Per Karol

Nie mam siły po co on tu przyjechał aby widział jak cierpię to wszystko nie ma sensu od kad nie ma Karoliny przy mnie. . Wstałem z łóżka i podeszlem do okna. Popatrzyłem na szczęśliwych ludzi też chcę być jak dawniej czemu ja się aż tak zmieniłem ehh....

Gdy miałem wstać na parapet  ktoś złapał mnie za rękę

- chłopie co ty robisz Doknes  chodź tu szybko! - krzyknął Ernest

- coś daj mi spokój Ernest nie mam chęci na rozmowy jak widzisz

Po chwili przyszedł Hubert

-chodź zejdź z tego okna!

- dajcie mi spokój

- Karol nie mów tak - powiedział, Hubert

-wy nie rozumiecie mnie! - krzyknąłem

-masz mnie

-taaa pocieszyłeś mnie naprawdę - powiedziałem sarkastycznym głosem

Wtedy nie wiedziałem co mam zrobić. Popatrzyłem na dół i znowu wspomnienia z oczu leciały mi łzy. Popatrzyłem na Damiana  i na Ernesta i   było mi smutno. Po chwili szedlem z parapetu i przytulilem się do Huberta A  Ernest zamknął okno

- ja nie dam rady

- dasz jesteś silny chłopak

-on była dla mnie światem - powiedziałem przez płacz

- spokojnie chodź - usiadł Hubert a ja ono niego

Per Hubi

Usiadłem z Karolem na łóżku i podałem mu kanapkę. Zrobiłem swoje szklane oczka i pomogły. Karol zaczął jeść kanapki i napil się wody

- cieszę się że wróciłeś  do aktywności - uśmiechnąłem się

-i tak jestem załamany

-spróbuję poprawić ci chumor

- ok wątpię wiesz ze ja nie chciałem się zabić co nie? chciałem poprostu postać na parapecie to coś złego? - spytał

-Karol to wyglądała inaczej uwierz mi

-no okej ale taki głupi nie jestem - lekko się zaśmiał

-wiem

Cały dzień byłem w pokoju Karola nigdzie się nie odalalem bo bałem się że znowu będzie chciał coś zrobić