Autor: Cornuu

Szarobury,

 deszcz jesienny

 ulicę ozdabia

 swym licznym

 kropel wieńcem.

 Ludzie zapatrzeni

 w szkła telefonów,

 idą omamieni,

 nie oglądając się,

 jakby mgłą zasnuci.

 Nie ma dla nich planów,

 nie ma snów,

 niby już zapomnieli,

czyją sztuką,

 byli dotąd prowadzeni.

 Wśród tłumu biegnie

 dziewczynka zagubiona,

 szkicownik w dłoni dzierży.

 Jedyna

 patrzy ambicjami.

 Matula do niej podchodzi,

 po głowie czule głaszcze,

 śmiejąc się wesele

 i szepcząc słowa:

 Daleko zajdziesz.

 Dzisiaj córka wspomina

 dni tamtejsze,

 wspiera tych

 mających równe,

 dziecięce marzenie.

 Odkłada swe akwarele 

przelotnie zerka

 na obrazy własne

 bliskie jej

 marzycielskiemu sercu.

 Smutno się uśmiecha

 wciąż za matką tęskno,

 widząc,

 jak lekko sprzedaje się

 kolejne panny dzieło.