Pov Nina

Trudno mi było uwierzyć w to co usłyszałam. Jak tata mógł wyrzucić Austina z domu, no przyznaje nie powinien on go uderzać, ale jak można potraktować tak swoje dziecko.

- Tato, nie rób tego - chciałam przemówić mu do rozsądku.

- Nie warto Nina. I tak nie mam zamiaru ani dnia dłużej przebywać w jego towarzystwie. Pakuj się za nie całą godzinę wyjeżdżamy - zwrócił się do mnie.

- Wyjeżdżasz, ale sam. Nina i Laura zostają ze mną - oznajmił tata i chwycił mnie za ramię. Nie szarpał mną mocno, bo trzymałam na rękach dziecko.

- Nie zostawię jej z tobą. Zabiłeś mame, nie wiadomo co ci jeszcze może strzelić do głowy - mój brat specjalnie i świadomie prowokował tate. A ten z kolei nigdy nie słynął ze swojej cierpliwości i wyrozumiałości.

Laura chyba także wyczuła tą napiętą sytuację, bo zrobiła się bardzo niespokojna. Tak jakby za chwilę miała wybuchnąć głośnym płaczem.

- Córeczko idź położ małą spać. Dziś miała ciężki dzień - powiedział tata.

- Nie zrobicie żadnej głupoty? - Spytałam patrząc raz na jednego, a raz na drugiego.

- Nie, idź już - ponaglił mnie tata. A ja ruszyłam na górę. W końcu oni obaj są dorośli.

Gdy już znalazłam się w swoim pokoju to włożyłam Laure do kołyski. Prawie momentalnie zasnęła, więc ja postanowiłam iść na dół i sprawdzić, lecz jak tylko miałam chwycić za klamkę to do mojego pokoju wtargnął niczym burza tata.

- A ty gdzie? - Ustał w drzwiach tak, że nie miałam możliwości wyjść.

- Do Austina muszę z nim coś jeszcze omówić.

- Nie masz czego słoneczko. Ty też powinnaś odpocząć. Jest już późno ty także idź spać - tata miał bardzo dziwny wyraz twarzy, aż zaczęłam go się trochę obawiać.

- Mam, bo jeszcze nie zdecydowałam czy z nim nie wyjadę.

- Nigdzie się stąd nie ruszcie - powiedział twardo. - A twojego brata i tak już tu nie ma. Wziął tylko kluczyki do auta i wyjechał. Zostaliśmy sami.

Ta wersja wydawała się trochę podejrzena, bo dlaczego Austin miałby nie zabierać swoich rzeczy. I czemu na mnie nie zaczekał.

Tata wolnym krokiem podszedł do kołyski i wyjął z niej Laure.

- Tato zostaw ją, obudzi się - mała owszem przestała spać, ale ku mojemu zdziwieniu nie zapłakała.

- Jest taka śliczna jak ty. Nasza mała dziewczynka - pocałował ją w nosek. Ona się uśmiechnęła na ten gest.

- Tak, miałeś rację, jestem bardzo zmęczona. Idź już - chciałam pozbyć się taty z mojego pokoju. Jakbym była sama to może łatwiej wpadłabym na jakiś sensowny pomysł co mam zrobić w tej nie normalnej sytuacji.

- Dobrze - skierował się do drzwi z moim dzieckiem na rękach.

- Tato gdzie z nią idziesz?

- Potrzebujesz odpoczunku, a ja się nią zaopiekuje - nim zdązyłam zareagować to ojciec już opuścił pomieszczenie i przekręcił klucz w zamku.

Zostałam zamknięta we własnym pokoju.