Tydzień minął na gorączkowych przygotowaniach do upragnionych wczasów. Mama ładowała aparat, szukała odpowiednich obiektywów, a jakby tego było mało, spakowała zarówno tatę jak i siebie.

Ojciec jeszcze pracował — zgodnie z planem, urlop powinien dostać na dzień przed wyjazdem. 

John natomiast doprowadzał mnie do szewskiej pasji — co kilka minut przychodził do mojego pokoju i pytał, czy przypadkiem nie widziałam jego ubrań, skarpet i całej masy innych rzeczy.

— Holi, nie widziałaś może mojego telefonu?

A nie mówiłam?

Odkładam na bok mojego laptopa i spoglądam na niego zniesmaczona. Dochodzi godzina jedenasta rano, a on nadal jest w piżamie i w potarganych włosach.

— Wczoraj zostawiłeś go na ławie w salonie.

— Dzięki! — krzyczy już ze schodów.

Wywracam tylko oczyma i wracam do przeglądania transmisji baletu z Teatru Bolszoj.

Cała krzątanina oficjalnie zakończyła się dziś rano.

— Na pewno wszystko zabraliście? — Jeszcze raz się upewniam.

— Miejmy nadzieję. — Mama wzdycha.

— Julie, jeśli zaraz nie wyjedziemy, spóźnimy się na lot. — Tata jest już wyraźnie poddenerwowany. 

Nie dziwię się. Do najbliższego lotniska mamy jeszcze ponad godzinę drogi. Zaraz rozpoczną się największe korki i w rezultacie samolot odleci bez mojej rodziny.

— Racja, Drew już na nas czeka.

Na domiar złego odwozi nas właśnie on. Rodzice nie wiedzieli co zrobić z autem, ale na szczęście znalazł się miłosierny Harrison. Wspaniałomyślnie podrzucił pomysł, iż to on nas odwiezie. Podobno w ostatnim czasie nie ma co robić, ponieważ właśnie skończył pracę nad nową płytą.

Wychodzimy na podwórze obładowani walizkami. Andrew pomaga zapakować je do bagażnika.

Dopiero teraz zauważam, w co ubrał się chłopak.

Na dworze jest upalnie. Każdy z nas przyodział się w przewiewne ubrania.

Poza Harrisonem.

Ubrany jest w grubą bluzę. Na jego nosie widnieją okulary przeciwsłoneczne. Nie można powiedzieć, że są modne. Są najzwyczajniej w świecie dziwaczne — różowe z pomarańczowymi szybkami. Pamiętam je — dawniej należały do Diany. Natomiast na głowie spoczywa rybacki kapelusz.

Całość wygląda naprawdę komicznie, więc zaczynam się śmiać.

— Co to ma być? — pytam z kpiną. — Zimno ci?

Urażony Andrew podnosi jedną brew.

Też bym chciała tak umieć.

— To odstraszacz na fanów. Dzisiaj nie mam ochoty na rozdawanie autografów.

Milknę, bo muszę zwrócić mu honor. Rzeczywiście miałby przechlapane — na lotnisku nie mógłby odpędzić się od ludzi.

Podobnie jak ja od komarów, kiedy na plaży robią ognisko.

Tak, wiem — słabe porównanie.

Zajmujemy miejsca w naszym samochodzie. Auto wielkiej gwiazdy nie spełniło egzaminu — co z tego, że sportowe, szybkie i drogie? Mieści zaledwie dwie osoby.

Kiedy spostrzegam, że tata w ślad za mamą i Johnem też zamierza zająć miejsce z tył, zamieram.

— Em, myślę, tato, że lepiej będzie jak usiądziesz z przodu...

— Daj spokój, Holi. — Śmieje się ojciec. — Nie musisz wstydzić się przy nas być z Andrew.

Co proszę?

Robię się cała czerwona. Nienawidzę tendencji do rumienienia się. Tym bardziej, że moje rude włosy jeszcze mocniej uwidaczniają purpurową twarz.

— Nie o to chodzi. — Na szybko wymyślam jakąś wymówkę. — Jak usiądziesz z przodu to będziesz mógł w razie czego pomóc Andrew z samochodem. Wiadomo jak to jest z młodym kierowcą — zero doświadczenia. Poza tym nie zna auta i jeszcze stworzy jakiś wypadek. Czułabym się bezpieczniej, gdybyś usiadł z przodu i kontrolował Andrew. Dobrze wiesz, że ma tendencje do szybkiej jazdy.

Tata trochę powątpiewa.

— Nie przesadzaj, Holiday.

Hrrison spogląda na mnie z politowaniem.

