_____________________
„Czy to już miłość, gdy ktoś zajmuje tak dużo miejsca w życiu drugiej osoby, że po jego odejściu powstaje niemożliwa do zapełnienia ziejąca pustka?"
______________________

Rok 1972:

Pierwszoroczni w napięciu wyczekiwali nadejścia profesor McGonagall, która miała ich zaprowadzić do Wielkiej Sali, gdzie mieli zostać przedzieleni do poszczególnych domów.

Młoda, ciemnowłosa uczennica w zupełności nie dawała po sobie poznać, że stresuje się przydziałem.

Kroczyła wśród nowych uczniów, wzrokiem omiatając Salę Wejściową kiedy nagle na kogoś wpadła.

— Uważaj jak chodzisz — wysyczał czarnowłosy chłopiec, pocierając swoje czoło.

— To Ty uważaj. Nie widziałeś, że się zbliżam? Trzeba było się przesunąć — odparła dziewczyna nie kryjąc swojego poirytowania.

Chłopak zmierzył ją przenikliwym wzrokiem po czym rzekł beztrosko:

— Jesteś tak przemądrzała, że napewno trafisz do Ravenclaw'u.

— A ty tak nudny, że Puchoni już zapewne grzeją Ci miejsce przy stole.

— Bezczelna... — syknął czarnowłosy posyłając dziewczynie mordercze spojrzenie.

Wtedy drzwi od Wielkiej Sali stanęły otworem.

Nagle wszelkie szepty i rozmowy ucichły, a wszyscy w milczeniu i podekscytowaniu czekali aż przekroczą próg Sali.

Młoda uczennica, która przed chwilą wpadła na czarnowłosego chłopaka posłała mu ironiczny uśmieszek po czym odwróciła się na pięcie, w skutek czego jej długa, końska kitka pacnęła go po twarzy.

W tamtym momencie byli pewni, że przenigdy nie zapałają do siebie sympatią.

Jakie wielkie było ich zdziwienie, kiedy chwilę później usiedli naprzeciwko siebie przy tym samym stole wśród uczniów z wężem na piersi.