Oczami Nathana:

Zmęczony padłem na łóżko. Nie mam już na nic sił. Ledwo dałem radę na treningu z drużyną. Teraz mam ochotę jedynie zasnąć i najlepiej spać przez tydzień. Niestety nie dane mi odpocząć. Drzwi do mojego pokoju się otworzyły. W nich stanął Jordan.

Uśmiechnął się zwycięsko.

- Rodzice uważają, że tak dalej nie może być.

- Co?- zapytałem wstając. Ledwo utrzymywałem powieki otwarte, a on jeszcze wymagał, żebym myślał.

- Masz zrezygnować z piłki, bo jest to zbyt męczące. Teraz możesz chodzić tylko na lekkoatletykę.

- Co?!- powtórzyłem wściekły, od razu się rozbudzając. Jak to mam zrezygnować z piłki?

- To nie moje polecenie, tylko rodziców. Jutro masz wrócić po treningu lekkoatletyki do domu. Nie idziesz na piłkę.

Zamknął drzwi i zostawił mnie samego.

Jak tak można?! On to wszystko zrobił specjalnie! A ja myślałem, że choć trochę stara się zrozumieć, jak ja kocham piłkę. Głupi byłem. Ale kto by pomyślał, że własny brat zrobi coś takiego, byle bym tylko znów wrócił do biegów?

Oczami Yumi:

Następnego dnia, Nathan był strasznie przybity. Chociaż zachowywał się normalnie, widziałam, że jest smutny i tylko udaje, że wszystko jest okej. Ale co się stało? Znowu poczułam się źle, znowu o czymś mi nie mówił. Tylko, że tym razem musi chodzić o coś poważniejszego.

Lekcje się skończyły godzinę temu i teraz przyszła pora na trening.

Wszyscy byliśmy już na boisku, brakowało tylko Nathana. Nagle zobaczyłam, jak idzie niedaleko boiska. Ale nie skręcił do nas, tylko szedł dalej.

- Nathan!- krzyknęłam i podbiegłam do niego.

Zatrzymał się i czekał aż dobiegnę.

- Gdzie idziesz? Przecież mamy trening.

- Ja nie mogę już być w drużynie...- powiedział spuszczając wzrok.

- Co?

Za mną stała już cała drużyna, słuchając naszej rozmowy ze zdziwieniem.

- Ale czemu?

- Po prostu nie mogę...

Odszedł, a ja zobaczyłam, jak bardzo był zmęczony. Szedł z trudem, ledwo utrzymując równowagę.

- Ale...!- krzyknęłam, chcąc dalej drążyć temat, ale niebieskowłosy nagle runął na ziemię. Nie wstawał.- Nathan!- podbiegłam do niego przerażona.

~~~

Po kilku minutach, przyjechało pogotowie i zabrało Nathana. Gdy dotarliśmy do Szpitala Ogólnego Inazumy, był tam już brat niebieskowłosego, Jordan.

- Co mu jest?- zapytałam go.

- Co mu jest? Jest przemęczony, przez te wasze głupie treningi!

Coś tu jest nie tak. Nie wyglądał jakby się martwił o Nathana, tylko jakby się cieszył. No tak. Ten wypadek, to kolejny powód, żeby Nathan zrezygnował z piłki.

- To przez to, że chodził i na lekkoatletykę i piłkę! A jestem pewna, że to ty mu kazałeś chodzić na biegi! Bo nie potrafisz się pogodzić z faktem, że on woli piłkę!

Krzyczałam, coraz bardziej wściekła. Co on sobie wyobraża? Powinien się martwić o brata, a nie myśleć tylko o tym, żeby Nathan zrezygnował z piłki!

- Bo on nie jest piłkarzem, tylko prawdziwym sportowcem! Nie będzie latał po boisku za piłką, tylko zdobywał nagrody w biegach!

- Em, możecie tak nie krzyczeć?- rozległ się głos za plecami Jordana.

Gdy tam spojrzałam, aż podskoczyłam z radości.

- Nathan!- rzuciłam mu się na szyję.

Zaraz poczułam, jak ktoś odpycha mnie od niebieskowłosego.

Krzyknęłam cicho z bólu, kiedy ręka Jordana szarpnęła mnie do tyłu, z dala od Nathana, na najbliższą ścianę. Niebieskowłosy zaraz stanął przede mną, wyraźnie zły.

- Nie dotykaj jej!- warknął na brata.

Jordan wyglądał na nieźle zdziwionego.

- Ja chcę grać, a tobie nic do tego!

- Miałeś wypadek...- zaczął starszy z braci.

- I miałem go przez ciebie! Gdybyś nie kazał mi jeszcze dodatkowo chodzić na biegi, nie byłoby problemu!

A jednak miałam rację. To nie Nathan podjął decyzję o dołączeniu do klubu lekkoatletycznego.

- Rodzice zakazali ci trenować, więc nie ma o czym mówić.- powiedział Jordan.

- Jest! Pogadam z nimi i pozwolą mi trenować! Bez względu na twoje zdanie!

Jordan wściekły się odwrócił i wyszedł ze szpitala.

Oczami Nathana:

Zrobiono mi jeszcze jakieś badania i mogłem wrócić do domu. W kuchni, Jordan przygotowywał kolację. Podszedłem i usiadłem przy stole. Muszę w końcu z nim porozmawiać i jakoś to wszystko wyjaśnić. Nie mogę się z nim kłócić przez całe życie.

- Posłuchaj, ja naprawdę kocham piłkę.

Pokiwał głową nic nie mówiąc.

- I nie chcę z tego rezygnować.  Ale muszę przyznać, brakowało mi biegania na bieżni.

Teraz Jordana bardziej zainteresowała rozmowa.

- Nie zrezygnuję z piłki, ale nie chcę też przestać biegać. Będę chodził na zawody w biegach, ale nie na treningi. Trening piłkarski, także obejmuje bieganie, więc nie muszę jeszcze dodatkowo ćwiczyć.

Jordan chwilę myślał nad tym co powiedziałem, po czym uśmiechnął się lerkko i pokiwał głową. Na mojej twarzy też pojawił się uśmiech. W końcu się pogodziliśmy. Jordan miał trochę racji, bo chciałem biegać, ale nadal chcę grać w piłkę. I teraz mogę! Aż ciężko mi uwierzyć, że on naprawdę się na to zgodził.

Poszedłem do siebie i położyłem się spać.

