- Zostawię was pod opieką Alana - Ashley próbuje przekrzyczeć muzykę.

- Okay - odpowiadam jej i nalewam sobie soku do szklanki. DJ mógłby to ściszyć, i tak nikogo jeszcze nie ma.

- Tylko go poszukam -uśmiecha się i odchodzi. Mija chwila, a ona wraca z bratem przy boku. Tłumacząc mu coś zawzięcie.

- Masz ich pilnować, żeby się nie spili - nakazuje mu, a on skina głową z głupkowatym uśmiechem. Mimo swojego dziecinnego zachowania obie wiemy, że Alan jest odpowiedzialny i można mu powierzyć ważne rzeczy. Jego głupkowate zachowanie to tylko przykrywka. Jest spoko wujkiem.

- W takim razie was zostawiam i już nie przeszkadzam. Za chwilę powinni być inni. Bądź grzeczna i słuchaj się Alana. A ty nie pozwól, żeby się za bardzo spili. Pewnie przyniosą swoja wódkę. Możesz im trochę podebrać - całuje mnie w policzek. Przytula brata i wychodzi. Wzdycham z ulgą i upijam łyk wody.

- Wszystkiego najlepszego malizno -  śmieje się Alan i klepie mnie po głowie.

- Wiesz, nie musisz wypominać. I tak czuje się przy tobie niska - wystawiam mu język, patrząc na niego z dołu.

Taka prawda. Alan ma ponad dwa metry wzrostu, jest wyższy niż większość osób z mojej rodziny. W sumie to nie wiem, po co mu taki wzrost skoro nie zajmuje się sportem. Niby gra amatorsko w kosza, no ale to nie to samo. Twierdzi, że sport na dłuższą metę to nie dla niego.

Chociaż wzrostu się nie wybiera.

- Wybacz, ale na chwile was opuszczę, bo za chwilę ma przyjechać dostawca i muszę odebrać towar, bo pracownicy mają dzisiaj wolne - śmieje się i odchodzi.

- Gdzie mam postawić te sałatki? - jęczy Britt wychodząc z zaplecza z dwoma pełnymi salaterkami w rękach. Przesuwam kilka talerzy i innych naczyń na stole, robiąc miejsca na sałatki, które niesie. Kładzie je na stoliku i klaska w dłonie. - No więc wszystko już gotowe. Taylor przyniesie jeszcze zaraz resztę balonów. A jak przyjedzie Jackson, Rafael i Lucas to pomogą nam je nadmuchać.

- Chłopcy zaraz będą - krzyczy Taylor i zamyka za sobą drzwi. - Jack właśnie mi napisał, że dojeżdżają - ledwo kończy mówić, a do moich uszu dobiega dźwięk podjeżdżającego samochodu.

- Jak wyglądam? - pytam przyjaciółki odwracając się przodem do niej.

- Wspaniale -uśmiecham się w odpowiedzi.

- Na pewno? - dopytuję.

- W stu procentach, a nawet dwustu - zapewnia mnie. - Już się tak nie stresuj na pewno się mu spodoba. Będzie zachwycony.

- Nie tylko o niego chodzi -kłamię. Tylko o niego chodzi. Chce, żeby jemu się to spodobało. Żebym ja się mu spodobała.

- Jesteśmy - drzwi się otwierają i do środka wpada trzech chłopców.

- Pomożecie nam pompować balony - Taylor rzuca w stronę każdego z nich po opakowaniu. -Została tylko godzina, zanim przyjdą inni więc się sprężajcie i dmuchajcie jakbyście dobrze robili - dodaje ze śmiechem i podchodzi do mnie i Britt. - Solenizantka dostanie najmniej do nadmuchania - mruga do mnie i podaje mi kilka balonów, które wyciąga ze swojego opakowania. Britt dokłada mi kilka od siebie. Siadamy we trzy na stołkach przy barze i kładziemy baloniki na blacie baru. Chłopcy dosiadają się obok nas i razem nadmuchujemy balony.

- Ślicznie wyglądasz - szepcze mi Lucas na ucho, pochylając się w moją stronę.

- Dziękuje - odpowiadam z rumieńcem. Brunet całuje mnie w policzek i wraca do nadmuchiwania swojego balonika.

- Wiem, że wolelibyście inne napełniać, ale na prawdę teraz mnie to nie obchodzi więc się sprężajcie - Britt wydziera się na chłopaków, bo żaden z nich nie nadmuchał nawet połowy balonów ze swojego opakowania, a one we dwie już kończą swoje, a ja im pomagam, bo te, które dostałam są już napompowane.

- Pomóc ci? - zwracam się z propozycją do Lucasa, który siedzi po mojej lewej stronie.

