Gapiłem się na nich, jak jakiś debil. Cała klasa zaczęła szaleć. Krzyki, gwizdy, komentarze skierowane pod adresem Taehyunga. Przyjaciel spojrzał na mnie przepraszająco.

- Eunhee możesz mnie już puścić - klepnął ją lekko w plecy.

- Co? Ach, wybacz! - odskoczyła od niego - Zrobiłam ci przypadł przy całej klasie - zaczerwieniła się.

- Jak zawsze - zaśmiał się.

W tym momencie wszedł nauczyciel i poprosił tą dziewczynę do siebie. Już teraz mogę stwierdzić, że się z nią nie dogadam.

- Cześć! Nazywam się Kim Eunhee. Mam nadzieję, że się dogadamy - uśmiechnęła się.

- Tak. Usiądź, gdzie masz wolne krzesło - powiedział profesor.

Ta cała Eunhee na szczęście siedziała daleko od nas. Przez całą lekcję nawet nie spojrzałem na Tae. Czułem się okropnie. Mógł mi powiedzieć, że to nie jest tylko koleżanka z podstawówki tylko ktoś... bliższy? Zadzwonił dzwonek.

- Seokjin - TaeTae złapał mnie za nadgarstek - To nie tak, jak sobie myślisz.

- Wiesz trudno myśleć co innego. Sądziłem, że mi ufasz.

- Ufam. Po prostu nie wiedziałem, jak mam ci przekazać, iż mam przyjaciółkę. Wiem, że nie za bardzo dogadujesz się z dziewczynami, więc nie chciałem cię z nią poznawać.

- Przyjaciółka? Nikt więcej?

- No co ty! Znam ją od małego. Do tego mamy ten rozdział za sobą.

- Byliście ze sobą?

- Była we mnie zakochana, ale już jej przeszło.

Dalej Jin. Udawaj, że w ogóle cię to nie cieszy. Powiedz coś miłego.

- Chyba nie złamałeś jej serca, co? - dałem mu kuksańca w bok.

- Ja? W życiu! Przecież jestem tym dobrym księciem - poprawił sobie włosy - Muszę cię z nią zapoznać.

Moja mina wyrażała więcej, niż tysiąc słów, ale Tae oczywiście tego nie zauważył. Zawołał do nas tą swoją przyjaciółeczkę.

- To jest Kim Seokjin. Mój najlepszy przyjaciel - pokazał na mnie - A to jest Kim Eunhee. Moja najlepsza przyjaciółka - tym razem wskazał na nią.

- Miło mi cię w końcu poznać. Wiele o tobie słyszałam - znowu na jej twarzy zagościł ten cholerny uśmiech.

- Mi też miło poznać.

- Rozmawiałaś z innymi dziewczynami? - zwrócił się do niej Taehyung.

- Próbowałam, ale wszystkie zaraz kończyły temat - wyraźnie posmutniała.

- Może dlatego, że bezkarnie przytuliłaś ich księcia? - podsunąłem, sam nie wiem po co.

- Zawsze narobię sobie problemów - mruknęła.

- Masz coś wspólnego z Jinem. On też nie umie rozmawiać z dziewczynami - wyszczerzył się.

- Umiem rozmawiać z dziewczynami. Robię to właśnie teraz - zauważyłem.

- Tak. Wybaczcie, ale pójdę poszukać jakichś koleżanek. Mimo wszystko dobrze jest mieć chociaż jedną osobę płci żeńskiej po swojej stronie. Do zobaczenia! - pomachała nam.

Mądra decyzja z jej strony. Mam nadzieję, iż nie będzie się cały czas przy nas kręcić. Inaczej popsuje mój plan bycia z Tae.Moje życie znów zaczyna się komplikować, a było już tak dobrze.

- Jinnie, wszystko okej? Nic się nie odzywasz.

- Wszystko w porządku. Nie musisz się martwić - siliłem się na wiarygodny uśmiech - Co z policzkiem?

- Już całkowicie o tym zapomniałem - zaśmiał się - Nie boli.

Dalszy ciąg dnia był identyczny, jak zawsze. Rozmawialiśmy, jedliśmy, śmialiśmy się. Lubiłem te rzeczy. Może nie były jakieś super ważne, bo robimy to codziennie, ale każda chwila spędzona w jego towarzystwie jest lepsza. Z dobrym humorem wróciłem do domu.

- Wróciłem! - zdjąłem buty.

- Rodziców nie ma - oznajmił mój brat.

- Mam cię kryć, prawda? - spytałem.

- Jesteś coraz mądrzejszy, mój młody braciszku. No to zmykam! - wyminął mnie i wyszedł.

Zawsze to samo. Mógłby choć raz nie korzystać z okazji. Właściwie to niech idzie. Niech żyje pełnią życia za nas dwóch.

-------------------------------------

Dziwny ten rozdział. To pewnie przez to, że przez burzę musiałam skończyć pisać i potem to dopisywałam :/ Mam nadzieję, że się wam podoba ^^ + CZWARTA ROCZNICA OD DEBIUTU BTS <3 Dlatego daję ''No more dream'' ♥ Chociaż tak chcę to świętować. Dzięki za przeczytanie :) Fighting i do następnego!