~~~

Kilka dni potem, stałem przed szkołą, czekając na Yumi. Po chwili przyszła. Przytuliłem ją na powitanie i razem weszliśmy do szkoły. Wszędzie wokół było mnóstwo ludzi, zarówno zawodników, jak i kibiców. Dzisiaj są międzyszkolne zawody w biegach, w których brałem udział. Razem z Yumi poszedłem na bieżnie. Ona poszła na trybuny, a ja do szatni.

Oczami Yumi:

Usiadłam koło Aphrodiego oraz reszty drużyny. Teraz czekaliśmy tylko, aż zawody się rozpoczną. Po chwili zobaczyłam jak Nathan wchodzi na bieżnie i ustawia się razem z resztą zawodników.

Wszyscy zaczęliśmy krzyczeć, a niebieskowłosy spojrzał na nas. Uśmiechnął się i pomachał.

Starter dał sygnał, żeby się przygotowali. Chwilę potem rozległ się wystrzał i zawodnicy ruszyli. Byliśmy jeszcze głośniejsi.

Patrzyłam cały czas na Nathana. Byli coraz bliżej mety, a on biegł jako czwarty. Nagle, przyspieszył i tuż przed metą, prześcignął tego, który był najlepszy.

Wszyscy zaczęliśmy krzyczeć i wiwatować. Nathan zdyszany stał na bieżni, a potem podszedł do każdego z pozostałych uczestników biegu i uścisnął im dłonie. Uśmiechnęłam się. Cały Nathan.

~~~

Potem przyszła pora na ogłoszenie wyników. Niebieskowłosy dostał złoty medal i jakiś dyplom.

Gdy ruszył do szatni, razem z całą drużyną podbiegliśmy do niego.

- Nathan! Byłeś super!- rzuciłam mu się na szyję, a on mnie przytulił.

- Dzięki. Dawno nie startowałem.

- Ale byłeś genialny!- wrzasnął Mark.

- To prawda! Teraz nasza szkoła będzie najlepsza nie tylko w piłce, ale i w biegach.- przytaknęłam kapitanowi.

Nathan się uśmiechnął i jeszcze raz mnie przytulił.

Gdy we dwójkę spacerowaliśmy po mieście, odezwał się:

- Wiesz, tęskniłem za bieganiem. To miłe uczucie, gdy tak ścigam się z innymi zawodnikami.

Pokiwałam głową. Objął mnie i pocałował. Odpowiedziałam tym samym. Potem odsunął się ode mnie i szliśmy dalej w ciszy, trzymając się za ręce.