Następnego dnia nasi koledzy mieli problem z kacem. Ja za to byłem w pełni sił. Poszliśmy na śniadanie. Włożyłem sobie porządną porcję jedzenia. Rozejrzałem się po sali i nigdzie nie było wolnego stolika. Tae wskazał głową w miejsce, gdzie siedziały dziewczyny, które wczoraj się z nami bawiły.

- Smacznego! - przysiadł się do nich przyjaciel.

- Można? - Eunmi skinęła głową.

Zajadaliśmy się w ciszy. Było trochę niezręcznie. Nawet Taehyung nie próbował rozładować tego napięcia.

- Eunhee, powinienem cię przeprosić. Byliśmy w dość niestosownej sytuacji. Przykro mi z tego powodu.

Dziewczyna patrzyła na mnie wielkimi oczami. Nie spodziewała się po mnie takich słów. Jestem tego świadom, jednak muszę dobrze wypaść przed innymi.

- Ja też przepraszam. Byłam współwinna.

- Aigoo... Ja też chcę cię przeprosić, Eunmi. Nie znamy się za dobrze, a ja cię tak jakby zmusiłem.

- Nic nie szkodzi. Naprawdę. To była konieczność.

- To już mamy wszystko wyjaśnione między sobą - Eunhee się uśmiechnęła.

Skończyliśmy śniadanie. Nauczyciele powiedzieli, że dzisiaj będziemy płynąć pobliskim strumykiem. Dlatego też powinniśmy dobrać się w pary.

- Tae, chyba nie muszę cię pytać - powiedziałem.

- Dziewczyny dadzą sobie radę? - spytał.

- Co?

- Nie są tak silne, a do tego potrzeba użyć mięśni.

- Dadzą radę.

- No dobra...

Co mu odbija? Jakby było coś nie w porządku to by poprosiły same o pomoc. Niech nie robi z nich takich ofiar. To niemiłe.

Nudno było na tym potoku. Nic się nie działo. Tylko wiosłowałem i wiosłowałem i tak cały czas wiosłowałem.

- RATUNKU! - ktoś krzyczał.

- To gdzieś niedaleko - oznajmił przyjaciel.

Szybko podpłynęliśmy do miejsca skąd pochodził krzyk. Nikt chyba nie zgadnie kogo tam spotkaliśmy. Naszych kolegów z pokoju. Mieli przecież kaca, a pewnie któryś z nich nadal był wstawiony. Pomogliśmy im najlepiej, jak mogliśmy. Siedzieliśmy sobie nad brzegiem.

- Chłopaki, gdyby nie wy umarlibyśmy - odezwał się Dongwoo.

- Bez przesady - powiedziałem.

- Inho, ledwo dawał radę.

- Mimo wszystko bardzo wam dziękujemy za ratunek - ukłonili się.

- Wy też byście to zrobili.

- Wracajmy - powiedział Taehyung.

Przyszliśmy jako pierwsi. Współlokatorzy dostali ochrzan. A my usiedliśmy na ławce i czekaliśmy na innych. Ostatnie pojawiły się Eunmi i Eunhee.

- Skoro już wszyscy jesteśmy, idziemy na obiad - cała grupka ruszyła.

Tae, jako miły przyjaciel poczekał na koleżanki. Szliśmy, więc ramię w ramię. Eunhee cały czas zwalniała kroku. Miałem jej zwrócić uwagę, ale zauważyłem krew na jej nadgarstku. Musiało ją bardzo boleć, skoro szła tak wolno.

- W porządku? - spytałem tak, by jedynie ona usłyszała.

- Tak - odpowiedziała.

- Na pewno? Ręka - lekko ją dotknąłem w prawą dłoń.

Syknęła. Spojrzała też na mnie karcąco.

- Czemu udajesz, że wszystko w porządku?

- Nie interesuj się.

- Będę.

Ukucnąłem przed nią.

- Na co czekasz? Wskakuj na plecy.

- Oszalałeś?

- Dobrze wiesz na kogo punkcie. Wchodź, dopóki jestem miły.

Niechętnie, ale zrobiła to. Spodziewałem się większego ciężaru. Była jednak lekka.

- Jin, dlaczego ją niesiesz? - spytał Tae.

- Skaleczyła się w rękę. Spowalniała mnie - odpowiedziałem.

- Pójdę po jakieś bandaże. Opiekunowie powinni coś mieć - oznajmiła Eunmi.

- Aish... Zawsze robisz sobie krzywdę - skarcił ją przyjaciel.

- Za to tobie nigdy nic nie jest, dzięki mnie - odparła.

- Boli?

- Tak to on, by mnie nie niósł.

Chwilę później pojawiła się Eunmi z bandażem. Opatrzyła jej rękę.

- Nadal mam cię nieść?

- Już tak nie boli. Dzięki.

- Jak chcesz mi wyrazić wdzięczność to... - co ja chciałem właśnie powiedzieć. 

- Wiem. Zrobię co mogę, by to się spełniło.

Z jakiegoś powodu zrobiło mi się jej szkoda. Może to przez tą rękę?

------------------------------------------------

Wow! Po raz pierwszy tak dobrze mi się pisało rozdział :D Mam nadzieję, że się podoba ^^ Dzięki za przeczytanie :)