— W zasadzie, Holi może mieć rację — zaczyna moja rodzicielka. — Nie chodzi o to, że jesteś złym kierowcą, Andrew. Ale rzeczywiście nie jechałeś nigdy naszym samochodem i w razie potrzeby, Alan ci pomoże. 

Pokonany chłopak wzdycha.

Zgodnie z rozporządzeniem najwyższego szeryfa, czytaj mamy, tata zajmuje miejsce pasażera.

Odjeżdżamy z podjazdu i kierujemy się na północ, w stronę lotniska. Andrew włącza radio i przynajmniej trochę rozluźnia atmosferę.

Każdy jest jakiś zamyślony. Może poza Johnem. To dziecko jest nadpobudliwe i z zafascynowaniem ogląda nawet drzewa.

— Holiday, spójrz! Tamta chmura wygląda zupełnie jak ty, też jest taka gruba.

— Zamknij paszczękę, ptasi móżdżku. — Nienawidzę, gdy ktoś przeszkadza mi w słuchaniu muzyki.

— Ale ja mam rację! O, a tamta wygląda jak prawdziwy smok!

W życiu bym nie powiedziała, że J jest starszy ode mnie.

I to o całe cztery lata.

— Stary, uspokój się. — Andrew spogląda na niego w lusterku, śmiejąc się przy tym głośno. Ach, te dołeczki. — Jeszcze Holi pomyśli, że wszyscy z naszego rocznika są tak głupi jak ty.

— Spadaj, leszczu. — J szczerzy do niego zęby.

Nigdy nie zrozumiem mężczyzn. Obrażają się nawzajem i jeszcze się z tego cieszą.

Ze skupieniem obserwuję rękę Andrew, zmieniającą biegi. 

Już drugi raz.

Co się ze mną dzieje?

W tle rozbrzmiewa jakaś wolna, romantyczna ballada. Całkiem ładna, idealnie nadawałaby się do baletu. Pierwszy raz słyszę tę piosenkę, ale już na wstępie zakochuję się w słowach.

Piosenkarz śpiewa o utraconej miłości i o tym, że już nie zdoła jej odzyskać. Jego głos wydaje się być znajomy. Za nic w świecie nie potrafię sobie jednak przypomnieć skąd go kojarzę.

— To nie jest twoja nowa piosenka? — Słowa Johna sprawiają, że zastygam w miejscu.

— Co? Ach tak, ten singiel ma zareklamować najnowszą płytę.

Harrison o dziwo nie przechwala się. Mówi to normalnym tonem, tak jakby była to najzwyklejsza rzecz na świecie. 

To miła odmiana.

— A ty, Holi, co sądzisz? — J patrzy na mnie w skupieniu.

— O czym?

— No, o piosence Andrew.

— Cóż... — Przyznać się, czy nie? — Zawsze mogło być lepiej. Takie spokojne tony raczej do ciebie nie pasują. Poza tym, co ty możesz wiedzieć o utraconej miłości?

Natrafiam w lusterku na spojrzenie Andrew i robi mi się trochę głupio. Jego humor znacznie się pogorszył. 

Może naprawdę zależało mu na mojej opinii?

Nonsens.

Nie zmienia to jednak faktu, że czuję się źle z tym, iż go okłamałam.

Piosenka jest naprawdę piękna, a słowa trafiają do mojej duszy. Rozumiem to, o czym śpiewa Andrew — sama poniekąd to przeżyłam i cóż, ku mojemu zdziwieniu, każde z uczuć, które opisuje w piosence, pokrywa się z prawdą.

Po ostatniej wymianie zdań, w samochodzie na powrót zapada cisza. 

I trwa do momentu, aż dojeżdżamy na lotnisko.

Ponownie wyciągamy wszystkie walizki i kierujemy się do hali odlotów. Już nie mogę się doczekać, aż wyjdę stąd z powrotem. Oczywiście nie chodzi o to, że chcę jak najszybciej pozbyć się rodziców i brata. Co więcej jest mi strasznie smutno, ponieważ po raz pierwszy zostanę sama. Bez nich.

Chodzi jednak o to, iż lotnisko roi się od tłumu pasażerów. Wszyscy są tak zabiegani. Co chwilę ktoś kogoś popycha i w biegu krzyczy przeprosiny. To przytłaczające.

— Pasażerowie lotu do Rzymu proszeni są do punktu odpraw... — Z głośników dochodzi męski głos.

— Zaraz musicie iść — mówię łamliwym głosem.

Zaraz, to się rozpłaczę.