- Mi możesz pomoc - odzywa się Jackson, który siedzi obok niego i przesuwa przez blat w moja stronę swoje opakowanie.

- Tobie może pomóc kto inny - wystawiam mu język. Słyszę jak po mojej prawej, kawałek dalej Taylor zaczyna chichotać. Jackson się miesza i rumieni, a Rafael uśmiecha się do niego łobuzersko. Mój brat wywraca oczami i bierze opakowanie przed siebie. Wdrąża się w rozmowę ze swoim łóżkowym kolegą. Na tę myśl chichoczę cicho.

- Co cię tak rozbawiło? - pyta Lucas i marszczy brwi. -Możesz pomóc jak chcesz - dodaje wzruszając ramionami.

- Nic - odpowiadam i wyciągam czerwony balonik.

- Mam dość - oświadczam i zawiązuję ostatni balonik z opakowania Lucasa.

- Gotowe - Taylor klaszcze w dłonie i zbiera z blatu baloniki. - No widzicie dzieciaki? Jak sie sprężycie to potraficie - dodaje sięgając po opakowania z baloników chłopców. - Gdzie je poprzesuwać? -pyta, stając obok mnie.

Krzywię się i zastanawiam gdzie można by je dać.

- Ile czasu nam zostało? - pytam.

- Jeszcze piętnaście minut tak mniej więcej - odpowiada Britt.

- W takim razie może kilkanaście zawiążemy i powiesimy przy ścianie, a resztę zostawimy na podłodze - proponuję.

- Róbcie jak chcecie - Jackson zbywa nas machnięciem ręki i wstaje od baru.

- Poszukam wstążki na zapleczu - wywracam oczami i wstaję ze stołka. Nieśpiesznie idę w stronę drzwi zaplecza. Alan na pewno ma tam jakąś wstążkę.

Naciskam klamkę i wchodzę do środka. Rozglądam sie po pomieszczeniu i podchodzę do szafek. Otwieram po kolei każdą. Zaczynając od tych na dole. Docieram do ostatniej z nadzieję, że znajdę w niej wstążkę.

- Masz? - dobiega do mnie głos jeden z przyjaciółek.

- Zaraz - odkrzykuję i uśmiecham się widząc to, czego szukam. Staję na palcach i sięgam po szpulkę wstążki jednak nawet nie dotykam jej opuszkami palców. Wzdycham cicho i kładę jedno kolano na blacie szafki podpieram się rękoma i kładę drugie. Klękam na blacie i poprawiam sukienkę, która podwinęła mi się mocno. Sięgam po szpulkę.

Pisczę głośno czując na sobie czyjeś dłonie.

- Spokojnie to ja - uspokaja mnie Lucas, śmiejąc się. Wzdycham z ulgą i biorę wstążkę do ręki. Chłopak ściąga mnie z blatu i stawia przed sobą. Obracam się  przodem do niego.

- Nie było trzeba - mówię i zamykam po omacku szafkę.

- Ładnie wyglądasz - komplementuje robiąc krok w moją stronę. Kładzie dłonie na moich biodrach i spogląda mi w oczy. Przysuwam się do niego.

- Ładnie pachniesz - uśmiecham się do niego i zaciągam sie jego zapachem, cytrusów, czymś morskim i cedrem.

- Dziękuję - pochyla się nade mną i muska ustami moje usta. Zarzucam mu ręce na szyję, a szpulka ze wstążką ląduje na podłodze. Lucas podnosi mnie i sadza na blacie. Otaczam go nogami w pasie i przyciągam go najbliżej jak się da. Zaciska palce na moich biodrach, przyjemnie wbijając mi je w ciało. Jęczę mu cicho w usta, a on to wykorzystuje i wsuwa swój język. Delikatnie ciągnę go za końcówki włosów, a on odpowiada mi cichym przyjemnym jękiem. Przechodzi mnie dreszcz i czuję jak robię się powoli mokra.

- Lucas - szepczę mu cicho w usta. Oddech mam urywany, a serce mi przyśpiesza. W brzuchu znów zaczynam odczuwać to dziwne coś.

- Idziecie? - krzyk Britt przerywa naszą chwilę. Odsuwam od niego twarz i uderzam czołem o jego ramię.

- Zabije ją - syczę, a brunet śmieje się bezgłośnie.

- Lepiej chodźmy, bo wyjdzie z siebie, a z powieszonych balonów nici - stawia mnie na podłodze. Schylam sie po wstążkę, a on klepie mnie w tyłek. Prostuję się, posyłam mu udawane spojrzenie, które ma mordować i ruszam w stronę drzwi, a on za mną chichocząc cicho pod nosem.

*******

Rozdział poprawiła Karolina.

Dzisiaj mini maraton. Dwa rozdziały na raz.