Duży, czarno-szary kocur siedział na głazie patrząc w dal, na las poza granica terenów dwunożnych i na otaczające go wrzosowisko i prerię. Kiedyś ta preria i część lasów były jego i miał pod komendą cały klan walecznych kotów, ale te czasy się skończyły. Skończyły się bo chciał więcej. Więcej terenów dla swojego klanu, więcej zwierzyny, więcej władzy. Chciał władać całym tym terytorium i wystawił takie roszczenia na Zgromadzeniu. Inne klany się z tym nie zgadzały, protestowali, otwarcie mu odmówili. Ale jemu się nie odmawia. Stoczył wiele walk i wszystkie wygrywał. Był tak blisko zwycięstwa ale w końcu to jego własny klan go wygnał. Bo nie podobała im się walka przeciwko kodeksowi. Zebrali wojowników z innych klanów i wypędzili jego i jego zwolenników z ich terenów. Wtedy właśnie po raz pierwszy przegrał. Nikomu nie daruje tej porażki. Szykuje swoją zemstę już od trzech wiosen.

Spojrzał w dół na masę kotów zgromadzonych poniżej kamienia, na którym siedział. Z tą armią podbije najpierw Klan Burzy, a potem po kolei każdy następny, który mu się sprzeciwi. I wtedy wszystkie koty poznają, że jemu, Przeoranej Gwieździe, się nie odmawia!