Rodzice wraz z Johnem wzdychają w tym samym momencie i wygląda to naprawdę zabawnie.

Pierwsza podchodzi do mnie mama.

A później przychodzi czas na pożegnanie.

— Uważaj na siebie, kochanie. — Mocno mnie do siebie tuli. Z jej oczu płyną łzy. To najbardziej wrażliwa kobieta jaką znam. Poza mną, oczywiście. — Moja mała córeczka zostanie sama. W głowie mi się to nie mieści. Nie przesadzaj z treningami. W lodówce masz trochę jedzenia, zabierz do Drew. Nie wypada iść z pustymi rękami. Tylko mu się zbyt mocno nie naprzykrzaj. To naprawdę miłe z jego strony, że zgodził się wziąć cię pod swój dach, na tak długi czas...

Przepraszam, co? 

— Ale jak to pod swój dach? — Zadaję pytanie w szoku.

— Naprawdę na siebie uważaj, dobrze? Żadnych podejrzanych imprez, zero włóczenia się po nocy, zrozumiano? Andrew — Zwraca się do chłopaka, ignorując moje pytanie. — Pilnuj jej.

— Skarbie, trochę szybciej. — Tata patrzy na nią z politowaniem. — Też chcemy się pożegnać.

Mama z niechęcią się ode mnie odsuwa i przez ten krótki moment wygląda niczym lwica, która pilnuje młodych.

— Uważaj na siebie, Holiday. Żadnych wyskoków. — Ojciec całuje moje czoło. — Nie spoufalaj się zanadto z Drew, dobrze? — Ścisza nieznacznie głos. — Uważaj też na Bena, do tej pory mu nie ufam. To podejrzany typ, spod ciemnej gwiazdy. — Gdy tata nie widzi, przewracam nieznacznie oczyma. — No już, ostatni raz przytul się do staruszka.

Mocno się do niego tulę, a później podchodzę do Johna.

— Znajdź sobie w końcu dziewczynę na tych wakacjach — mówię do niego z powagą. — Tylko w miarę normalną, dobrze? Żadnej powtórki z Ruth, okej? — Grożę mu palcem.

J się śmieje.

— Tak jest, kapitanie! — Salutuje. — Postaraj się nie zabić i jeszcze nie rób sobie dzieciaka. Jesteś jeszcze za młoda na rodzicielstwo. — Nachyla się nieznacznie w moim kierunku. — Chociaż, gdyby ojcem był Drew, nie miałbym nic przeciwko. — Daję mu sójkę w bok. — Żartowałem przecież, mała złośnico. No chodź tutaj.

J mnie przyciąga i mocno do siebie tuli. Śmieję się tylko i zaczynam obawiać, iż zaraz zabraknie mi powietrza.

Z moich oczu wciąż lecą łzy.

— Szerokiej drogi, czy coś. — Patrzę na nich ze smutkiem.

Aktualnie przeklinam najbliższy balet i te głupie próby. Gdyby nie to, mogłabym jechać z nimi. Nie musiałabym zmagać się ze łzami przy pożegnaniu.

— Drew, mogę na słówko? — John na powrót robi się poważny. — A ty laska, nie rycz. Twoje oczy przypominają te u pandy.

— Jasne.

Odchodzą kilka jardów dalej, w ten sposób, iż znajdują się poza zasięgiem naszego słuchu. 

Kontrast pomiędzy Johnem, a Andrew jest olbrzymi i zabawny jednocześnie. Mój umięśniony brat wygląda komicznie przy szczupłym Harrisonie.

To nie tak, iż chłopak jest wychudzony — u niego po prostu nie rzucają się w oczy mięśnie. Posturą wciąż przypomina nastolatka.

J coś żywo gestykuluje, a twarz jego towarzysza wykrzywiona jest w niezrozumieniu. Jednakże po chwili się dogadują — mój brat z uznaniem klepie go po ramieniu, a później żegnają się tym śmiesznym, niedźwiedzim uściskiem.

I wracają.

— Mam nadzieję, że dotrzymasz słowa. — Tymi słowami mój brat definitywnie żegna się z Andrew.

Czas na ostatnie uściski mija bardzo szybko.

Moja rodzina odchodzi — mama oczywiście zapłakana, a tata i John, śmiejący się z dwóch wrażliwych kobietek w rodzinie. 

Andrew i ja po raz ostatni im machamy. A później znikają nam spoza zasięgu naszego wzroku.

— To, co? Gotowa na najlepsze wakacje twojego życia? — Uśmiech chłopaka mógłby rozświetlić całą Ziemię.

A nie potrafi rozświetlić ciemności w środku mnie.