tak... Mój tata to Stanisław Brejdygant. Znasz go zapewne.
-No oczywiście.
-Mama nie żyje. Wygrałem kiedyś "idola".
Wsłuchuję się uważnie w każde zdanie, ale kiedy słyszę ostanie, dławię się zupą.
-Coo?!-mówię trochę zbyt głośno.-Wygrałeś "idola"?
-Noo... Wtedy byłem młody, miałem osiemnaście lat-uśmiecha się lekko.
-Łooo... No tego się nie spodziewałam. Mów dalej.
Podpieram się na lewej dłoni i patrzę na niego.
-Nie patrz tak na mnie-śmieje się cicho.-Co jeszcze? Na razie koncertuję z Brodką i Hey'em, ale w przyszłości planuję wydać swoją płytę. To wszystko.
-Kiedy mi coś zaśpiewasz? Albo zagrasz? Bo ty grasz na gitarze, no nie?
-No między innymi... Kiedy ci coś zagram? Nie wiem, ale kiedyś to zrobię. Na razie musisz trochę poczekać.
-Teraz moja kolej, tak?
-Yhm...
-A więc... Wiesz, że jestem siostrą Natalii i Pauliny. Poszłam w innym kierunku, niż moje siostry i rodzice. Troszkę się tego bałam. Wiesz, nie lubię i nie potrafię śpiewać, ale za to kocham fotografie. No a te dwie rzeczy się trochę różnią. Ale moja rodzina jest bardzo kochana i zrozumiała, że nie zamierzam łączyć swojej przyszłości ze śpiewaniem-opieram brodę na dłoni i zastanawiam się, co jeszcze mogę powiedzieć.-Jejku, nie jestem tak ciekawą osobą, jak ty i nie mam, co powiedzieć.
-Może przeszłości nie masz wyjątkowo barwnej, ale za to ty sama w sobie jesteś ciekawą osobą-uśmiecha się.
-Ale ty jesteś miły, serio. Aż nazbyt.
-Nie "miły", tylko szczery.
Rozmawiamy o różnych sytuacjach z naszej przeszłości.
-Serio miałeś długie włosy?-pytam z niedowierzaniem.-Ale musiałeś śmiesznie wyglądać!
-Nie śmiesznie!-wskazuje na mnie łyżką.-Byłem młodym, przystojnym osiemnastolatkiem.
-No i utalentowanym-zauważam.
-Wtedy miałem więcej chęci, niż talentu-mówi, odwracając wzrok.
-No ale "idola" wygrałeś.
-Niby tak...
Po kolacji, Krzysiek odwozi mnie do mieszkania.
-Dziękuję za dzisiaj-mówię, patrząc na swoje dłonie.
-Ja również. Było bardzo fajnie-całuje mnie w policzek.
-To ja spadam. Paa...
Wychodzę z samochodu. Macham jeszcze Krzyśkowi i wchodzę do środka.
Kiedy jestem już w mieszkaniu, kieruję się do salonu. Kładę się na kanapie. Myślę o ostatnich tygodniach.
Nagle dochodzę do niepokojących wniosków.
Od razu biorę telefon i dzwonię do Sary.
-No halo?-odzywa się pierwsza.
-Co robisz?-pytam, bawiąc się palcami.-Jesteś już u rodziców?
-Nie, jutro jedziemy. A co?
-Może wpadnij do mnie z Jasiem?-proponuję.
-Znowu?-pyta zrezygnowanym tonem.
-Musimy pogadać. Proszę.
-No dobra. Za pół godziny będziemy.
-Dziękuję.
Rozłączam się. Kładę się i zakrywam twarz dłońmi. Po chwili zasypiam.
Kiedy słyszę pukanie do drzwi, mam wrażenie, że ledwo co zamknęłam oczy, a już muszę wstawać.
Biegnę otworzyć drzwi.
-Hej, kochana-wita się ze mną Sara.
-Cześć. Wchodź-wpuszczam ją do środka.
-Co tam się dzieje?-daje mi Jasia.
Zdejmuje kurtkę i buty i rozbiera synka.
-Chodź, zrobię herbaty i pogadamy.
Idziemy do kuchni. Robię dwie herbatki i siadamy przy stole.
-No-zaczyna.-Opowiadaj.
-A więc...-wzdycham.-Myślałam sobie o tym wszystkim i... Doszłam do wniosku, że zaczyna mi zależeć na Krzyśku.
-Znaczy? W jakim sensie zależeć?-pyta, patrząc na mnie podejrzliwie.
-No wiesz... Nie jak na przyjacielu...-zaczynam bawić się palcami.
-Co ty gadasz? Ale... O matko! Ale super!-krzyczy szczęśliwa.
-No czy ja wiem? Czy to jest super?-drapię się po karku.
-No dlaczego nie?
-No bo ja nie wiem, czy mi się tylko wydaje... No i jeszcze może przecież być tak, że Krzysiek wcale nie czuje tego, co ja.
-Musisz z nim pogadać.
-Ale jak ja nie wiem, czy mi się tylko nie wydaje...!-chowam twarz w dłoniach.
-No ty jesteś tym typem człowieka, który szybko coś zaczyna czuć do kogoś. Musisz pomyśleć i w ogóle... Ale jeśli serio coś do niego czujesz, to cudownie.
-No ja się jakoś nie cieszę.
***
Proszę docenić to, że napisałam ten rozdział, mimo mego złego samopoczucia (fizycznego i psychicznego). Jestem z siebie dumna! Tylko pytanie, czy słusznie?...
Nawet nie wiecie, jak bardzo boję się tego rozdziału... Nie wiem, czy to nie za wcześnie na wprowadzenie wątku miłosnego...